بیمارستان «ش» متهم عفونت پای دانشجو

بیمارستان «ش» متهم عفونت پای دانشجو

روزی كه «ماریه جعفری» برای تحصیل در رشته «فقه و حقوق» از بوكان راهی دانشگاه تهران شد شاید بهترین روز زندگی خود را تجربه می‌كرد چرا كه به بزرگ‌ترین آرزوی زندگی‌اش رسیده بود اما این دانشجوی بوكانی هرگز تصور نمی‌كرد كه تنها یك سال بعد، سخت‌ترین روزهای عمرش را در پایتخت و به دور از زادگاهش بگذراند. آسیبی كه «ماریه» به واسطه رد شدن چرخ عقب اتوبوس دانشگاه از روی پایش دیده، این روزها با قصور پزشكان در بیمارستان به معضلی جدی‌تر مبدل شده است.

هرچند او اكنون تحت مداوای پزشكان بیمارستان سینا قرار گرفته و از رسیدگی پزشكان و كاركنان این بیمارستان رضایت دارد اما پای چپ «ماریه» درست مثل تكه چوب تراشیده شده‌یی، از بافت‌های عفونی در ناحیه ساق پا تا لگن، تراشیده شده و در انتظار پیوند ماهیچه است. پس از هفت بار جراحی در كمتر از یك ماه و نیم،

«ماریه» هنوز با این تردید زندگی می‌كند كه با وجود بیمه نبودن و هزینه‌های بالای درمان آیا دوباره می‌تواند روی پاهایش بایستد؟ یك هفته از زمان انتشار نخستین گزارش «اعتماد» درباره وضعیت این دختر سپری شده است.

«اعتماد» نخستین رسانه‌یی بود كه این موضوع را منتشر كرد. به گفته «قسیم عثمانی» نماینده مردم بوكان در مجلس، وضعیت «ماریه» حتی به مجلس نیز كشیده شده و او متن تذكر به وزرای علوم و بهداشت را در باب وضعیت این دخترجوان به هیات رییسه مجلس تحویل داده است.

«عثمانی» به «اعتماد» می‌گوید: «این كاری است كه از دست ما بر می‌آید اما واقعیت آن است كه قصور پزشكان در بیمارستان [ش] و عدم توجه مسوولان دانشگاه به این قصور، سبب شده كه امروز این دختر تاوان اهمال‌كاری مسوولان را بدهد.» این روزها «ماریه» روی تخت شماره 17 بخش وی.آی.پی بیمارستان سینا دراز كشیده و لحظه‌ها را می‌شمارد.

درست در ساعتی كه كلاس كلیات حقوق آغاز می‌شود «ماریه»، استاد و دانشجویان را تصور می‌كند و وقتی لحظه تشكیل كلاس «حقوق تعهدات» است چشمانش را می‌بندد و آرزو می‌كند از این كابوس تلخ بیدار شود.

همه‌چیز از دوم مهرماه آغاز شد. «ماریه» بعد از آنكه كلاس‌هایش در دانشگاه تمام شد به خوابگاه برگشت اما درست لحظه‌یی كه می‌خواست از در عقب سرویس پیاده شود، گوشه چادرش به در گیر كرد و هنوز از پله اتوبوس پایین نیامده، اتوبوس حركت كرد. «ماریه» به زمین افتاد و چرخ عقب سرویس دانشگاه از روی پنجه پای چپش رد شد.

خودش به« اعتماد» می‌گوید: «در عقب اتوبوس خراب بود. هر دو طرف در باز نشد و تنها یك در باز شد. دلیل اینكه چادرم به در گیر كرد هم به همین علت بود. چون فضا برای پیاده شدن كافی نبود. »

 مسوول خوابگاه با اورژانس تماس گرفت و «ماریه» را به بیمارستان [ش] كه یك بیمارستان آموزشی و دانشگاهی است، بردند. انگشت شست پایش كه قطع شده بود پیوند زده شد و سایر جراحات نیز تحت درمان قرار گرفت.

«ماریه» دچار آسیب‌دیدگی شدید اندام تحتانی چپ و كوفتگی وسیع در پوست و عضلات و بافت‌های نرم ران، زانو و ساق پا و شكستگی در استخوان‌های مچ و كف پا شده بود. «قسیم عثمانی» می‌گوید: «تا این بخش از ماجرا در بیمارستان همه‌چیز خوب بوده است اما مشكل از همین جا شروع شده است.»

پای «ماریه» عفونت كرد و عفونت تا لگن پیش رفت. به این ترتیب «ماریه» به جای عضوی كه رو به بهبود باشد با پایی مواجه می‌شود كه سیاه، عفونی و ورم كرده است. ورم پا آنقدر زیاد شد كه دیگر حتی روی ویلچر جا نمی‌شد. «ماریه» هر چه از درد و وضعیت پا به رزیدنت‌ها می‌گفت برای بهبود وضعیت كاری انجام نمی‌شد.

گزارشی كه به وزیربهداشت در این زمینه ارائه شده است نیز نشان می‌دهد كه «بیمار در طول بستری در بیمارستان دچار تشدید علائم و عفونت بافت‌های نرم و آسیب‌دیدگی سراسری پوست، ران، زانو، ساق، مچ و كف پشت پا شده است. » بالاخره طاقت برادر «ماریه» طاق شد و به نماینده بوكان تلفن كرد. قسیم عثمانی می‌گوید: «وقتی با من تماس گرفتند برای عیادتش رفتم. هرچند من پزشك نیستم اما با صحبت‌هایی كه با پزشكان كردم متوجه شدم این وضعیت به دلیل كم‌توجهی در بیمارستان برای او ایجاد شده است.

شماره رییس دانشگاه را نداشتم اما موضوع را با نماینده دیگر آذربایجان غربی آقای جهانگیرزاده مطرح كردم ایشان هم فورا با آقای رهبر تماس گرفتند. آنها هم پیگیر اوضاع شدند و آخرش بیمار به بیمارستان سینا منتقل شد. در بیمارستان اول گفته بودند ما پزشك عفونی نداریم اما به نظر می‌رسد موافقت با انتقال بیمار بیشتر برای فرار از مسوولیت انجام شد و اینكه همه سهم قصور در حق این بیمار را به تنهایی به دوش نكشند.»

رخدادی كه به گفته «مجید وهاب‌پور» وكیل پایه یك دادگستری حق پیگیری آن برای «ماریه» محفوظ است. او به اعتماد می‌گوید: «بیمار می‌تواند از پزشكان بابت قصور در انجام وظیفه شكایت كند البته این موضوع در كمیسیونی كه تشكیل می‌شود باید مشخص شود كه چقدر از آسیب‌های وارده به واسطه قصور راننده بوده است و چقدر پزشكان مقصر هستند. قطعا اگر كوتاهی در درمان از سوی پزشكان ثابت شود باید دیه بیمار پرداخت شود. »

او همچنین درباره مسوولیت دانشگاه در این زمینه می‌گوید: «مسوولیت دانشگاه در این زمینه اخلاقی است. اینكه افرادی از دانشگاه به بیمارستان بیایند تا از وضعیت این دانشجو مطلع شوند به رعایت اخلاق باز می‌گردد.» «قسیم عثمانی» نیز از دانشگاه و بی‌اطلاعی مسوولان آن از وضعیت «ماریه» تا زمان پیگیری او گلایه دارد.

او به« اعتماد» می‌گوید: «مگر یك رییس دانشگاه در تمام طول عمر مسوولیتش در دانشگاهش چند حادثه اینچنینی رخ می‌دهد كه بی‌تفاوت از كنار آن بگذرد؟ به گفته عثمانی در بیمارستان [ش] پزشك متخصصی كه استاد رزیدنت‌ها بوده است كمتر به این بیمار سركشی كرده و «ماریه» بیشتر تحت مداوای دانشجویان بوده است.

تخت 17 بخش وی‌ای پی بیمارستان سینا در اتاقی دو نفره قرار دارد. «ماریه» به مدد داروهای مسكن آرام و بی‌صدا روی تختش دراز كشیده اما هربار نفسش تنگ می‌شود. با هر سرفه، چهره‌اش به نشانه دردی كه از تكان‌های كوچك پا تحمل می‌كند، در هم می‌رود.

بعد از آنكه مسوولان دانشگاه تهران از طریق نماینده بوكان و رسانه‌ها متوجه موضوع شده و وزیر بهداشت نیز در هشتم آبان ماه، دستور پیگیری وضعیت او را به روسای مراكز حراست و روابط عمومی وزارتخانه متبوعش ابلاغ كرد و خواستار گزارشی درباره وضعیت بستری او شد، هر روز حال «ماریه» را می‌پرسند. خودش می‌گوید كه «معاون وزیر بهداشت با او تلفنی صحبت كرده و از خوابگاه دانشگاه تهران، یك روز در میان به عیادتش می‌آیند.»

 حتی معاون دانشگاه تهران به او گفته كه مبلغ چهار میلیون تومان را بابت هزینه بیمارستان سینا به حساب بیمارستان واریز كرده‌اند. «ماریه» نه از درد گله دارد و نه حتی از وضعیتی كه به واسطه قصور پزشكان در بیمارستان قبلی برای او پیش آمده است. نگرانی‌های او در هزینه‌های درمان و دوری از دانشگاه خلاصه می‌شود.

او می‌گوید: «پدرم نجار است و ما بیمه نیستیم. بیمه دانشجویی‌ام را امسال هم تمدید كرده بودم اما این بیمه هزینه‌های درمانم را تحت پوشش قرار نمی‌دهد. دو هفته تمام یك روز در میان حدود 200 هزار تومان پول داروهایم بود. پدرم همان پس‌انداز كمی را هم كه داشت برای من خرج كرد. بعد از همه این هزینه‌ها و تمام شدن مراحل درمانم تازه باید بروم فیزیوتراپی. همه اینها پول می‌خواهد. »

 سرفه می‌كند و خواهرش اكسیژن را در دهانش اسپری می‌كند. تكه‌یی از پای راستش را در آخرین عمل جراحی به پای چپش پیوند زده‌اند. زخم «ماریه» به تشخیص پزشكان پانسمان ندارد اما برای جلوگیری از عفونت، دو چراغ مطالعه را كنار تختش گذاشته‌اند تا شبانه‌روز بر این بیمار بتابد و البته دو خواهرش پروانه‌وار دور او می‌گردند.

به واسطه قصور مسوولان در برطرف كردن نقص سرویس دانشگاه باشد یا اهمال‌كاری پزشكان بیمارستان قبلی، «ماریه» این روزها به جای آنكه بر سر كلاس‌هایش در دانشگاه حاضر شود روی تخت دراز كشیده و به سقف خیره شده است. خودش می‌گوید كه بیشتر از آنكه نگران درد پایش باشد نگران پدر 75‌ساله‌اش است و هزینه‌هایی كه نمی‌تواند بپردازد.
/ اعتماد

پای دختر دانشجو قربانی قصور بیمارستان

پای دختر دانشجو قربانی قصور بیمارستان

 او به زمین خورد و دو چرخ اتوبوس یكی پس از دیگری از روی پاشنه پایش رد شدند. حادثه‌یی كه او را تا امروز به جای صندلی دانشگاه بر تخت بیمارستان دوخته است. پزشكان می‌گویند پای چپش تا محدوده لگن به‌طور كامل عفونی شده است. ضایعه‌یی كه سبب شده ماریا پنج بار به اتاق عمل برود.

اما به نظر می‌رسد هنوز پرونده عمل‌های جراحی او بسته نشده است. قرار است دو عمل جراحی دیگر بر پای او انجام شود. با این همه هنوز پزشكان مطمئن نیستند كه پس از انجام هفت جراحی، پای این دختر دانشجو بهبود می‌یابد یا نه... این در حالی است كه ماریا عدم رسیدگی پزشكان و كاركنان بیمارستان ... را دلیلی می‌داند برای عفونت پا و دستگاه گوارش‌اش.

غروب روز تصادف، بعد از عكس گرفتن و معاینه و شست و شوی پا، ماریا به اتاق عمل رفت. اما بعد از عمل، ماریا را در اتاقی شش نفره و كنار سطل زباله عفونی بستری كردند و همین سبب شد تا او علاوه بر عفونت شدید پا از نوك انگشت تا ناحیه لگن، دچار عفونت دستگاه گوارشی شود.

«رسیدگی‌ها كافی نیست، كسی به تب‌های شدید و اعتراض‌ها و نگرانی‌ها جواب نمی‌دهد.» این تصویری است كه ماریا از بیمارستان... می‌دهد و به آن اعتراض دارد؛ «من به بیمارستانی كه اجازه می‌دهد به جای دكترها، دانشجوهایش بیمارانی مثل من را كه وضعیت بدی دارند، معالجه كنند اعتراض دارم.»

«راه‌اندازی» یا «از پا اندازی»؟
چهار روز بعد از عمل پزشكان او را مجبور به راه رفتن كردند. آنها اصطلاح «راه‌اندازی» را استفاده می‌كنند و وقتی می‌بینند ماریا زیر بار نمی‌رود یك دانشجوی سال سوم تخصص به هر ترتیبی شده به عنوان پزشك معالج او، بی‌توجه به التماس‌های ماریا، او را روی ویلچر می‌نشاند. خودش می‌گوید: «روی ویلچر نشستن همان و تركیدن هرچه تاول خونی روی ران است، همان. من گفتم كه پای آسیب دیده من به تنهایی روی ویلچر جا نمی‌شود چه برسد به اینكه بخواهم دو تا پایم را روی ویلچر بگذارم، اما دكتر من را به زور روی ویلچر نشاند.»

اینها را ماریا می‌گوید و با نفسی تنگ ادامه می‌دهد: «دو روز بعد استاد آن پزشك، دكتر نبییان آمد و گفت كه این پا اصلا به درد راه‌اندازی نمی‌خورده و فقط باید آویزان شود.» او دردهای دیگری را هم تحمل كرده است. بعد از اعتراض‌های پیاپی از معده درد‌ و خونریزی در دستگاه گوارش، تب‌های مكرر ?? درجه‌یی، بالاخره یك شب تب و درد آنقدر بالا می‌رود كه ماریا به ام-آر-آی فرستاده می‌شود؛ سینه‌ و پا كاملا عفونی شده‌اند، روند جدید كنترل عفونت با تجویز آنتی‌بیوتیك است.

نوشدارو بعد از مرگ سهراب
روز نوزدهم مهر، نماینده بوكان در مجلس برای رسیدگی به وضعیت ماریا به بیمارستان رفت. قسیم عثمانی با دیدن وضعیت پای ماریا و میزان ناراحتی برادرش، شروع به نامه‌نگاری و پیگیری وضعیت او كرد. عثمانی پیشنهاد می‌دهد كه با معاونت دانشجویی و سازمان خدمات دانشجویی دانشگاه تهران تماس بگیرند و بپرسند كه چرا با اینكه در جریان وضعیت بودند،

پیگیری نكرده‌اند و چرا با وجود این همه اعتراض به عملكرد بیمارستان، او را به بیمارستان دیگری منتقل نكرده‌اند؟ از فردای آن روز شرایط تاحدی تغییر كرد. ظهر روز بیستم از سوی دانشگاه او را به بیمارستان سینا منتقل كردند. حالا اتاق خصوصی‌اش در بخش وی-آی-پی بیمارستان آرام است و خبری از كثیفی و شلوغی و رفت و آمد نیست. اما ماریا هنوز همان است؛ بیمار، ناآرام، با نفسی كه درست مثل پیرزن‌های هفتاد ساله از زور گرفتگی، گاهی صدایش را قطع می‌كند.

در مدت بستری بودن در بیمارستان سینا، چهار بار عمل شده؛ گوشت را از پایش جدا كرده‌اند و شست و شو داده‌اند، اما هنوز دو عمل دیگر پیش رو دارد تا تازه به آنجا برسند كه آیا می‌توانند گوشت‌ پای راستش را جدا كنند و به پای چپ پیوند بزنند یا نه.

 از پرسنل بیمارستان سینا راضی ‌است، به او رسیدگی می‌كنند. اما شكایت دارد، گلایه نه، شكایت دارد: «به من نرسیدند، نباید حتما نماینده مجلس می‌آمد تا رسیدگی می‌كردند. من دانشجوی دانشگاه تهرانم، من تحت پوشش بیمه‌ آن دانشگاهم. آنها در قبال من مسوول بودند.»‌ /اعتماد