داستان اختلاس در دولت، از بانکها تا وزارت ارشاد/ این پولها کجا رفته است؟

داستان اختلاس در دولت، از بانکها تا وزارت ارشاد

این پولها کجا رفته است؟

هنرمندان می گویند همه گروه ها طلبکار هستند و دستمزد آن ها پرداخت نشده پس این بودجه چه شده است ؟ 

 

 

دولت دهم شاهد پرونده های قضایی جنجالی بی شماری بوده است. از ماجرای اختلاس سه هزار میلیاردی گرفته تا پرونده بانک سپه با جعل ضمانتنامه های بانکی و فساد بیمه ایران و شکایت از سعید مرتضوی که درنهایت نیز همگی برای دولت ختم به خیر شده؛ به طوریکه یا خبر از خانه های رویایی شان در کانادا منتشر شد یا محکم در پست خود ماندند و نه تنها به سوالات هیچ کس پاسخ ندادند بلکه خبر از ارتقاء مقام و جایزه های دیگر آنها هم گهگاه به گوش می رسد. اما از آن جایی که در طول سال های اخیر اعلام این اخبار اختلاس ها از سوی برخی از سیاستمداران وفعالان اقتصادی و ... آرام آرام به عادت تبدیل شده ، این بار رسوایی بزرگ در وزارت ارشاد همه را به تعجب واداشت .

به گزارش پایگاه خبری فریادگر، این که می گوییم تعجب نه از آن جهت است که وزارت ارشاد، تافته جدا بافته ای ازاین جریان ها باشد وهرگز تخلفی در آن صورت نگرفته است چراکه از تخلفات قانونی مانند پلمپ خانه سینما برخلاف نظر رئیس جمهور گرفته تا لغو مجوز اکران فیلم ها، اجرای موسیقی هایی که پیش از آن ازخودش مجوز گرفته بودند، تا لغو اجرای نمایش ها و ملغی کردن قرارداد تیپ در تئاتر و هزاران چیز دیگر، همه و همه از تخلفات این وزارتخانه حکایت داشته و دارد اما بحث درباره اختلاس، آن هم به شکل رسمی و دراین وسعت و شدت، بدعت جدیدی است. 

البته اتهام های مالی به برخی سینماگران وابسته به بدنه دولت و اتهام دریافت بودجه های کلان برای پروژه های نه چندان بزرگ و هدر دادن بیت المال و همچنین تهمت های مالی به مدیران مرکز هنرهای نمایشی در ۱۰ ساله اخیر وجود داشته و بارها مطرح شده که هیچ یک نیز هرگز از حد شایعه فراتر نرفت .

از اتهام ده هزار دلاری ای که خبرگزاری مهر در روز ۱۴ اسفند ۱۳۸۳ به مجید شریف خدایی مدیر دوره قبل از آن مرکزهنرهای نمایشی وارد کرده و ادعا کرده بود که آن مدیر، قرارداد صوری ای با مبلغ هنگفتی برای اجرای یک نمایش خارجی نوشته که هرگز نیز به آن گروه پرداخت نشد یا اتهام برخی ازهنرمندان از جمله حمید آذرنگ به نوشتن قراردادهای صوری و سفید امضاء (منتشر شده در جهان نیوز دوشنبه ۱۷ آبان ۱۳۸۹). 

اما هیچ یک از این ادعاها هرگز ادامه نیافت و ثابت نشد و بیشتر به درگیری های هنرمندان با یک مدیر مرکز هنرهای نمایشی برای نوبت اجراها، نزدیک بوده و برخی از این هنرمندان پس از مشخص شدن نوبت اجرایشان، حرف های گذشته خود را سوءتفاهم مطبوعاتی و حاشیه سازی های رسانه ها برای اختلاف انداختن بین مدیران و هنرمندان عنوان کرده و با خراب شدن همه چیز بر سر رسانه ها همه چیز به خوبی و خوشی تمام می شد.

اگرچه که حمید آذرنگ، هرگز مصاحبه ای مبنی بر پس گرفتن حرف هایش در دوره حسین پارسایی نکرد و این مدیر قبلی مرکز هنرهای نمایشی را به گرفتن رسیدهای سفید امضا متهم کرد و مدعی شد که اسناد معتبری در این باره دارد .

این کارگردان تئاتر در روز ۱۶ شهریور ۱۳۸۹ به خبر آنلاین گفت : برای نمایش «خیال روی خط موازی» نیز به من رسید سفید داد تا امضا کنم و من ابتدا از امضای آن خودداری کردم، اما او مدام می‌گفت خسته‌ام و سرم برای پر کردن رسید شلوغ است. او درنهایت نیز گفت مگر به من شک داری؟ من نیز با توجه به فضا به ناچار این رسید را امضا کردم اما از آن موقع تاکنون به دنبال رسید اصلی هستم، اما هیچ اطلاعی از اصل رسید، پیدا  نشد. در دوره جدید نیز به آقای محمد حمزه‌زاده رئیس امور مالی مرکز هنرهای نمایشی ماجرا را گفته و پیگیر آن شدم و ایشان نیز سندی در این خصوص پیدا نکردند.

البته درزمان بازگو شدن این سخنان ، حسین پارسایی مدیر اسبق مرکز هنرها ی نمایشی به مدیرت بنیاد رودکی منصوب شده و هیچ گاه پاسخی مبنی بر رد یا قبول موارد مطرح شده، بازگو نکرد و معاونت هنری ارشاد که حسین پارسایی و بنیاد رودکی مقام زیر دستش محسوب می شدند نیز درصدد خواباندن قائله برآمده و اجازه دادند تا با گذشت زمان، همه چیز به فراموشی سپرده شود و هرگز هیچ مقام قضایی ای درصدد یافتن این دو میلیارد پولی که ادعای نیست شدنش درمرکز هنرهای نمایشی بر سر زبان ها بود، برنیامده و هیچ اقدامی از سوی آنان نیز به عمل نیامده است.

این درحالی است که در تاریخ ۱۸ آبان ۸۹ خبرگزاری سینمای ایران درگفت وگویی با حیمد آذرنگ نوشت : در پی اعتراض های اهالی تئاتر به عملکرد مالی انجمن هنرهای نمایشی تاکنون سازمان بازرسی کل کشور سه نفر از مدیران اسبق این انجمن را که هم اکنون نیز دارای پست دولتی هستند برای ادای توضیحات، احضار کرده اند.

از جمله هنرمندانی که نسبت به این موضوع معترض شد می توان به حمیدرضا آذرنگ نویسنده و کارگردان تئاتر اشاره کرد که اسنادی را برای اثبات ادعای اختلاس رئیس سابق اداره کل هنرهای نمایشی به سازمان بازرسی کل کشور ارائه کرده است. آذرنگ تاکید کرد: شاه آبادی به عنوان معاون هنری وزیر ارشاد و یک مقام مسئول باید من را مورد بازخواست قرار می داد و این مساله را پیگیری می کرد ولی در مقابل این جریان پنهان کاری کرد. یک نفر باید پیدا شود و به هنرمندان بگوید چه بر سر بدهی دو و نیم میلیارد تومان بودجه سال گذشته و بودجه تئاتر آمده؟ همه گروه ها طلبکار هستند و دستمزد آن ها پرداخت نشده ... پس این بودجه چه شده است ؟

این پرسشی است که در سه سال گذشته بارها توسط هنرمندان و نویسندگان تئاتر درباره این مبلغ کلان مفقود شده دردوران مدیریت حسین پارسایی در مقام مدیر مرکز هنرهای نمایشی و حمید شاه آبادی در مقام معاونت هنری وزارت ارشاد پیش آمد و نه تنها هرگز پاسخی درباره این مفقود شدن ها داده نشد بلکه مدیری را که مبلغ های مفقود شده در دوران خود دارد به سِمَت های بهتر و مکان هایی با بودجه های هنگفت نامشخص و دور از محاسبه برای خبرنگاران منتقل کرد. در این شرایط که بودجه تئاتر نسبت به بودجه کلان سینما شوخی ای بیش نیست، ناگهان اعلام رسمی داستان اختلاس در حد مشاوران معاونت هنری وزارت ارشاد با مبلغی بین یک تا پنج میلیارد همه را به تعجب واداشته است. ( گفته های رسمی ارشاد از یک میلیارد حکایت می کند اما شنیده های اهالی مطبوعات مبالغ بالاتری از این آمار را نشان می دهد)

تعجب نه از برای مبلغ اختلاس است که ثابت شده بیش از این ها اختلاس شده و صدایی از کسی برنیامده، بلکه سوال این جاست که این بار چگونه است که داستان اختلاس نه از شکایت هنرمندان و کارمندان و اهالی مطبوعات به میان مردم آمده بلکه این موضوع با اطلاعیه رسمی دولت مبنی بردستگیری تعدادی از این افراد درمرحله اول و سپس دستگیری عده دیگری از کارکنان و مشاوران و معاونان این وزارتخانه به مطبوعات کشیده شد.

این اتفاقی است که تاکنون در تاریخ این همه فسادهای مالی به وجود آمده دربدنه دولت اتفاق نیفتاده واین سبب شده تا علامتهای سوال بسیاری را درذهن مخاطبان به وجود آورد که چرا داستان این اختلاس برخلاف دیگر دفعه ها با سرو صدا و موج دستگیریهای فراوان در این وزارتخانه توسط نیروی انتظامی و قوه قضاییه همراه بوده است. 

آیا مبلغ مفقود شده به داستان کمک بلاعوض چند ده میلیاردی به یک منشی و سپس ناپدید شدن آن منشی با رئیس مربوطه و پیداشدن رد پای آنان در کانادا که این روزها بر سر زبان افراد کوچه و بازار می چرخد، صحت دارد که این گونه به عنوان مسئله امنیتی ، سیاسی با آن برخورد قاطع شده یا موضوع فراتر از این حرف هاست و باید آن را به حساب جَنگ قدرتی گذاشت که این روزها برخلاف بیانات مقام معظم رهبری ، بین سران سه قوه و به طبع کارمندان و زیر دستان این قوه ها درجریان است و این موارد تنها بهانه ای است برای پنهان کردن ضعف های شدید اقتصادی و سیاسی و فرهنگی دولت دهم که وزارات ارشاد مجری آن بوده و هست ./فریادگر

 

ویدیو مرتبط :
وزارت ارشاد آخه چرا ؟؟؟؟؟؟

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

سانسور دولت، در دستور كار وزارت ارشاد

 اخبار اجتماعی -  سانسور دولت، در دستور كار وزارت ارشاد /طنز

مسافر ویژه: علی جنتی

 

رفتم جلوی در وزارت ارشاد، تاکسی را همانجا وسط خیابان پارک کردم و از ماشین پیاده شدم. یکی دو دکمه بالایی پیراهنم را باز کردم، دستمال یزدی را پیچیدم دور دستم و رو به پنجره اتاق وزیر هوار کشیدم:«کجاست این علی جنتی؟ علی جنتی، می‌دونم که توی دفترتی، بیا پایین... بیا پایین تکلیف منو روشن کن وزیر ناحسابی.... آهای، نفس کش... بیا پایین...»

بلافاصله چند نفر آدم درشت اندام و درست اندام آمدند دوره ام کردند. از صندوق عقب چهار لیتری بنزین را درآوردم و ریختم روی خودم. گفتم:«جلوتر بیاین خودمو آتیش می‌زنم... بگین علی جنتی بیاد باهاش کار دارم... آهای علی جنتی، میای پایین یا بیام بالا؟»

یکی از بچه‌های درست هیکل ارشاد گفت:«بیا بریم داخل برادر من، بیا بشینیم ببینیم چی شده؟ موضوع چیه آخه؟»

گفتم:«شما دخالت نکنید، مسئله ناموسیه!»

تا گفتم ناموسی است رنگ از رخسارشان پرید. دستپاچه شده بودند. گفتند: حتما اشتباهی شده دوست عزیز... شما به چهره آقای جنتی نگاه کنید، اصلا بهشان می‌خورد این‌کاره باشند؟ استغفرا...، چه حرف‌ها می‌زنن مردم.»

گفتم:«ببین من گوشم از این حرف‌ها پره... بگو بیاد پایین تا کل شهر رو خبردار نکردم.... آهای مردم...»

وقتی دیدند در تصمیمم مصمم هستم یکی شان فوری رفت بالا و علی جنتی را دست بسته آورد پایین، یکی زد توی گوشش و گفت: خجالت نمی‌کشی مزاحم ناموس مردم می‌شی؟ از شما بعیده به خدا... آدم دیگه نمی‌دونه به کی باید اعتماد کنه.»

جنتی با همان لبخند همیشگی هنگ کرده بود. اوایل فکر می‌کردم لااقل در اینجورمواقع اخم می‌کند اما اشتباه می‌کردم. پرسید: چی شده برادر؟ چرا ناراحتی؟ کی مزاحم ناموس شما شده؟ والا من به کار معمول خودم هم نمی‌رسم، چه برسه به مزاحمت برای دیگران.»

گفتم: مزاحمت چیه عزیز من؟ مادر نزاییده کسی مزاحم ناموس ما بشه... خدا پدر و مادر احمدی نژاد رو بیامرزه که زمان اون فقط درخواست آب داشتیم. الان چی؟ کی جوابگوی دل شکسته ماست؟» و بلافاصله لنگه کفشی به سویش پرتاب کردم.

از روی پرتاب لنگه کفش فهمید آدم جدی و اهل مطالعه‌ای هستم. برای همین به دیگران گفت بروند به کارشان برسند و خودش نشست توی تاکسی. مردم زیادی جمع شده بودند و با موبایل فیلم می‌گرفتند. در همان لحظه بی بی سی داشت من و جنتی را به صورت زنده پخش می‌کرد.

گفت: چی شده؟ درخواستت چیه؟

گفتم: من درخواست فیلترینگ دارم آقا... این چه وضعشه آخه؟

گفت: خب اینکه این‌همه جار و جنجال نداشت برادر من، چرا بی خودی قضیه‌رو ناموسی می‌کنی؟ فیلتر کردن داد و هوار داره؟ آدرس بده، 5 دقیقه بعد فیلتر شده تحویل بگیر. کجا رو می‌خوای فیلتر کنیم برات؟

گفتم: دولت آقا ... دولت رو فیلتر کنید... شورشونو در آوردن دیگه، خوبه ما هم....

گفت: نمی‌فهمم، دولت چیکار کرده مگه؟

گفتم: چیکار کرده؟ چیکار نکرده؟ یه هفته پیش توی روزنامه‌ها خوندم «لادن به پورمحمدی رسید»، چند روز پیش نوشتن «پروژه لاله متوقف شده»، از اونور بلافاصله «پروژه شبنم کلید خورد»، دیروز هم که خودم شنیدم رئیس جمهور گفته: «بنده سپیده را می‌بینم.» چه خبرتونه؟ الهی شکر ندارین شماها؟ آدم دیگه نمی‌تونه جلوی زن و بچه اخبار گوش کنه... کم و کسری چیزی دارین بگم براتون بیارن! والا!

لبخندی زد و گفت: آهان، اونا رو می‌گی؟ هه هه هه ... اونا چیزی نیست برادر من، نگران نباش.

گفتم: اینا واسه شما چیزی نیست، واسه سلطان سلیمان حرمسراست. دست بردارین از این پروژه‌ها... نمی‌تونید خودتونو کنترل کنید لااقل دولت رو فیلتر کنید برادر من. ما چه گناهی کردیم باید شبانه روز شبنم و سپیده و لادن رو ببینیم و بر نفس عماره غلبه كنیم؟ اونقدری كه ما بر نفس عماره غلبه كردیم، بارسا رئال رو مغلوب نكرده... حالا مثلا اسم پروژه «خشایار» باشه کلید نمی‌خوره؟ پس بگو اینی که شما آوردین کلید نیست!

اخبار اجتماعی - روزنامه قانون