متفرقه


2 دقیقه پیش

با زخم های زندگی چه کنیم؟

در این سلسله مطالب مباحثی درباره زندگی معنای زندگی روابط و احساسات و ... توسط دکتر شیری ارائه خواهد شد. صبح بخیر: ممکن است شما هم مانند بسیاری از افراد جامعه برای حل مشکلات ...
2 دقیقه پیش

نظر آیت‌الله محقق داماد درمورد سید حسن

آیت الله سید مصطفی محقق داماد، برادر حضرت آیت الله سید علی محقق داماد در پاسخ به سئوالی در خصوص اجتهاد آیت الله سید حسن خمینی، گفت: نظر بنده در مورد ایشان همان نظر اخوی ...

تفسیر صحیفه سجادیه - دعای چهل و نهم



ترجمه فارسی صحیفه سجادیه
و كان من‌ دعائه علیه السلام فى دفع كید الاعداء ‌و‌ رد باسهم دعاى چهل ‌و‌ نهم در‌ دفع مكر دشمنان ‌و‌ رد قوت ایشان.
«الهى، هدیتنى، فلهوت. ‌و‌ وعظت، فقسوت». لها عنه: غفل. ‌و‌ الوعظ: النصح ‌و‌ التذكیر بالعواقب. ‌و‌ قسا قلبه قساوه: غلظ ‌و‌ صلب. یعنى: اى خداوند من، راه راست نمودى ‌و‌ ارشاد كردى مرا، ‌و‌ من‌ غفلت ورزیدم. ‌و‌ پند ‌و‌ نصیحت دادى مرا، ‌و‌ من‌ سخت دل بودم ‌و‌ قبول ‌آن نكردم. «و ابلیت الجمیل، فعصیت». الابلاء، الانعام ‌و‌ الاحسان ‌و‌ الاعطاء. اى: انعمتنى من‌ البلاء الجمیل. ‌و‌ انعام ‌و‌ احسان كردى مرا به‌ انعام جمیل نیكو ‌و‌ من‌ عصیان ورزیدم. «ثم عرفت ما‌ اصدرت اذ عرفتنیه، فاستغفرت، فاقلت».
صدر یصدر صدرا. ‌و‌ اصدرته فصدر، اى: رجعته فرجع. یعنى: پس‌ شناختم من‌ آنچه بازگردانیدى ‌و‌ بردى نعمتها را، در‌ هنگامى كه‌ شناسا گردانیده بودى مرا به‌ ‌آن نعمتها پس‌ استغفار كردم من، پس‌ مسامحه ‌و‌ تجاوز نمودى از‌ آن. «فعدت، فسترت». عاد الیه یعود عودا: رجع. اى: رجعت. (یعنى:) پس‌ باز بر‌ سر‌ گناه آمدم، پس‌ تو‌ پوشیدى ‌آن را. «فلك الحمد الهى. یعنى: پس‌ مر توراست- اى خداوند من- سپاس ‌و‌ ستایش.
تقحمت اودیه الهلاك، ‌و‌ حللت شعاب تلف تعرضت فیها لسطواتك ‌و‌ بحلولها عقوباتك». قحم فى الامر- كنصر- قحوما: رمى بنفسه فیه فجاه بلا رویه. ‌و‌ الاودیه: جمع الوادى، ‌و‌ هو معروف. ‌و‌ شعاب: جمع شعب- بالكسر- ‌و‌ هو ما‌ انفرج بین الجبلین. ‌و‌ التلف: الهلاكه. ‌و‌ تعرضت، اى: تعوجت. یقال: تعرض الجمل فى الجبل، اذا اخذ فى مسیره یمینا ‌و‌ شمالا لصعوبه الطریق. قاله الجوهرى فى صحاحه. ‌و‌ السطوات: جمع السطوه بمعنى القهر. انداختم خود را‌ بى رویت در‌ وادى هلاكت، ‌و‌ فرود آمدم در‌ دره هاى هلاكت، ‌و‌
برخوردم در‌ ‌آن وادیها ‌و‌ دره ها با‌ قهرهاى تو، ‌و‌ مواجه شدم به‌ فرود آمدن در‌ ‌آن با‌ عقوبتها.
«و وسیلتى الیك التوحید. ‌و‌ ذریعتى انى لم اشرك بك شیئا ‌و‌ لم اتخذ معك الها». ‌و‌ دستاویز من‌ به‌ سوى تو‌ توحید ‌و‌ یكى دانستن ‌و‌ تصدیق به‌ یگانگى تو‌ است. ‌و‌ وسیله ‌ى‌ من‌ ‌آن است كه‌ شریك نساخته ام با‌ تو‌ چیزى را‌ ‌و‌ فرانگرفته ام با‌ تو‌ معبودى را. «و قد فررت الیك بنفسى. ‌و‌ الیك مفر المسى ء ‌و‌ مفزع المضیع لحظ نفسه الملتجى». المفزع: الملجا. «الملتجى»، من: التجات الى فلان، اذا استندت الیه ‌و‌ اعتضدت. ‌و‌ التجا، اى: عاذ به. (یعنى:) ‌و‌ به‌ تحقیق كه‌ بازگریختم به‌ سوى تو‌ به‌ نفس خود. ‌و‌ به‌ سوى تو‌ است گریزگاه بدكاران ‌و‌ پناه ضایع كننده مر بهره ‌ى‌ خویش، پناه جوینده.
«فكم من‌ عدو انتضى على سیف عداوته». نضیت السیف ‌و‌ نضوته- كانضیته ‌و‌ انتضیته:-: سللته. یعنى: پس‌ بسیارى از‌ دشمنان شمشیر عداوت را‌ از‌ نیام بركشیدند بر‌ من.
«و شحذ لى ظبه مدیته». یقال: شحذت السكین اشحذه شحذا، اى: حددته. ‌و‌ ظبه السیف ‌و‌ السهم: طرفه. ‌و‌ المدیه- مثلثه المیم-: الشفره، ‌و‌ هى السكین العظیم. یعنى: ‌و‌ تیز كردند از‌ براى من‌ كناره ‌ى‌ كارد خود را. «و ارهف لى شباحده». یقال: رهفت السیف ‌و‌ ارهفته فهو مرهوف ‌و‌ مرهف، اى: رققت حواشیه. ‌و‌ اكثر ما‌ یقال مرهف. الشبا: طرف السیف. ‌و‌ شباه كل‌ شى ء: حد طرفه. ‌و‌ الجمع: الشبا. (یعنى:) ‌و‌ تنك ‌و‌ باریك كرده از‌ براى من‌ تیزى كناره ‌ى‌ ‌آن را. «و داف لى قواتل سمومه». یقال: دفت الدواء ‌و‌ المسك ‌و‌ غیره، اى: بللته بماء او‌ بغیره فهو مدوف ‌و‌ مدووف. ‌و‌ كذلك مسك مدوف، اى: مبلول. (یعنى:) ‌و‌ به‌ آب خیسانیده از‌ براى من‌ زهرهاى كشنده ‌ى‌ خود را. «و سدد نحوى صوائب سهامه». ‌و‌ راست كرده به‌ جانب من‌ نیزه هاى راست خود را. «و لم تنم عنى عین حراسته». ‌و‌ نخوابانیده از‌ من‌ چشم پاسبانى خود را.
«و اضمر ان‌ یسومنى المكروه ‌و‌ یجرعنى زعاق مرارته». «یسومنى»، اى: یولینى ‌و‌ یصیبنى. ‌و‌ جرع غصص الغیظ فتجرعه، اى: كظمه. ‌و‌ الزعاق- كغراب-: الماء المر الغلیظ الملح. ‌و‌ طعام مزعوق، اذا كثر من‌ ملحه. (یعنى:) ‌و‌ در‌ دل داشت كه‌ برساند به‌ من‌ مكروهى ‌و‌ جرعه دهد مرا شورى ‌و‌ بدمزگى ‌و‌ تلخى ‌آن مكروه را- كه‌ طاقت آشامیدن ‌آن نداشته باشم.
«فنظرت- یا‌ الهى- الى ضعفى عن احتمال الفوادح، ‌و‌ عجزى عن الانتصار ممن قصدنى بمحاربته». الفوادح: الامور المثقله. ‌و‌ هم فادح ‌و‌ دین فادح، اى: ثقیل. ‌و‌ انتصر منه، اى: انتقم. (یعنى:) پس‌ نظر كردى- اى خداى من- به‌ ناتوانى من‌ از‌ برداشتن این امور ثقیله ‌ى‌ شاقه ‌و‌ عجز من‌ از‌ انتقام كشیدن از‌ كسى كه‌ قصد كرد مرا به‌ كارزار كردن خود. «و وحدتى فى كثیر عدد من‌ ناوانى، ‌و‌ ارصد لى بالبلاء فیما لم اعمل فیه فكرى». ناواه مناواه: عاداه. یقال: اذا ناوات الرجال فاصبر. ‌و‌ ارصدت له العقوبه، اذا اعددتها له. (یعنى:) ‌و‌ تنهایى مرا در‌ میان عدد كثیر كه‌ با‌ من‌ قصد خصومت ‌و‌ دشمنى دارند ‌و‌ مهیا ساخته اند از‌ براى من‌ بلا را‌ در‌ آنچه به‌ كار نبرده بودم در‌ ‌آن اندیشه ‌و‌ فكر خود را.
«فابتداتنى بنصرك، ‌و‌ شددت ازرى بقوتك».
الازر: الظهر. ‌و‌ شد ازر كنایه از‌ تقویت است. (یعنى:) پس‌ ابتدا كردى مرا به‌ یارى كردن خود، ‌و‌ محكم كردى پشت مرا به‌ قوت خود. «ثم فللت لى حده، ‌و‌ صیرته من‌ بعد جمع عدید وحده». الفل: واحد فلول السیف، ‌و‌ هى كسوره فى حده. (یعنى:) پس‌ بشكستى از‌ براى من‌ كناره ‌ى‌ ‌آن را- ‌و‌ این كنایه است از‌ تضییع آن، یعنى او‌ را‌ ضایع كردى- ‌و‌ گردانیدى او‌ را‌ از‌ پس‌ انبوهى بسیار تنها ‌و‌ بى كس. «و اعلیت كعبى علیه». الكعب: الشرف ‌و‌ المجد. فى حدیث قیله: «و الله لا‌ یزال كعبك عالیا». معناه الشرف. یقول: ثبتك الله ‌و‌ شرفك. ‌و‌ الاصل فیه: كعب القناه، ‌و‌ هو انبوبها. ‌و‌ انبوب ما‌ بین كل‌ عقدتین كعب. ‌و‌ كل‌ شى ء علا ‌و‌ ارتفع فهو كعب. ‌و‌ به‌ سمیت الكعبه. قاله الهروى فى كتابه. (یعنى:) ‌و‌ افراشته كردى شرف ‌و‌ بزرگى مرا بر‌ او. «و جعلت ما‌ سدده مردودا علیه، فرددته لم یشف غیظه ‌و‌ لم یسكن غلیله». الغلیل- بالغین المعجمه-: الضغن ‌و‌ الحقد. (یعنى:) ‌و‌ گردانیدى آنچه او‌ راست كرده بود بر‌ من‌ بازگردیده شده بر‌ او. پس‌ بازگردانیدى او‌ را‌ در‌ حالتى كه‌ شفا نیافته بود خشم او‌ ‌و‌ ساكن نشده بود سوزش ‌و‌ حرارت باطن ‌و‌ تشنگى ‌و‌ كینه ‌ى‌ او. «قد عض على شواه ‌و‌ ادبر مولیا قد اخلفت سرایاه». شوى الادمى: اطراف بدنه، كالیدین ‌و‌ الرجلین.
و السرایا: جمع السریه، ‌و‌ هى طائفه من‌ الجیش یبلغ اقصاها اربعمائه تبعث الى العدو. یعنى: به‌ تحقیق كه‌ دندان گرفت ‌و‌ گزید دست خود را‌ ‌و‌ هزیمت نمود در‌ حالتى كه‌ پشت دهنده بود در‌ قتال ‌و‌ لشكریهاى او‌ خلاف نمودند او‌ را‌ ‌و‌ با‌ او‌ موافقت ننمودند.
«و كم من‌ باغ بغانى بمكایده». البغى: التعدى. «بغانى»، اى: بغى على. فحذف الجار ‌و‌ اوصل الفعل الى الضمیر. ‌و‌ بغى الرجل على الرجل: استطال. ‌و‌ بغى الوالى: ظلم. ‌و‌ كل‌ مجاوزه ‌و‌ افراط على المقدار الذى هو حد الشى ء فهو بغى. (یعنى:) ‌و‌ بسیارى از‌ ظالمان ‌و‌ از‌ حد تجاوز كنندگان بغى ‌و‌ ظلم كردند بر‌ من‌ به‌ مكرها ‌و‌ حیله هاى خود. «و نصب لى شرك مصایده». الشرك- بالتحریك- حباله الصائد. الواحده: شركه. ‌و‌ المصاید: جمع المصید ‌و‌ المصیده- بكسرهما- ما‌ یصاد به. (یعنى:) ‌و‌ به‌ پاى كرد از‌ براى من‌ دام صید ‌و‌ شكار كردن خود را. «و وكل بى تفقد رعایته». تفقده: طلبه عند غیبته. (یعنى:) ‌و‌ موكل ساخت بر‌ من‌ جستجوى رعایت خود را. «و اضبا الى اضباء السبع لطریدته انتظارا لانتهاز الفرصه لفریسته، ‌و‌ هو یظهر لى بشاشه الملق ‌و‌ ینظرنى على شده الحنق». ضبا- بالضاد المعجمه، كمنع-: لصق بالارض ‌و‌ اختبا ‌و‌ استتر. ‌و‌ اضبا: كتم. الطریده: ما‌ طردت من‌ صید ‌و‌ غیره.
النهزه: الفرصه. ‌و‌ انتهزها: اغتنمها. ‌و‌ الفریسه، ما‌ یفرسه الاسد. ‌و‌ الملق- محركه-: الود ‌و‌ اللطف ‌و‌ ان‌ یعطى باللسان ما‌ لیس فى القلب. ‌و‌ فى الحدیث: «لیس من‌ خلق المومن الملق». ‌و‌ «ینظرنى»- كینصرنى- من: نظره بمعنى تنظره ‌و‌ انتظره، اذا ارتقبه ‌و‌ تانى علیه. ‌و‌ الحنق- بالحاء المهمله ‌و‌ النون، محركه-: الغیظ. یعنى: ‌و‌ در‌ كمین نشست به‌ جهت من، همچو كمین نشستن درندگان شكارى خود در‌ حالتى كه‌ منتظر بود مر غنیمت شمردن فرصت را‌ از‌ براى شكارى خود، ‌و‌ حال آنكه او‌ ظاهر مى كرد از‌ براى من‌ خرمى ‌و‌ خوشحالى چاپلوسى را‌ ‌و‌ نگاه به‌ من‌ مى كرد با‌ كمال سختى خشم ‌و‌ غضب. ‌و‌ در‌ نسخه ‌ى‌ كفعمى به‌ جاى «ینظرنى»، «یبطننى» است. اى: یكون فى الباطن على شده الحنق. یعنى: در‌ باطن داشت كمال خشم ‌و‌ غضب را.
«فلما رایت- یا‌ الهى، تباركت ‌و‌ تعالیت- دغل سریرته ‌و‌ قبح ما‌ انطوى علیه، اركسته لام راسه فى زبیته ‌و‌ رددته فى مهوى حفرته». «رایت» بصیغه الخطاب. ‌و‌ كذا «اركست» ‌و‌ «رددت» ایضا على صیغه الخطاب. ‌و‌ «تباركت»، اى: تنزهت ‌و‌ تقدست. ‌و‌ «تعالیت»، اى: ارتفعت. لان صفاته. سبحانه فى اعلى المراتب لا‌ یساوى له احد.
و الدغل- بالتحریك-: الفساد. یقال: قد ادغل فى الامر، اذا ادخل فیه ما‌ یفسده ‌و‌ یخالفه. ‌و‌ السریره: الذى یكتم. ‌و‌ المراد هنا القلب: لانه مستور. ‌و‌ انطوى: انفعال من‌ الطویه، ‌و‌ هى الضمیر. اى: ما‌ جعل طویته ‌و‌ ضمیره علیه. ‌و‌ الركس: رد الشى ء مقلوبا. ف«اركسته»، اى: جعلت راسه مكان رجله ‌و‌ رجله مكان راسه. ‌و‌ ام الشى ء: اصله. ‌و‌ ام الراس: الجلده التى تجمع الدماغ. ‌و‌ یقال لها ایضا: ام الدماغ. ‌و‌ اللام فى قوله علیه السلام: «لام راسه» بمعنى على، كقوله: (و یخرون للاذقان)، اى: على الاذقان. (و ان‌ اساتم فلها). ‌و‌ الزبیه: حفره هى ماوى الاسد. ‌و‌ «مهوى حفرته»، اى: محل هوى ‌و‌ سقوط حفره لى. ‌و‌ من‌ ذلك قیل: من‌ حفر بئرا لاخیه، اوقعه الله فیه. یعنى: پس‌ چون دیدى- اى خداوند من‌ كه‌ مقدس ‌و‌ منزه است صفات تو‌ ‌و‌ متعالى است از‌ آنكه كسى با‌ او‌ برابرى تواند نمود- فساد باطن ‌آن ظالم را‌ ‌و‌ زشتى آنچه ضمیر او‌ بر‌ او‌ مشتمل است، نگونسار ساختى او‌ را‌ بر‌ میان سر‌ او‌ در‌ دامگاهى كه‌ براى خود ساخته بود ‌و‌ برگردانیدى او‌ را‌ در‌ چاهى كه‌ كنده
بود از‌ براى من. «فانقمع بعد استطالته ذلیلا فى ربق حبالته التى كان یقدر ان‌ یرانى فیها». قمعته ‌و‌ اقمعته، اى: قهرته ‌و‌ اذللته، فانقمع، قاله الجوهرى. ‌و‌ طال علیه ‌و‌ استطال ‌و‌ تطاول، اذا علاه ‌و‌ ترفع علیه. ‌و‌ منه الحدیث: «اربى الربا الاستطاله فى عرض الناس»، اى: استحقارهم ‌و‌ الترفع علیهم. ‌و‌ الربق- بالكسر-: حبل فیه عرى یشد به‌ البهم. كل‌ عروه ربقه- بالكسر ‌و‌ الفتح. ‌و‌ الحباله- بالكسر-: واحده الحبائل، ‌و‌ هى ما‌ یصاد بها من‌ اى شى ء كان. ‌و‌ منه حدیث ابن ذى الیزن:«و ینصبون له الحبائل». (یعنى:) پس‌ خوار ‌و‌ ذلیل شد بعد از‌ آنكه گردنكشى مى كرد خوار شدنى در‌ ریسمانهاى دامى كه‌ تقدیر كرده بود كه‌ ببیند مرا در‌ ‌آن دام. «و قد كاد ان‌ یحل بى لولا رحمتك ما‌ حل بساحته». «یحل»- بضم الحاء- ینزل. ‌و‌ كلمه «ما» فاعل لیحل. (یعنى:) ‌و‌ به‌ تحقیق كه‌ نزدیك شده بود كه‌ فرود آید به‌ من‌ اگر نبود رحمت تو‌ آنچه فرود آمده به‌ فضاى خانه ‌ى‌ او.
«و كم من‌ حاسد قد شرق بى بغصته ‌و‌ شجى منى بغیظه، ‌و‌ سلقنى بحد لسانه، ‌و‌ وحرنى بقرف عیوبه». الشرق: الشجو ‌و‌ الغصه. ‌و‌ قد شرق بریقه، اى: غص به. ‌و‌ فى الحدیث
«توخرون الصلاه الى شرق الموتى»، اى: الى ان‌ یبقى من‌ الشمس مقدار ما‌ یبقى من‌ حیاه من‌ شرق بریقه عند الموت. ‌و‌ «شجى»- كرضى- لا‌ من‌ الشجو بمعنى الهم ‌و‌ الحزن، بل من‌ الشجا، ‌و‌ هو ما‌ نشب ‌و‌ اعترض فى الحلق من‌ عظم ‌و‌ نحوه. یقال: فلان شجى بغصه او‌ هم او‌ غیظ او‌ حسد- بالكسر- یشجى- بالفتح- فهو شجى- بتشدید الیاء على فعیل- اى: نشب فیه ‌و‌ صعب علیه فصار هو مهنوا بنشوبه فیه ‌و‌ صعوبته علیه. ‌و‌ سلقه بالكلام سلقا، اذا آذاه. ‌و‌ هو شده القول باللسان. قال الله تعالى: (سلقوكم بالسنه حداد). ‌و‌ وحرنى، اى: استضمر الوحر- ‌و‌ هو الحقد ‌و‌ الغیظ- منى. ‌و‌ قرفت الرجل، اى: عبته. یعنى: ‌و‌ بسا حسد برنده اى كه‌ در‌ گلو مانده غصه او‌ به‌ سبب من‌ ‌و‌ در‌ حلق او‌ گره شده خشم او‌ از‌ رهگذر من- ‌و‌ این كنایه است از‌ شدت غصه ‌و‌ خشم او- ‌و‌ اذیت رسانید مرا به‌ تیز زبانى خود ‌و‌ در‌ خاطر خود گرفت كینه به‌ عیب كردن معایب او. «و جعل عرضى غرضا لمرامیه». العرض- بكسر العین المهمله ‌و‌ الضاد المعجمه اخیرا- هو جانبه الذى یصونه من‌ نفسه ‌و‌ حسبه ‌و‌ یحامى عنه ان‌ ینتقص ‌و‌ یثلب. ‌و‌ قد قیل: عرض الرجل حسبه. ‌و‌ الغرض- بالغین ‌و‌ الضاد المعجمتین-: ما‌ یقصد الرامى اصابته.
و المرامى: جمع المرماه- بالكسر، كمسحاه- ‌و‌ هى سهم صغیر او‌ سهم یتعلم به‌ الرمى. ‌و‌ هو احقر السهام ‌و‌ ارذلها. یعنى: ‌و‌ گردانید ناموس مرا نشانه ‌ى‌ تیرهاى دشنام خود. «و قلدنى خلالا لم تزل فیه». اى: جعل قلاده عنقى خلالا، اى: خصالا. یعنى: ‌و‌ در‌ گردن من‌ انداخت ‌و‌ ثابت كرد از‌ براى من‌ خصلتهایى كه‌ همیشه ‌آن خصلتها در‌ او‌ بود. «و وحرنى بكیده». بالحاء ‌و‌ الراء المهملتین بمعنى حقدنى. ‌و‌ روى: «وخزنى»- بالخاء ‌و‌ الزاء المعجمتین- اى: طعننى بالرمح. یعنى: كینه ‌و‌ رشد با‌ من‌ به‌ كید ‌و‌ مكر خود. یا: فروبرد به‌ من‌ نیزه ‌ى‌ مكر خود. «و قصدنى بمكیدته». المكیده هى الكید. (یعنى:) قصد كرد مرا به‌ كید ‌و‌ مكر خود.
«فنادیتك- یا‌ الهى- مستغیثا بك، واثقا بسرعه اجابتك، عالما انه لا‌ یضطهد من‌ اوى الى ظل كنفك». اضهدته فهو مضهود ‌و‌ مضطهد، اى: مقهور ‌و‌ مضطر. ‌و‌ الطاء بدل من‌ تاء الافتعال.
یعنى: پس‌ خواندم ‌و‌ ندا كردم تو‌ را- اى خداى من- در‌ حالتى كه‌ استغاثه كننده بودم به‌ تو‌ ‌و‌ طلب فریادرسى مى كردم از‌ تو‌ ‌و‌ واثق ‌و‌ استوار بودم به‌ زودى اجابت تو، دانا به‌ اینكه مقهور ‌و‌ مغلوب نشود كسى كه‌ جا گیرد در‌ سایه ‌ى‌ حمایت تو. «و لا‌ یفزع من‌ لجا الى معقل انتصارك فحصنتنى من‌ باسه بقدرتك». اى: ملجا انتصارك یلتجئون الیه كما یلتجى الوعل الى راس الجبل. ‌و‌ المعقل- بفتح المیم ‌و‌ كسر القاف-: الحصن. ‌و‌ منه الحدیث: «لیعقلن الدین من‌ الحجاز معقل الارویه من‌ راس الجبل».، اى: لیتحصنن ‌و‌ یعتصم ‌و‌ یلتجى الیه كما یلتجى الوعل الى راس الجبل. ‌و‌ الانتصار- بالصاد المهمله- بمعنى الانتقام. یعنى: نترسد كسى كه‌ پناه برد به‌ قلعه ‌ى‌ انتقام كشیدن ‌و‌ دادستاندن تو- ‌و‌ كلام مبنى بر‌ استعاره است- پس‌ نگاهدارى نمودى مرا از‌ عذاب ‌و‌ سختى او‌ به‌ قدرت خود.
«و كم من‌ سحائب مكروه جلیتها عنى، ‌و‌ سحائب نعم امطرتها على». السحائب. جمع السحابه، ‌و‌ هى الغیم. جلى الشى ء، اى: كشفه. (یعنى:) ‌و‌ بسیارى از‌ ابرهاى مكروه ‌و‌ دشوارى را‌ كه‌ ببردى ‌آن را‌ از‌ من، ‌و‌ ابرهاى نعمتها كه‌ ببارانیدى ‌آن را‌ بر‌ من. «و جداول رحمه نشرتها، ‌و‌ عافیه البستها، ‌و‌ اعین احداث طمستها ‌و‌ غواشى كربات كشفتها». الجدول: النهر. ‌و‌ الاعین: جمع العین.
و الاحداث: جمع الحادثه، ‌و‌ هى النازله من‌ نوازل الدهر ‌و‌ شدائده. الطمس: المحو. یقال: طمسته طمسا: محوته. ‌و‌ طمست الشى ء: استاصلت اثره. ‌و‌ الغواشى: جمع الغاشیه، ‌و‌ هى ما‌ یغشى الانسان من‌ انواع العذاب، اى: یغطیهم. یعنى: ‌و‌ بسیارى از‌ جویهاى رحمت خود كه‌ روان كردى به‌ سوى من، ‌و‌ قباهاى رحمت كه‌ بپوشانیدى او‌ را‌ به‌ من، ‌و‌ بسیارى از‌ چشمه هاى شداید روزگار را‌ كه‌ نابینا كردى ‌و‌ رقم محو بر‌ او‌ كشیدى، ‌و‌ بسیارى از‌ انواع عذاب كه‌ فروگرفته بود مرا از‌ من‌ برداشتى. ‌و‌ كلام در‌ همه ‌ى‌ این فقرات مبنى بر‌ استعاره ‌ى‌ بلیغه است.
«و كم من‌ ظن حسن حققت، ‌و‌ عدم جبرت، ‌و‌ صرعه انعشت، ‌و‌ مسكنه حولت». العدم- بالتحریك- الفقر. ‌و‌ كذا العدم- بضم العین ‌و‌ سكون الدال. ‌و‌ الصرعه- بفتح الصاد المهمله، ‌و‌ روى بكسرها ایضا ‌و‌ اسكان الراء-: الوقوع فى البلیه. ‌و‌ «انعشت»- بالنون ‌و‌ العین المهمله ‌و‌ آخره شین معجمه- اى: رفعت. یعنى: ‌و‌ بسیارى از‌ گمانهاى نیكو كه‌ راست گردانیدى آنها را، ‌و‌ از‌ فقر ‌و‌ احتیاج كه‌ جبر ‌و‌ تلافى ‌آن كردى به‌ غناى خود ‌و‌ مرا غنى گردانیدى، ‌و‌ بسیار در‌ بلیه ها افتادم ‌و‌ مرا برداشتى از‌ آنها، ‌و‌ از‌ درویشى ‌و‌ مسكنت كه‌ داشتم- تغییر ‌آن دادى.
«كل ذلك انعاما ‌و‌ تطولا منك ‌و‌ فى جمیعه انهماكا منى على معاصیك».
انهمك فى الامر: جد ولج. ‌و‌ الانهماك: التمادى فى الشى ء ‌و‌ اللجاج فیه. یعنى: همه ‌ى‌ این نعمتها كه‌ شماره نمودم از‌ روى انعام ‌و‌ تفضل بود از‌ جانب تو، در‌ حالتى كه‌ من‌ در‌ جمیع این احوال ثابت ‌و‌ راسخ بودم بر‌ جد كردن ‌و‌ لجاج نمودن در‌ نافرمانى تو. «لم تمنعك اساءتى عن اتمام احسانك». بازنداشت تو‌ را‌ بدكردارى من‌ از‌ تمام كردن نیكویى تو‌ به‌ من. «و لا‌ حجرنى ذلك عن ارتكاب مساخطك». «حجرنى» بالراء المهمله ‌و‌ الزاى كلاهما مرویان فى هذا المقام. اى: منعنى. (یعنى:) ‌و‌ بازنداشت مرا این همه نعمتها كه‌ به‌ من‌ انعام كردى از‌ مرتكب شدن امورى كه‌ باعث سخط ‌و‌ خشم تو‌ باشد. «لا تسال عما تفعل». مسوول نشوى از‌ آنچه مى كنى- به‌ جهت آنكه متفردى در‌ الوهیت ‌و‌ تسلط مالكیت، پس‌ كه‌ را‌ یاراى آنكه در‌ مقام توبیخ سوال درآید؟!
«و لقد سئلت فاعطیت. ‌و‌ لم تسال فابتدات. ‌و‌ استمیح فضلك فما اكدیت». الاستماحه: استفعال من‌ المیح، ‌و‌ هو العطاء. اى: سئلت العطاء من‌ فضلك. «فما اكدیت»، اى: ما‌ قطعت. من‌ قولهم: اكدى الحافر، اذا بلغ الكدیه- ‌و‌ هى الصخره الصلبه- فترك الحفر. (یعنى:) ‌و‌ به‌ تحقیق كه‌ مسوول شدى- یعنى سائلین سوال رحمت از‌ تو‌ كردند- پس‌ اعطا كردى ‌آن را. ‌و‌ نخواستند از‌ تو، پس‌ ابتدا كردى تو‌ به‌ عطا كردن. ‌و‌ طلب عطا از‌ فضل ‌و‌ جود تو‌ نمودند، پس‌ قطع نكردى خیر ‌و‌ جود خود را. «ابیت- یا‌ مولاى- الا احسانا ‌و‌ امتنانا ‌و‌ تطولا ‌و‌ انعاما».
اى: ابیت ان‌ تفعل فعلا الا احسانا. ‌و‌ الاباء: اشد الامتناع. ‌و‌ هذه الالفاظ الاربعه نظائر. ‌و‌ التكریر للتاكید. یعنى: ابا نمودى از‌ اینكه كارى كنى مكر نیكویى كردن ‌و‌ نعمت دادن ‌و‌ تفضل نمودن ‌و‌ منت نهادن. «و ابیت الا تقحما لحرماتك ‌و‌ تعدیا لحدودك ‌و‌ غفله عن وعیدك». اى: ابیت ان‌ افعل فعلا الا التقحم- اى: الدخول- فى حرماتك فجاه بلا رویه. ‌و‌ الحرمات: جمع حرمه، كظلمات جمع ظلمه. ‌و‌ الحرمه: ما‌ لا‌ یحل هتكه من‌ الاوامر ‌و‌ النواهى الشرعیه. ‌و‌ الحدود: جمع الحد. ‌و‌ اصله: المنع ‌و‌ الفصل. فكانه حدود الشارع فصلت بین الحلال ‌و‌ الحرام. (یعنى:) ‌و‌ باز ایستادم از‌ آنكه كارى كنم الا داخل شدن در‌ چیزهایى كه‌ پیش تو‌ صاحب حرمت ‌و‌ احترام است، ‌و‌ تجاوز نمودن مر حدها ‌و‌ منعها (را) كه‌ قرار داده ‌آن را‌ از‌ اوامر ‌و‌ نواهى تو، ‌و‌ غفلت ورزیدن از‌ چیزهایى كه‌ تخویف نموده اى بندگان خود را‌ از‌ آن. «فلك الحمد- الهى- من‌ مقتدر لا‌ یغلب ‌و‌ ذى اناه لا‌ یعجل». «یغلب» ‌و‌ «یعجل» به‌ صیغه ‌ى‌ غایب ‌و‌ حاضر هر‌ دو‌ روایت شده، بر‌ بناى مفعول در‌ فعل اول. ‌و‌ الاناه- كقناه-: الحلم. یعنى: پس‌ مر تو‌ را‌ است سپاس بى قیاس- اى خداوند من- از‌ توانایى كه‌ مغلوب نشوى- یا: نشود- ‌و‌ خداوند بردبارى كه‌ شتاب نكنى- یا: نكند.
«هذا مقام من‌ اعترف بسبوغ النعم، ‌و‌ قابلها بالتقصیر، ‌و‌ شهد على نفسه بالتضییع».
یعنى: این مقام كسى است كه‌ اعتراف دارد به‌ نعمتهاى شامله ‌ى‌ تو‌ ‌و‌ مقابل ‌آن نعمتها معترف است به‌ تقصیر ‌و‌ كوتاهى كردن در‌ شكر ‌آن ‌و‌ گواه است بر‌ نفس خویش به‌ تضییع حقوق ‌آن نعمتها.
«اللهم فانى اتقرب الیك بالمحمدیه الرفیعه ‌و‌ العلویه البیضاء ‌و‌ اتوجه الیك بهما ان‌ تعیذنى من‌ شر كذا ‌و‌ كذا». اشار الى محمد ‌و‌ على صلوات الله علیهما. ‌و‌ وصفها بالبیضاء تنبیها على كرمها ‌و‌ فضلها. لان البیاض لما كان افضل لون عند العرب عبر به‌ عن الكرم ‌و‌ الفضل حتى قیل لمن لم یتدنس بمعایب: هو ابیض الوجه. ‌و‌ المراد بالبیضاء العفاف ‌و‌ الطهاره عن دنس الشرك. ‌و‌ منه قولهم: فلان ابیض العرض ‌و‌ الشیم ‌و‌ الحسب ‌و‌ نحو ذلك. یعنى: بار خدایا، به‌ درستى كه‌ من‌ نزدیكى مى جویم به‌ سوى تو‌ به‌ ملت محمدى بلند داشته شده بر‌ جمیع ملتها، ‌و‌ به‌ امامت روشن پاك على بن‌ ابیطالب علیه السلام، ‌و‌ رو‌ مى آورم به‌ سوى تو‌ به‌ وسیله ‌ى‌ این دو‌ بزرگوار به‌ اینكه پناه دهى مرا از‌ شر ‌و‌ بدى چنین ‌و‌ چنین- یعنى هر‌ كسى را‌ كه‌ از‌ او‌ خوف داشته باشد از‌ دشمنان خود. «فان ذلك لا‌ یضیق علیك فى وجدك». اى: فى وسعك. (یعنى:) پس‌ به‌ درستى كه‌ این نگاهدارى ‌و‌ پناه دادن تنگ نیست بر‌ تو‌ در‌ جنب بزرگى ‌و‌ توانگرى تو.
«و لا‌ یتكادك فى قدرتك». ‌و‌ دشوار نیست در‌ جنب قدرت ‌و‌ توانایى تو. «و انت على كل‌ شى ء قدیر». ‌و‌ تو‌ بر‌ همه چیز توانایى چنانچه خواهى.
«فهب لى- یا‌ الهى- من‌ رحمتك ‌و‌ دوام توفیقك ما‌ اتخذه سلما اعرج به‌ الى رضوانك، ‌و‌ آمن به‌ من‌ عقابك، یا‌ ارحم الراحمین». یعنى: ببخش مرا- اى خداوند من- از‌ رحمت خود ‌و‌ همیشگى توفیق خود، آنچه فراگیرم ‌آن را‌ نردبانى كه‌ بالا روم به‌ سبب ‌آن به‌ خشنودى تو‌ ‌و‌ ایمن شوم به‌ سبب ‌آن از‌ عقاب تو، اى بخشاینده ترین بخشایندگان.

ترجمه فارسی صحیفه سجادیه


ویدیو مرتبط :
‫دعای چهل و چهارم صحیفه سجادیه‬‎

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

ترجمه صحیفه سجادیه - دعای چهل و نهم



ترجمه فارسی صحیفه سجادیه
نیایش چهل و نهم
از دعاهاى امام علیه السلام است در‌ دور ساختن مكر ‌و‌ فریب دشمنان ‌و‌ بازگردانیدن سختى ایشان
̶    اى معبود من‌ هدایتم كردى پس‌ به‌ كار بیهوده مشغول شدم، ‌و‌ پندم دادى پس‌ دادى پس‌ سخت دل گشتم، ‌و‌ نعمت نیكو عطایم نمودى پس‌ (تو را) نافرمانى كردم سپس شناختم آنچه را‌ (از من) برگردانده اى گاهى كه‌ ‌آن (گناه) را‌ به‌ من‌ شناساندى پس‌ طلب آمرزش نمودم آمرزیدى پس‌ دوباره نافرمانى كردم ‌و‌ تو‌ پوشاندى پس‌ اى خداى من‌ تو‌ را‌ است سپاس،
̶    من خود را‌ در‌ دره هاى فساد ‌و‌ تباهى افكندم، ‌و‌ در‌ راههاى سخت نابودى فرود آمدم، ‌و‌ در‌ ‌آن دره ها به‌ غلبه ها ‌و‌ سخت گیریهایت ‌و‌ به‌ فرود آمدن در‌ آنها به‌ عذابهایت روبرو شدم،
̶    و دستاویزم به‌ سوى تو‌ یگانه دانستن تست ‌و‌ وسیله ام آنست كه‌ چیزى را‌ با‌ تو‌ شریك ‌و‌ انباز نگردانیده ام، ‌و‌ با‌ تو‌ معبودى (دیگر) فرانگرفته ام، ‌و‌ با‌ جانم به‌ سوى (رحمت) تو‌ گریخته ام، ‌و‌ به‌ سوى تو‌ است گریزگاه (هر) بدكار، ‌و‌ پناهگاه كسى كه‌ بهره اش را‌ تباه كرده ‌و‌ پناهنده گشته (نیز) به‌ سوى تست،
̶    پس چه بسا دشمنى كه‌ بر‌ من‌ شمشیرش را‌ از‌ روى دشمنى از‌ غلاف بیرون آورد، ‌و‌ دم كار ‌و‌ بزرگ خود را‌ براى من‌ تیز نمود، ‌و‌ طرف تیزى ‌آن را‌ برایم نازك گردانید ‌و‌ زهرهاى كشنده اش را‌ براى من‌ با‌ آب درهم كرد، ‌و‌ مرا آماج تیرهایش كه‌ از‌ هدف ‌و‌ نشانه نمى گذرد قرار داد ‌و‌ چشم زیر نظر گرفتنش از‌ من‌ نخفت، ‌و‌ در‌ دل گذراند كه‌ شر ‌و‌ بدى به‌ من‌ برساند ‌و‌ از‌ آب بسیار تلخ تلخى ‌آن شر ‌و‌ بدى كه‌ نمى شود آشامید آبم دهد،
̶    پس تو‌ اى معبود من‌ ناتوانیم را‌ از‌ زیر بار رفتن رنجهاى گران ناظر بودى، ‌و‌ از‌ انتقام كشیدن از‌ كسى كه‌ در‌ جنگیدنش قصد من‌ كرده، ‌و‌ تنهائیم را‌ در‌ برابر بسیارى عدد ‌و‌ شماره ‌ى‌ كسى كه‌ با‌ من‌ قصد بد نموده، ‌و‌ براى گرفتار ساختنم در‌ آنچه فكر ننموده ‌و‌ از‌ ‌آن بیخبرم در‌ كمین نشسته دیدى،
̶    پس به‌ یارى كردنم آغاز نمودى ‌و‌ پشتم را‌ به‌ نیرویت محكم ‌و‌ استوار گردانیدى، آنگاه تیزى ‌و‌ برندگى او‌ را‌ شكستى ‌و‌ پس‌ از‌ آنكه در‌ گروهى (همراهان) بسیار بود او‌ را‌ تنها گذاشتى، ‌و‌ مرا بر‌ او‌ پیروزى نمودى، ‌و‌ آنچه (از سلاح گرم ‌و‌ سرد) نشانه گیرى كرده بود بر‌ خودش برگرداندى، ‌و‌ در‌ حالیكه خشمش را‌ بهبودى نداده ‌و‌ كینه اش فرو ننشسته او‌ را‌ بازگرداندى (آنگاه از‌ روى خشم) سر‌ انگشتان خود را‌ به‌ دندان گزید ‌و‌ روى برگردانید در‌ حالى كه‌ سپاهیانش آنچه به‌ او‌ وعده داده بودند تخلف نمودند،
̶    و چه بسیار ستمگرى كه‌ با‌ مكرهایش به‌ من‌ ستم كرد، ‌و‌ و دام شكارهایش را‌ برایم برپا نمود، ‌و‌ جستجوى مراقبت ‌و‌ نگهبانیش را‌ بر‌ من‌ گماشت، ‌و‌ در‌ كمین من‌ نشست مانند در‌ كمین نشستن درنده ‌و‌ چشم به‌ راه بودنش براى به‌ دست آوردن فرصت براى شكارش، در‌ حالیكه خوشروئى ‌و‌ چاپلوسى را‌ برایم آشكار مى ساخت، ‌و‌ با‌ خشم سخت به‌ من‌ مى نگریست،
̶    پس چون اى خداى من‌ كه‌ منزه ‌و‌ برترى فساد ‌و‌ تباهى قصد او‌ را، ‌و‌ زشتى آنچه را‌ پنهان داشته دیدى، او‌ را‌ با‌ مغز سر‌ در‌ گودالى كه‌ براى شكار كنده بود نگونسار كردى، ‌و‌ در‌ پرتگاه گودالش بازگردانیدى، تا‌ پس‌ از‌ سركشیش با‌ ذلت ‌و‌ خوارى در‌ بند دامى كه‌ مى اندیشید مرا در‌ ‌آن بیند درآمد، ‌و‌ اگر رحمت ‌و‌ مهربانى تو‌ نبود ‌و‌ نزدیك بود آنچه به‌ او‌ فرود آمد بر‌ من‌ فرود آید،
̶    و چه بسیار حسودى كه‌ به‌ سبب من‌ غصه ‌ى‌ او‌ گلوگیرش شد ‌و‌ سختى خشمش از‌ من‌ در‌ گلویش گرفت، ‌و‌ با‌ نیش زبانش مرا آزار رسانید، ‌و‌ با‌ تهمت زدن ‌و‌ عیبجوئى غضبش را‌ بر‌ من‌ سخت گردانید، ‌و‌ آبروى مرا نشانه تیرهاى (افتراء) خود قرار داد، ‌و‌ خوهاى پست را‌ مانند گردنبند بر‌ من‌ بست كه‌ همیشه در‌ خودش بود، ‌و‌ به‌ مكرش خشمش را‌ بر‌ من‌ سخت نمود، ‌و‌ با‌ فریبش قصد من‌ كرد
̶    پس اى خداى من‌ تو‌ را‌ خواندم در‌ حالیكه فریادرسى تو‌ را‌ مى طلبیدم، ‌و‌ به‌ زودى اجابت كردن تو‌ اعتماد داشتم، ‌و‌ مى دانستم كسى كه‌ در‌ سایه ‌ى‌ رحمت تو‌ جا گرفت شكست نمى خورد، ‌و‌ كسى كه‌ به‌ پناهگاه انتقام تو‌ پناهنده شد (از كسى) نمى ترسد پس‌ تو‌ مرا به‌ توانائیت از‌ سختى او‌ بازداشتى،
̶    و چه بسیار ابرهاى شر ‌و‌ بدى كه‌ آنها را‌ از‌ من‌ گشودى، ‌و‌ ابرهاى نعمتهائى كه‌ آنها را‌ بر‌ من‌ باراندى، ‌و‌ جویهاى رحمت ‌و‌ مهربانى كه‌ آنها را‌ پهن كردى، ‌و‌ عافیت ‌و‌ تندرستى كه‌ ‌آن را‌ بر‌ من‌ پوشاندى، ‌و‌ چشمهاى پیشامدهاى ناگوار كه‌ آنها را‌ كور گردانیدى، ‌و‌ پرده هاى اندوههائى كه‌ آنها را‌ برداشتى،
̶    و چه بسیار گمان نیكى را‌ كه‌ گواهى نموده ‌و‌ پذیرفتى، ‌و‌ فقر ‌و‌ نیازمندى كه‌ جبران نمودى، ‌و‌ در‌ افتادنى را‌ كه‌ برداشته ایستاندى، ‌و‌ بى چیزى كه‌ تغییر دادى،
̶    همه ‌ى‌ آنها انعام ‌و‌ احسان از‌ جانب تو‌ است، ‌و‌ در‌ همه ‌ى‌ آنها كوشش نمودن من‌ در‌ نافرمانیهایت بود، بدكردارى من‌ تو‌ را‌ از‌ كامل گردانیدن احسانت بازنداشت، ‌و‌ مرا ‌آن همه احسان ‌و‌ نیكى از‌ آنچه تو‌ را‌ به‌ خشم آورد منع ‌و‌ جلوگیرى ننمود تو‌ از‌ آنچه بكار مى بندى مسئول نمى شوى،
̶    قسم به‌ ذات بى مانندت چون از‌ تو‌ (نعمتى) درخواست شده بخشیده اى ‌و‌ درخواست نشده به‌ بخشش آغاز نموده اى، ‌و‌ احسانت كه‌ طلبیده شده اندك نداده اى، ‌و‌ تو‌ اى مولى ‌و‌ آقاى من‌ ابا نموده ‌و‌ نمى خواهى جز احسان ‌و‌ اكرام ‌و‌ نیكى كردن ‌و‌ نعمت بخشیدن را‌ ‌و‌ من‌ امتناع كرده ‌و‌ نمى خواهم مگر افكندن خود را‌ بدون تامل در‌ محرماتت، ‌و‌ تجاوز از‌ حدود ‌و‌ احكامت ‌و‌ غفلت ‌و‌ بى خبرى از‌ تهدیدت پس‌ تو‌ را‌ است سپاس اى خداى من‌ توانائى كه‌ مغلوب نمى شود، ‌و‌ مهلت دهنده اى كه‌ عجله نمى كند،
̶    این جاى كسى است كه‌ به‌ فراوانى نعمتها(ى تو) اقرار نموده، ‌و‌ آنها را‌ با‌ كوتاهى (در شكر) مقابله نموده، ‌و‌ درباره ‌ى‌ خود به‌ تضییع ‌و‌ تباه ساختن گواهى داده،
̶    بار خدایا من‌ به‌ وسیله ‌ى‌ منزلت بلند پایه ‌ى‌ (حضرت) محمد (صلى الله علیه ‌و‌ آله) ‌و‌ مقام گرامى على (علیه السلام) به‌ سوى تو‌ تقرب مى جویم، ‌و‌ به‌ سبب آنان به‌ درگاهت رومى آورم كه‌ مرا از‌ شر ‌و‌ بدى آنچه از‌ شر ‌آن پناه مى طلبند پناه دهى زیرا پناه دادن تو‌ مرا در‌ برابر توانگریت بر‌ تو‌ دشوار نیست، ‌و‌ تو‌ را‌ در‌ برابر توانائیت به‌ رنج نمى افكند ‌و‌ تو‌ بر‌ هر‌ چیز توانائى،
̶    پس اى خداى من‌ از‌ رحمت ‌و‌ مهربانى ‌و‌ همیشگى توفیق ‌و‌ راهنمائى خود به‌ من‌ ببخش آنچه كه‌ ‌آن را‌ نردبان قرار دهم كه‌ به‌ وسیله ‌ى‌ ‌آن به‌ سوى خوشنودیت بالا روم، ‌و‌ از‌ عقاب ‌و‌ كیفرت ایمن گردم، اى مهربانترین مهربانان
متن عربی صحیفه سجادیه
(49)
(وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ فِی دِفَاعِ كَیْدِ الْأَعْدَاءِ، وَ رَدِّ بَأْسِهِمْ)
إِلَهِی هَدَیْتَنِی فَلَهَوْتُ، وَ وَعَظْتَ فَقَسَوْتُ، وَ أَبْلَیْتَ الْجَمِیلَ فَعَصَیْتُ، ثُمَّ عَرَفْتُ مَا أَصْدَرْتَ إِذْ عَرَّفْتَنِیهِ، فَاسْتَغْفَرْتُ فَأَقَلْتَ، فَعُدْتُ فَسَتَرْتَ، فَلَكَ إِلَهِی الْحَمْدُ. تَقَحَّمْتُ أَوْدِیَةَ الْهَلَاكِ، وَ حَلَلْتُ شِعَابَ تَلَفٍ، تَعَرَّضْتُ فِیهَا لِسَطَوَاتِكَ وَ بِحُلُولِهَا عُقُوبَاتِكَ. وَ وَسِیلَتِی إِلَیْكَ التَّوْحِیدُ، وَ ذَرِیعَتِی أَنِّی لَمْ أُشْرِكْ بِكَ شَیْئاً، وَ لَمْ أَتَّخِذْ مَعَكَ إِلَهاً، وَ قَدْ فَرَرْتُ إِلَیْكَ بِنَفْسِی، وَ إِلَیْكَ مَفَرُّ الْمُسی‏ءِ، وَ مَفْزَعُ الْمُضَیِّعِ لِحَظِّ نَفْسِهِ الْمُلْتَجِئِ. فَكَمْ مِنْ عَدُوٍّ انْتَضَى عَلَیَّ سَیْفَ عَدَاوَتِهِ، وَ شَحَذَ لِی ظُبَةَ مُدْیَتِهِ، وَ أَرْهَفَ لِی شَبَا حَدِّهِ، وَ دَافَ لِی قَوَاتِلَ سُمُومِهِ، وَ سَدَّدَ نَحْوِی صَوَائِبَ سِهَامِهِ، وَ لَمْ تَنَمْ عَنِّی عَیْنُ حِرَاسَتِهِ، وَ أَضْمَرَ أَنْ یَسُومَنِی الْمَكْرُوهَ، وَ یُجَرِّعَنِی زُعَاقَ مَرَارَتِهِ. فَنَظَرْتَ یَا إِلَهِی إِلَى ضَعْفِی عَنِ احْتِمَالِ الْفَوَادِحِ، وَ عَجْزِی عَنِ الِانْتِصَارِ مِمَّنْ قَصَدَنِی بِمُحَارَبَتِهِ، وَ وَحْدَتِی فِی كَثِیرِ عَدَدِ مَنْ نَاوَانِی، وَ أَرْصَدَ لِی بِالْبَلَاءِ فِیمَا لَمْ أُعْمِلْ فِیهِ فِكْرِی. فَابْتَدَأْتَنِی بِنَصْرِكَ، وَ شَدَدْتَ أَزْرِی بِقُوَّتِكَ، ثُمَّ فَلَلْتَ لِی حَدَّهُ، وَ صَیَّرْتَهُ مِنْ بَعْدِ جَمْعٍ عَدِیدٍ وَحْدَهُ، وَ أَعْلَیْتَ كَعْبِی عَلَیْهِ، وَ جَعَلْتَ مَا سَدَّدَهُ مَرْدُوداً عَلَیْهِ، فَرَدَدْتَهُ لَمْ یَشْفِ غَیْظَهُ، وَ لَمْ یَسْكُنْ غَلِیلُهُ، قَدْ عَضَّ عَلَى شَوَاهُ وَ أَدْبَرَ مُوَلِّیاً قَدْ أَخْلَفَتْ سَرَایَاهُ. وَ كَمْ مِنْ بَاغٍ بَغَانِی بِمَكَایِدِهِ، وَ نَصَبَ لِی شَرَكَ مَصَایِدِهِ، وَ وَكَّلَ بِی تَفَقُّدَ رِعَایَتِهِ، وَ أَضْبَأَ إِلَیَّ إِضْبَاءَ السَّبُعِ لِطَرِیدَتِهِ انْتِظَاراً لِانْتِهَازِ الْفُرْصَةِ لِفَرِیسَتِهِ، وَ هُوَ یُظْهِرُ لِی بَشَاشَةَ الْمَلَقِ، وَ یَنْظُرُنِی عَلَى شِدَّةِ الْحَنَقِ. فَلَمَّا رَأَیْتَ یَا إِلَهِی تَبَاركْتَ وَ تَعَالَیْتَ دَغَلَ سَرِیرَتِهِ، وَ قُبْحَ مَا انْطَوَى عَلَیهِ، أَرْكَسْتَهُ لِأُمِّ رَأْسِهِ فِی زُبْیَتِهِ، وَ رَدَدْتَهُ فِی مَهْوَى حُفْرَتِهِ، فَانْقَمَعَ بَعْدَ اسْتِطَالَتِهِ ذَلِیلًا فِی رِبَقِ حِبَالَتِهِ الَّتِی كَانَ یُقَدِّرُ أَنْ یَرَانِی فِیهَا، وَ قَدْ كَادَ أَنْ یَحُلَّ بِی لَوْ لَا رَحْمَتُكَ مَا حَلَّ بِسَاحَتِهِ. وَ كَمْ مِنْ حَاسِدٍ قَدْ شَرِقَ بِی بِغُصَّتِهِ، وَ شَجِیَ مِنِّی بِغَیْظِهِ، وَ سَلَقَنِی بِحَدِّ لِسَانِهِ، وَ وَحَرَنِی بِقَرْفِ عُیُوبِهِ، وَ جَعَلَ عِرْضِی غَرَضاً لِمَرَامِیهِ، وَ قَلَّدَنِی خِلَالًا لَمْ تَزَلْ فِیهِ، وَ وَحَرَنِی بِكَیْدِهِ، وَ قَصَدَنِی بِمَكِیدَتِهِ. فَنَادَیْتُكَ یَا إِلَهِی مُسْتَغِیثاً بِكَ، وَاثِقاً بِسُرْعَةِ إِجَابَتِكَ، عَالِماً أَنَّهُ لَا یُضْطَهَدُ مَنْ أَوَى إِلَى ظِلِّ كَنَفِكَ، وَ لَا یَفْزَعُ مَنْ لَجَأَ إِلَى مَعْقِلِ انْتِصَارِكَ، فَحَصَّنْتَنِی مِنْ بَأْسِهِ بِقُدْرَتِكَ. وَ كَمْ مِنْ سَحَائِبِ مَكْرُوهٍ جَلَّیْتَهَا عَنِّی، وَ سَحَائِبِ نِعَمٍ أَمْطَرْتَهَا عَلَیَّ، وَ جَدَاوِلِ رَحْمَةٍ نَشَرْتَهَا، وَ عَافِیَةٍ أَلْبَسْتَهَا، وَ أَعْیُنِ أَحْدَاثٍ طَمَسْتَهَا، وَ غَوَاشِی كُرُبَاتٍ كَشَفْتَهَا. وَ كَمْ مِنْ ظَنٍّ حَسَنٍ حَقَّقْتَ، وَ عَدَمٍ جَبَرْتَ، وَ صَرْعَةٍ أَنْعَشْتَ، وَ مَسْكَنَةٍ حَوَّلْتَ. كُلُّ ذَلِكَ إِنْعَاماً وَ تَطَوُّلًا مِنْكَ، وَ فِی جَمِیعِهِ انْهِمَاكاً مِنِّی عَلَى مَعَاصِیكَ، لَمْ تَمْنَعْكَ إِسَاءَتِی عَنْ إِتْمَامِ إِحْسَانِكَ، وَ لَا حَجَرَنِی ذَلِكَ عَنِ ارْتِكَابِ مَسَاخِطِكَ، لَا تُسْأَلُ عَمَّا تَفْعَلُ. وَ لَقَدْ سُئِلْتَ فَأَعْطَیْتَ، وَ لَمْ تُسْأَلْ فَابْتَدَأْتَ، وَ اسْتُمِیحَ فَضْلُكَ فَمَا أَكْدَیْتَ، أَبَیْتَ یَا مَوْلَایَ إِلَّا إِحْسَاناً وَ امْتِنَاناً وَ تَطَوُّلًا وَ إِنْعَاماً، وَ أَبَیْتُ إِلَّا تَقَحُّماً لِحُرُمَاتِكَ، وَ تَعَدِّیاً لِحُدُودِكَ، وَ غَفْلَةً عَنْ وَعِیدِكَ، فَلَكَ الْحَمْدُ إِلَهِی مِنْ مُقْتَدِرٍ لَا یُغْلَبُ، وَ ذِی أَنَاةٍ لَا یَعْجَلُ. هَذَا مَقَامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النِّعَمِ، وَ قَابَلَهَا بِالتَّقْصِیرِ، وَ شَهِدَ عَلَى نَفْسِهِ بِالتَّضْیِیعِ. اللَّهُمَّ فَإِنِّی أَتَقَرَّبُ إِلَیْكَ بِالْمُحَمَّدِیَّةِ الرَّفِیعَةِ، وَ الْعَلَوِیَّةِ الْبَیْضَاءِ، وَ أَتَوَجَّهُ إِلَیْكَ بِهِمَا أَنْ تُعِیذَنِی مِنْ شَرِّ كَذَا وَ كَذَا، فَإِنَّ ذَلِكَ لَا یَضِیقُ عَلَیْكَ فِی وُجْدِكَ، وَ لَا یَتَكَأَّدُكَ فِی قُدْرَتِكَ وَ أَنْتَ عَلَى كُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ فَهَبْ لِی یَا إِلَهِی مِنْ رَحْمَتِكَ وَ دَوَامِ تَوْفِیقِكَ مَا أَتَّخِذُهُ سُلَّماً أَعْرُجُ بِهِ إِلَى رِضْوَانِكَ، وَ آمَنُ بِهِ مِنْ عِقَابِكَ، یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.