در سیارات دیگر به جای باران چه می بارد؟

وب‌سایت دیجیاتو - محسن وفانژاد: روی زمین، هر از چندگاهی ابرهای تیره بر آسمان نقش می بندند و با ریزش قطرات آب، پدیده ای به اسم «باران» رخ می دهد. شاید به درستی نتوانیم زمان وقوع یک اختلال شدید جوی را پیش بینی کنیم اما قطعا این را می دانیم که هر چه از آسمان فرو می ریزد از جنس آب است؛ چه به صورت قطره های مایع، چه به صورت کریستال های کوجک و چه تکه یخ های بزرگ.


اما نباید یک مسئله را به اشتباه برداشت کنیم. باران صرفا به معنی قطره های آب نیست و این پدیده در دیگر نقاط هستی ممکن است مفهوم دیگری داشته باشد. در واقع، زمین تنها سیاره ای است که آب مایع در آن به فراوانی یافت می شود، بنابراین باران در سیارات دیگر به چه صورت خواهد بود؟ چه چیزی از آسمان فرو می ریزد؟

بگذارید با جذاب ترین ماده ای که حتی فکرش را هم نمی کنید شروع کنیم: الماس. بله الماس.

سالانه در حدود 1000 تن الماس از آسمان زحل می بارد اما پیش از اینکه چمدان های خود را برای سفری ماجراجویانه به زحل ببندید باید به شما بگوییم که این مسئله هنوز به تایید رسمی نرسیده و یک تئوری مطرح شده از سوی دانشمندان ناسا است. بنابراین فعلا منتظر تحقیقات بیشتر ناسا بمانید.

بنا به یافته های اخیر، بارش الماس در زحل، نپتون، مشتری و بسیاری سیارات دیگر رخ می دهد اما زحل بیشترین شانس را برای به وقوع پیوستن این اتفاق دارد. طوفان های شدید رعد و برق زحل (10 بار در هر ثانیه) می تواند سبب شکسته شدن مولکول های متان در اتمسفر شود. ضمن شکسته شدن متان، یک مولکول کربن و 4 مولکول هیدروژن آزاد می شود و به دلیل سنگینی کربن، این اتم به سطح سیاره سقوط می کند.

ضمن سقوط و در اثر تراکم سیاره، مولکول های کربن به هم می پیوندند و صفحه های گرافیتی را به وجود می آورند که این صفحات به هم پیوسته و قطعات کوچک الماس را پدید می آورند (اغلب آن ها کمتر از یک میلی متر قطر دارند).

اما پس از رسیدن به عمق 36 هزار کیلومتری، همه چیز تغییر می کند. دمای بالا هر چیزی را ذوب می کند و الماس ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند.

حالا به سیاره زهره سفر می کنیم، جایی که اسید سولفوریک داغ از آسمان می بارد. آسمان سیاره ونوس یا زهره پر است از ابرهای اسید سولفوریک اما این قطرات هیچگاه به سطح سیاره نمی رسند. اگر می خواهید روی خاک آن قدم بزنید، نگران نباشید، باران اسیدی شما را ذوب نخواهد کرد اما احتمالا درجه حرارت 480 درجه سلسیوس در کسری از ثانیه شما را پودر خواهد کرد.

به دلیل حرارت بالا، اسید سولفوریک مایع هیچگاه به سطح زهره برخورد نمی کند و در ارتفاق 25 کیلومتری دوباره بخار شده و به گاز تبدیل می شود.

در تایتان، بزرگ ترین ماه زحل، متان یخ زده از آسمان می بارد. همانند زمین که چرخه آبی دارد، تایتان هم برای خود یک چرخه متانی دارد. هر سال از فصل های مختلف تشکیل شده و باران متان، دریاچه ها را پر کرده است. متان مایع در فصل های دیگر به گاز تبدیل می شود و دوباره چرخه بارش تکرار می گردد.

به علت دمای منفی 179 درجه سانتی گرادی، متان یا به صورت گاز یا به صورت کوه های یخی روی تایتان دیده می شود.

باران پلاسمایی در خورشید، باران هلیوم مایع روی مشتری و بسیاری باران های عجیب و غریب دیگر در سیارات به وقوع می پیوندد و مطالعه آن ها، شگفتی ما از عجایب گیتی را بیش از پیش می کند.