مادران، کوچک‌ترین فرزندان را کوتاه‌تر می‌بینند!

اخبار علمی - مادران، کوچک‌ترین فرزندان را کوتاه‌تر می‌بینند!

به گزارش ایسنا ، دانشمندان بر این باورند «توهم نوزاد» بدون در نظر گرفتن تعداد فرزندان یک مادر، وجود دارد.

در مطالعات انجام‌ شده، مادران قد جوان‌ترین فرزندانشان را به اندازه 7.5 سانتی‌متر کوتاهتر می‌پنداشتند، درحالیکه درباه قد فرزندان بزرگترشان قضاوت دقیقی داشتند.

دانشمندان معتقدند این موضوع یک مکانیسم سازگارانه برای بزرگ‌ کردن و حفاظت از آسیب‌پذیرترین فرزندان است.

محققان استرالیایی از 474 مادر خواستند تجربه یک تغییر ناگهانی در قد جوان‌ترین پسر یا دخترشان را بلافاصله پس از تولد یک نوزاد جدید به یاد آورند و بیش از دو سوم (70 درصد) آن‌ها چنین تجربه‌ای را بازگو کردند.

این تغییر حسی در اصل با «نوزاد» قبلی (جوان‌ترین فرزند) خانواده مرتبط بود و مادران چنین تجربه‌ای را در خصوص تفاوت قدی دیگر فرزندانشان نداشتند.

چنین موضوعی به این دلیل نیست که جوان‌ترین فرزندان در مقایسه با یک نوزاد تازه‌ به دنیا آمده، بزرگتر به نظر می‌رسیدند، بلکه به این خاطر رخ داد که والدین پیش از تولد نوزاد جدید، تمامی مدت تحت این توهم بودند که جوان‌ترین فرزندانشان کوچکتر از آنچه بودند، به نظر می‌رسیدند.

با این حال، زمانی که نوزاد جدید متولد می‌شود، این طلسم می‌شکند و والدین، جوان‌ترین فرزندانشان را آن گونه می‌بینند که واقعا هستند.

محققان در این مطالعه از 70 مادر خواستند با گذاشتن علامتی بر روی دیوار، قد هر یک از فرزندانشان را تخمین بزنند و مشخص شد که مادرها به طور مداوم قد تنها فرزند یا جوان‌ترین فرزندشان (بین دو تا شش سال) را کمتر می‌گفتند.

با این حال، بسیاری از آن‌ها در تخمین‌ زدن قد فرزندان بزرگترشان و اشیای روزانه مانند وان حمام، عملکرد خوبی داشتند.

جوردی کاوفمن، رهبر ارشد این مطالعه از دانشگاه صنعتی سوینبورن، گفت: تحقیقات ما نشان می‌دهد چرا «نوزاد خانواده» هرگز از این عنوان فرار نمی‌کند، زیرا برای والدین، کوچکترین فرزند خانواده همواره «نوزاد» و کوچک است.
 اخبار علمی - ایسنا

ویدیو مرتبط :
تیزر نمایش پدران، مادران ، فرزندان

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

داستان کوتاه آرزوی دانه کوچک

 

دانه کوچک بود و کسی او را نمی‌دید. سال‌های سال گذشته بود و او هنوز همان دانه کوچک بود.

دانه دلش می‌خواست به چشم بیاید، اما نمی‌دانست چگونه. گاهی سوار باد می‌شد و از جلوی چشمها می‌گذشت. گاهی خودش را روی زمینه روشن برگها می‌انداخت و گاهی فریاد می‌زد و می‌گفت:

 

"من هستم، من اینجا هستم، تماشایم کنید .”

 

اما هیچکس جز پرنده‌ها‌یی که قصد خوردنش را داشتند یا حشره‌هایی که به چشم آذوقه زمستان به او نگاه می‌کردند، به او توجهی نمی‌کرد.

 

دانه خسته بود از این زندگی؛ از این‌ همه گم‌ بودن و کوچکی خسته بود. یک روز رو به خدا کرد و گفت:

 

"نه، این رسمش نیست. من به چشم هیچ‌کس نمی‌آیم. کاشکی کمی بزرگتر، کمی بزرگتر مرا می‌آفریدی.”

 

خدا گفت:"اما عزیز کوچکم! تو بزرگی، بزرگتر از آنچه فکر می‌کنی. حیف که هیچ وقت به خودت فرصت بزرگ‌شدن ندادی. رشد ماجرایی است که تو از خودت دریغ کرده‌ای. راستی یادت باشد تا وقتی که می‌خواهی به چشم بیایی، دیده نمی‌شوی. خودت را از چشم‌ها پنهان کن تا دیده شوی.”

 

دانه کوچک معنی حرف‌های خدا را خوب نفهمید، اما رفت زیر خاک و خودش را پنهان کرد.

 

سال‌ها بعد دانه کوچک، سپیداری بلند و با شکوه بود که هیچکس نمی‌توانست ندیده‌اش بگیرد. سپیداری که به چشم همه می‌آمد.

 

منبع:bartarinha.ir