نقش مهم سبیل برای موش‌ها

اخبار علمی - نقش مهم سبیل برای موش‌ها

 تحقیقات جدید محققان دانشگاه کارولینای جنوبی نشان داده است موش‌ها عمدتا تغییرات خود در محیط زیست را با استفاده از سبیل‌هایشان انجام می‌دهند.

دانشمندان به مدت طولانی است که بر روی حرکات سبیل این حیوان بررسی‌هایی انجام می‌دهند. این حیوانات برای حرکت به اطراف مخصوصا در تاریکی از این عضو کمک می‌گیرند. با قراردادن این حیوان در محیط‌هایی که توانایی دیدن نداشته باشد و قراردادن موانع غیر منتظره برسر راه آنها، این تیم تحقیقاتی شواهد محکمی در بیان این عقیده پیدا کردند.

در این مطالعه دیده شده است حیوانات در محیط زیست خود به سرعت جا بجا می‌شوند، اما در محیط‌هایی که در آن، این جانوران احتمال زیاد برخورد با اشیاء را دارند و دسترسی به نشانه‌های بصری ندارند، آهسته‌تر حرکت و با کمک سبیل خود به جلو می‌روند

همه پستانداران به جز انسان با استفاده از سنسورهای لمسی بر روی سبیل صورت می‌توانند جهت یابی کنند.
اخبار علمی - ایسنا

 

ویدیو مرتبط :
جوجه تیغی در نقش موش

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

حسگر مسیریاب نابینایان با الهام از سبیل موش

 

حسگر مسیریاب نابینایان با الهام از سبیل موش
دانشمندان مؤسسه علمی وایزمن در تلاش برای کمک به نابینایان در مسیریابی ایمن‌تر و موثرتر از یک منبع غیرمنتظره یعنی سبیل‌های موش الهام گرفته‌اند.
این محققان از داوطلبان خواسته بودند تا چشم‌بند بسته و از یک سبیل پلاستیکی منعطف 30 سانتی‌متری بر روی انگشت اشاره که در پایه آن حسگرهای نیرو و موقعیت قرار گرفته بود، برای مسیریابی استفاده کنند. در دنیای موشها، حرکت سبیل‌ها شامل عقب و جلو بردن آنها در حدود هشت بار در یک ثانیه برای موقعیت یابی اجسام در محیط اطرافشان است.
به نقل از ایسنا،این نتایج که در مجله Neuroscience منتشر شده، می‌تواند به درک بهتر از فرآیند حس و ساخت دستگاه‌های کوچک قابل پوشش بر روی دست منجر شود که ورودی‌های ویدیویی را به تحریک مکانیکی تبدیل کرده و به نابینایان یک کمک حسی شهودی ارائه می‌کنند.
در آزمایشات انجام شده، این حسگرها برای نظارت بر حرکات در زمان حرکت سبیل‌ها توسط داوطلبان در اطراف برای شناسایی اجسام استفاده شدند. سپس دو قطب در فاصله یک دست از هر طرف داوطلبان نشسته قرار داده شد که یکی از آنها کمی عقب‌تر و دیگری کمی جلوتر بود.
از این داوطلبان خواسته شد تا تنها با استفاده از سبیل‌ها جایگاه قطب عقب‌تر را مشخص کنند. در ادامه این جایجایی بین قطب‌های عقب و جلو کاهش یافته تا جایی که دیگر افراد قادر به تشخیص قطب جلو از قطب عقب نبودند. در اولین روز آزمایش، افراد توانستند با این حس جدید بخوبی سازگار شده و قطب عقب‌تر را در فاصله هشت سانتی‌متری شناسایی کنند.
بررسی داده‌ها نشان داده که داوطلبان این کار را با تشخیص اطلاعات مکانی از زمان‌بندی حسی کرده بودند. در این حالت، آنها دستان خود را با هم و به صورت باز در اطراف حرکت داده و قطب عقب‌تر را به دلیل این که سبیل روی دست آنها، آن را سریع‌تر شناسایی کرده بود، پیدا کنند.
با تکرار آزمایش در روز بعد محققان دریافتند که این مهارت در داوطلبان پیشرفت چشمگیری داشته و میانگین آستانه حسی تا سه سانتی‌متر کاهش یافت و برخی می‌توانستند جابجایی در حد یک سانتیمتر را نیز احساس کنند. این پژوهش نشان داده که تنها تغییر حرکات فیزیکی بدون تغییر مرتبط در حساسیت حسهای انسان می‌تواند برای بهتر شدن ادراک کافی باشد.

منبع:isna.ir