بهانه برخی ورزشکاران برای کوچ چیست؟

ایرنا: چند سال قبل بود که فرنگی کاران ایران بنابر دلایلی که عمده آن به ادعای خودشان مشکلات مالی بود بار سفر به باکو بستند تا در مسابقات جهانی و المپیک برای جمهوری آذربایجان کشتی بگیرند.

هرچند این مساله برای علاقمندان به ورزش ناراحت کننده بود که قهرمانان خود را در کشور دیگری ببیند، اما کشتی گیران برای خودشان دلایلی داشتند.

آنها معتقد بودند همیشه جوان نیستند و نمی توانند ورزش حرفه ای را برای سالهای متمادی دنبال کنند و می بایست به فکر تامین زندگی و آینده خود باشند.

حالا نوبت به هوگوپوشان رسیده که راهی کشورهای دیگر شوند. هرچند هنوز اظهار نظری از آنان شنیده نشده است اما بدون تردید پول و پشت خط ماندن مسائلی است که آنان هم برای ترک وطن عنوان خواهند کرد.

کوچ تکواندوکاران ایران از 2 سال قبل آغاز شد که راحله آسمانی دارنده مدال نقره بازیهای آسیایی 2010 گوانگژو جلای وطن کرد و پیراهن تیم ملی بلژیک را پوشید.

دینا پوریونس و میثم رفیعی نفرات بعدی بودند که به ترتیب راهی هلند و فنلاند شده و به عضویت تیم های ملی این کشورها درآمدند.

اما بزرگترین کوچ ورزشی چند روز قبل شکل گرفت که 5 تکواندوکار ایران به عضویت تیم ملی جمهوری آذربایجان درآمدند.

سینا بهرامی، میلاد بیگی، سهیلا سیاحی، پریسا کفایی و احمد محمدی نفراتی هستند که از این پس برای تیم ملی آذربایجان مبارزه خواهند کرد، تیمی که هدایت آن برعهده رضا مهماندوست بهترین مربی سال 2012 جهان و سرمربی سابق تیم ملی ایران است.

مهماندوست در خصوص کوچ این نفرات عنوان کرده که نقشی درآن ندارد و آذربایجانی ها یک تیم قوی دارند که ورزشکاران مستعد دیگر کشورها را جذب می کنند و او اطلاعی از حضور ایرانی ها در این کشور نداشته است.

مرتضی کریمی سرمربی پیشین تیم ملی در این خصوص می گوید: بی توجهی مسوولان فدراسیون به ورزشکاران باعث رفتن آنان شده است، چرا که تیم ملی در انحصار تعداد خاصی است و همین مساله خیلی ها را دلسرد کرده است.

مهدی بی باک مربی فعلی تیم ملی ایران و قهرمان سالهای گذشته در این خصوص گفت: قرار بود تعدادی از این تکواندوکاران در قالب تیم ملی ایران راهی تورنمنت امارات شوند که متاسفانه شرایط فراهم نشد.

وی با اشاره به اینکه کادر فنی تیم ملی به تکواندوکاران بی مهری نکرده است، افزود: شاید پیشنهاد مالی خوب دیگر کشورها که در توان مالی ورزش ایران نیست، دلیل اصلی مهاجرت ورزشکاران باشد اما افتخار آفرینی زیر پرچم ایران را نمی توان با پول عوض کرد.

جمشید سهرابی رییس هیات تکواندوی تهران و یکی از مدیران موفق این رشته رزمی در این خصوص به ایرنا، گفت: تکواندو در ایران پیشرفت زیادی داشته است و همین امر سبب شده تا بسیاری از نفرات پشت خط تیم ملی بمانند.

وی افزود: سالها انتظار کشیدن باعث می شود تا ورزشکار راهی دیگر کشورها شده و شانس خود را امتحان کند. هر ورزشکاری آرزو دارد تا در مسابقات جهانی و المپیک به میدان برود و نمی توان آنان را چندان سرزنش کرد.

سهرابی افزود:هم اکنون حداقل در هر وزن چهار تکواندوکار مدعی در تیم ملی ایران وجود دارد و طبیعی است که برخی هوگوپوشان رسیدن به پیراهن تیم ملی ایران را غیرممکن دانسته و راهی دیگر کشورها شوند.

رییس هیات تکواندوی تهران با اشاره به اینکه باید به این ورزشکاران روی خوش نشان داد و با مدیریت خوب از توانایی های همه بهره برد، افزود: کوچ ورزشکاران ایران چند سالی است که آغاز شده و جمهوری آذربایجان به عنوان کشوری که سرمایه گذاری عظیمی در ورزش دارد به پایگاهی برای ورزشکاران پشت خط مانده ایران تبدیل شده است.

وی افزود: به هرحال عمر می گذرد و هر انسانی برای آینده خود برنامه دارد و تکواندوکاری که شاهد بالا رفتن سن خود است، نمی تواند سالها در انتظار رسیدن به تیم ملی باشد.

با تمامی این تفاسیر نیاز است تا مسوولان ورزش کشور واکاوی دقیقی در خصوص مهاجرت ورزشکاران ایران داشته باشند تا از این پس شاهد بروز اینگونه اتفاقات ناراحت کننده نباشیم و جوانان خود را زیر پرچم دیگر کشورها نبینیم.

 

 

حدود 40 درصد از صدمات و ضرباتي که به دندان‌ها و فک و صورت وارد مي‌شود، به دنبال يک فعاليت ورزشي اتفاق مي‌افتد. طي اين مدت دندان‌ها ممکن است لق شوند، بشکنند، از جاي خود بيرون بيفتند، در فک فرو بروند و يا حتي بلعيده شوند. در ورزش‌هاي رزمي و سرعتي، احتمال ايجاد صدمات فکي، دنداني بيشتر است.

 

ورزش‌هاي با سرعت بالا مثل اسکي، بوکس و ورزش‌هاي رزمي بيشتر به صدمه و شکستن استخوان‌هاي فک منجر مي‌شوند، در حالي که در ورزش‌هاي با شدت و سرعت کمتر مثل بسکتبال و فوتبال احتمال صدمه به خود دندان‌ها بيشتر است. محافظ‌هاي دهاني وسايلي هستند که براي مراقبت از دندان‌ها ساخته شده و هنگام ورزش در دهان و روي دندان‌ها قرار مي‌گيرند.

• محافظ دهاني بايد راحت باشد، به آساني در دهان جاي بگيرد و لق نزند.

• ضخامت آن بايد مناسب باشد و در مناطق حساس،‌ حداقل 4 ميلي‌متر ضخامت داشته باشد تا بتواند نيروهاي مخرب را خنثي کند.

• محافظي براي ورزشکار مناسب است که وقتي با دندان‌هايش روي آنها فشار مي‌آورد، تقريبا تمام دندان‌هاي فک مقابل هم با محافظ در تماس باشد. در اين شرايط احتمال شکستن استخوان فک هنگام ضربه به حداقل مي‌رسد.

• محافظ‌هاي دهاني که در مطب ساخته مي‌شوند از تطابق بهتري با دندان‌هاي ورزشکار برخوردارند.