کی‌روش ماند؛ دیگر دست از فرصت‌سوزی بردارید

گویا هیجان مذاکرات هسته‌ای بر علی کفاشیان و اعضای فدراسیون فوتبال هم تأثیر گذاشته و آن‌ها هم در این چند روز مذاکره با کارلوس کی‌روش مدام در جو مذاکرات لوزان بودند. از اتاقشان بیرون می‌آمدند و رو به خبرنگاران می‌گفتند: ‌«پیشرفت‌های خوبی داشتیم، ولی هنوز نقاط مبهمی ‌وجود دارد»‌ تا اینکه سرانجام روز گذشته، علی کفاشیان اعلام کرد ‌کی‌روش «تا حدودی» قبول کرد که بماند.

به گزارش تابناک، هرچند پرسش‌‌ مهم دو هفته اخیر فوتبال ایران این بود که «کی‌روش می‌ماند یا می‌رود؟» و با اینکه روز گذشته به این پرسش  پاسخ داده شد،‌ واقعا ‌کسی نفهمید چه اتفاقی رخ داد که نزدیک به بیست روز، فوتبال ایران درگیر بازی ماندن و رفتن کارلوس کی‌روش شود؛ مربی که با تیم ملی فوتبال ایران قرارداد مشخصی دارد و در آن نحوه ادامه همکاری و قطع همکاری مشخص شده است، ولی به ‌رغم این شفافیت، باز هم فوتبال ایران گرفتار گرداب تصمیم‌گیری در‌ رفتن یا نرفتن سرمربی‌اش می‌شود!

«کی‌روش می‌ماند یا می‌رود؟»: این پرسشی بود که در یک سال اخیر، دو بار در فضای فوتبالی ایران مطرح شد؛ نخستین بار بعد از جام‌جهانی فوتبال بود که فدراسیون با توجه به پایان قرارداد کی‌روش، به ‌دنبال تمدید قرارداد با او بود. به ‌رغم وجود مخالفان و منتقدان قدرتمند کی‌روش در آن روز‌ها و با توجه به اقبال مردمی و به‌ راه افتادن کمپین‌های حمایتی و تقاضای هواداران از دولت و شخص رئیس‌جمهور برای حفظ سرمربی پرتغالی، سرانجام فدراسیون فوتبال بعد از یک ماراتن طولانی، توانست از عقد قرارداد چهار ساله و سه مرحله‌ای با کارلوس کی‌روش خبر بدهد؛ قرار‌دادی که سه مرحله‌اش در جام ملت‌ها، انتخابی جام‌جهانی و جام‌جهانی ۲۰۱۸ خلاصه می‌شد و بنا بر مفادی که در آن گنجانده شده بود، در هر مرحله فدراسیون می‌تواند با کی‌روش قطع همکاری کند.

اتفاقا در آن روز‌ها، وزارت ورزش هم حساسیت قابل توجهی در خصوص این قرارداد داشت و مدام از فدراسیون می‌خواست تا قراردای امضا کند که بتواند مربی پرتغالی‌اش را کنترل کند. بعد از آنکه همه این داستان‌ها به پایان رسید و کارلوس کی‌روش سرمربی تیم ملی ‌ماند، کمتر کسی تصورش را می‌کرد که بار دیگر و در چند ماه بعد ماجرای ماندن یا رفتن کی‌روش به سؤال بزرگ فوتبال ایران بدل شود؛ سؤالی که در صورت وجود سازوکار درست و منطقی در فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش می‌شد ایجاد نشود.

اگر کمیته فنی یا هیأت رئیسه یا هر نهاد مرجع دیگری در فدراسیون یا وزارت ورزش‌ رسما اعلام می‌کرد که عملکرد کی‌روش در تیم ملی مطلوب نبوده یا ضعیف بوده، خیلی راحت می‌شد در ‌همان دی ماه و بعد از پایان جام ملت‌ها طبق مفاد قراردادی که برایش کلی زحمت کشیده شده، همکاری با کی‌روش را فسخ کرد و به دنبال سرمربی جدید بود. اگر هم اینچنین نبود که دیگر این داستان عجیبی که از اواخر اسفند تا اواسط فروردین به راه انداختند، چه بود؟

البته گویا علی کفاشیان از این حالت کج دار و مریز چندان هم بدش نمی‌آید، زیرا او روز گذشته‌ قطعی نگفت‌ کی‌روش می‌ماند. وی اعلام کرد که کی‌روش «تا حدودی» قبول کرده که بماند. اگر این ‌طور باشد، بعید نیست‌ سه ماه دیگر باز هم این پرسش «کی‌روش می‌ماند یا می‌رود؟» مطرح شود.

فدراسیون فوتبال در این سال‌ها به خوبی نشان داده که استاد فرصت سوزی است و نگاهی به برنامه تیم ملی از دی ماه (پایان جام ملت‌ها) تا به امروز به خوبی نشان می‌دهد، ‌آن‌ها برنامه مشخصی برای روزهای مهم پیش ‌روی خود ندارند؛ روزهایی که ایران باید برای حضور در جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه بجنگد و تازه دیروز فهیمده که تیم ملی‌اش «تا حدودی» مربی دارد.

اخبار ورزشی - تابناک

لطفاً دست از سرِ شعر بردارید!

به یک دوستدار ادبیات، چه حالی باید از خواندن این سطور دست دهد؟ بخندد یا بگرید یا افسوس بخورد؟! چرا باید یک نماینده مجلس شورای اسلامی، با اعتماد به نفس کامل، این کلمات پریشان را در صحن مجلس شورای اسلامی بخواند و آقای دکتر غلامعلی حدادعادل که رییس فرهنگستان زبان و ادب فارسی و رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی است، هیچ نگوید و اعتراض نکند.

مدتی بود که قصد نوشتن این یادداشت را داشتم، اما از ترس این که مبادا برداشت سیاسی و جناحی از آن شود، از انجام این کار سر باز می زدم. به هر حال، امروز آن آب ها از آسیاب ها افتاده اند و این یادداشت نیز تنها به دلیل تعلق خاطر نگارنده به شعر و ادب فارسی نگاشته می شود، نه حب و بغضی نسبت به کس و چیزی.

اولاً؛ بیت دوم را اشتباه نوشته‌اید، قافیه شعر را تباه کرده‌اید. شهد، با پسند و کمند هم قافیه نیست، آنچه باید باشد، «قند» است! ثانیاً؛ «تلخ» را نمی خورند. تلخ یک مزه است. خوردنی نیست. شاعر در این جای بیت، کلمه «زهر» را نوشته بوده است! و آقای متکی احتمالاً حواسشان نبوده است!

انگیزه اصلی نگارش این مطلب انتقاد به سیاستمداران کشور است، که هر وقت و بی وقتی، برای اثبات حقانیت سخنان خویش، دست در انبان می کنند و "یکی دو بیت" بیرون می آورند و یا می سازند و به حریف خویش و ذهن مخاطب حمله ور می شوند! یا هنگام ارسال پیامی به مناسبتی، خود را همچون سعدی بر کرسی می بینند و قلم را با تکلف در دست می گیرند، و فکر می کنند که اثری ادبی خلق کرده اند!

به گمان من، که از دور دستی بر آتش ادبیات دارم، این شیوه، شیوه ناراستی است. و البته آنجا ناراستی آن و «اصل» و «اصیل» نبودن این بهره گیری از ادبیات مشهود می شود، که اشتباهات این گویندگان را می بینیم... به دو نمونه از این موارد اشاره می کنم؛

گرایش وزیر سابق به شعر!

چندی پیش منوچهر متکی، وزیر سابق امور خارجه کشورمان، با آن وضع و حال در دیار غربت برکنار شد و البته از برکناری خویش ناراحت شد و اتفاقاتی افتاد که ارتباطی به این موضوع ندارند. اما لابلای نامه ها و پیام هایی که برای این عزل رد و بدل می شد، نامه ای از جناب وزیر پیشین منتشر شد که در آن از نمایندگان مجلس شورای اسلامی تشکر شده بود. آقای وزیر در پایان نامه خویش، برای این که اصطلاحاَ «تکه» ای انداخته باشد، سه بیت معروف از رابعه بنت کعب (زن شاعر قرن چهارم هجری) نوشته بود. این هم ایرادی ندارد، ایراد کار آنجاست که آقای وزیر سابق امور خارجه جمهوری اسلامی ایران، حداقل یک بار بررسی نکرده بود تا ببیند آیا ابیاتی که می نویسد، «درست» هستند یا نه؟! متکی در نامه اش نوشته است:

«بار دیگر مراتب سپاس و امتنان خود را از حسن ظن و محبت نمایندگان معزز و همكاران سابق ابراز داشته و ضمن آرزوی تداوم توفیق خدمت آنان برای مردم، ابیات حكیمانه ذیل را تقدیم می دارم:

عاشقی خواهی اگر پایان بری................بس كه بپسندید باید ناپسند

زشت باید دید و انگارید خوب.................. تلخ باید خورد و انگارید شهد

توسنی كردم ندانستم همی..................وز كشیدن سخت تر گردد كمند.»

خطاب به آقای متکی عرض می کنم؛

اولاً؛ بیت دوم را اشتباه نوشته اید، قافیه شعر را تباه کرده اید. شهد، با پسند و کمند هم قافیه نیست، آنچه باید باشد، «قند» است!

ثانیاً؛ «تلخ» را نمی خورند. تلخ یک مزه است. خوردنی نیست. شاعر در این جای بیت، کلمه «زهر» را نوشته بوده است! و آقای متکی احتمالاً حواسشان نبوده است.

ثالثاً؛ بیت سوم را بخوانید. در متن پیام نوشته؛ وز کشیدن... . در حالی که در متن شعر، کز کشیدن... آمده است. با تبدیلِ اشتباهِ «کز» به «وز»، این بیت معنای خود را از دست می دهد. شاعر می گوید؛ توسنی کردم و ندانستم «که از» کشیدن، کمند سخت تر می گردد. اما آقای متکی می گوید؛ توسنی کردم و ندانستم. و از کشیدن کمند سخت تر می گردد!

البته شکی در اقدامات آقای متکی و تلاش های ایشان در دستگاه دیپلماسی کشورمان نیست، اما وجود این همه ایراد در سه بیت نقل شده معروف نیز، چندان قابل قبول نیست!

...

شاعرالوکلا؟!

از متکی که بگذریم، توجه خوانندگان را به «ابیاتی؟» که یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی، ساخته! و آن را در صحن مجلس شورای اسلامی خوانده است، جلب می کنم:

پندی است برای دوستان جانی

ترک و کرد و لر و گیلک و لاریجانی

گاو و میش و شتر فرقی نکند

چیزی بدهید و بکنید قربانی

به یک دوستدار ادبیات، چه حالی باید از خواندن این سطور دست دهد؟ بخندد یا بگرید یا افسوس بخورد؟! چرا باید یک نماینده مجلس شورای اسلامی، با اعتماد به نفس کامل، این کلمات پریشان را در صحن مجلس شورای اسلامی بخواند و آقای دکتر غلامعلی حدادعادل که رییس فرهنگستان زبان و ادب فارسی و رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی است، هیچ نگوید و اعتراض نکند. ایشان (جناب حداد) که معتقد است باید به جای هلی کوپتر بگوییم بالگرد، و به جای کامپیوتر بگوییم رایانه، چرا اعتراض نمی کند و نمی گوید که این «چیز»هایی که در صحن علنی مجلس خوانده می شود، شعر نیست، و کسر شان کلمه شعر است که به چنین چیزی بگوییم «شعر»!

برای روشن شدن بیشتر موضوع، چند «بیت» دیگر از سروده های این نماینده محترم را خدمتتان عرضه می کنم؛

دوستان خوب است که من و تو نکنی

هنگام اخذ رای دو دو نکنیم

همسنگر خوب همیاری خوب است

در موقع چهار چهار دو دو نکنیم (!)

....

مانند همیشه کوه محکم باش

بر غم ستم دیده رحیم باش

خوب است همه بزرگواری بکنیم

تا همدرد و هم کنار هم باشیم (!)

گذشته از پریشانی معنایی سطور مورد اشاره، حتی قافیه و ردیف هم رعایت نشده اند!

این نماینده محترم مجلس شورای اسلامی، که اتفاقا نماینده زحمتکش و دلسوزی است، در میان برخی از نمایندگان به شاعرالوکلا معروف شده است! نگارنده هیچ عداوتی با این نماینده محترم ندارد، و تنها از جناب ایشان می خواهد که لطفا در حوزه تخصص خود در خدمت مردم و نظام باشد! شعر و ادبیات هم برای خود سری دارند و سامانی...

...

از این گونه برخوردها با شعر را در همه جای این شهر و کشور می توان دید. در بیانیه ها، مصاحبه ها، پیام ها و حرف هایی که گاهی اوقات، از مسئولان و سیاستمداران و دیگران منتشر می شود و «چند خط شعر!» نیز به اول یا آخر آن «الصاق» می کنند. در همین ایام عزاداری ماه محرم نیز، تابلویی دیدم که توسط شهرداری تهران نصب شده بود و در آن، چنین مصرعی نقش بسته بود؛ «وین سرو فتاده به هامون حسین توست.»

آشنایان با شعر و ادبیات می دانند که این «سطر»، در ترجیع بند زیبای محتشم کاشانی چنین است؛ «این کشته فتاده به هامون حسین توست.» و این چنین که کاتب محترم نوشته است، علاوه بر تغییر خود شعر، وزن آن نیز مغشوش می شود!

...

بگذریم! تا اینجای مطلب را نوشتم و به یاد این افتادم که ادبیات ما، دردهای خیلی بزرگتری هم دارد.

شرح این هجران و این خون ِ جگر

این زمان بگذار، تا وقت دگر.

سید امیرمهدی اصغری

پرتال آفتاب