زنان چقدر برای بدن‌سازی پول می دهند؟ (+جدول)

اخبار اجتماعی - زنان چقدر برای بدن‌سازی پول می دهند؟ (+جدول)

بالا شهری ها باید پول بیشتری برای تناسب اندام بدهند البته از قدیم هم گفته اند هر چقدر پول بدهی همان قدر آش می خوری. کیفیت باشگاه های بدنسازی بالا شهر به مراتب بهتر از مناطق دیگر تهران است.

 راز تناسب اندام و زیبایی، رژیم های لاغری، روش های داشتن شکم صاف و ... همگی نوک پیکانشان را به سمت زنان نشانه رفته اند. شاید اغراق نباشد اگر بگوییم زنان با تبلیغات زیبایی و تناسب اندام بمباران شده اند.

 

انصافا هم این تبلیغات توانسته تاثیرش را روی گروه هدفش بگذارد. این را می توان از افزایش گرایش زنان به باشگاه های ورزشی و آرایشگاه های زیبایی به خوبی فهمید! ورزش و آرایش جای خود را در سبد خانواده ها باز کرده، شاید هم از نان شب واجب تر شده! باشگاه های بدنسازی زنان هم مانند باشگاه های بدنسازی مردان شلوغ است. البته معلوم نیست زور تناسب اندام دارد به سلامتی می چربد یا نه؟

سراسر شهر تهران پر شده با باشگاه های بدنسازی بالا شهر و پایین شهر و مرکز شهر هم ندارد. تنها چیزی که تفاوت دارد هزینه ای است که باید برای کلاس ها پرداخته شود. بالا شهری ها باید پول بیشتری برای تناسب اندام بدهند البته از قدیم هم گفته اند هر چقدر پول بدهی همان قدر آش می خوری. کیفیت باشگاه های بدنسازی بالا شهر به مراتب بهتر از مناطق دیگر تهران است.
 
وزارت ورزش استانداردهایی برای باشگاه های بدنسازی زنان  دارد:
-حداقل 200 متر باشد.
-دارای یک سالن 150 متری یک تکه بدون احتساب رختکن، دفتر مدیریت و سرویس های بهداشتی باشد. 
-ارتفاع سقف حداقل دو متر و هفتاد سانتیمتر باشد. 
-درب ورودی باشگاه مجزا باشد.
-از پارکینگ و انباری برای سالن باشگاه نمی توان استفاده کرد. 

شهریه باشگاه ها یک تعرفه دولتی دارد که حداکثر چهل هزار تومان است. اما این قیمت بر اساس منطقه، گروه مشتریان و عوامل متعدد دیگر متفاوت است و در باشگاه های لوکس به صد و هفتاد هزار تومان در ماه هم می رسد.
 
از باشگاه های لوکس که به گذریم به طور کلی تهران 22 منطقه دارد که اگر مناطق یک، دو، سه، چهار، پنج، شش، هفت، هشت و بیست و دو را بالاشهر بدانیم برای دوازده جلسه استفاده از سالن بدنسازی باید حدود هشتاد تا صد و ده هزار تومن هزینه کرد. البته این پول برای ساکنان این منطقه چندان قابل توجه نیست!
 
هرچه به سمت مرکز شهر برویم قیمت ها از تعادل بیشتری برخوردار می شود. در منطقه نه، ده، یازده، دوازده، سیزده، چهارده و بیست و یک استفاده از دوازده جلسه سالن بدنسازی بین پنجاه تا هفتاد هزار تومن خرج بر می دارد. در این منطقه باشگاه های بدنسازی مخصوص بانوان که از هشت صبح تا نه شب مخصوص زنان هستند بیشتر پیدا می شود.
 
اما در منطقه پانزده، شانزده، هفده، هجده، نوزده و بیست قیمت ها خیلی ارزان است. از بیست هزار تومن تا نهایت چهل هزار تومن سه روز در هفته! البته کیفیت باشگاه های این مناطق در حد بالاشهر نیست حتی باشگاه هایی که تبلیغات اینترنتی دارند هیچ اطلاعاتی از متراژ و مارک دستگاه ها و تعداد دستگاه های بدنسازی و هوازی منتشر نکرده اند. اما یک سری امکانات اولیه برای گرفتن مجوز لازم است که حتما این باشگاه ها آن را رعایت کرده اند پس نسبت به امکاناتی که ارئه می شود، این قیمت به صرفه  است.
 

 
متناسب شدن خرج دارد! درست است که این خرج داشتن در بالا شهر و پایین شهر و مرکز شهر فرق می کند. اما دست آخر نتیجه یکی است. هر کسی که عزمش را برای رسیدن به تناسب اندام جزم کند، فرقی ندارد کدام منطقه باشگاه برود و یا چقدر هزینه کند. خوش هیکل شدن اراده می خواد!

اخبار اجتماعی - عصر ایران

 

ویدیو مرتبط :
چقدر پول داری؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

وقاحت فدراسیون فوتبال: مردم حق ندارند بدانند چقدر به مربی تیم ملی شان پول می دهیم

 

 

 

 

حمید عسگری - در چند سال اخیر انتخاب مربی برای تیم ملی فوتبال كشور به عنوان یكی از درگیری های اصلی فدراسیون فوتبال تبدیل شده است و مدیران و  رنامه ریزان فوتبال كشور

همچنان چاره و درمان ضعف و عدم نتیجه گیری تیم ملی را در تعویض و جایگزینی مربیان داخلی و خارجی می دانند.

البته در این میان فوتبال مملكت به میدان تمرین و آزمون و خطای مدیران تبدیل شده است، با این دید كه اگر انتخاب مربی داخلی موثر واقع نشد بدون هیچ نگرانی و ناراحتی می توان مربی خارجی را امتحان كرد بلكه خدا بخواهد و یكی از این میان درد فوتبال را بفهمد و دارویی تجویزكند!

اما آنچه مایه تاسف مردم فوتبال دوست كشور است ، میزان سرمایه های ملی و هزینه هایی است كه در این میان توسط دست اندركاران فوتبالی كشور در قالب دستمزدها و قراردادهای نجومی و سنگین با مربیان داخلی وخارجی به هدر می رود و بعضا آدم را یاد قرارداد تركمانچای می اندازد.

اما رنجش دیگر این است كه آقایان هر كدام به طور مستقل و به عنوان قطب اصلی فوتبال كشور(!) به انجام كارهایی می پردازند كه آنها را در زمره امور محرمانه می گنجانند.  به عنوان مثال بحث انتخاب مربی یكی از امور محرمانه آقایان بود. یكی در قالب همان امور به اصطلاح محرمانه با مربی داخلی گمانه زنی می كرد و دیگری در حاشیه خلیج فارس به گلچین مربیان اروپایی مشغول بود.

خب ! خدا را شكر "پرده افتاد و یار جلوه كرد " و  آقای كرش به عنوان گزینه انتخابی معرفی شد؛ آمد و ایران را دید و از میزان امنیت هم خاطرش جمع شد . با مسئولان فدراسیون دیدار كرد و از   علاقه خود نسبت به تیمش!  (تیم ایران) هم گفت. همه آقایان هم از چنین انتخاب دهن پر كنی راضی هستند ولی از مبلغ قرارداد ایشان به علت محرمانه بودن ! كسی چیزی نگفت ؛ با این حال

شنیده ها حاکیست  آمده بود كه قرار است سالی بیش از 2 میلیارد تومان ناقابل به ایشان بدهند ؛ یعنی هر روز بیش از 5 میلیون و پانصد هزار تومان!

هر چند این رقم ، جای چند و چون و ابهام دارد اما دردناک تر این است که آقایان با کمال وقاحت و بدون آن که عرق شرم بر پیشانی شان بنشیند ، زل می زنند به چشم ملت و در پاسخ به این سوال که چقدر از پول ما (بیت المال) را قرار است به این مربی بدهید ، می گویند: نمی گوییم؛ محرمانه است!

و کسی هم نیست که بپرسد مگر برای یك باشگاه خصوصی خودتان مربی آورده اید كه حق داشته باشید مبلغ را نگویید یا مگر از جیب مبارک خودتان دارید خرج می کنید که به کسی ربط نداشته باشد؟ یا از عملكرد خود واهمه دارید كه نكند دوباره هزینه های گزاف به ثمر ننشیند و مورد نكوهش قرار گیرید! یا پای منافع شخصی آنچنانی در میان است؟!

آقایان گمان كرده اند كه سرمایه های ملی و بیت المال این مردم دارایی شخصی خودشان است كه هر جور صلاح خواستند خرج کنند و به مردم هم جواب ندهند!

امروزه ، همه عالم و آدم می دانند که سرمربی فلان کشور عربی چقدر می گیرد ، مربی فلان باشگاه اروپایی با چه مبلغی کار می کند و رقم قرار داد فلان بازیکن آمریکای لاتین چقدر است ولی به ایران که می رسیم ، آقایان چنان می گویند "محرمانه است" که گویا از نقشه های جنگی یا محل استقرار موشک های دوربر سخن می گویند!

البته كارنامه مدیریت مالی آقایان درانتخاب مربیانی كه در یكی دوسال گذشته آمدند و جیبشان را پر كردند و رفتند هویدای بسیاری از شبهات مردم است...../تحلیل:عصرایران