شاعر «شکوفه‌ ها و باران» 76 ساله شد

جمال میرصادقی به مناسبت تولد شفیعی کدکنی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: تازه ازدواج کرده بودیم. هم من و هم کدکنی. رفته بودیم «زربند» برای تفریح. خیلی ناگهانی و خونسرد، وسط حرف‌های روزمره و از هردری سخنی گفت: « صحبت کرده‌ام که بیایی دانشگاه و از ترم دیگر درس بدهی».

معلم بودم، داستان هم می‌نوشتم. اما هیچ تصوری از كار پژوهشی نداشتم. گفتم نمی‌توانم. اما قبول نكرد. با همان خونسردی و انگار نه انگاری كه در لحنش بود، گفت: « دوماه وقت داری كه بروی و خودت را آماده كنی». یك ترم درس دادم و بعد انقلاب فرهنگی شد و دانشگاه‌ها تعطیل.

اما از همان مبحث‌های كلاس، كتاب «داستان، رمان و قصه كوتاه» را منتشر كردم كه بعدها نامش عوض شد و با عنوان «ادبیات داستانی» به چاپ هشتم رسید. به این كار علاقه‌مند شدم و بعد از آن سراغ عناصر داستانی رفتم و كتاب‌های دیگر. كتاب‌هایی كه نقطه شروع همه آنها از رفاقت قدیمی و ٥٠ ساله من با شفیعی‌كدكنی می‌آید.

محمدرضا شفیعی كدكنی رفاقت را در حق من تمام كرد و هرآنچه امروز دارم، از همان روزی می‌آید كه رفاقت كرد و مرا به دانشگاه برد. كدكنی برای من رفیقی است كه رفاقتش همتا ندارد. اما در كنار این رفاقت، ٥٠ سال است كه دانشمندی بزرگ و انسانی منزه و فرهیخته را می‌شناسم.

مردی را می‌شناسم كه می‌توانست همان اوایل انقلاب پیشنهاد همدرسش آیت‌الله خامنه‌ای را قبول كند و چهره‌ای دولتی شود، اما برخلاف تمام توانایی‌ها ترجیح داد كه سكان دانش را نگه دارد و به ادبیات و پرورش نسل‌های مختلف دانشجویان ایرانی اكتفا كند؛ مردی كه با تمام دانش و اهمیتش، هیچ‌وقت هیچ پیشنهادی برای تدریس در دانشگاه‌های خارج از كشور را قبول نكرد و بیشتر از سه ماه، هیچ‌وقت نتوانسته از ایران دور باشد.

مردی كه وقتی به او زنگ می‌زنند تا جایزه‌ای را به نامش بزنند، گوشی را قطع می‌كند و هیچ نمی‌خواهد به جز همان پرورش دانش و سواد. شفیعی كدكنی یكی از بزرگ‌ترین چهره‌های معاصر ادبی با فضل و دانشی مثال‌زدنی است. دانشمندی كه این سرزمین نظیر او بسیار داشته، اما فرصت مغتنم هم‌عصر بودن با كدكنی، نشستن سر كلاس درسش و یاد گرفتن، فرصتی است بسیار ارزشمند و بزرگ.

شفیعی كدكنی در یك جمله انسانی منزه، فاضل، فرهیخته و البته آزاده است كه برخلاف تمام این بزرگی، شبیه یك‌نفر از شهروندان معمولی این سرزمین سركلاس‌های درسش می‌رود یا پژوهش‌های بزرگ در ادبیات كهن و معاصر را به سرانجام می‌رساند تا بسازد جهانی را كه نسل‌های آینده‌اش باسواد و فرهیخته و آگاهند. مرد فاضلی كه رفاقتش شانس بزرگ زندگی من بود و تولدش برای ما بسیار مبارك است.