نحوه انتخاب همسر در سایت همسریابی

شبکه ایران: ازدواج چه سنتی و چه به شیوه مدرن مراتب و مراحلی دارد. اگر قرار باشد شیوه انتخاب همسر نیز پا به پای تکنولوژی پیشرفت کند و مانند خریدهای اینترنتی، رسانه های دیجتالی، آموزش در فضای مجازی اینترنتی شود، باید فرهنگ سازی شده و با نظارت کامل و دقیق نهادهای مسئول صورت گیرد تا بدین گونه بتوان دنیای مجازی را در ثواب پیوند دو قلب شریک کرد.

 آیا چنانچه به دنبال شریک زندگی طبق معیارها و سلیقه شخصی خود می گردید، می توانید در قالب " من چنین هستم" و "همسرم چنین باشد" به مراد دلتان برسید.سایت های همسریابی که بیشتر به پایگاهی جهت سرگرمی و وقت گذرانی فعال شبیه هستند،سفارشات شما را طبق سلیقه شما با این پرسش که همسرم چنین باشد از شما می گیرند و در اسرع وقت چندین گزینه در اختیار شما قرار می دهد تا شما به صورت دلی یکی را انتخاب و به آن جواب مثبت دهید.
 
نقش مشاوران در سایت های همسریابی

اما معاون فرهنگی و تربیتی وزارت ورزش و جوانان در خصوص مراکز مشاوره می گوید: مراکزی که می خواهند در زمینه مشاوره ازدواج فعالیت نمایند لازم است از وزارت ورزش و جوانان مجوز فعالیت دریافت نمایند.  بنابر این سایت هایی که می خواهند در زمینه مشاوره همسرگزینی خدمات ارائه دهند نیز باید زیرچتر مرکز مشاوره ازدواج فعالیت کنند و خارج از آن اجازه فعالیت ندارند.

سید باقر پیش نمازی، نحوه کار در سایت های دارای مجوز را اینگونه توصیف کرد: در مرحله اول، مراجعه کننده پس از ثبت نام و پرداخت هزینه لازم درخواست خود را اعلام می کند. در مرحله دوم مشاوران فعال در آن سایت طی برقراری ارتباط با آن شخص از وی جهت مذاکره حضوری دعوت می کنند. در مرحله بعد اگر گزینه پیشنهادی این فرد مشخص شد، وی نیز مورد مشاوره قرار می گیرد و در صورتی که شرایطش با شرایط متقاضی همخوانی داشت زمینه گفتگو حضوری آنها فراهم می شود . در صورت توافق دوطرف، از خانواده آنها دعوت به عمل می آید و با توافق خانواده ها ازدواج صورت می گیرد.

پیشنمازی ورود کارشناسان و مشاوران را در این سایت ها تأیید می کند و می گوید: این طور نیست که هرکسی در این سایت ها وارد شود، کدی بدهد و کدی بگیرد و مستقیم ارتباط برقرار شود بلکه نقش اساسی در این موارد بر عهده کارشناسان و مشاوران آن سایت است و در صورت تأیید مشاوران، دو متقاضی با هم آشنا می شوند.

این مسئول وزارت ورزش و جوانان می گوید: 5 وظیفه برای مراکز مشاوره تعریف شده است که یکی از آنها تسهیلات همسرگزینی است .

این تسهیلات هم در فضای مجازی صورت می گیرد و هم به صورت تلفنی امکان آن وجود دارد.

معاون فرهنگی و تربیتی وزارت ورزش و جوانان مراکز مشاوره را در سه سطح معرفی می کند و میافزاید: مراکز مشاوره در سطح یک امکان مشاوره حضوری، تلفنی و مجازی را دارند. مراکز مشاوره سطح دو ، امکان مشاوره حضوری و تلفنی را دارند و مراکز مشاوره سطح سه فقط به صورت حضوری فعالیت می کنند بنابر این مراکزی که در سطح یک قرار دارند می توانند در فضای مجازی به مشاوره همسریابی اقدام نمایند.

وی تأکید کرد: مراکزی که با مجوز وزارت ورزش و جوانان فعالیت می کنند تحت نظارت شدید این وزارت خانه قرار دارند.

صرفاً جهت کنجکاوی

صرفاً جهت کنکاوی به یکی از سایت های همسریابی مراجعه کردم. هر چند که امکان تشخیص سایت های دارای مجوز و سایت های فاقد مجوز کاملاً آسان است اما با مشاهده اولین صفحه ورود اطلاعات، تنها سؤالی که به ذهنم رسید این بود که:

چه کسانی به این سایت ها مراجعه می کنند؟

و دومین سؤال این بود که: با عضویت در این سایت ها به دنبال چه می گردند؟ همسر، دوست، یک رابطه و سرگرمی در ابتدا برای ورود به سایت باید به عضویت آن درمی آمدم. پس از ثبت نام و تکمیل کردن اطلاعاتی همچون میزان درآمد، شغل، تحصیلات، مشخصات ظاهری ، وضعیت اقتصادی خانواده و سایر اطلاعات درخواست خود را برای جستجوی همسر برای ازدواج دائم به ثبت رساندم. پس از تأیید و تکمیل اطلاعات شخصی ام، منتظر کاندیداهای همسر برای خود بودم.

بعد از گذشت کمتر از نیم ساعت، 14 نفر جهت ازدواج با من اعلام آمادگی کردند. از پسر 24 ساله که حدود 16 سال از من کوچکتر بود گرفته تا مرد 55 ساله متأهل که صاحب دو فرزند بود.

آنچه که پس از این اتفاق در ذهن هرکس خطور می کند این است که آنها در این دنیای مجازی به دنبال چه می گردند. هر چند که یافتن انگیزه آنها و ثبت نام در این سایت ها کار دشواری نیست. اما آیا واقعاً افرادی که کاندید ازدواج با من هستند به دنبال یک ازدواج دائم و پایدار هستند و آیا اطلاعاتشان صحیح است.

جالب است بدانید که اکثر آقایان در این سایت به دنبال زنان مستقل با درآمد ثابت هستند.

نظر کارشناسان چیست؟

دکتر مجید ابهری آسیب شناس مسائل اجتماعی نظر خود را در خصوص فعالیت سایت های همسریابی اینگونه بیان می کند:

در درجه اول صلاحیت دایرکنندگان این سایت ها در هیچ نهادی مورد رسیدگی قرار نگرفته است و معلوم نیست آیا این افراد واقعاً مجاز به مدیریت اینگونه سایت ها هستند یا خیر؟ در موارد زیادی مشاهده شده است که اطلاعات دختران مانند عکس، شماره تماس و مشخصات شخصی شان از طریق این سایت ها افشا می شود. بنابر این به نظر بنده هدف این سایت ها فقط کسب پول و توسعه روابط دوستی غیر مجاز است.

در میان مراکز همسریابی نیز فقط 2 درصد از سایت ها دارای مجوز قانونی و صلاحیت فعالیت هستند.

از طرفی همسری که از طریق فضای مجازی گزینش می شود، نمی تواند شریک مناسبی برای زندگی مشترک باشد. بنابر این نهادهای متولی باید نسبت به برخورد قانونی با اینگونه سایت ها و فضاهای غیرمجاز اقدام کنند.

چرا که اساساً معلوم نیست هویت اعلام شده در این گونه سایت ها درست است یا غلط و هویت افراد چگونه ارزیابی و تأیید می شود و مشخصاتی مثل سن، تحصیلات و شغل می تواند کاملاً کذب گفته شود.

با توجه به شرایط گفته شده این سایت ها بیشتر کارکرد این سایت ها دوستیابی است و جهت برقراری ارتباط اینترنتی با جنس مخالف است اما نام همسریابی برای ایجاد پوشش ظاهری است.
بر اساس یک پژوهش میدانی 85درصد ازدواج های خودگزین که فضای مجازی نیز جزء آن است در کمتر از 5 سال منجر به طلاق می شود بنابر این پیشنهاد می کنم جوانان از طریق والدین یا مراکز مجاز و قانونی نسبت به همسریابی اقدام کنند.

آیا می توان برای استفاده درست از سایت های همسریابی و نزدیک کردن آن به هدف اصلی اش برنامه ریزی کرد؟

ابهری معتقد است، در صورتی که سازمان ها و نهادهای فرهنگی مربوط به جوانان مانند وزارت ورزش و جوانان اقدام به دایر کردن سایت های مجاز نمایند و یا صلاحیت مدیران این گونه سایت ها ارزیابی و تأیید شود، هویت آنها قابل اعتماد می شود در غیر این صورت به نظر بنده مأموریت این سایت ها فقط گسترش فساد اخلاقی است.

این آسیب شناس مسائل اجتماعی معتقد است فرهنگ و باورهای فرهنگی ما با کشورهای غربی متفاوت است و ما نمی توانیم الگوی رفتاری متناسب با فرهنگ کشورمان را در مسائلی مانند ازدواج در برابر فرهنگ کشورهای دیگر قرار دهیم.

وی معتقد است که هر ملتی برای خود دارای ارزش و فرهنگ های اخلاقی متناسب با جامعه اش را دارد و باید در همان مسیر برای زندگی اش برنامه ریزی کند.

نظر مردم چیست؟

- من به عنوان یک زن متأهل که حدود 10 سال پیش ازدواج کرده ام، معتقدم که انتخاب همسر از دقت و ظرافت زیادی برخوردار است و نمی توان به مشخصات و اطلاعات سایت های همسریابی اکتفا و اعتماد کرد.

- 35 ساله هستم و در یک شرکت بازرگانی کار می کنم. نمی توانم تصور کنم که شریک زندگیم را از دنیای مجازی انتخاب کنم. نمی توانم به این فضا توکل کنم.

- 28 ساله هستم و خواستگاران زیادی دارم. فرهنگ ما به گونه ای نیست که برای ازدواج کردن وارد سایت های همسریابی شویم. مشخصات بدهیم و به دنبال شوهر بگردیم. این قضیه مثل خواستگاری رفتن خانم ها هنوز در کشور ما فرهنگ سازی نشده است.

- من عضو یکی از این سایت ها هستم. مشخصاتم را ثبت کرده و آماگی خود را برای ازدواج با خانمی با شرایط خاص خودم اعلام کرده ام. تاکنون یک مورد را هم نپذیرفته ام و روی دومی در حال تحقیق هستم.

- 40 ساله هستم. 14 سال پیش ازدواج کردم. اگر تا این سن هم ازدواج نمی کردم هیچ وقت حاضر نمی شدم برای پیدا کردن همسر به این سایت ها مراجعه کنم.

- دو ساله که ازدواج کرده ام. من این سایت ها را فقط تفریح و سرگرمی فرض می کنم.

- به اعتقاد من ممکن است شرایط ازدواج و انتخاب همسر در این سایت ها فراهم شود، اما به مشکلات جانبی آن توجه نشده است.

به نظر می رسد جامعه در منجلابی غوطه ور شده است که خانواده نیز تکیه گاه خود را از دست داده است. در انتخاب همسر نه تنها سلسه مراتب اخلاقی بلکه مفهوم واقعی اخلاق را نیز فراموش کرده ایم. گرچه پایگاه خانواده زخمی و پایه های خانواده لرزان است، اما باید برای بقای خانواده اندیشه کرد.باید از ارزش هایی که باعث استحکام خانواده می شود حمایت کرد. بی تردید نمی توان از ظهور پدیده ای نو بدون شناخت تبعات و عواقب آن استقبال کرد.