طنز؛ شش اصل روزنامه‌ نگاری ایرانی

پوریا عالمی در روزنامه شرق نوشت:

اصل اول

 در ایران عکس یک مختص یک روزنامه یا مجله نیست و عکس‌یک‌ها از روی جلد مجله‌ای روی جلد روزنامه و مجله دیگر انتقال پیدا می‌کنند. مثل عکس عباس کیارستمی، محمدعلی سپانلو، محمود دولت‌آبادی، آیدین آغداشلو و مسعود کیمیایی که به‌‌صورت هفتگی از این مجله به آن روزنامه تغییر‌جا می‌دهند.

اصل دوم

 در ایران مهم‌ترین رویداد برای یک روزنامه یا مجله، سالگرد تولد یا وفات افراد است. یعنی توی تحریریه همه منتظر می‌مانند ببینند کی آمده و کی رفته تا پرونده درست کنند.

اصل سوم
 
فن کپی‌پیست یک فن کاربردی و انحصاری رسانه‌های ایران است. یعنی یک‌نفر کار می‌کند، همه کپی‌پیست می‌کنند. به‌نظر ما اگر ١٠تا روزنامه با هم جمع شوند و به‌جای یک لوگو، ١٠تا لوگو بگذارند آن بالا، همه‌چیز اوکی می‌شود.

اصل چهارم

 الان همه می‌نشینند پای اینترنت تا ببینند فلان خبرگزاری چه گزارشی منتشر کرده. بعد می‌دوند و روش یک لید می‌نویسند و چهارتا «به گزارش این خبرگزاری» لای مطلب می‌آورند و تندی تیتر یکش می‌کنند. در مسابقات جهانی روزنامه‌نگاری ایرانیان دارای مدال‌طلای لید روی مطلب دیگران هستند.

اصل پنجم

 روزنامه‌نگاران در ایران با روزنامه‌نگاری به‌عنوان یک مساله ناموسی برخورد می‌کنند. آنها حاضر نیستند کسی دیگر را روزنامه‌نگار به حساب بیاورند مگر اینکه آن فرد به ما استاد بگوید.

اصل ششم

 همه مشاغل و افراد حقیقی و حقوقی در ایران در کنار اسم خودشان روزنامه‌نگار هم می‌نویسند. مثل: وکیل و روزنامه‌نگار. پزشک و روزنامه‌نگار. خواننده و روزنامه‌نگار. بقال و روزنامه‌نگار. کله‌پز و روزنامه‌نگار. بادی‌بیلدینگ و روزنامه‌نگار. تزریق عضلانی و روزنامه‌نگار. اما روزنامه‌نگاران ایرانی کنار اسم خودشان نمی‌توانند بنویسند روزنامه‌نگار چون انجمن صنفی روزنامه‌نگاران روی هواست.