پدیده زنان سرخپوش چیست؟

پنجشنبه شب گذشته تعدادی از زنان جوان سرخپوش در میدان فردوسی تهران نظر رهگذران را به خود جلب، و آنها را با سوالات متعددی روبرو كردند؛ این در حالی است كه زنان سرخپوش هیچ پاسخی به رهگذران نمی دادند.

 آنها سر تا پا قرمز پوشیده و تجمع نامتعارفی را ایجاد كرده بودند، اما این كه این پدیده چیست و چگونه به وقوع پیوسته، سوالی است كه هنوز هیچ پاسخی برای آن یافت نشده است!
 
البته گفته می شود زنی قرمزپوش (خانم نعمتی)، قبل از انقلاب نامزدش را در میدان فردوسی گم كرد و مدت ها با لباس قرمز در میدان، منتظر شوهرش ماند؛ حالا این جماعت به همدردی او این كار را می كنند یا این كه فمینیست های جدیدی هستند، مشخص نیست.

لازم به ذكر است، جنبش «بانوان سرخپوش» (lady in red) جنبش زنان صهیونیستی است كه در برخی كشورها وجود دارد.

خانمی قرمزپوش از دو ماه پیش در ضلع شمال غربی میدان فردوسی می ایستاد كه اكنون تعداد این زنان به 30 نفر رسیده است و احتمال دارد این تعداد بیش از این نیز بشود، لذا مسئولان ذی ربط باید این گونه حركات را زیر ذره بین داشته باشند.

منبع: شبکه خبر دانشجو

عصر ایران: "راندا" دختر 22 ساله مصری،در طول دو سال حرکت انتقالی کشورش به سمت دموکراسی مانند پسرهای نوجوان لباس می‌پوشد. این دانشجوی پزشکی معتقد است که این تنها راهی است که می‌توان مانع آزار و اذیت‌های جنسی در زمان کنونی شد.

او که از گفتن نام کاملش می‌ترسد، درحالی‌که لباس ورزشی بسته و تی‌شرت یقه دار به تن دارد و کلاه بسکتبالی بر سرش گذاشته است، در تظاهرات اعتراض‌آمیز مصری‌ها شرکت می‌کند. او با این شکل و شمایل می‌تواند به راحتی در میان خیل عظیم مردان قرار بگیرد و اگر کسی متوجه جنسیت او شود، به راحتی فرار کند.

راندا پس از انتشار گزارش سازمان "دیدبان حقوق بشر" درباره "اپیدمی آزار جنسی"، می‌گوید: "به عنوان بانوی جوان با تفکر سیاسی به راحتی مورد توجه جمعیت قرار می‌گیرم اما یک پسربچه ضعیف چنین تصویری را از خود به نمایش نمی‌گذارد."

در گزارش این سازمان آمده بود که آزار جنسی در طول بهار عربی به یکی از متداول‌ترین رفتارها تبدیل شده است؛ فضایی که باید نمونه روشنفکری و پیشرفت باشد.

تا پایان ماه ژوئن سال جاری میلادی، حدود یک‌صد زن مورد حملات جنسی قرارگرفته‌اند و حداقل یک زن پس از حمله شدید صورت گرفته نیاز به عمل جراحی داشته است.

راندا ادامه می‌دهد: "تنها چیزی که حمله‌کنندگان به آن علاقه دارند، زن بودن است، برای آنان جوان یا پیر و پیشینه زنان فرقی نمی‌کند. اگر تنها زن باشید به شما به عنوان فردی نگاه می‌شود که ارزش تنبیه شدن  دارید. این خشونت‌ها اکنون از سیاست پیشی گرفته‌اند و نشانگر تعصب و نفرت هستند. در حقیقت مشکل اصلی آن است که شرایط هر روز بدتر و متداول‌تر می‌شود."  
اکنون به زنان مصری توصیه می‌شود که به صورت گروهی حرکت و اسلحه حمل کنند و به خانواده و دوستان خود هر لحظه اطلاع دهند که در کجا هستند و یا مانند راندا تغییر شکل بدهند.

"لارا لوگان" گزارشگر تلویزیون "سی‌بی‌اس" برای نخستین بار توجه جهانی را به این مسئله جلب کرد. او در 11 فوریه 2011 میلادی به مدت 25 دقیقه و در میان 300 مردی که پیروزی‌شان را در تحریر جشن می‌گرفتند، مورد آزار و اذیت قرار گرفت. پس از این حمله، او به آمریکا بازگشت و چهار روز در بیمارستان بستری بود. هیچ یک از کسانی که در این حمله حضور داشتند، تاکنون دستگیر و مجازات نشده‌اند.

"هانیه موحد" یکی دیگر از قربانیان در مصاحبه‌ای ویدئویی به دیده بان حقوق بشر، می‌گوید: "آنان دور من حلقه زند و تمامی بدن مرا لمس کردند و به من حمله کردند."

اما بسیاری از مردان مصری در این مورد زنان را سرزنش می‌کنند و معتقدند آنان خود را در معرض چنین رفتارهایی قرار می‌دهند.
"احمد محمود عبدالله" یکی از اسلام‌گراهای تندرو، خطاب به زنان مصری حاضر در میدان تحریر می‌گوید: "خجالت نکشید و اجازه دهید."

در فوریه سال 2012 نیز یکی از اعضای پارلمان مصر، زنان را به خاطر آزار و اذیت‌ها مورد سرزنش قرارداد. "عادل عفیفی" گفت که زنان صددرصد در این آزارها مشارکت دارند چرا که خود را در معرض آن قرار می‌دهند.

این سخنان به شدت نمایانگر اعتقادات به شدت محافظه‌کارانه در مورد زنان است که آنان به جای حضور در فرآیند سیاسی باید در خانه و در کنار اعضای خانواده‌شان بمانند؛ دیدگاهی که پس از انتخاب محمد مرسی به عنوان یکی از کاندیداهای اخوان المسلیمن، زنان را از حضور در سمت‌های سیاسی محروم کرد.

اکنون بعید به نظر می‌رسد دولتی که در چند ماه آینده پس از اعتراض‌های جدید بر سر کار بیایید، جلوگیری از آزار و اذیت‌های جنسی علیه زنان را در اولویت کاری خود قرار دهد. در عوض لابی هایی مانند "محافظان میدان تحریر و مبارزه با آزار و اذیت جنسی" می‌توانند با تقویت اعضای خود و به جای استفاده از گلوله و چماق، حمله‌کنندگان را منصرف و دلسرد کنند. اما در کشوری که تقریبا تمامی افراد به نوعی قربانی هستند، جای امیدواری برای زنان وجود ندارد.

منبع: گاردین