نقش والدین در استعدادیابی ورزشی

نقش والدین در استعدادیابی ورزشی
استعداد ویژگی فردی است که در یک بخش گنجایش و توانایی بالاتر از متوسط افراد جامعه ‌را دارا است.استعدادیابی ورزشی فرآیندی است که از طریق آن نوجوانان و جوانان ارزیابی می‌شوند و به شرکت در رشته‌های مناسب که امید موفقیت بیشتری از آن ها می‌رود تشویق و هدایت می‌شوند. ارزیابی‌های مذکور از طریق برخی آزمون‌ها و معیارهای استاندارد انجام می‌شود. در بیشتر ورزش‌ها این فرآیند، پیش از این که کودک قادر به تصمیم‌گیری و انتخاب رشته ورزشی باشد انجام می‌شود. هدف اصلی استعدایابی، شناسایی و انتخاب ورزشکارانی است که بیشترین توانایی را برای رشته خاص دارا باشند.

 

روش های گوناگونی با توجه به ماهیت و نوع رشته ورزشی و امکانات وجود دارد که هر کدام از آن ها دارای مزایا و معایبی هستند. اما بی تردید کشورهایی که موفقیت های زیادی در رشته های ورزشی مختلف بدست می آورند، به طور نظام­مند به شناسایی و کشف افراد با استعداد و توسعه و پرورش استعداد آن ها می پردازند.

فارغ از اینکه استعدادیابی به چه روشی و توسط چه معیارهایی انجام می شود، آیا به نقش والدین در شناسایی و پرورش استعدادهای ورزشی فرزندشان توجه شده است؟ واضح است که راهنمایی، هدایت و حمایت والدین می تواند یک فرد را به سمتی سوق دهد که منجر به کشف استعدادهای ورزشی او شود و  او را در مسیر بالندگی این استعداد ها قرار دهد. در این جا قصد داریم نکاتی را مطرح نماییم که والدین را در راه استعدادیابی کمک نماید.

سلامت جسمانی
بهتر است پیش از هر اقدامی در رابطه با کشف استعداد های فرزندتان یک سری معاینات جسمانی متداول بر روی او صورت بگیرد تا بیماری، اختلال یا ناهنجاری های احتمالی شناسایی شود. سلامت جسمانی یکی از عوامل مورد نیاز برای موفقیت ورزشکاران می باشد. البته بعضی از این بیماری ها سبب نمی شود که فرزند شما از ورزش قهرمانی محروم شود ولی آگاهی از آن برای هدایت بهتر ضروری است.

پروسه استعدادیابی و پروش استعداد
استعدادیابی پروسه ای است که ممکن است سال های متمادی به طول انجامد، بنابراین باید نکاتی را مد نظر گرفت تا این پروسه به موفقیت بیانجامد.
الف: سعی کنید با توجه به نکاتی که خواهیم گفت، انتخاب های درستی داشته باشید. زیرا اگر انتخاب های اولیه شما نادرست باشد. وقت و هزینه زیادی را صرف کرده اید و موفقیتی حاصل نشده است. درحالی که فرزند شما می­ توانست با انتخاب های درست، موفق تر باشد. بهتر است بیشتر مشورت کنید و احساسی انتخاب نکنید.

ب: در طی این پروسه حمایت و نظارت خانواده نقش بسیار مهمی در موفقیت استعدادیابی دارد. کودک شما علاوه بر حمایت های مالی و عاطفی نیاز دارد که تحت نظارت شما باشد تا به صورت هدفمند در برنامه های استعدادیابی شرکت نمایید. توجه داشته باشید که کودکان نمی توانند به اندازه شما اهمیت هر مرحله از استعدادیابی را درک نمایند و علاوه بر آن انتخاب و پیگیری صحیح اهداف برای آن ها دشوار است. لازم است که در مراحلی به جای او تصمیم گیری کنید. اما این موضوع بدین معنی نیست که علایق او را نادیده بگیرد و او را به اجبار به فعالیتی وادار کنید. بهتر است با او به صورت دوستانه و با زبانی کودکانه صحبت کنید تا او نیز بفهمد که در چه مسیری قرار گرفته است.

ج: از تخصصی کردن زود هنگام خردسالان در یک ورزش باید خودداری شود و ابتدا باید آن ها را به فعالیت های ورزشی در قالب تفریح و بازی سوق داد و سپس انجام تمرینات عمومی بر حسب توانایی ها و ویژگی های بدنی و روانی و فعالیت در یک گروه از ورزش های هم خانواده در اولویت قرار گیرد.

د: وقت کافی برای استراحت، تمرین و مسابقه برای آن ها فراهم کنید. برنامه ریزی یکی از کارهایی است که کودک شما نمی تواند به درستی آن را انجام دهد. بهتر است برنامه ریزی منظمی برای فرزندتان داشته باشید تا علاوه بر تحصیل علم بتواند به اندازه کافی برای انجام تمرینات و استراحت وقت داشته باشد.

ه: استراحت و تغذیه کافی یکی از عوامل مهم در فرایند استعدادیابی می باشد. کودک شما در مراحل رشد خود قرار دارد و اگر تغذیه مناسبی نداشته باشد علاوه بر تأثیر بر فعالیت های ورزشی اش، سبب خواهد شد که در رشد او نیز اختلال ایجاد شود. بهتر است که با یک متخصص تغذیه در ارتباط باشید.
و: تشویق و ترغیب مستمر سبب می شود که فضای تمرین مثبت شود و آرزو و آرمان های ورزشکار را تقویت نماید.

استعدادیابی توسط متخصصان و مربیان مجرب
یکی از مهمترین وظایف والدین این است که برای استعدادیابی فرزندشان از افراد با تجربه و با معلومات کافی در یک رشته ورزشی استفاده کنند. سپردن امر خطیر استعدادیابی به افراد کم تجربه کاری اشتباه است و تمامی ملاحظات قبلی را تحت تاثیر قرار میدهد. با توجه به این که رسیدن به اوج پیشرفت در ورزش نیاز به متغیرها و عوامل مختلف و متعدد دارد، بنابراین در امر استعدادیابی باید از علوم و متخصصین مختلف استفاده شود، به جای اینکه امر استعدادیابی را تنها به عهده یک مربی و یا یک فرد بگذارید، بهتر است در ایتن زمینه با کارشناسان مختلفی مشورت نمایید.
معیارهای استعدادیابی شامل ویژگی­ های پیکرسنجی، فیزیولوژیک، روان،شناختی و ویژگی های روانی-حرکتی (مهارتی) است که لازم است همه این معیارها به وسیله افراد متخصص و به وسیله آزمون های استاندارد اندازه گیری شوند.

منبع : elmevarzesh.com

ویدیو مرتبط :
استعدادیابی ورزشی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

نقش ‌والدین‌ در‌ کنترل دعوای‌خواهر و برادر

 

خانواده‌هایی که فرزندان پسر و دختر دارند، حتما شاهد دعواهای آنها بوده‌اند. روان‌شناسان کودک براین عقیده‌اند که نزاع پسر و دختر در خانه، امری بدیهی است؛ اما نقش والدین در مدیریت این نوع دعوا‌ها اهمیت ویژه‌ای دارد؛ چراکه این‌گونه رفتارهای غلط از سوی فرزندان، پیامدهای سوئی بر خلق و خوی آنها در آینده خواهد گذاشت و از آنها در آینده افرادی عصبی، تندمزاج و بداخلاق خواهد ساخت.

 

 

آنجا که والدین باید نگران شوند

 

شاید بسیاری بر این گمان باشند که دعوای برادر و خواهر امری طبیعی است و نباید خیلی نگران بود؛ زیرا با بالا رفتن سن‌شان، این مشکل خودبه‌خود برطرف می‌شود؛ اما تحقیقات ثابت کرده که تمامی رفتارها و ناهنجاری‌های اخلاقی در سنین بالا، ریشه در کودکی افراد دارد و عمدتا افراد عصبی، بداخلاق و عبوس از کودکی این‌گونه آموزه‌ها را دیده‌اند و خشت اول این رفتار زشت در کودکی گذاشته شده است. طبیعتا این دسته از افراد در کودکی علاوه بر همسن و سالانشان با خواهر یا برادر خود نیز رفتاری غلط داشته‌اند؛ اما چون والدین این موضوع را جدی نگرفته‌اند، این داستان سریالی ادامه پیدا کرده و در سنین بالاتر تبدیل به یک مشکل اخلاقی شده است.

 

 

چه باید کرد؟

 

۱ـ به نیازهای عاطفی کودکتان پاسخ مناسبی بدهید؛ به این معنی که در طول روز فارغ از لحظات معمول زندگی، چند ساعتی با آنها صحبت کنید. شما با این کار علاوه بر این‌که محبتتان را به آنها نشان می‌دهید، صمیمیتی را بین آنها حکمفرما می‌کنید و به مرور می‌آموزند که مشکلاتشان را از راه گفت‌وگو حل کنند.

 

۲ـ سیستم تشویق و تنبیه را بین آنها با رعایت تعادل برقرار کنید. به این معنا که وقتی می‌بینید با هم رابطه‌ خوبی دارند و در حال بازی و تفریح هستند، به جمعشان بپیوندید و علاوه بر بازی کردن با آنها، این رفتار زیبایشان را تشویق کنید. در عوض نسبت به دعواهایشان حساسیت داشته باشید و اجازه ندهید که قبح نزاع بین خواهر و برادر از بین برود و در هر حال این رفتار را زشت و ناپسند بدانند.

 

۳ـ هرگز رفتارهای خوب یکی را به رخ دیگری نکشید؛ به بیان دیگر از مقایسه کردن آنها بپرهیزید. کودکان تحمل ندارند که به هر دلیلی والدین از یکی‌شان راضی باشد و از دیگری ناراضی. این رفتار نوعی حسادت و تنفر آنها از یکدیگر را ایجاد می‌کند.

منبع:فان پاتوق