«دَلِه‌اختلاسی» بر وزن «دَلِه‌دزدی»

از وقتی كه دولت پیش كنار رفت، همیشه این پرسش برای این قلم بود كه چرا آنان هنگام رفتن و تحویل دادن دولت، برخی از كارهای عجیب و غریب را مرتكب شدند؟ كارهایی كه گفته می‌شود، یكی از مقامات آن دولت به دلیل ارتكاب آن كارها بازداشت شده است. یكی از این كارها بحث‌های مربوط به برداشتن پول برای دانشگاه خیالی ایرانیان بود. دیگری عدم تحویل برخی از خودروهای نهاد ریاست‌جمهوری و هم‌چنین مسائل دیگری كه پیرامون اموال صندوق مالی یا تعاونی برخی از كاركنان آن‌جا پیش آمده است.

 

چرا تعجب باید كرد؟ به دو دلیل. اگر این گروه آن طور که در ابتدای ورودشان به عرصه سیاست و دولت، افرادی خاكی بودند كه خود را بی‌نیاز از پول و ثروت می‌دانستند، طبیعی است كه با پایان یافتن كار آن دولت باید كیف خود را برمی‌داشتند و محل كار را ترك می‌نمودند، و نیازی به این كارها نداشتند و اگر هم دنبال پول و دنیا بودند، باز هم می‌باید از این كارها پرهیز می‌كردند و اگر جزء كوچكی از آن ارقام سرسام‌آور اختلاس‌های زالوهای متصل به خود را می‌گرفتند، آنان را كفایت می‌كرد. بنابراین شرط عقل نبود كه چنین رفتاری كنند.

 

البته اگر خودشان ارقام بزرگی برداشته‌اند و باز هم از این کارها می‌کنند این مورد دیگر خارج از چارچوب فهم و عقل بشر و غیرقابل بحث است!! با این وصف برای بیرون آمدن از تعجب تنها پذیرفتن یك احتمال باقی می‌ماند، و آن این‌كه آن اختلاس‌ها و سوءاستفاده‌ها عموماً به دلیل ندانم‌كاری به جیب كسانی رفته كه حاضر نیستند حتی بخش كوچكی از آن را به عوامل دولتی خود بدهند. در نتیجه این گروه به «دله‌اختلاسی» افتاده و نابخردانه كارهایی كردند كه از یك سو بدنامی آن را به جان پذیرفتند و از سوی دیگر مبالغ برداشت شده را هم به اجبار مسترد داشتند.

چرا چنین برداشتی از ماجرا وجود دارد، بهتر است كه به سخنان رئیس كل اسبق بانك مركزی در دولت احمدی‌نژاد ـ رحیمی اشاره كنیم كه با روزنامه اعتماد در دهم تیرماه جاری انجام شده است. آقای شیبانی كه دو‌سال اول دولت احمدی‌نژاد را در مقام ریاست بانك مركزی بود، موارد جالبی از اقدامات آن دوره را شرح می‌دهد:
«شرط گذاشته بودم كه بانك‌ها برای ایجاد باید یك میلیون سهامدار داشته باشند. یعنی به یك گروه پنج یا حتی ١٠٠ نفره مجوز بانك نمی‌دادیم و آن‌قدر وسواس به كار می‌بردیم كه نكند بانك یك منبع و معدن طلا برای عده‌ای خاص شود.

 

بر این اساس در شورای پول و اعتبار تصویب كردم كه باید سرمایه پایه تشكیل بانك ٧٠٠ میلیارد تومان باشد تا هر كسی نتواند بانك ایجاد كند و از اعتبار كافی برخوردار باشد، اما به محض اینكه از بانك مركزی رفتم آن را به ٢٠٠ میلیارد تومان كاهش دادند كه بعدها پشیمان شده و به ٥٠٠ میلیارد تومان افزایش دادند. ضمن اینكه به هیچ موسسه‌ای هم مجوز ندادم.»

برای اینكه بدانید مجوز دادن به این بانك‌ها چقدر اهمیت داشت كافی است كه نقل قول دیگری از آقای شیبانی را ذكر كنیم كه: «خاطرم هست یكی از نمایندگان مجلس برای ایجاد بانكی به من توصیه می‌كرد، وقتی به او مجوز ندادیم به‌شدت نسبت به من فحاشی كرد ولی باز هم كوتاه نیامدم... آقای احمدی‌نژاد هم اصرار داشتند كه تعداد بانك‌ها باید بیشتر باشد».

 

آقای شیبانی درباره كاهش نرخ سود بانكی كه منافع آن نصیب وام‌گیرندگانی می‌شد كه جزو از ما بهتران بودند و معمولاً با دستور و توصیه انجام می‌شد نیز توضیح می‌دهد كه: «حتی یك‌بار كه در شورای پول و اعتبار قرار بود در مورد نرخ سود تصمیم‌گیری كنیم شاهد بودم رئیس‌جمهوری با تك تك وزرا تماس گرفته و با آنها صحبت می‌كرد كه رأی خود را اعلام كنند و به عبارتی نرخ مورد نظر به آنها تفهیم می‌شد ولی با من كه رئیس‌كل بانك مركزی بودم چون نظرم را می‌دانستند صحبتی نشد.»

 

طبیعی است وقتی كه سود بانكی كم می‌شود، تقسیم اعتبار هم باید مطابق میل آقایان باشد. آقای شیبانی دراین‌باره توضیح می‌دهد كه: «ولی در دولت نهم با وجود همه ایستادگی‌ها، در اواخر فشارها بیشتر شد تا جایی كه گاهی می‌دیدم شوراهایی تشكیل می‌شود كه بانك‌ها را به آن دعوت می‌كنند و برای آنها تقسیم اعتبار می‌كنند، ولی هیچ نماینده‌ای از بانك مركزی در آن حضور ندارد كه این مسائل بسیار برای من سنگین و آزار‌دهنده بود».

خب با این توضیحات صریحی که رئیس‌كل بانك مركزی آن دولت داده است، روشن است كه در پی این تصمیمات چه رانت‌های كلانی وجود داشته است، و این رانت‌های بزرگ نصیب چه كسانی شده؟ کسانی که امروز حاضر نیستند اندكی از آن ارقام كلان را به رفقای سابق بدهند تا بلكه این افراد برای كسب قدری منابع مالی مجبور به انجام اقدامات خلاف قانون نشوند و كارشان با این
«دله اختلاس»‌ها به زندان و بازداشت كشیده نشود. البته همین ارقام هم برای یک جامعه سالم بسیار زیاد است ولی در مقایسه با ارقام دوستان رانت‌خوار آنان در حد دله‌اختلاس محسوب می‌شود.

 

مشكل اصلی دولت پیشین این بود كه درك درستی از قانون و سیاست و اداره امور كشور نداشت. وقتی كه عده‌ای از افراد را از طریق رانت تقویت كردند، توجه كافی نداشتند كه گروه‌های رانتی به نسبت بی‌وفا نیز هستند و نمی‌توان روی وفاداری آنان حساب باز كرد. آنان كه دنیا و آخرت خود را برای بهره‌مندی عده‌ای اندك به ثمن‌بخس حراج كردند، آیا امروز غصه‌دار آن رفتار هستند؟

اخبار اجتماعی - مصطفی عابدی

ویدیو مرتبط :
دَلِه دیوونه بازی :|

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

رژیم غذایی سالم و آسان برای کاهش وزن

 

رژیم غذایی حاوی کربوهیدرات فراوان و کم چرب ، به کاهش وزن کمک و از مشکلات روحی جلوگیری می کند.محققان علوم پزشکی استرالیا اعلام کردند : این رژیم ، از افسردگی افراد نیز جلوگیری می کند و از رژیم کم کربوهیدرات ولی سرشار از گوشت و لبنیات بهتر است.

 

 

محققان 106 فرد چاق یا دارای اضافه وزن رابه مدت یک سال بررسی کردند به یک گروه غذای سرشار از کربوهیدرات مانند نان و برنج و به گروه دیگر غذای کم کربوهیدرات و حاوی گوشت و لبنیات بیشتر دادند.

 

محققان دریافتند افراد تحت رژیم به طور متوسط 13 و 7 دهم کیلوگرم در یک سال وزن کم کردند و هیچ تفاوتی از این نظر بین دو گروه مشاهده نشد.

 

ولی کسانی که رژیم سرشار از کربوهیدرات داشتند و چربی کمی می خوردند کمتر عصبی می شدند ، خشونت در آنان کمتر بود ، افسردگی کمتری داشتند و از نظر روانی ، بهتر رفتار می کردند.

 

به گفته محققان، هر دو گروه از نظر روانی بعد از 8 هفته تقریبا یکسان بودند ولی بعد از یک سال ، گروهی که رژیم پرکربوهیدرات و کم چربی داشتند ، شرایط و تعادل روانی بهتری داشتند.