روزهای سخت سعودی‌ها

 

عربستان همچنین نگران توافق هسته‌ای آمریکا و ایران و نزدیکی ایالات‌متحده به این قدرت شیعه است که برای کسب نفوذ در منطقه رقیب ریاض محسوب می‌شود. در چنین شرایطی مردم عربستان این خبر را دریافت کردند که ملک عبدالله، پادشاه 90 ساله آنها، به دلیل مشکلات تنفسی یا به گفته مقامات این کشور ذات‌الریه در تاریخ 31 دسامبر در بیمارستان بستری شده است.

تحلیل اکونومیست از حکومت سالخوردگان در عربستان
پادشاه بیمار
  این روزها عربستان دوران راحتی را نمی‌گذراند، زیرا  این کشور درگیر جنگ علیه نفت شیل آمریکا به منظور حفظ برتری خود در بازار جهانی نفت است. عربستان همچنین نگران توافق هسته‌ای آمریکا و ایران و نزدیکی ایالات متحده به این قدرت شیعه است که برای کسب نفوذ در منطقه رقیب ریاض محسوب می‌شود. این کشور در سرنگونی بشار اسد، رئیس‌جمهوری سوریه ناکام مانده است. این مساله از یک طرف موجب تقویت ایران شده و از طرف دیگر تروریست‌های تکفیری را به شدت تضعیف کرده است.

 

عربستان گرچه در حملات هوایی به رهبری آمریکا به مواضع تروریست‌ها شرکت کرده است، اما در داخل نگرانی‌های فزاینده‌ای از عواقب تروریستی این اقدام وجود دارد. یعنی نگرانی از تکرار مشکلاتی که القاعده در سال‌های 2003 تا 2005 در این کشور به وجود آورد.  این در شرایطی است که به‌رغم تلاش‌های عربستان در مستحکم‌تر کردن و گسترش منطقه حائل، در تاریخ 4 ژانویه یک ژنرال و دو سرباز سعودی در مرز این کشور با عراق در یک بمب‌گذاری انتحاری کشته شدند.

اندکی بعد، مردم عربستان این خبر را دریافت کردند که ملک عبدالله، پادشاه 90 ساله آنها، به دلیل مشکلات تنفسی یا به گفته مقامات این کشور ذات‌الریه در تاریخ 31 دسامبر در بیمارستان بستری شده است. بستری شدن او به این دلیل موجب نگرانی شده است که در قصر پادشاه امکانات پزشکی برای مراقبت از او وجود دارد.

 

تا 7 ژانویه، شایعات محلی حاکی از آن بود که پادشاه قادر است با ملاقات‌کنندگان دیدار کند. اما این مساله بر کسی پوشیده نیست که او برای مدتی طولانی زنده نخواهد بود. مردی که قرار است جانشین او شود، برادر ناتنی او شاهزاده سلمان است. اما این شاهزاده هم جوان نیست. او 78 ساله است و گفته می‌شود به اختلال مشاعر مبتلا است.

تحت سیستم بسیار پیچیده عربستان سعودی، قدرت از طریق ارشدیت منتقل نمی‌شود. بلکه از برادر به برادر درمیان 45 پسر(که از مادران مختلفی هستند) عبدالعزیز بن سعود که در سال 1932 عربستان و سلسه آل‌سعود را تاسیس کرد، منتقل می‌شود. درحال حاضر این برادران یا درگذشته‌اند یا سالخورده هستند.

احتمالا به دلیل اختلال ذهنی سلمان بود که ملک عبدالله در ماه مارس سال گذشته یک گام دیگر برداشت و برادر کوچک‌تر خود مقرین را به‌عنوان ولیعهد دوم انتخاب کرد. مقرین 69 ساله خلبان نیروی هوایی آموزش دیده در بریتانیا، رئیس سابق اطلاعات و فرماندار سابق مدینه است. خالد المائنا، روزنامه‌نگار کهنه‌کار عربستانی، می‌گوید: «جانشین همواره سالخورده بوده است و سالخورده بعدی سلمان است اما بعد از او هر اتفاقی ممکن است رخ دهد.»

دشوارترین کار، انتقال حکومت به نسل آینده است، نسلی که در آن صدها شاهزاده برای رسیدن به قدرت سر و دست می‌شکنند. یکی از این شاهزادگان محمد بن نایف، وزیر کشور و عضو ائتلاف قدرتمند سدیری است.

 

اما به نظر می‌رسد ملک عبدالله تلاش می‌کند پسران خودش را، متعب، که رئیس گارد ملی است و مشعل که فرماندار مکه است، به قدرت برساند.   برای پادشاه آینده عربستان سیاست خارجی ساده‌ترین قسمت حکمرانی خواهد بود. مشکلات داخلی فشار بیشتری وارد می‌کنند و کمتر به این مساله توجه شده است.

 

از یک طرف لیبرال‌ها از کندی آهنگ اصلاحات در کشوری که زنان درآن حق رانندگی ندارند، انتقاد می‌کنند و از سوی دیگر وهابیون موانعی را بر سر راه ابتکاراتی مانند حضور زنان در مجلس شورا ایجاد می‌کنند.

 

این در شرایطی است که جمعیت شیعه که در شرق این کشور ساکن هستند و 15 درصد از کل جمعیت عربستان را تشکیل می‌دهند، از حکومت ناراضی‌اند.  علاوه بر همه اینها، جوانان و جمعیت رو به رشد 30 میلیونی عربستان به شغل احتیاج دارند. این مساله به معنی لزوم کاهش یارانه‌ها و کمک‌های مالی و برطرف کردن وابستگی اقتصاد به نفت است. اکثر مردم عربستان ملک عبدالله را به‌عنوان پدری خیرخواه می‌دانستند. اما جانشینان او این خوش‌اقبالی را نخواهند داشت.

  اخبار سیاست  خارجی  - دنیای  اقتصاد

ویدیو مرتبط :
طعنه زدن شاهزاده سعودی به وزیر اطلاعات عربستان در مجلس ختم ولیعهد سعودی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

راه سخت آمریكا در برابر چین

 

 

 

 

تاکنون شش دهه است که تایوان به كانون بی‌اعتمادی چین و آمریکا تبدیل شده است و بیشترین خشم و غضب طرفین به یکدیگر در آن متجلی شده است.

 

در سال ۱۹۸۶ دنگ ژیائوپینگ آن را «مانعی بر روابط چین - آمریکا» نامید. در هفته گذشته هم همین سرزمین بار دیگر موضوع شوکه‌شدن و عصبانیت دولت چین شد، چون آمریکا تصمیم گرفت بالغ بر ۶ میلیارد دلار تسلیحات به تایوان بفروشد. بر اساس پیمان روابط تایوان که در سال ۱۹۷۹ به تصویب رسید، همه سازمان‌های اجرایی آمریکا باید چنان به مسلح‌سازی تایوان کمک کنند که این سرزمین بتواند از خود دفاع کند. و چین که هرگز از حق خود برای آنچه که «اتحاد دوباره» تایوان با سرزمین چین می‌نامد صرفنظر نکرده است، خود را موظف می‌داند وقتی قراردادهای فروش تسلیحات به جریان می‌افتند، واکنش نشان دهد. معمولا پس از تلاطم بسیار در روابط غرب با چین، این روابط بار دیگر به فصل همیشگی خود یعنی فصلی پرنوسان، اما بدون تهدید باز می‌گردد.

 

اگر شانسی وجود داشته باشد، این روند بار دیگر روی خواهد داد، اما حقیقت این است که تعداد این تلاطم‌ها در حال افزایش است و این باعث شده است که مهم‌ترین روابط دوجانبه جهان توفانی شود. اگر اوضاع این روابط بد شود، بدون شک مورخان بیشتر تندخویی چین را مقصر خواهند دانست، اما مسلما آنها بیش از هر فرد دیگری عملکرد اوباما را در این زمینه مورد سنجش قرار خواهند داد. پس از آنکه در هفته گذشته مذاکرات چین و فرستادگان دالایی‌لاما به بن‌بست همیشگی انجامید، دولت چین علیه دیدار برنامه‌ریزی‌شده اوباما با رهبر آیینی و تبعید شده بوداییان به رییس‌جمهوری آمریکا هشدار داد. البته چیز تازه‌ای در این بحث نیست، اما آنچه تازه است، اعتمادبه‌نفس جدید چین در این روزها نسبت به مسایل خارجی است. پس از آنکه چین توانست در اواخر سال ۲۰۰۸ میلادی با موفقیت از بحران مالی جهان رهایی یابد، مدعی‌تر شده و بیشتر تحمل خود را برای خودداری از دست داده است و این تنها در مورد «امور خارجه» آن صادق نیست. به‌خاطر جایگاهی که رشد اقتصادی قدرتمند چین برای این کشور در سطح جهان رقم زد، چین قدرت خود را گسترش داد. این کشور در مذاکرات تغییرات جوی که در کپنهاگ برگزار شد، نقشی مرکزی و تا حدود زیادی موثر را از خود برای جهانیان به نمایش گذارد. به‌نظر می‌رسد چین در مذاکرات برای پرونده هسته‌ای ایران هم قدرتی بزرگ محسوب می‌شود. این کشور با هندوستان، ژاپن و ویتنام هم آتش مجادلات مرزی خود را شعله‌ور ساخته است. در همه عرصه‌ها مقامات چینی می‌خواهند حرف خود را بزنند و انتظار دارند مورد توجه قرار گیرند.

 

حقیقت این است که جهان غرب نباید خود را برای درگیری غیرضروری با چین گرفتار سازد، بلکه باید به این کشور کمک کند تا سهم خود را در تحمل بار حاکمیت جهان ایفا کند. اغلب چین برای ایفای نقش قدرت جهانی، در دست‌و‌پنجه نرم کردن با مسوولیت‌ها گرفتار می‌شود و آنگاه است که مدعی می‌شود هنوز کشوری فقیر است. باید این کشور را تشویق کرد که نقش خود را ایفا کند، به عنوان مثال در عرصه تغییرات جوی، پرونده ایران و افزایش نرخ ارز کشور. منافع چین به عنوان بزرگ‌ترین صادرکننده جهان به هماهنگی با جهان و نظام مالی قدرتمند آن بستگی دارد. برخی بر این باورند که وقتی قدرتی در حال اوج‌گیری عزم خود را برای صدرنشینی جزم می‌کند، تقابل با آن اجتناب‌ناپذیر خواهد بود، اما حقیقت این است که آمریکا و چین تنها رقبایی در عرصه تاثیرگذاری بر جهان نیستند. بلکه آنها اقتصادهایی به هم وابسته هم هستند که همه‌چیز را از راه همکاری با یکدیگر به دست می‌آورند. اگر اختلافات به درگیری تبدیل شود، هیچ یک از آنها سود نخواهند برد.