همیشه پای کفاشیان در میان است،حتی در حوادث تبریز!/«او گفت برویم برای اهدای کاپ»

 اسماعیل جبارزاده که باید آخر هفته از رئیس جمهور در استانش میزبانی کند ، یکی از آنهایی بود که روی خط برنامه 90 رفت. او داور را تنها دلیل اتفاقات بازی تبریز می دانست و گفت:«جا دارد تشکر کنم از نیروی انتظامی استان که تلاش زیادی کرد برای برگزاری هرچه بهتر بازی.

 

ما از 10 روز جلوتر نگران داوری بودیم. می گفتیم اگر داوری منصفانه باشد ، تماشاگران ما حتی باخت تیم شان را با عیبی یوخ پشت سر می گذارند. همان 10 روز جلوتر همه به این جمع بندی رسیدیم اگر داوری خوب باشد ، اتفاقی نمی افتد. ما به آقای تاج نگرانی مان از داوری را گفتیم و خواستیم کسی بیاید که درست سوت بزند.»

او ادامه داد:«این بحث ها درباره شایعه ، حاشیه است. ما از نزدیک در ورزشگاه بازی را می دیدیم. همان جا به آقای کفاشیان گفتم چرا آندو را اخراج کرد؟ کسی سئوال ما را جواب نداد. من آدم فنی نیستم اما این پیش بینی ما آخرش اتفاق افتاد. این مسئله داوری بررسی شود.»

جبارزاده درباره مصوبه شورای تامین استان برای قطع وسایل ارتباطی هم گفت:«ما تا امشب آقای پولادگر را متدین می دانستیم اما اگر این حرف را زده باشند 36  هزار در طول بازی مکالمه وجود داشته .

 

100 هزار نفر موبایل بدست داشتیم که اینترنت می خواستند و این طوری ، انیتنرنت قطع شده. ما که آنجا بودیم ، می دانستیم آن طرف 2 بر صفر است. وقتی دیدیم آنها رفتند و شادی کردند ، همان جا از هم می پرسیدیم چی شده ، گفتند می گویند نتیجه 2 بر 2 شده که  حتی آقای کفاشیان گفت اگر این طوری است برویم برای دادن جام قهرمانی!»

این حرف او باعث شد عادل فردوسی پور از تعجب شوکه شود. چطور آنها که بازی را از تلویزیون دیده بودند و جشن قهرمانی تراکتورسازی را دیده بودند می خواستند بروند برای جشن قهرمانی تبریز؟ او گفت:«تلویزیون  ما داشت ،تبریز را نشان می داد،{درحالی که تصاویر تلویزیونی به دو بخش تقسیم شده بود و هر دو ورزشگاه را نشان می داد.} آنجا تلویزیون از ما 5 متر فاصله داشت و یکی باید می رفت نتیجه را می دید و به بقیه می گفت.»

او این حرف ها را گفت و بحث 90 درباره تبریز تمام  شد بحثی که به نظر می رسد حاصل یک تصمیم لحظه ای بوده است.

اخبار ورزشی - خبرآنلاین

ویدیو مرتبط :
همیشه پای یک صهیونیست در میان است

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

همیشه پای فرزند پسر در میان است !

 

 

واقعیت این است که والدین اکثر اوقات درباره تربیت بچه ها با هم اختلاف دارند و حاضرند با تمام توان در زمینه تربیت یکدیگر  را به مبارزه بطلبند. متاسفانه انرژی ای که این جروبحث ها را به وجود می آورد، از عشق پدر و مادر نسبت به فرزندشان تغذیه می شود، غافل از اینکه شاید این درگیری و تنش بین والدین نسبت به خود مساله ای را به وجود آورد که آسیب بیشتری برای بچه ها داشته باشد. اختلاف در مورد بزرگ شدن و نحوه تربیت کودک باعث ایجاد حالت الاکلنگی می شود که موضع «سخت» یکی از والدین با موضع «شل» و سهل گیرانه دیگری به حالت تعادل درمی آید. بسیاری از پدران احساس می کنند همسران شان بچه ها را لوس بار می آورند و در مقایسه با آنها از بردباری بیشتر و قاطعیت کمتری برخوردارند.

 

تفاوت های زن و مرد را می توان در همان موقع که نوزاد چند ماه بیشتر ندارد، دید. مادر معمولا بچه را در بغل گرفته و با آرامی با او حرف می زند در حالی که پدر بیشتر از قلقلک و سایر محرک های فیزیکی استفاده می کند. ورای روش هایی که پدر و مادر به وسیله آن تربیت و محرک بچه را به حالت تعادل درمی آورند، تقریبا همیشه تفاوت هایی در انتظارات هر کدام از والدین از بچه ها وجود دارد. در واقع مسایلی که والدین درباره اش جروبحث می کنند، بمب های عاطفی ای هستند که در نواحی مشکل ساز دوران کودکی شان عمل نکرده و بر جای مانده است. اکثر اوقات پدر یا مادر سعی می کنند دوران کودکی خود را خنثی یا آن را تکرار کنند و در نتیجه تجارب و احساسات خود را با تجارب و احساسات فرزندشان اشتباه می گیرند. به دلیل اینکه این تعاملات از نظر عاطفی شدید هستند و شناخت چندانی هم از آنها وجود ندارد. همسری که سعی می کند مداخله کند، خود را درگیر یک مشاجره شدید می بیند. ناگفته نماند که اکثرا والدین بر سر تربیت فرزند پسرشان به مشکل برمی خورند و با یکدیگر بحث و جدل می کنند. والدین پسربچه ها، به احتمال قریب به یقین بر سر تمایلات مردانه یا زنانه پسرهای خود بحث دارند.

 

به خصوص مردان که نسبت به رفتارهایی که از نظر آنان دخترانه و زنانه است، دل نگرانی بیشتری دارند. آنها می خواهند پسران شان مردانی خودکفا، قاطع و مصمم باربیایند و اعتقادشان بر این است که مادر سد راه این فرآیند است. به عنوان مثال اگر پسربچه ای از رویارویی با موقعیت دشواری مضطرب شود یا از درد و عجز گریه کند، ممکن است مادر او را در آغوش بگیرد و به او قوت قلب دهد حال آنکه پدر باید پاسخگوی دو مساله باشد؛ یکی نگرانی از اینکه مبادا پسرش نیاموزد چگونه بر ترسش در زندگی غلبه کند و دیگر نگرانی از اینکه پسرش بیش از حد به مادرش وابسته شود و در نتیجه زمانی که پسربچه ها به اندازه کافی سرسخت و فعال نیستند، پدران شان با سر به سر گذاشتن، دست انداختن و حتی گذاشتن اسم هایی چون «تی تیش مامانی» روی آنها واکنش نشان می دهند و برای محافظت از فرزند پسر ممکن است که همسر خود را به ایجاد رفتار غیرقابل قبول متهم کند و او را آماج حملات خود قرار دهد. متاسفانه بیشتر این جروبحث ها بی مقدمه و جلو بچه ها اتفاق می افتد. این نوع رفتار نه تنها اوضاع را درست نمی کند، بلکه به احساسات عمیقی از بی لیاقتی و دلخوری هم در مادر و هم در پسر منتهی می شود و بسیاری از اختلافات پدر و پسر در خانواده، از این موضوع در دوران کودکی بچه نشأت می گیرد.... /منبع:روزنامه شرق