سریال مهرآباد + تصاویر سریال مهرآباد

مجله زندگی ایده آل: فرید سجادی حسینی كه 4سال قبل سریال «بارون» را برای تلویزیون ساخت، بعد از سال‌ها تجربه دستیار كارگردانی، برنامه‌ریزی و مجری طرح در پروژه‌های تلویزیونی و سینمایی یك سریال قابل توجه را برای شبكه تهران كارگردانی كرده است. سجادی كه 2 تله‌فیلم و یك كار سینمایی را هم به نام خط آتش در كارنامه خود دارد از مهرآباد راضی است و می‌گوید از بازخوردهایی كه گرفته به نظر می‌رسد مخاطب تلویزیون هم با این سریال ارتباط برقرار كرده است.

مهرآباد چطور كلید خورد؟

علی تقی‌پور تهیه‌كننده این سریال به من گفت امید سهرابی شروع به نوشتن فیلمنامه‌ای كرده كه عالی از آب در آمده. بعد از آن تقی‌پور كار ساخت سریال را به من واگذار كرد و روز به روز قضیه جدی‌تر شد. وقتی دیدیم كه كار باارزش شده، تصمیم گرفتیم یك تیم از بازیگران مناسب این نقش‌ها را انتخاب كنیم كه جنس بازی‌شان به سریال بخورد. اتفاقا هم سهرابی و هم تقی‌پور با من هم‌عقیده بودند و با حضور پسرم كه دستیارم بود شروع به انتخاب بازیگران كردیم. پس از آن در 17 آبان سال 90 كار را كلید زدیم و 6 ماه و نیم شوتینگ كار طول كشید و در خرداد 91 تمام شد. بعد از پایان كار هم هیچ گاه زمان پخش سریال قطعی نشد و با بررسی‌هایی كه شبكه انجام داد، صلاح دیدند كار در زمان مناسب‌تری پخش شود. الان مدتی است سریال پخش می‌شود و آن‌طور كه از مخاطبان شنیده‌ایم ساعت 11 شب بهترین زمان ممكن برای دیدن سریال است.

خوشی گروه در كیفیت سریال تاثیر گذاشت

كار در لوكیشن‌ها و با بازیگران زیاد سختی‌های خاص خودش را داشت اما اینقدر روزگار خوشی برای ما بود و آنقدر خوش می‌گذراندیم كه همه كار را دوست داشتیم. در طول ساخت سریال همه عوامل با هم رفیق بودند و این جو صمیمی به پیشرفت كار كمك زیادی كرد. من این جو را از سریال امام‌علی(ع) تا امروز ندیده بودم. خود من خیال می‌كنم این خوشی در كیفیت سریال هم تاثیر لازم را گذاشته و در اثر محسوس است.  ما برای تهیه 30 قسمت 45 دقیقه‌ای در این سریال بیش از 200 لوكیشن داشتیم و مدام بچه‌های صحنه، تولید و تداركات از ما عقب می‌افتادند. یك جاهایی واقعا سرعت كار بالا می رفت و واقعا این فاصله زیاد می‌شد اما خوشبختانه همه كارشان را خوب انجام دادند و كمك كردند تا در نهایت محصول نهایی اثر قابل قبولی برای خودمان باشد.

این یك كمدی- درام اجتماعی است

ما هرگز نگفتیم كه ژانر این سریال طنز است بلكه دوستانی كه نقد كرده‌اند یا تعریف كرده‌اند، ایراد گرفته‌اند كه نگاه طنز داریم. در واقع اگر بخواهیم مكتب یا ژانری را برای این سریال در نظر بگیریم، می‌توانیم بگوییم مهرآباد یك كمدی – درام است. من فكر می‌كنم اساسا خود زندگی آنقدر تلخ شده كه شیرینی‌هایش دیده نشود. در واقع یك اثر تراژیك كاری می‌كند تا مخاطب كار را ببیند و حتی بزرگان ما در كارهای درام و تراژیك هم لحظه‌های شاد و مفرحی را دیده‌اند و اینطور نیست كه یك زغال سیاه یا عسل شیرین را جلوی آدم بگذارند. این كار یك كمدی- درام اجتماعی است كه همه این شیرینی‌ها و تلخی‌ها را در خود دارد و در پایان قصه هم معلوم می‌شود كه همه چیز درست بوده و همه اتفاقات طوری چیده شده كه دروغ و كلكی در آن نباشد. این با منطق و شرایط زندگی ما می‌خواند و عین زندگی است.

نمی‌خواستیم بازی‌های اغراق شده بگیریم

شاید یك بخش زیادی از تعریف‌هایی كه می‌شنویم را بتوانیم به حساب تعارف‌های همیشگی بگذاریم آما آنچه می‌توان رویش حساب كرد خیلی خوب بوده است. یعنی آنچه ما می‌فهمیم تعارف نیست و كسی كه كار را نمی‌شناسد نمی‌تواند تعریف الكی كند. در ساخت و تولید این مجموعه ما كار خودمان را كردیم. همیشه به این فكر می‌كنم كه باید ارتباط صمیمانه‌ای با مخاطب برقرار و سعی كنیم به شعور مخاطب احترام بگذاریم. برای ایجاد كار خوب نیاز به درك متقابل است و لازم نیست حتما به تكنیك خاصی متوسل شویم. كافی است صمیمی و بی غل و غش باشیم، در این صورت لازم نیست از كلك‌های رایج برای جذب مخاطب استفاده كنیم. مثلا هرگز نخواستیم از بازیگران‌مان بازی‌های اغراق شده بگیریم، هر چند خود بچه‌ها هم اهل اینجور بازی‌ها نبودند. ما حركات پیچیده دوربین نداشتیم مگر اینكه ضرورت داشته باشد یا هرگز میزانسن های عجیب و غریب نداشتیم جز یك رئالیسم عادی. شما در طراحی صحنه ما اصلا صحنه را احساس نمی‌كنید و همین جاست كه مخاطب نمی‌گوید چه طراحی صحنه جالبی، چه كارگردانی خوبی. من معتقدم اثر هنری باید دیده شود و فیلمنامه، قصه را جلو ببرد. اگر اینطور باشد مخاطب جذب آرتیست نمی‌شود. یعنی در كار خالصا و مخلصا آن مقدار كاری كه بلدی را انجام بدهی و در جهت موفقیت اثر استفاده كنی كه من فكر می‌كنم مهرآباد از این حیث موفق بوده.

دنبال بازیگر تئاتری نبودیم

من هیچ‌وقت به این فكر نكردم كه بازیگران تئاتری باشند یا متد اكتینگ یا سبك بازیگری استانیسلاوسكی را پیاده كنند. برای من مهم این بود كه بازیگر نقش را چطور از فیلتر خودش عبور می‌دهد و در زمان انتخاب بازیگران می‌گفتم برای این كار بازیگرانی با مكتب بازیگری خاص می‌خواهم كه امید  سهرابی و علی تقی پور هم به این مسئله قائل بودند. بعد از این نشستیم و فكر كردیم كه چه كار كنیم و در اثر جست‌وجوهای‌مان رسیدیم به علی سرابی تئاتری. ما در انتخاب بازیگران اصلا به این فكر نكردیم كه برویم از تئاتر بازیگر بیاوریم بلكه دنبال بازیگرانی بودیم كه جنس بازی‌شان با چیزی كه ما می‌خواهیم تناسب داشته باشد و چه كسانی به این كار خاص جور درمی‌آیند. یعنی اینطوری بود كه برای نقش كیا یا نعیم یكسری بازیگر را با خصوصیاتی كه مدنظرمان بود كاندیدا كردیم و درنهایت به بازیگرانی مثل سرابی و سیدی رسیدیم. البته این كار یك ریسك هم به حساب می‌آمد چرا كه شاید منطقی باشد بازیگری كه در تلویزیون شناخته‌شده‌تر است را بیاوریم و مخاطب را جذب كنیم اما ما آنچه در ذهن داشتیم را به این ریسك نفروختیم.