توقف اتوبوس در ایستگاه نارمك؟

حسینیان شاید در آن زمان به خوبی آگاه بود كه سعید جلیلی گزینه مورد اعتماد دولت احمدی‌نژاد شانسی برای پیروزی در انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم ندارد، بنابراین برائت از احمدی‌نژاد و نزدیكانش را انتخاب كرده بود اما این پایان راه نبود و حسینیان بار دیگر به اردوگاه احمدی‌نژاد بازگشت و از هر فرصتی برای اعلام وفاداری بهره می‌برد؛ برای مثال گفته بود: «پرونده‌های مفاسد اقتصادی به هیچ‌وجه مربوط به دولت احمدی‌نژاد نیست و به دولت‌های قبل‌تر آن بر می‌گردد» و طرح چنین موضوعاتی را برنامه دشمن برای تخریب احمدی‌نژاد دانسته و بار دیگر در اظهاراتی قابل تامل گفته بود: «تنها دولتی كه پس از انقلاب باعث خدمت به مردم و آبادانی این كشور شده است دولت سابق بوده و در دولت احمدی‌نژاد مردم در رفاه بودند.» و چند اظهارنظر اینچنین دیگر هم به نقل از حسینیان منتشر شد كه همراهی برخی دیگر از برائت جویان دیروز با حسینیان خبر از رویكرد دیگری داد؛ رویكرد انتظار برای بازگشت احمدی‌نژاد به پاستور!

چرا بازگردید؟
جبهه پایداری در زمان تشكیل با رویكرد انتقاد به عملكرد احمدی‌نژاد و دولت او شكل گرفت كه البته از همان زمان تشكیل هم تردیدهای زیادی درباره اصالت انتقادی او وجود داشت كه از آن جمله می‌توان به حضور گاه و بیگاه غلامحسین الهام در این جبهه اشاره داشت كه به دولت دهم بازگشت.

اما اصل موضوع آنجا بود كه اكنون دیگر نقاط اختلاف اعضای جبهه پایداری با احمدی‌نژاد كمرنگ شده و به نظر می‌رسد تمایل رئیس‌جمهور سابق برای تبدیل شدن ذات انتقادی به حمایتی جبهه پایداری بیشتر از اعضای این تشكل است چرا كه آنها پیش از این دلیل اصلی مخالفت خود با احمدی نژاد را همراه بودن مشایی با او ذكر كرده بودند اما خیلی وقت است كه خبری از مشایی در كنار احمدی‌نژاد نیست یا اینكه رحیمی هم كه بعضا مورد انتقاد اصولگرایان بود دوران محكومیت خودش را سپری می‌كند؛ تنها حمیدبقایی مانده است كه دارای دیدگاه مشابه مشایی است اما آنچنان درصدد مطرح كردن خود نیست بنابراین سكوتش برای او حاشیه امنی ساخته است و از غلامحسین الهام هم كه دیگر كمتر خبری هست و این یعنی احمدی‌نژاد مثلا باز هم تنها شده است و اصولگرایان باید به دور او بروند چون هنوز از پتانسیل حمایتی در اقشاری از مردم برخوردار است.

حالا انتقادات از احمدی‌نژاد همان‌طور كه خود برنامه‌ریزی كرده بود به حمایت تبدیل شده است كه برای نمونه به اظهارات روح ا... حسینیان باید توجه داشت كه گفته بود: « من یكی از ایرادها و انتقادهایم به نیروهای اصولگرا همین است كه تا انتخابات می‌شود، یك عده‌ای از نیروهای تكراری که آزمایش داده‌اند نتوانستند فضایی را ایجاد كنند و نتوانستند در انتخابات و مناظره‌ها، پاسخ درخور و شایسته‌ای به آقای روحانی بدهند. اینها اگر بخواهد دوباره تكرار شود باید ما همین الان آماده شكست بعدی مان باشیم.

یا باید نیروهای اصولگرا به دنبال فرد جدیدی باشند با این شرایط كه هم بتوانند در جامعه موج ایجاد كنند و بتوانند با توده‌های مردم رابطه برقرار كنند و هم توانایی ذاتی برای مدیریت كشور را داشته باشند و الا اگر بخواهند در میان نیروهای موجود برنامه‌ریزی كنند، به نظر من تنها كسی كه از پس این مسائل برمی‌آید آقای احمدی‌نژاد است. منتها باید دوستان به جای بدگویی و انتقادهای زننده، بیشتر به فكر اصلاح نواقص گذشته آقای احمدی‌نژاد باشند. آقای احمدی‌نژاد مناسب‌ترین فرد برای این كار است. علتش هم این است كه هم احمدی‌نژاد برنامه دارد، هم تجربه دارد و هم می‌تواند در صحبتش با مردم رابطه برقرار كند و توده مردم را بسیج بكند.»

آغاز پروژه بازگشت
 البته ظاهرا این پروژه دو بخش داشته است و همزمان با این اظهارات حمایتی، احمدی‌نژاد هم گام های خود را بر می‌دارد. نباید منكر ذكاوت خاص رئیس‌جمهور سابق شد؛ اكنون كه برخی بهانه جویان و حامیان او، سفر روحانی به كیش در شرایطی كه هاشمی نیز به این منطقه سفر كرده است را بهانه‌ای برای هجمه به رئیس‌جمهور فعلی كرده‌اند بهترین زمان برای انجام امور تیلبغاتی و شعارهای ارزشی همانند سال ۸۴ است. پس احمدی‌نژاد به جای سفر به مناطق تفریحی، بار سفر می‌بندد و در ۵ فروردین به همراه خانواده اش به جمع راهیان نور در شلمچه می‌پیوندد. البته نكته جالب اینكه در این سفر مرتضی تمدن استاندار سابق تهران هم احمدی‌نژاد را همراهی كرد كه این همراهی پیام تغییراتی در نزدیكان احمدی‌نژاد داشت البته شاید تنها برای القای تغییرات تا زمان انتخابات ۹۶ باشد.

عباس عبدی اما نظری درباره بازگشت احمدی‌نژاد و حمایت از او دارد: «تجربه دوره احمدی‌نژاد تجربه تلخی هم برای بخش‌هایی از همان فرودست‌هاست. مثلا درباره سال۹۲، كاملا اعتقادم این است كه بخش قابل توجهی از همان‌هایی كه به احمدی‌نژاد رای داده بودند، موتور محركه انتخابات ۹۲ شدند. آنها حاشیه بودند، بسیاری آمدند و برخی هم اصلا نیامدند. بنابراین آنها كه آمدند، همان‌ها بودند كه حس می‌كردند راه دولت احمدی‌نژاد جواب نمی‌دهد و ضرر كرده‌اند.» اكنون باید منتظر اقدامات بعدی تیم احمدی نژاد بود هرچند بسیاری از تحركات حامیان رئیس‌جمهور از سوی اقشار زیادی از جامعه سرپوش گذاشتن بر شكست در انتخابات اسفند ۹۶ معنا شده و می‌شود. به هر حال باید صبر كرد...

  اخبار سیاسی - آرمان 

حواشی خواندنی بعد از سوت پایان دربی در اردوی سرخ پوشان ؛ از اشک های کیا، رضایی و نوری تا توقف اتوبوس سرخ پوشان در اتوبان

یک اتومبیل پراید جلوی اتوبوس پرسپولیس را گرفت و دو نفر از آن پایین آمدند تا خودشان را به دنیزلی برسانند. می‌خواستند سرمربی پیروز دربی را از نزدیک ببینند و از او تشکر کنند.

به نقل از سایت گل، قبل از اینکه فغانی سوت پایان را بکشد، با سوت خطای رخ داده در زمین، محمد نوری با تصور اینکه بازی تمام شده پرید داخل زمین اما روانشناس پرسپولیس جلویش را گرفت.

روی نیمکت غوغایی برپا بود. بعد از گل دوم هیچ کس روی پایش بند نبود. هرکس چیزی می‌گفت، خیلی‌ها به سوت‌های فغانی اعتراض می‌کردند، خیلی‌ها هم‌تیمی‌های‌شان را تهییج می‌کردند، حتی آنهایی که می‌خواستند خودشان را خونسرد جلوه دهند دل توی دلشان نبود تا جایی که فنایی ناظر بازی بارها مجبور شد بیاید و تذکر بدهد. غلامرضا، نوروزی و نوری با اینکه از بازی بیرون آمده بودند مدام فریاد می‌کشیدند و نیمکت حال و هوای بازی پایانی لیگ هفتم با سپاهان را داشت که همه برای هم‌تیمی‌شان موفقیت می‌خواستند.

* میثاق: «حاضرم 100 میلیون جریمه شوم، نبازیم.»

بیشتر از همه نگاه برخی نیمکت‌نشینان به میثاق دوخته شده بود که مدام هوشیار را تشویق می‌کرد و دعا دعا می‌کرد پرسپولیس این بار بازنده دربی نباشد. میثاق که در ظاهر باید توی خودش بود و کاری به کار تیم نداشت به بازیکنان التماس می‌کرد دیگر گل نخورند و یک گل بزنند. وقتی یکی از نیمکت تیمشان درباره جریمه 15 درصدی به او گفت، میثاق جواب داد: «حاضرم 100 میلیون جریمه شوم اما دربی را نبازیم.»

* تعظیم اختصاصی جادوگر، اشک نوری، کیا و غلام

با گل سوم نیمکت پرسپولیس منفجر شد و تقریبا همه به وسط زمین آمدند، هر کس دیگری را در آغوش می‌گرفت و خیلی‌ها هم صدا با هواداران فریادهای عجیبی سرمی‌دادند. نیمی از ورزشگاه دو دقیقه بعد دوباره منفجر شد و پرسپولیسی‌ها به خواسته کریمی از تمام آن هوادارانی که در آن سوز وحشتناک زمستانی تا دقیقه 3+90 ماندند و معجزه را به چشم دیدند تشکر کردند. جادوگر البته دقایقی تک و تنها ماند و تعظیم کرد به همه آن هواداران صبور و دلسوز. دنیزلی هم برای یکی دو جایگاه دست تکان داد و کیا برای هواداران سنگ تمام گذاشت. مهدی می‌گفت: «هر چه داریم از این هواداران است که در این سرما ماندند و تشویقمان کردند. قطره‌های ریز اشک روی گونه های مهدی رژه می‌رفت و لبانش خندان بود، درست مثل محمد نوری، غلامرضا رضایی و خیلی‌های دیگر که بعد از قدردانی از هواداران اشک شادی در چشم‌های‌شان حلقه زده بود.»

* تدارکاتچی، میداندار جشن داخل رختکن

در رختکن غوغایی بر پا بود. بازیکنان دست می‌زدند و آواز می‌خواندند؛ شعار معروف واویلا ... واویلا ... جواد کاظمیان. یکی از تدارکاتچی‌ها هم آمده بود میانه جمع؛ «زمانی» که نتوانست شادی‌اش را پنهان کند، در حلقه بازیکنان شاد پرسپولیس، شادی‌اش را علنی ‌کرد. لبخند از روی لبان دنیزلی نمی‌افتاد، تقریبا با همه، از بازیکن گرفته تا تدارکات و تک تک اعضای تیم پزشکی همه را در آغوش کشید و بوسید. به قول یکی از پرسپولیسی‌ها خوشحالی‌اش هم بزرگ‌منشانه بود. آقا مصطفی در رختکن و میان آن همه هیاهو با تلفن همراهش صحبت می‌کرد. انگار آن سوی خط اعضای خانواده‌اش بودند و به او به خاطر این برد بزرگ تبریک می‌گفتند.

* بازیکنان برای زاید کف زدند

کریمی و زاید که در حلقه خبرنگاران و دوربین‌های تلویزیونی محاصره شده بودند آخرین نفراتی بودند که وارد اتوبوس شدند و جالب اینکه به محض ورود زاید به داخل اتوبوس، همه بازیکنان ناخودآگاه برای گلزنشان کف زدند. از داخل اتوبوس صدای موزیک و همهمه شادی بازیکنان به گوش می‌رسید و این شاید برای اولین بار بود که اتوبوس پرسپولیس، کاروان شاد و مسروری به نظر می‌رسید. دنیزلی هم که همیشه به آرامش اتوبوس تاکید می‌کرد این بار بی‌خیال موزیک و آواز و همهمه شد و به نوعی در جشن بازیکنانش شرکت کرد. اتوبوس پرسپولیس این بار مقابل ورودی هتل المپیک هم توقف کرد تا بچه‌های اهل غرب تهران و کرج از اتوبوس پیاده شوند. همه خواستند در شادی دسته‌جمعی تیم شریک باشند و تا هتل اوین از برد رویایی‌شان بگویند و بخندند.

* نگرانی دنیزلی برای هواداران خوشحال!

دل دنیزلی برای هوادارانی که تا کمر از پنجره اتومبیل‌های‌شان بیرون آمده و روی سقف اتومبیل می‌کوبیدند شور می‌زد. می‌گفت نکند اتفاقی برای‌شان بیفتد. حدود 20 اتومبیل با فلاشرهای روشن، برف‌پاکن‌های راه افتاده و هوادارانی که از پنجره‌ها بیرون آمده‌اند اتوبوس قرمزها را اسکورت می‌کردند. در بزرگراه نیایش بالاخره اتفاقی که یک گروه اسکورت‌کننده می‌خواستند، افتاد. یک اتومبیل پراید جلوی اتوبوس پرسپولیس را گرفت و دو نفر از آن پایین آمدند تا خودشان را به دنیزلی برسانند. می‌خواستند سرمربی پیروز دربی را از نزدیک ببینند و از او تشکر کنند. همین کار را هم کردند چون دنیزلی اجازه ورودشان به اتوبوس را داد. آنقدر خوشحال بودند که نمی‌دانستند چه کار کنند. هردوی‌شان دست دنیزلی را به نشانه تشکر بوسیدند و سرمربی پرسپولیس که نمی‌دانست چه کار کند روی آنها را بوسید. لحظاتی بعد اتوبوس به راهش ادامه داد و در میان اسکورت تمام آن اتومبیل‌های پر سر و صدا و شاد، به هتل اوین رسید. در محوطه هتل بازیکنان تراکتورسازی و تمام آن میهمانان خارجی هاج و واج مانده بودند از آن همه شادی و شور و شعف. حتماً آنها هم مثل تمام پرسپولیسی‌های ایران 13 بهمن را فراموش نخواهند کرد.