کی‌روش «طاقچه تکبر» را شکست

خبر ورزشی: کارشناسان فوتبال اعتقاد دارند یکی از آموزه‌های کارلوس کروش و یادگاری‌های او در ایران، ارتقای ارزش پیراهن تیم‌ملی است.

آنها می‌گویند كروش خط قرمز بازیكنان ایرانی را شكست و طاقچه تكبر آنها را در هم ریخت. ارزش پیراهن تیم‌ملی با ایستادگی و بی‌اعتنایی كروش بالا رفت. پیراهن ملی قدر و قیمتی تازه‌ای پیدا كرد، تا جایی كه بازیكنان ما امروز آرزوی ملی‌پوش شدن دارند.

آری، این كاری بود كه پرویز دهداری هم در فوتبال ایران انجام داد. تیم‌ملی اما در ادوار گذشته پیراهنی بود كه در برخی مقاطع زمانی به آسانی به‌ دست می‌آمد و تیم‌ملی به جایگاهی همیشگی برای عده‌ای تبدیل شده بود.

حالا بازیكنان تیم‌ملی برای دعوت شدن به اردوها باید التماس كنند. باید آنقدر خوب باشند و آنقدر سرشان به كار خودشان گرم باشد بلكه دل كروش را به رحم بیاورند.

كاری كه كروش كرد و راهی كه او رفت اما در باشگاه‌های ما تداوم نداشت. در واقع كسی برای آنچه كروش در تیم‌ملی انجام داد، وقت صرف نكرد. روزمرگی در باشگاه‌های ایرانی و چشم فرو بستن بر روی هر اتفاق آزاردهنده‌ای، باعث شده تا كسی برای مربیان ما تره خرد نكند.

آنچه در باشگاه‌ها می‌بینیم؛ این است كه بازیكن برای حضور در هر تیمی منت هم روی سر مدیر و مربی می‌گذارد. نه تنها پول خوب می‌گیرد و خوب سفر می‌كند و خوب‌تر زندگی می‌كند، كه بابت تمرین كردن با تیم و حضور در بازی‌های رسمی منت هم می‌گذارد.

مربی جرأت تعویض بازیكنش را ندارد چون هر لحظه امكان دارد آقای بازیكن آبروی سرمربی را جلوی همه ببرد. سرمربی شهامت تذكر دادن به بازیكنش را در تمرینات ندارد زیرا در یك لحظه ممكن است طرف از كوره دربرود و از خجالت آقای مربی بیرون بیاید.

پیراهن در فوتبال ایران كه روزگاری مروجان بزرگی در باشگاه‌های شاهین، استقلال و پرسپولیس داشت به قدری بی‌قیمت شده كه بازیكن بابت حضور در این تیم‌ها به خودش و تیمش افتخار نمی‌كند.

كاری كه كروش كرد و راهی كه او در تیم‌ملی رفت، یك حركت خلق‌الساعه نبود. كروش به صورت تدریجی كارش را در تیم‌ملی انجام داد و بعد از 4 سال ارزش پیراهن ملی را بالا برد. پیش از كروش در دو دهه 50 و 60 هم پیراهن در فوتبال ما ارزشی دوچندان داشت اما دهه 90، اوج ویرانی كاخ آرزوهای ماست. نسلی وارد این فوتبال شده كه كاملاً عجیب است.

نسلی رها و در عین حال سركش. نسلی كه پیراهن را نمی‌شناسد. نسلی كه اگر وارد فوتبال نمی‌شد، با این مدرك تحصیلی و سواد اندك در بازار تهران صاحب چرخ‌دستی هم نمی‌شد. درست بر عكس نسل حسین كلانی. آقای كلانی اگر بازیكن فوتبال نمی‌شد، مهندس و آرشیتكت موفق بود. كما اینكه هنوز هم هست.