کشف درخشان‌ترین کهکشان جهان

 این کهکشان که Wise J224607.57-052635.0 نام دارد، به گروه جدیدی از اجسام مرموز موسوم به کهکشان‌های مادون قرمز بسیار درخشان (Elrigs) تعلق دارد.

 دانشمندان بر این باورند که این کهکشان احتمالا از یک سیاهچاله در مرکز خود برخوردار است؛ اما دلیل بزرگ بودن بیش از اندازه آن، هنوز ناشناخته باقی مانده است.

ابرسیاهچاله‌های عظیم گاز و ماده را به دیسک اطراف خود کشانده و با داغ کردن این دیسک تا دمای میلیون‌ها درجه، نور پرانرژی مرئی، فرابنفش و پرتو ایکس را منتشر می‌کنند.

این نور توسط انبوه غبار اطراف دیسک، مسدود شده و با داغ شدن غبار، نور مادون قرمز از آن منتشر می‌شود.

سیاهچاله‌های غول‌پیکر در مرکز کهکشان‌ها رایج هستند، اما کشف سیاه‌چاله‌ای به این بزرگی در این زمان از جهان، نادر است.

از آن جا که نور کهکشان میزبان این سیاهچاله با طی 12.5 میلیارد سال به زمین رسیده، ستاره‌شناسان این جسم را در گذشته بسیار دور مشاهده می‌کنند.

این سیاهچاله در زمانی که جهان تنها یک دهم سن کنونی 13.8 میلیارد ساله خود را داشته، چندین میلیارد برابر از خورشید بزرگتر بوده است.

تحقیق جدید نشان می‌دهد که سیاهچاله‌های درون کهکشان‌های Elrigs ممکن است به آن دلیل بسیار بزرگ شده باشند که سیاهچاله‌های جنینی احتمالا بزرگتر از تصورات پیشین بوده‌اند.

دو توضیح دیگر شامل شکستن یا خم کردن حد نظری تغذیه سیاهچاله‌های موسوم به حد ادینگتون هستند.

زمانی که یک سیاهچاله تغذیه می‌کند، گاز به آن وارد شده و پس از داغ شدن، نور منتشر می‌کند. فشار نور دقیقا گاز را به عقب رانده و حدی را برای سرعت بلعیدن مداوم ماده ایجاد می‌کند.

اگر یک سیاهچاله حد خود را بشکند، می‌تواند با سرعت بسیار خطرناکی مانند بالن رشد کند.

اگرچه پیش از این دیده شده که سیاهچاله‌ها حد خود را می‌شکنند، اما سیاهچاله مورد بررسی در این تحقیق احتمالا بطور مداوم حد خود را برای رسیدن به اندازه شکسته باشد.

در روش دیگر، ممکن است سیاهچاله‌ها این حدشکنی را نداشته باشند. اگر یک سیاهچاله به کندی بچرخد، غذای خود را زیاد دفع نمی‌کند. در انتها، یک سیاهچاله با سرعت چرخش آرام می‌تواند ماده بیشتری را نسبت به یک سیاهچاله با سرعت گردش بالاتر بخورد.

البته به تحقیقات بیشتری برای حل معمای این کهکشان‌های بسیار درخشان نیاز است.

محققان قصد دارند جرم سیاهچاله‌های مرکزی را با دقت بیشتری تعیین کنند. دانستن جرم این اجسام به کشف تاریخچه آن‌ها و همچنین سایر کهکشانها در این بخش از کیهان کمک خواهد کرد.

تلسکوپ فضایی مادون قرمز وایز در سال 2009 به فضا پرتاب شد.

اخبار علمی - ایسنا

ویدیو مرتبط :
چگال ترین کهکشان های شناخته شده کشف شدند

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

کشف درخشان‌ترین کهکشان در جهان هستی

براساس گزارش ساینس الرت، دانشمندان دانشگاه ماساچوست امهرست، توصیف‌های موجود مانند فوق درخشان، و ابردرخشان نمی‌توانند حق مطلب را در توصیف این کهکشان‌های خیره‌کننده ادا کنند، از این رو دانشمندان باید عبارت‌هایی جدید را برای تشریح شدت درخشش این توده‌های درخشنده ابداع کنند.

اخترشناسان این کهکشان‌ها را با استفاده از تلسکوپ میلیمتری بزرگ مکزیک و داده‌های ثبت شده توسط تلسکوپ‌های فضایی هرشل و ماکس پلانک کشف کرده‌اند. براساس تخمین‌ها کهکشان‌های جدید سنی در حدود 10 میلیارد سال دارند و درحدود 4 میلیارد سال پس از انفجار بزرگ شکل گرفته‌اند.

اخترشناسان در حین دسته‌بندی منابع نورانی از واحدی به نام درخشش خورشیدی استفاده می‌کنند. یک کهکشان فروسرخ درصورتی که درخششی برابر یک تریلیارد واحد درخشش خورشیدی داشته باشد فوق درخشان نامیده می‌شود. عبارت ابردرخشان اجرامی را توصیف می‌کند که شدت درخشش آنها 10 تریلیارد واحد درخشش خورشیدی باشد.

اما مشکل اینجاست که کهکشان‌هایی که به تازگی کشف شده‌اند از شدتی برابر 100 تریلیارد واحد درخشش خورشیدی برخوردارند، از این رو حتی نامی برای آنها در جهان وجود ندارد. به گفته دانشمندان این کهکشان‌ها در نظریه‌های موجود تعریفی ندارند، به شدت بزرگ و بیش از اندازه درخشانند، از این رو کسی در جستجوی آنها نبوده‌است.

اما اکنون که وجود آنها به اثبات رسیده‌است، دانشمندان می‌توانند با استفاده از آنها اطلاعات بیشتری از وضعیت جهان اولیه به دست آورند. به گفته دانشمندان دانستن اینکه این کهکشان‌ها واقعا وجود دارند و طی 4 میلیارد سال اول پس از انفجار بزرگ چه اندازه رشد کرده‌اند، می‌تواند مقدار ماده‌ای که در آن دوران وجود داشته را تعیین کند. وجود این کهکشان‌ها می‌تواند چگونگی فرایند متراکم شدن ماده برای شکل‌گیری کهکشان‌ها را واضح‌تر سازد و نشان دهد این فرایند پیچیده‌تر از چیزی است که تاکنون تصور می‌شده‌است.

به گفته دانشمندان کهکشان‌های کشف شده به بزرگی که دیده می‌شوند نیستند، زیرا تحت تاثیر پدیده همگرایی گرانشی نور آنها بزرگنمایی می‌شود و به این صورت از روی زمین 10 برابر درخشان‌تر به نظر می‌آیند. اما آنچه این اجرام را تا این اندازه درخشان‌ ساخته‌است، سرعت بالای ستاره‌سازی در آنها است. درحالی‌که سرعت ستاره‌سازی در کهکشان راه شیری چند ستاره در سال است، دانشمندان حدس می‌زنند در کهکشان‌های جدید در هر ساعت یک ستاره متولد می‌شود.

 

اخبار علمی - همشهری