‌بوی مرگ در سردشت اراک

اراک با تصادف‌های دانشجویی بیگانه نیست و از نمونه‌های این نوع از تصادفات که به نظر می‌رسد به عنوان یکی از انواع تصادفات باید در فهرست پلیس اراک ثبت شود و هنوز یادمان نرفته، حادثه‌ای بود که در محل استقرار دانشگاه پیام نور اراک رخ داد و آن حادثه، دانشجویی را که اتفاقا مادر فرزندی نیز بود و برای رسیدن به دانشگاه مجبور شده بود از عرض کمربندی عبور کند، به کشتن داد.

تا پیش از این حادثه نیاز به ایجاد پل روگذر در این محل بارها توسط مسئولان دانشگاه و رسانه‌ها گوشزد شده بود، اما انگار مرگ تنها قدرتی است که می‌تواند در این رابطه کاری از پیش ببرد.

شرایطی مشابه دانشگاه پیام نور مدتی است در منطقه سردشت اراک با آغاز بکار مرکز آموزش عالی علمی کاربردی جهاد دانشگاهی استان مرکزی ایجاد شده است و به نظر می رسد تا حادثه‌ای مشابه رخ ندهد و آماری از مجروحیت یا مرگ دانشجویان به گوش نرسد، عجله‌ای در رسیدگی وجود نخواهد داشت.

2500 دانشجو که در این مرکز در حال تحصیل و رفت و آمد هستند، برای ایاب و ذهاب در مسیر دانشگاه و مرکز شهر باید از اتوبانی عبور کنند که نه سرعت‌گیر دارد، نه نور کافی، نه تابلوی هشداردهنده، تازه اگر زمستان و سرد شدن هوا و تاریکی شب را به این شرایط اضافه کنیم، وخامت اوضاع بیشتر نمایان می‌شود.

دانشجویان این مرکز که در تمامی ساعات روز ممکن است به دلیل ضرورت حضور در کلاس یا هر برنامه درسی دیگری در این مسیر تردد کنند، نگران سلامت و امنیت جانی خود هستند.

در نزدیکی این مرکز آموزش عالی دو مدرسه نیز قرار دارد، به گفته دانشجویان این مرکز، مسئولان جهاد دانشگاهی از پیگیری‌هایی خبر داده بودند که در راستای احداث پل روگذر عابر پیاده در این محل انجام شده بود، اما حدود دو ماه و نیم پیش مشاهده شد که کندمانی جهت ایجاد چنین پلی در روبروی مدرسه تیزهوشان که حدود 500 متر با این مرکز آموزش عالی فاصله دارد، صورت گرفت.

به گزارش ایسنا، رصد ایاب و ذهاب دانش آموزان این مرکز نشان می‌دهد که عموم آنها با استفاده از سرویس به مدرسه رفت و آمد کرده و تعداد بسیار محدودی از این دانش آموزان نیز از طریق وسایلی همچون تاکسی سرویس یا توسط والدین به مدرسه رفته و بازمی‌گردند.

به گفته مردم محل، این مدرسه حدود 20 سال است که در این مکان دایر است و حضور و رفت و آمد دانش آموزان نیز به رفت صبحگاهی و بازگشت تقریبا عصرگاهی خلاصه می‌شود که آن هم با وجود سرویس‌های موجود بدون مشکل و بدون مواجهه با خطر صورت می‌گیرد، ولی این شرایط در مقایسه با دانشجویانی که از 7.5 صبح تا ساعت 20 در تمامی روزهای هفته و اغلب بدون در اختیار داشتن وسیله شخصی یا سرویس در این محل رفت و آمد می‌کنند، قابل مقایسه نبوده و پرواضح است که خطر تصادف آنان را که مجبورند شاید در روز چند بار برای ایاب و ذهاب از عرض جاده کمربندی عبور کنند، تهدید می‌کند.

از طرفی با احداث چنین پلی در فاصله 500 متری از مرکز آموزشی، کمتر دانشجویی رغبتی برای طی چنین مسیری برای رسیدن به پل را خواهد داشت و شاید این نکته برای مسئولان قابل توجه و تذکر باشد که در ایجاد زیرساخت و امکانات برای قشر جوان جامعه، ویژگی‌های روحی و شخصیتی مخصوص به این قشر که عجله و کم حوصلگی از شاخص‌های آن است، باید مد نظر قرار گیرد، علاوه بر اینکه معذوریت‌های تحصیلی نیز گاه دانشجو را مجبور می‌کند از خیر این مسیر 500 متری گذشته و برای رسیدن سریع تر به مقصد، گذر از عرض اتوبان را ترجیح دهد.

هرچند ایجاد زیرساخت پس از انجام پروژه‌های توسعه‌ای عمرانی دردی است که همواره برجان شهرهاست.

دانشجویان می‌گویند اگر این پل در میانه این مسیر 500 متری ساخته می‌شد، فاصله با آن برای دو مدرسه موجود در این منطقه و مرکز آموزش عالی مساوی و این اقدام منصفانه‌تر بود.

مسئولان جهاد دانشگاهی می‌گویند که اعتراض خود را نسبت به این جانمایی بلافاصله پس از مشاهده آن اعلام کرده‌ و پیشنهاد کرده‌اند که در خصوص محل استقرار پل منصفانه تر عمل شود و بر این اساس کارشناسان شهرداری و پیمانکار نیز پس از بازدید از محل قول دادند که جانمایی جدیدی انجام شده و پل به مرکز آموزش عالی نزدیک‌تر شود، که البته جانمایی جدید انجام و حتی کندمان برای انتقال و استقرار پایه‌ها انجام و مقرر شد که پیمانکار مبلغی را نیز برای این انتقال از جهاد دانشگاهی دریافت کند! اما در نهایت پس از پاس‌کاری میان شهرداری و پیمانکار برای ادامه روند، به گفته مردم محل پیمانکار در اقدامی عجیب، بدون حضور پلیس و با ایجاد ترافیک شدید، در تعطیلات عاشورا و شب شام غریبان عرشه پل را بر روی پایه‌ها نصب کرده و کار از کار گذشته است.

به گفته مسئولان جهاد دانشگاهی، ضرورت ایجاد چنین پلی از دو سال پیش در کمیته دانشجویی استان توسط این نهاد مطرح و پیگیری شده و حتی در بازدیدهای مسئولان ارشد وقت استان نیز بر لزوم ایجاد آن تاکید شده و آنان قول همکاری داده بودند. شهردار نیز با چنین اقدامی موافقت کرده بود ولی در نهایت پیمانکار به شکل دیگری برای احداث پل اقدام کرد.

به گفته مسئولان جهاد دانشگاهی پیمانکار در پاسخ به اعتراض جهاد دانشگاهی عنوان کرده است که پلی اختصاصی برای مرکز علمی کاربردی خواهد ساخت!

دانشجویان می‌گویند چندان به چنین قولی اطمینان ندارند با این‌حال خواستار‌ اقدامی سریع برای رفع این مشکل هستند.

مطمئنا عبور از جاده‌ای که در برخی نقاط، شیب‌دار بوده و هیچگونه امینتی در عبور از آن برای عابران پیاده وجود ندارد، در کنار بی احتیاطی و تخلفات رانندگی فراوانی که در جاده‌های منتهی به اراک شاهد هستیم، یک ریسک بزرگ است که هر روزه دانشجویان باید نسبت به آن اقدام کنند.

شکی نیست که مسئولان شهری در چنین شرایطی در بروز هرگونه حادثه‌ای در این محدوده برای دانشجویان مقصر خواهند بود و نمی‌توانند خود را مصون از تقصیر قلمداد کنند، بویژه اینکه در این فقره تجربه دردناکی را در جاده روبروی دانشگاه پیام نور اراک شاهد بودیم.

واکنش سریع در خصوص این معضل خواسته دانشجویان است، آنها معتقدند که وادار کردن پیمانکار برای سامان دادن به وضعیت موجود از وظایف مهم مسئولان شهری است.

به گزارش ایسنا، با توجه به تبحر پیمانکار در ساخت و نصب چنین پلی و رکوردی که در اقدامی شبانه برای نصب پل به ثبت رسیده است، شکی نیست که در صورت خواست قطعی مسئولان، این اقدام توسط پیمانکار به سرعت قابل انجام بوده و با توجه به درآمدزایی تبلیغاتی که اینگونه پل‌ها برای پیمانکاران به دنبال دارد، شاید ایجاد دو پل در فاصله‌ای 500 متری به صرفه تر از یک پل نیز باشد.

در این میان لازم به ذکر نیست که بگوییم دانشجو ثروتی اجتماعی است و حفظ سلامت و امنیت دانشجویان یکی از وظایف مهم مسئولان در راستای حفظ و به ثمر رساندن این ثروت اجتماعی است.

البته برخی دانشجویان عقیده دارند که این پل از روی رابطه نصب شده و در احداث آن ضابطه فدا شده است و اقدام شبانه یاد شده در نصب پل مذکور و عدم برخورد با چنین اقدامی، چنین تصوری را دامن می‌زند و در این شرایط تنها اقدام مسئولان و پیمانکار برای ساماندهی هرچه سریع‌تر وضع موجود شاید بتواند بر چنین گمان‌هایی خط بطلان کشیده و این ماجرا را ختم به خیر کند.

در ماجرای دانشگاه پیام نور دانشجویان بارها اعتراض کردند و پس از کشته شدن هم دانشگاهی‌شان تجمع هم کردند و بالاخره پل احداث شد، باید دید آیا ماجرای دانشجویان مرکز علمی کاربردی جهاد دانشگاهی نیز به تجمع و اعلام اعتراض نسبت به اقدامات شهرداری در این خصوص می‌کشد یا خیر؟

اخبار اجتماعی - ایسنا

ویدیو مرتبط :
حاج مهدی اکبری / بوی اسفند بوی دود بوی روضه ی حسین

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

مشاغلی که بوی مرگ را استشمام می‌کنند

مشاغلی که بوی مرگ را استشمام می‌کنند

اغلب سوانح و جراحت‌ها در معدودی از مشاغل رخ می‌دهند که کسب درآمد در آنها نیازمند به جان خریدن خطرهای جدی است.

به گزارش ایسنا، در این گزارش که در سایت اینترنتی «بانک‌ریت» منتشر شده، فهرست 10 نمونه از پرحادثه‌ترین و خطرناکترین مشاغل در آمریکا ارائه شده که به شرح زیر است:

1- ماهیگیری:

ماهیگیران و کارگران ماهیگیری خطرناک‌ترین شغل را در ایالات متحده دارند. داشتن وسایل معیوب و ناقص،‌ هوای نامساعد و سوانح احتمالی ناشی از تردد در دریاها، این حرفه را از سال 1992 میلادی تاکنون در زمره پرخطرترین مشاغل قرار داده است. نرخ مرگ و میرها در این شغل سالانه 127.3 نفر در هر 100 هزار نفر برآورد شده در حالی که درآمد سالانه حاصل از آن تنها 25 هزار و 590 دلار است.

2- چوب‌بری

نرخ کلی قربانیان حرفه چوب‌بری در ایالات متحده در سال 2010 میلادی، 59 نفر بود که در سال 2011 میلادی به 65 نفر افزایش یافته است. به دلیل اینکه کارگران بیشتر ساعات روز را با ماشین‌های سنگین و در آب و هوای اغلب نامساعد و ارتفاعات زیاد از سطح دریا می‌گذرانند، خطرات این شغل بسیار مشهود است. میزان تلفات ناشی از این حرفه، 104 نفر در هر 100 هزار نفر عنوان شده است ضمن اینکه درآمد سالانه حاصل از آن نیز 32 هزار و 870 دلار برآورد شده است.

3- خلبانی و مهندسی پرواز

اگرچه خلبانان به واسطه خطرات ذاتی این شغل و احساس مسوولیت نسبت به آن از تامین مالی مناسبی برخوردارند، اما هیچ مبلغی نمی‌تواند حقیقت این شغل همیشه خطرناک و مرگ‌آفرین را تغییر دهد. نرخ مرگ و میر در این حرفه 56.1 نفر در هر 100 هزار نفر است و درآمد سالانه آن 118 هزار و 70 دلار در ایرلاین‌ها و 92 هزار و 60 دلار در پروازهای تجاری برآورد شده است.

4- جمع‌آوری زباله‌ها و مواد بازیافتی

با وجودی که کارگران جمع‌آوری زباله‌ اغلب در این کشور منزلت کافی برای قرارگیری در رتبه‌های اجتماعی را پیدا نمی‌کنند اما آسیب‌های ناشی از این حرفه برای آنها بسیار جدی بوده و میزان تلفات آن نیز بالا است چرا که سالانه از هر 100 هزار کارگر، 36.4 نفر از آنها جان خود را از دست می‌دهند ضمن اینکه میانگین حقوق سالانه آنها نیز مبلغ 35 هزار و 230 دلار برآورد می‌شود.

5- تعمیرکاری سقف

آفتاب سوختگی یا فرود آمدن چکش بر روی انگشتان مهم‌ترین خطرات این حرفه نیستند بلکه افتادن از پشت‌بام و جراحت‌های جدی و شکستگی، این حرفه را در زمره پر تلفات‌ترین حرفه‌ها در آمریکا قرار داده است. میزان تلفات سالانه این حرفه‌ 34.1 نفر در هر 100 هزار نفر عنوان شده و متوسط درآمد سالانه آن نیز 34 هزار و 220 دلار برآورد شده است.

6- کارگران تیرآهن ساختمانی

کارگران ساختمانی که تیرآهن‌ها را با استفاده از جرثقیل و لیفتراک در ساختمان‌ها نصب می‌کنند در معرض خطرات جدی شغلی هستند. سالانه از هر 100 هزار کارگر 30.3 نفر قربانی حوادث شغلی مرتبط با این حرفه می‌شوند. درآمد سالانه این شغل نیز 44 هزار و 540 دلار برآورد می‌شود.

7- کارگری ساختمان

کارگران ساختمانی اغلب فعالیت‌های بدنی سنگینی انجام می‌دهند که به واسطه همین فعالیت‌ها، بیشترین میزان مصدومیت را دارند. آنها زمین‌های ساختمانی را تمیز و آماده می‌کنند، چاه حفر می‌کنند، داربست‌ها را نصب کرده و تجهیزات ساخت و ساز را آماده می‌کنند. میزان تلفات سالانه این حرفه 26.8 نفر در هر 100 هزار نفر برآورد می‌شود ضمن اینکه دستمزد سالانه آنها از 23 هزار و 320 دلار تا 27 هزار و 780 دلار متغیر است.

8- کشاورزی و مزرعه‌داری

 

کار کردن روی زمین زراعی یکی از قدیمی‌ترین حرفه‌ها است. اما ورود فن‌آوری‌های جدید این حرفه را کمی ایمن‌تر کرده است. تماس نزدیک برای ساعت‌های طولانی با ماشین‌ها و تجهیزات سنگین سبب بروز جراحت‌ها و مرگ‌ و میرهای بسیار در این حرفه می‌شود که بیشتر آنها به واسطه سوانح حمل و نقل رخ می‌دهند. در این حرفه سالانه از هر 100 هزار نفر در آمریکا 26.1 نفر دچار تلفات می‌شود ضمن اینکه درآمد سالانه آنها 60 هزار و 750 دلار برآورد می‌شود.

9- رانندگان خودروهای سنگین

رانندگی برای ساعت‌های طولانی در شرایط دشوار و مسیرهای پیچیده با خودروهایی با وزن بیش از 40 تن و خطرات تصادف، عامل اصلی مرگ در میان رانندگان است. سالانه از هر 100 هزار نفر 25.9 نفر دچار تلفات می‌شوند. درآمد سالیانه رانندگان 38 هزار و 200 دلار برآورد می‌شود.

10- کارگری در معادن طبیعی

این شغل مستلزم ساعت‌ها فعالیت کاری سخت و طاقت‌فرسا به ویژه در مناطق دورافتاده و برای مدت‌های طولانی است. اما از طرفی هم در بسیاری از کشورها شغلی پرحادثه است که حوادث احتمالی آن از ریزش معدن گرفته تا خفگی و گاز گرفتگی جان کارگران معدن را به طور جدی به خطر می‌اندازد.

میزان تلفات این شغل سالانه 22.1 نفر در هر 100 هزار نفر برآورد شده و متوسط درآمد سالانه حاصل از آن نیز 54 هزار و 20 دلار عنوان شده است.

ایسنا