شادی های با بهانه و بی بهانه

 

اخبار اجتماعی - شادی های با بهانه و بی بهانه

شب گذشته با شکست تیم ملی ایران از بوسنی در مرحله مقدماتی بازیهای جام جهانی و حذف تیم ایران از گردونه رقابت ها بار دیگر عده ای از مردم تهران با حضور در خیابان ها به جشن و شادی پرداختند.

در بازی قبل نیز جمع قابل توجهی از مردم تهران و برخی دیگر از شهرهای کشورمان پس از باخت 1-0 در مقابل آرژانتین به خیایان ریختند و به جشن پرداختند، اما اگر آن شادی با این توجیه بود که تیم ایران بازی فراتر از انتظاری در برابر یکی از امیدهای قهرمانی جام جهانی (آرژانتین) ارایه داده است و هنوز این امید وجود داشت که با بازی خوب مقابل بوسنی و گرفتن سه امتیاز بازی بتوانیم به مرحله بعدی رقابت ها صعود کنیم، اما شب گذشته همه امیدها برای صعود از بین رفت و تیم ملی کشورمان در گروه خود آخر شد و از رقابت های جام جهانی حذف شد.

با این حال عده ای از مردم تهران چهارشنبه شب با حضور در خیابان ها به جشن و پایکوبی پرداختند و این مساله را اثبات کردند که اساسا بازی تیم ملی بهانه ای بیش نیست و غالب جوانان و مردم به دنبال شادی اند و چه بهانه ای بهتر از حضور تیم ملی در جمع 32 تیم برتر جهان.

این که چرا عده ای قابل توجه از مردم ما با بهانه یا بی بهانه به دنبال ابراز شادمانی اند، باید از سوی جامعه شناسان و کارشناسان مورد بررسی و حتی آسیب شناسی قرار گیرد.

البته منظور این نیست که مساله شادی یک آسیب است، بلکه رفتار عده ای از شهروندان در شادی پس از حذف تیم ملی از جام جهانی غیر طیعی به نظر می رسد.

برخی کارشناسان بر این باورند که به دلیل کم بودن فرصت های شادمانی خیابانی و گروهی در جامعه ایرانی، مردم از هر مفر و فرصتی برای ابراز شادمانی به شیوه جمعی بهره می برند.

از نظر این کارشناسان جامعه ایرانی ویژگی های خاص خود را دارد و که یکی از آنها جدایی کامل فضای ˈ اندرونی و خلوت خانواده ˈ با فضای بیرونی یا همان جامعه است.

ایرانیان از قدیم الایام دو یا چند گونه زیست داشته اند و به مقتضای فضا و زمان رفتارهای متفاوتی بروز می داده اند. این مساله حتی در معماری های سنتی ما نیز بروز و ظهور دارد : دیوارهای بلند و اختصاص فضای اندرونی و بیرونی برای خانه ها.

این شکل زیستن اما در دهه های گذشته به واسطه گسترش ارتباطات جهانی و ظهور پدیده های جدیدی چون شبکه های اجتماعی و اینترنت و... تغییر یافته است و نسل جوان امروزی مشتاق و خواهان داشتن فرصت های شادی به شکل جمعی آن است.

از آن روست که عده ای از مردم به ویژه جوانان به بهانه یا بی بهانه منتظر و مترصد ایجاد فرصت های شادی در مناظر عمومی اند.

در واقع در نگاهی جامعه شناسانه به پدیده ˈشادی برای شکستˈ آنچه بیش از بهانه شادی - که در فقره اخیر فوتبال بود- جلوه می کند ساختار جامعه شناختی ایران و روحیات یک جامعه جوان و در حال گذار بین دنیای درونی و دنیای متفاوت و گاه متضاد بیرونی است و حاصل پیوند این دو خلق صحنه هایی چون چهارشنبه شب است که با وجود شکست تیم ملی ایران و در حالی که تیم ملی کشورمان بدون کسب حتی یک پیروزی از جام جهانی وداع می کند، عده ای از مردم تهران سوار بر خودروها می شوند و با بوق زدن و شادی کردن شادمانی می کنند.

به نظر می رسد در عمق لایه های جامعه ایرانی اشتیاق و علاقه فراوانی به ابراز شادی موج می زند و البته جامعه ما هنوز یک جامعه جوان محسوب می شود و اکثریت جمعیت کشور زیر 40 سال هستند، از این رو باید در تحلیل شادی های خیابانی به این نکته نیز توجه داشت. 

اخبار اجتماعی - نواندیش

 

ویدیو مرتبط :
شادی بی بهانه

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

انتقاد تند و كنایه آمیز پیروانی از منصوریان به بهانه شادی گواردیولا

افشین پیروانی که به برنامه به اضافه فوتبال رفته بود تا کارشناس فنی برنامه رضا جاودانی برای تحلیل بازی رئال مادرید و یوونتوس باشد، در بخشی از حرف هایش با سئوالی از سوی رضا جاودانی، مجری این برنامه مواجه شد که اعتراض های بکن باوئر از پپ گواردیولا را مقایسه می کرد با رفتارهای پیشکسوتانی مثل علی پروین.

 

او اما بی آنکه این تشبیه را رد یا تائید کند گفت: «به هر حال آقای بکن باوئر معمولا اظهارنظر فنی می کند اما می بینید که کارل هاینس رومنیگه هیچ وقت این کار را انجام نمی دهد.»

 

پیروانی در ادامه به رفتار گواردیولا در بازی با تیم سابقش اشاره کرد و گفت: «واقعا دیدید که او قبل از بازی گفت همه افتخاراتش را با بارسا دارد اما وقتی قرارداد حرفه ای داشت، روبروی تیمش ایستاد و بعد از گل هم با مشت های گره کرده خوشحالی کرد.»

 

وی بدون اشاره به نام مربیان ایرانی گفت: «حالا تو فوتبال ما می گویند روی نیمکت نمی نشینند یا از نیمکت بلند نمی شوند یا کارهایی که به نظرم فقط بازی با شعور مردم است. مربی هستی، قرارداد حرفه ای داری و باید به تیمت پایبند باشی.»

 

بدون شک نخستین کسی که در این خصوص به اذهان خطور می کند حرکات علیرضا منصوریان روی نیمکت نفت تهران و هنگام بازی با استقلال است که با کلاه آبی می خواست دل هواداران استقلال را شاد كند و حاضر نشد از روی نیمکت بلند شود. وی هنگام گلزنی تیمش هم به هیچ وجه شادی نکرد.

 

گفتنی است علی دایی مدت ها برای اینکه جلوی پرسپولیس خوشحالی کرده بود با انتقاد روبرو بود. خاطره مشت های گره کرده امیر قلعه نویی هم در ذهن هواداران استقلال نقش بسته است.

 

اخبار ورزشی - جام نیوز