مُردن چقدر آب می‌خورد؟

اخیرا در کشورمان هزینه‌های مربوط به برگزاری مراسم ترحیم نیز در سبد مشکلات اقتصادی مردم قرار گرفته و دغدغه‌ همه اقشار جامعه محسوب می‌شود دغدغه‌ای که البته با چشم و هم چشمی می‌تواند حسابی خرج روی دستمان بگذارد.

به گزارش باشگاه خبرنگاران، این روزها حتی مرگ هم گران شده است گویا خانه ابدی آنقدرها هم که فکرش را می‌کنیم معنوی و بی‌پیرایه نیست. خرج و برج‌‌های زندگی دنیوی به جای خود، هزینه‌های آن دنیا را هم باید در نظر بگیریم.
 
طبیعی است که از دست دادن عزیزی برای یک خانواده تلخ و جانسوز باشد و اصطلاحا این شتری است که در خانه هر کسی می‌خوابد و راه گریزی از آن نیست.

اما به تازگی آنچه که بار این مصیبت را افزایش داده،‌ هزینه‌های برگزاری یک مراسم آبرومندانه است.مراسمی که رفته رفته می‌رود تا تبدیل شود به بزرگداشتی برای بازماندگان متوفی و نه خود متوفی!
 
پر واضح است که این بازار با داشتن چنین ظرفیت‌های بالایی، تعداد زیادی از افراد سودجو را در خود جای داده است.
 
دلالانی که در لباسی قانونی تحت عنوان "مؤسسات برگزارکننده انواع مراسم‌ها فعالیت می‌کنند، با فاکتور کردن لیست‌های عجیب و غریبی از خدمات، تا جایی که بتوانند داغداران را سرکیسه می‌کنند.
 
با انجام یک حساب سرانگشتی و با در نظر گرفتن زندگی کارمندی به این نتیجه می‌رسیم که باید مدت‌ها پیش از فوت، مبلغی را برای "جهیزیه آخرت" کنار گذاشت و البته امیدوار بود که به مرگ ناگهانی از دنیا نرویم چون اینگونه ممکن است مخارج کفن و دفن اطرافیان‌مان را حسابی شگفت زده کند!
 
اولین قدم برای رهسپار شدن به دیار باقی خرید خانه یا همان قبر است.

به تعبیر مدیرعامل سازمان بهشت زهرا(س) قیمت قبر در بهشت زهرا همانند خرید خانه در تهران است که در هر محله‌ای قیمت بالا و پایین دارد.
 
البته هر قطعه عمومی قبرهایی به صورت رایگان در اختیار شهروندان کم‌بضاعت تهرانی قرار می گیرد، هر چند این افراد نیز ملزم به پرداخت هزینه‌های جانبی (تغسیل، انتقال جسد و ...) خواهند بود.
 
تفاوت قیمت در قطعات مختلف بهشت زهرا(س) باورنکردنی است. به طوری که قبور در قطعات قدیمی چیزی بین 20 تا 100 میلیون تومان و حتی بیشتر قیمت‌گذاری می‌شوند و اینگونه خرید خانه‌ آخرت مانند خرید خانه در دنیا مسئله‌ساز می‌شود.
 
قبرهای قدیمی به علت قرار گرفتن در قطعه‌های قدیمی و وجود درخت، فضای سبز و سایه در اطراف قبر به عنوان بهترین جای بهشت زهرا(س) رکوددار قیمت‌ها هستند؛ یعنی هر مترمربع حدود 50 میلیون تومان که شاید هزینه خرید خانه‌ای در اطراف بهشت زهرا باشد.
 
در این میان، باید مبلغی بیش از یک میلیون تومان نیز برای خدمات انتقال جسد از هر نقطه شهر تهران، شستشو، غسل دادن و کفن کردن، اقامه نماز میت، انتقال به قطعه موردنظر، تدفین، خدمات مراسم، پاگیری قبر و ایجاد فضای سبز پرداخت کرد.
 
برای خرید آرامگاه‌های خانوادگی نیز باید هزینه‌ای چند 100 میلیون تومانی در نظر گرفت.
 
سنگ قبر نیز دارای قیمت‌های متفاوتی است. ارزان‌ترین سنگ مزار حدود 200 هزار تومان قیمت دارد و جنس‌های مرغوب‌تر گرانیتی بسته به ظرافت و نوع کاری که بر روی سنگ شده،‌ تا میلیون‌ها تومان هم می‌تواند هزینه روی دستتان بگذارد.
 
بنابراین برای اینکه جنازه‌تان روی زمین نماند باید چیزی بین دو تا 100 میلیون تومان فقط برای هزینه‌های تغسیل و تدفین کنار بگذارید.

مکان برگزاری مراسم و نوع پذیرایی مهم‌ترین دغدغه برای خانواده متوفی به حساب می‌‌آید.

برگزاری مراسم سوگواری در مساجد تناسب بیشتری با آداب و رسوم ما دارد و هم مقرون به صرفه است اما این روزها برگزاری مراسم در تالارها مد شده است که این گزینه مدرن هزینه‌های بخصوصی را به خانواده‌های داغدار تحمیل می‌کند از جمله این هزینه‌ها می‌توان به هزینه ورودی افراد، تنوع غذا، صندلی و ... اشاره کرد.
 
نکته جالب اینجاست که تالارها در هنگام انعقاد قرارداد با خانواده صاحب عزا از پذیرایی میهمانان با خرما،‌ حلوا و ... به عنوان آپشن یاد می‌کنند و پول مجزایی را مطالبه می‌کنند.
 
هزینه برگزاری مراسم ترحیم در تالارها بسته به موقعیت اجتماعی جغرافیایی تالار، لیست خدمات و همچنین شرایط تقویمی (مناسبت‌ها) متفاوت است و باید حداقل مبلغی بین 10 تا 50 میلیون تومان هزینه کرد، یعنی هزینه‌ای معادل رهن یک آپارتمان.
 
در ورودی مساجد و تالارها جایی برای دسته‌های بزرگ گل در نظر گرفته شده که شرکت‌کنندگان در مجلس، تاج‌های گل را آنجا قرار می‌دهند که در پایان روز طبق‌های گل به همراه نوار تسلیت، فقط باغی از گل‌های پژمرده را به عزاداران تقدیم می‌کند. قیمت این دسته‌های گل از 50 هزار تومان شروع می‌شود و تا بی‌نهایت ادامه پیدا می‌کند.
 
موضوع بعدی پارچه نوشته‌ها و پلاکاردهای تسلیت است که در جملاتی مشابه و با عباراتی تکراری غم از دست دادن عزیز از دست رفته را تسلیت گفته‌اند این پلاکاردهای تسلیت گاهی تبدیل به معضلی برای همسایگان متوفی می‌شود بعضا تا ده‌ها متر دورتر از خانه صاحب عزا ادامه پیدا می‌کند. تهیه بنر یا پارچه نوشته‌ای برای عرض تسلیت، بسته به طراحی و کیفیت، بین 20 تا 70 هزار تومان هزینه دارد.
 
برای حق‌الزحمه سخنران و مداح نیز باید مبلغی بین 300 تا 500 هزار تومان کنار گذاشت البته میزان شهرت سخنران یا مداح می‌تواند این حد قیمتی را تغییر دهد در این بین به هزینه‌ چند میلیونی فیلمبرداری مراسم هم باید اشاره کرد که گاهی بی‌شباهت با فیلمبرداری یک پروژه سینمایی نیست.
 
پدیده‌های نوظهوری به نام مؤسسات برگزارکننده مجالس ترحیم و عزاداری، مشکل خانواده‌های کم‌جمعیت و یا کسانی که بستگانشان در خارج از کشور زندگی می‌کنند را با استخدام "ضجه‌زن‌های حرفه‌ای" حل کرده‌اند افرادی که نقش گریه‌کن را ایفا می‌کنند برای دو ساعت اشک تمساح ریختن، 30 هزار تومان ناقابل دریافت می‌کنند و در صورتی که حرفه‌ای‌تر باشند و بتوانند به خوبی غش کنند، 50 هزار تومان کاسب خواهند بود.
 
پولی که خانواده صاحب عزا برای استخدام "ضجه‌زن‌ها" می‌پردازند، عجیب‌ترین هزینه‌ای است که پرداخت می‌کنند تا مراسمی فاخر و آبرومند داشته باشند.
 
به نظر می رسد كه برگزاری پرزرق و برق مراسم ترحیم مانند برگزاری مفصل جشن ازدواج تبدیل به یكی از بایدها و نبایدهای جامعه ایرانی شده كه علاوه بر فرهنگ اجتماعی مردم،جیب آن ها را نیز نشانه رفته است.

اخبار اجتماعی - باشگاه خبرنگاران

 

ویدیو مرتبط :
به یاد شش ماهه ارباب: کودک، چقدر می خورد از نهر آب، آب؟

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

هر مدال المپیك چقدر آب می خورد؟

 

هر مدال المپیك چقدر آب می خورد؟

تا به حال فكر كرده‌اید هر مدال المپیك برای ورزش ایران چقدر آب می خورد؟

جام جم آنلاین: از آنجا كه المپیك‌ها در فاصله چهار سال از یكدیگر برگزار می‌شود، از یك منظر باید تمام هزینه‌هایی را كه صرف ورزش قهرمانی در این مدت می‌شود حساب كرد تا با ضرب و تقسیمی ساده متوجه شد كه ورزش ایران به طور تقریبی چه میزان در راه كسب مدال المپیك هزینه و به عبارتی سرمایه‌گذاری می‌كند.

 

تا به حال فكر كرده‌اید هر مدال المپیك برای ورزش ایران چقدر آب می‌خورد؟ یك میلیون،دو میلیون، ‌نه، باید از میلیون عبور كرد و به میلیارد رسید، آن هم نه یك میلیارد و دو میلیارد، بلكه 50 میلیارد تومان.بله، 50 میلیارد تومان ناقابل و البته ما برای به دست آوردن این رقم كلی چرتكه انداخته‌ایم تا آن را استخراج كنیم. می‌گویید چگونه؟ ‌توضیح می‌دهیم.

از آنجا كه المپیك‌ها در فاصله چهار سال از یكدیگر برگزار می‌شود، از یك منظر باید تمام هزینه‌هایی را كه صرف ورزش قهرمانی در این مدت می‌شود حساب كرد تا با ضرب و تقسیمی ساده متوجه شد كه ورزش ایران به طور تقریبی چه میزان در راه كسب مدال المپیك هزینه و به عبارتی سرمایه‌گذاری می‌كند.

این نیز به این خاطر است كه جملگی كشورها در راه حضور در المپیك از چند سال قبل دست به سرمایه‌گذاری روی تیم‌ها و ورزشكاران خویش در رشته‌های انفرادی می‌زنند تا در وهله نخست با كسب سهمیه‌های حضور در المپیك و سپس با حضور در تورنمنت‌ها و مسابقات بین‌المللی مختلف برای حضور در بازی‌های المپیك آماده شوند.

 

اگرچه عمده این نظر متوجه مسوولان ارشد ورزش است كه با حمایت و پشتیبانی از ورزش قهرمانی، تیم‌ها و قهرمانان را در راه حضور در این بازی‌ها، تحت پوشش قرار می‌دهند، اما در مقابل هم هستند عده‌ای كه معتقدند از بدو ورود یك ورزشكار به عرصه قهرمانی، برای باروری و رشد وی هزینه می‌شود كه به طور بدیهی اگر خواسته شود ‌این هزینه‌ها نیز محاسبه گردد، ‌رقم 50 میلیارد مورد اشاره خیلی بیشتر از اینها می‌شود.

البته باید این نكته را در نظر داشت كه كسب مدال المپیك برای هر كشوری جدا از هزینه‌های مادی صورت گرفته، به لحاظ معنوی، ملی و سیاسی برای هر كشور از ارزش زیادی برخوردار است كه اگر برای آن نیز ده‌ها میلیارد تومان سرمایه‌گذاری شود، منطق هزینه‌كرد آن پذیرفتنی است و نباید چنین پنداشت كه پول عبثی خرج ورزش شده است.

 

غرور و افتخار ملی ایرانیان در هنگامه بازی‌های المپیك سیدنی، آتن و پكن و كسب مدال طلا از سوی حسین رضازاده و هادی ساعی را به یاد آورید تا شما نیز در زمره كسانی قرار بگیرید كه معتقدند ‌هزینه‌كرد در ورزش خود یك نوع سرمایه‌گذاری پربازده است. این را از این نظر گفتیم تا عده‌ای نگویند چرا باید این همه پول را صرف ورزش كرد. اما برسیم به اصل قضیه...

 

350 میلیارد تومان، بودجه ورزش قهرمانی

نگاهی به بودجه چهار ساله دستگاه‌های ورزش شامل وزارت ورزش و جوانان (سازمان تربیت بدنی سابق) و كمیته ملی المپیك نشان می‌دهد در فاصله چهار ساله بین المپیك‌های پكن و لندن (از سال 87 تا 91) حدود 350 میلیارد تومان بودجه به بخش ورزش قهرمانی تزریق شده یا می‌شود.

 

بدون در نظر گرفتن این‌كه در پكن تنها 2 مدال (یك طلا و یك برنز) گرفته‌ایم، ما در اینجا بیشترین تعداد مدال كسب‌شده برای ورزش ایران را مبنای محاسبه قرار می‌دهیم، یعنی هفت مدال كسب‌شده در المپیك 1952 هلسینكی فنلاند بنابراین اگر 350 میلیارد را بر عدد هفت تقسیم كنیم عدد 50 میلیارد تومان برای هر مدال به‌دست می‌آید كه رقمی نزدیك به واقع به حساب می‌آید.

آمار و ارقام اعلام شده از سوی كمیته ملی المپیك نیز نشان می‌دهد هزینه‌های هر ورزشكار المپیكی فقط طی دو سال منتهی به المپیك، ‌حدود 500 میلیون تومان می‌شود.

با توجه به این‌كه حدود یكصد ورزشكار در اردوهای تداركاتی المپیك حاضر هستند كه در نهایت از بین آنان 40 تا 60 ورزشكار برای حضور در المپیك انتخاب می‌شوند، می‌توان استنباط كرد كه نزدیك به 50 میلیارد تومان تنها به فاصله دو سال منتهی به المپیك، روی ورزشكارانی كه شانس حضور در این بازی‌ها را دارند، هزینه می‌شود.

 

در جدول زیر، ‌ریز این هزینه‌ها به ازای هر ورزشكار حاضر در اردوهای المپیك، ‌ذكر شده است.

احمد ارشدی، معاون اداری و مالی كمیته ملی المپیك در این باره می‌گوید: بعد از پایان المپیك پكن، دیوان محاسبات با محاسبه ساده‌ای، ارقام بودجه صرف شده ورزش در مقابل تعداد مدال‌های به دست آمده را هنگفت خواند و این قضیه یكی از سه بندی بود كه در تحقیق و تفحص به عمل آمده، فضای مدیریت ورزش را به چالشی بزرگ كشاند. البته با توضیحات كارشناسی ارائه شده، مسوولان مربوط قانع شدند تا این چالش فرو نشیند.

 

هر مدال چقدر می‌ارزد؟

شاهرخ شهنازی، عضو كمیته اجرایی كمیته ملی المپیك با بیان این كه به دلیل وجود فاكتورها و پارامترهای مختلف، محاسبه هزینه‌های مدال‌آوری سخت است، تصریح می‌كند: شرایط برای مدال‌آوری ورزشكاران در رشته‌های مختلف كاملا متفاوت است.

برای مثال در رشته‌هایی مثل كشتی، تكواندو و وزنه‌برداری، با هزینه‌هایی به مراتب پایین‌تر، شانس مدال‌آوری می‌یابیم.

در حالی كه در رشته‌هایی چون شنا و پینگ‌پنگ، برای كسب حتی یك مدال برنز المپیك، باید میلیاردها تومان صرف هزینه‌های زیرساختی و قهرمان‌پروری كرد كه البته مهم‌تر از حجم این سرمایه‌گذاری، كیفیت و برنامه‌ریزی و زمان مناسب است تا طی دوره‌ای بلند، پیشرفت پله به پله در این گونه ورزش‌ها را شاهد باشیم.

ده‌ها میلیون دلار می‌ارزد

«خیلی از كشورهای دنیا حاضرند حتی برای دریافت یك مدال المپیك، میلیون‌ها دلار هزینه كنند».

 

رضا مهماندوست سرمربی پیشین تیم ملی تكواندو (رشته‌ای كه تك مدال طلای المپیك پكن را برای كشورمان به ارمغان آورد) در تشریح این جمله خود می‌گوید: در ابعاد حكومتی و سیاسی، كسب مدال المپیك ارزش‌های راهبردی مثبت فراوانی برای هر كشور دارد. علاوه بر آن، تاثیر اجتماعی این كار نیز بسیار بارز است؛ به طوری كه باعث تشویق جامعه به سوی ورزش و دوری آنها از اعتیاد می‌شود. از این گذشته، اتحاد و انسجام ملی با كسب پیروزی‌های ممتاز المپیكی به میزان بالایی تقویت می‌شود. عكس موضوع هم صدق می‌كند یعنی وقتی كاروان ورزشی به المپیك، نتواند نتایج مطلوبی كسب كند اثرات منفی زیادی در جامعه به وجود می‌آید.

 

احمدرضا طالبیان، نخستین قایقرانی كه در تاریخ ورزش كشورمان مجوز ورود به المپیك را به دست آورده است، اعتقاد دارد ورزشكاری كه به حد دریافت مدال المپیك می‌رسد، دست‌كم دو میلیارد تومان روی او سرمایه‌گذاری شده است كه این سرمایه‌گذاری هم در ابعاد مالی و هم معنوی است./جام جم آنلاین