سؤال دوم مجلسی ها از رئیس جمهور ؛ «واکنش جدی» یا «طرحی برای خالی نبودن عریضه»؟!

سؤال دوم مجلسی ها از رئیس جمهور ؛ «واکنش جدی» یا «طرحی برای خالی نبودن عریضه»؟!

اینک هر چند تعداد منفی های کارنامه احمدی نژاد بیش از 9 ماه گذشته است ، اما سؤالی که از سؤال کنندگان وجود دارد این است که اساساً سؤال از رئیس جمهور در شرایط کنونی چه نفعی دارد؟ اگر احمدی نژاد همانند اسفند گذشته بیاید و بگوید و بخندد و برود و مجلسی ها هم فقط تماشاگر باشند ، آیا چیزی جز اتلاف وقت مجلس و مردم به دست می آید؟!

 

 

عصر ایران - مجلس اصولگرای نهم هم به مانند مجلس اصولگرای هشتم در تلاش است تا با جمع آوری امضاهای لازم رییس اصولگرای دولت را برای طرح سؤال نمایندگان به بهارستان فرا بخواند تا از جمع شش رییس جمهوری که در جمهوری اسلامی هدایت دولت ها را بر عهده داشتند، محمود احمدی‌نژاد تنها رییس جمهوری باشد که مورد نه تنها سؤال نماینده‌ها قرار گرفته است بلکه در طول کمتر از یکسال ۲ بار با این اتفاق نادر مواجه شده است.

این شرایط کافی است تا اذهان عمومی سؤالی را با این مضمون مطرح کنند که «چه شرایطی موجب شده تا دولت با چنین وضعیتی مواجه شود؟» به هر حال هم دولت و هم مجلس ، برآمده از جریان اصولگرایی هستند و به همین دلیل هجمه انتقاداتی که چهره‌های اصولگرایی به دولت اصولگرا وارد می‌کنند موجب شده تا احمدی‌نژاد و دولتمردانش دشواری‌های زیادی را متحمل شوند، اگر چه در ظاهر اهمیت چندانی به مسایل مطرح شده نشان نمی‌دهند، اما واضح است که انتقادات "دوستان نزدیک دیروز" که به "مخالفان سرسخت امروز" بدل گشته‌اند می‌تواند چهره هر مجموعه‌ای را مخدوش کند.

مطهری طراح طرح سؤال

علی مطهری به واسطه اینکه پسر شهید مطهری است و البته به این دلیل که صراحت لهجه دارد و اعتقادش این است که گفتی‌ها را باید گفت به عنوان یکی از چهره‌های ویژه مجلس به شمار می‌رود و معمولا در اتفاق‌های مهم قوه مقننه می‌توان رد پایی از او را مشاهده کرد.

این نماینده اصولگرا که به دلیل مشی انتخابی‌اش جایی در فراکسیون اصولگرایان ندارد همانطور که در سال ۱۳۹۰ برای اولین بار مقدمات سؤال از رییس جمهوری را مهیا کرد، این بار هم به عنوان طراح دومین طرح سئوال از رییس جمهوری در حال تلاش است تا تعداد لازم امضاهایی را که برای این کار لازم است، جمع کند ؛ آن هم در شرایطی که برخی از اصولگرایان اینطور عنوان می‌کنند که «صلاح در تحمل یکسال باقی مانده دولت است».البته باید منتظر ماند و دید این تحرکات آیا به سرانجام خواهد رسید و مساله دیگر اینکه این تلاش‌ها چه تبعاتی برای شخص مطهری خواهد داشت؟!

طرح سؤال؛ خوب یا بد؟

تاکید قانون اساسی این است که نمایندگان مجلس به عنوان نماینده‌های مردم این حق را دارند که با نظارت دقیق بر امور سایر دستگاه‌ها هر زمان که صلاح دیدند، از مسؤولان سؤال کنند، حتی اگر قرار باشد سؤال شونده نفر اول اجرایی کشور باشد.

اما در این میان برخی این طور عنوان می‌کنند که سؤال از رییس جمهور ابهت دولت را زیر سؤال می‌برد و در نتیجه تاثیر منفی در عملکرد رییس و همچنین دولت خواهد گذاشت.

صاحبان این نظر همچنین در سال گذشته عنوان می‌کردند چون ۵ رییس قبلی دولت هیچگاه مورد سوال واقع نشده اند ، بهتر است که احمدی‌نژاد هم از این قاعده مستثنی نباشد. اما در مقابل این نظر، چهره‌هایی هم بودند که مجدانه خواستار اجرای طرح سؤال بودند و عملکرد احمدی‌نژاد را چنان مشکل دار تلقی می‌کردند که طرح سؤال را کمترین واکنش مجلس به کارنامه دولت می‌دانستند.

محمد رضا باهنر: طرح سؤال مثل طلاق است

نایب رییس مجلس که اتفاقا خود از منتقدین دولت به شمار می‌رود، در این باره معتقد است قانونی بودن طرح نمی‌تواند دلیل خوبی برای اجرای آن باشد.

محمدرضا باهنر در این خصوص اظهار می دارد: ببینید! طرح سؤال مثل قانون طلاق است و هیچ عذر شرعی ندارد. اما همانطور که اتفاقی به نام طلاق همه را ناراحت می‌کند و سعی می‌شود که حتی المقدور کسی به آن سمت نرود، سؤال از رییس جمهوری هم همین طور است و به دلیل مصلحت نظام بهتر است که این اتفاق نیفتد.

باهنر همچنین می‌گوید: البته اینکه دولت کارنامه‌اش مشکل دارد و با کار‌هایشان شرایط دشواری را برای جامعه به وجود آورده است، بر هیچ کس پوشیده نیست ولی صلاح کشور در راس امور است و به همین دلیل باید توجه داشت که تصمیمی گرفته نشود که بر خلاف منافع ملی و عمومی باشد.

داریوش قنبری: مخالفان طرح سؤال مخالفان قانون هستند

نماینده سابق مردم ایلام در مجلس نظری کاملا متفاوت با باهنر دارد و معتقد است که مخالفان طرح سؤال در اصل مخالفت خود را با یکی از اصول قانون اساسی مطرح می‌کنند.داریوش قنبری می گوید: دولت طوری عملکرد داشته است که مشکلات به همه لایه‌های جامعه رسوخ کرده و به همین دلیل این حق طبیعی نمایندگان ملت است که از حق قانونی خود استفاده کرده و به عنوان ناظران قانونی از رییس دولت سؤالاتی را بپرسند. اینکه عنوان می‌شود سؤال از رییس بر خلاف مناف ملی است، تحت هیچ شرایطی نمی‌تواند منطقی باشد.

سرانجام سؤال

محمود احمدی نژاد که اسفند سال 90 برای پاسخ به سوال مجلسی ها راهی بهارستان شد ، جلسه سؤال را به مراسم شوخی و کنایه گویی تبدیل کرد و گفت که دور هم هستیم تا خوش باشیم.او به هیچ کدام از سوالات پاسخ نداد و در عین حال خود مجلسی ها را مورد خطاب و عتاب قرار داد و بعد ، بدون این که این عدم پاسخگویی ، برایش هزینه ای داشته باشد ، خوشحال و خندان ، مجلسی ها را به حال خود گذاشت و راهی پاستور شد!

اینک هر چند تعداد منفی های کارنامه احمدی نژاد بیش از 9 ماه گذشته است ، اما سؤالی که از سؤال کنندگان وجود دارد این است که اساساً سؤال از رئیس جمهور در شرایط کنونی چه نفعی دارد؟ اگر احمدی نژاد همانند اسفند گذشته بیاید و بگوید و بخندد و برود و مجلسی ها هم فقط تماشاگر باشند ، آیا چیزی جز اتلاف وقت مجلس و مردم به دست می آید؟!سؤال از رئیس جمهور ، کارت زردی است که اگر جدی گرفته نشود ، باید به کارت قرمز منجر شود و الّا خود سؤال که فی نفسه ، ضمانت اجرا ندارد.

اگر مجلسی ها ، عملکرد رئیس جمهور را در مجموع قابل دفاع می دانند طرح سؤال از کسی که کارنامه اش مثبت است ، آن هم برای دوم بار و با توجه به پیش بینی عقیم بودن سوال ، شرط تدبیر نیست اما اگر نمایندگان مجلس ، ادامه حضور رئیس جمهور در مسند خویش را به صلاح جامعه نمی دانند ، با توجه به این که سؤال قبلی ، اثری در بهبود رفتارها و سیاست های رئیس جمهور نداشت ، باید از اهرم های دیگر قانونی استفاده کنند و الا طرح سؤال برای خالی نبودن عریضه و برای این که بگویند مجلس هم در برابر اقدامات نادرست دولت کاری کرد ، دوای درد این ملت نخواهد بود./عصرایران

 

ویدیو مرتبط :
چشم رئیس جمهور و مجلسی‌ها روشن

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

آیا تفکرات رئیس جمهور عوض شده یا برای خالی نبودن عریضه سخنی گفته است؟

 

 

 

از آنجا که بحث حاضر در سطح رسانه مطرح می شود ،‌وارد مباحث آکادمیک فرهنگ و تعریف های 160 گانه آن نمی شوم و می کوشم به زبانی ساده این سخن رئیس جمهور محترم را نقد کنم که در اختتامیه نمایشگاه رسانه های دیجیتال اظهار داشته است :‌

«بنده اعتقاد ندارم جنگ فرهنگی در دنیاست. فرهنگ که با فرهنگ جنگ ندارد بلکه فرهنگ فصل مشترک انسان‌ها است.جنگ بی‌فرهنگی با فرهنگ است.»

1 - تعبیر "بی فرهنگ" اساساً‌ غلط است ؛ انسان ها و جوامع انسانی همگی فرهنگ دارند و تمایز آنها در گونه گونگی فرهنگ هایی است که بدان وابسته اند. مثلاً یک شهروند ژاپنی در شرق عالم فرهنگ جامعه خود را دارد و عضو فلان قبیله در جنگل های آمازون برزیل نیز متعلق به فرهنگ خود است و هیچ کدام نمی توانند به دیگری بگویند "‌بی فرهنگ"‌.

"بی فرهنگ"‌ ،‌ صرفاً ناسزایی است که برخی افراد یا برخی ملت ها آن را متوجه دیگران می کنند تا "فرهنگ" آنها را منکوب و تحقیر کنند. مثلاً‌ فردی از یک خانواده تحصیل کرده و مؤدب و متشخص ،‌ ممکن است به کسی که اخلاق را رعایت نمی کند ، دستش کج است و چشم چرانی هم می کند بگوید "بی فرهنگ"‌ ؛‌ در حالی که فرد دوم بی فرهنگ نیست بلکه فرهنگ (مجموعه دانسته ها ،افکار،رفتار و...) او چنین است.

لذا کسی که می گوید "جنگ بی‌فرهنگی با فرهنگ است" یا اساساً‌ معنی فرهنگ را به خوبی نمی داند و یا "بی فرهنگی "‌را در معنای عوامانه آن به کار می برد که این معنای عوامانه در دل خود تضاد فرهنگی را در بر دارد.

2 - فرهنگ های مختلف ،‌ می توانند در قبال همدیگر کنش ها و واکنش های مختلفی را داشته باشند. مانند همزیستی ، تلفیق و ادغام ، تعارض و جنگ.

هنگامی که مردمانی متعلق به دو فرهنگ با حفظ احترام همدیگر ، در کنار هم زندگی کنند و آداب ، رسوم ،‌دانش ،‌باورها ، مناسک و رفتارهای مبتنی بر فرهنگ طرف مقابل را تحمل  کنند و در عین حال به فرهنگ خود نیز پایبند باشند ، همزیستی فرهنگ ها متجلی می شود. مانند زندگی دوستانه اقوام و پیروان ادیان مختلف در ایران از دیرباز . مثلاً در شمال غرب ایران ترک شیعه ، کرد سنی و ارمنی مسیحی با فرهنگ ها - و خرده فرهنگ ها -ی مختلف با یکدیگر زندگی می کنند و هیچ کدام در صدد حذف فرهنگ طرف مقابل و استیلای فرهنگی خود بر دیگری نیست.

اما وقتی صاحبان یک فرهنگ به هر دلیلی بخواهند فرهنگ خود را بر جامعه ای با فرهنگ دیگر تحمیل کنند و جامعه دوم نیز با آن مقابله کند ، تعارض و جنگ فرهنگی پیش می آید.

این جنگ فرهنگی ، گاه از حد مباحثات و اقدامات فرهنگی مانند کتاب نویسی و فیلمسازی نیز فراتر می رود و به جایی می رسد که متعلقان دو فرهنگ ، حتی در صدد حذف فیزیکی همدگیر نیز بر می آیند ،‌کما این که در سال های گذشته شاهد درگیری های خونین بین سیک ها و مسلمان ها در هند بوده ایم که طی آن ،‌برغم این که طرفین همگی شهروندان هند و هموطنان همدیگر بودند ،‌به واسطه تعلق خاطرشان به فرهنگ های متفاوت ،‌علیه یکدیگر صف آرایی کردند.

لذا این که گفته شود جنگ فرهنگی وجود ندارد ،‌ در واقع ندیدن یکی از وجوه تعاملی فرهنگ ها با یکدیگر است و مبنای علمی ندارد.

3 - اما مروری بر سخنان آقای احمدی نژاد نشان می دهد که جناب ایشان از ادبیات متناقضی در این باره استفاده می کند.

به عنوان مثال وقتی برای روحانیون سخنرانی می کند می گوید: « در دوره ای كه جنگ اصلی جنگ فرهنگی است و دعوای اصلی دعوای فكر، اندیشه و فرهنگ است، شما اگر توان و قدرت دولت را كنار بگذارید چه جور می شود در دنیا با آن مواجه شد؟ »

(17 اردیبهشت 1388 - سخنرانی در دیدار با علما و روحانیون استان قزوین)

یا در دیدار با ائمه جمعه می گوید:‌ «اگر چه امروز دشمنان با پیچیده ترین و گسترده ترین ابزار به دنبال هجمه فرهنگی هستند اما بدون تردید به هر میزان كه قلب یك انسان از عدالت، امام و ولایت بهره برده باشد به همان میزان در برابر هجمه دشمنان كمتر آسیب خواهد دید.»

( 7 مهر 1389 - سخنرانی در گردهمایی ائمه جمعه سراسر كشور)

یا وقتی با فرهنگیان سخن می گوید ،‌ تصریح می دارد:«در مقابل جنگ نرم نظام سلطه كه مدل حكومتداری جهان‌شمولی و اندیشه را عرضه می كند، تنها با مدل فرهنگ انتظار و تبیین حكومت مصلح می توان به مقابله پرداخت، چرا كه آشنایی با امام انگیزاننده ای است كه می تواند قلوب انسان ها را به خروش درآورد.»

(2 آذر 1389 - كارگروه فرهنگ و هنر استان زنجان)

اما همین شخص وقتی با دست اندرکاران "دیجیتال"‌سخن می گوید ، تصریح می کند که جنگ فرهنگی اصلاً‌ وجود ندارد که با توجه به دهها سخنرانی ایشان در خصوص جنگ فرهنگی و جنگ نرم و تهاجم فرهنگی با یک تناقض بزرگ مواجه می شویم و این سوالات مطرح می شود:

- آیا تفکرات احمدی نژاد عوض شده است؟

- آیا سخن فعلی ایشان ،‌ تفکری است که از قبل بدان باور داشته ولی اکنون آن را علنی می کند؟

- آیا ایشان تفکرات خود را نمی گوید و صرفاً با توجه به خوشایند مخاطب چیزی را مطرح می کند؟

- آیا تصریح به این که "بنده اعتقادی به جنگ فرهنگی ندارم"‌ ، اساساً‌ یک سخن و پیام سیاسی است که معانی فراتری از یک بحث تئوریک را دنبال می کند؟

- و آیا مانند موارد متعدد دیگر ،‌ حرفی است که گفته شده است برای "خالی نبودن عریضه" و اندیشه خاصی در ورای آن نبوده است؟!.../تحلیل:عصرایران