اظهارات پورمحمدی درباره دین دولتی و دین حكومتی

 

اخبار سیاسی - پورمحمدی: دین دولتی و دین حكومتی غلط است

«حكومت دینی یا دین حكومتی» این كلمات از زمانی كه رئیس‌جمهور در مراسم محیط زیست عنوان كرد كه «دولت دینی خوب است اما دین دولتی جای صحبت دارد؛ حتی تبلیغ دین باید به دست عالمان، مراجع، صاحب نظران و دلسوزان انجام شود و دولت نیز حمایت لازم را انجام دهد.»

در این راستا مصطفی پورمحمدی، وزیر دادگستری در این گفت‌وگو  با آرمان به تشریح دیدگاه خود درباره دین دولتی و دولت دینی پرداخت.

تفاوت دین دولتی و دولت دینی چیست؟
من جای این بحث‌ها را در حوزه‌های افكار عمومی نمی‌بینم. فكر می‌كنم به‌خصوص ما سیاستمداران بهتر است كم‌تر وارد مباحث تئوریك شویم. چون دیگران حرف‌های ما را خیلی مدرسه‌ای و كلاسی ارزیابی نمی‌كنند و با پسوندها و حاشیه‌های سیاسی تحلیل و برداشت می‌كنند. جای این بحث‌ها بیشتر در دانشگاه، حوزه و كانون‌های تخصصی است. چون بدون این حاشیه‌ها به آن پرداخته و رسیدگی می‌شود. البته خوب است كه بررسی شود. حالا هم چون مطرح شده و به‌خصوص جناب رئیس‌جمهور محترم این تعبیر را به كار بردند باید تبیینی در این جهت صورت بگیرد. به نظر من دین فوق حكومت است. حكومت بر اساس آموزه‌های دینی طبق تعریف ما باید شكل بگیرد. دین، حاكم بر حكومت و دولت است.

با این منطق فقط تعبیر حكومت دینی صحیح است. از این جهت اگر بگوییم دین حكومتی یا دین دولتی، احتمالاً این خلجان ایجاد شود كه دین از حكومت خط می‌گیرد یا حكومت و دولت مقاصدش را به دین تحمیل، مواضع و مطالباتش را قاطی دین می‌كند. این حتماً یك دغدغه جدی است. دین تابع حكومت نیست. دین ذیل حكومت و متاثر از حكومت نیست. البته من با آقای رئیس‌جمهور صحبت نكردم ولی بر اساس دغدغه‌ای كه دارند و سوالی كه كردند فكر می‌كنم قبول دارند كه حكومت دینی مورد قبول است. من فكر می‌كنم نظر ایشان این باشد كه اگر دین حكومتی و دولتی شود حتماً خطر بزرگی است. من هم قبول ندارم. با این تفسیر، دین دولتی و دین حكومتی غلط است. تعریف‌شدن دین در ذیل حكومت اشتباه است. چون دین امری حاكم بر حكومت است. حكومت باید طبق دستور دین و اوامر و احكام دینی عمل كند. طبق تعاریفی كه ما داریم نه تنها حكومت بلكه همه آحاد شهروندان، همه مردم از بزرگ گرفته تا كوچك، حاكم و مردم عادی، رئیس و مرئوس، عالم و عامی و مجتهد،

رئیس‌جمهور و همه مردم باید به دستور دین عمل كنیم و تابع دین باشیم. طبق این مبنا تبعاً حكومت دینی قابل‌دفاع و قابل‌قبول است. بایداین دو واژه را به روشنی تفسیر و تبیین كنیم. این مساله اصلاً محل منازعه نیست. تعجب می‌كنم عده‌ای این را موضوع منازعه قرار می‌دهند. یك اصطلاح است. شاید هر كس از آن یك منظوری دارد. باید منظورش را پرسید. اگر هم شبهه و تردیدی هست مثل امر مشتبه ومتشابهی می‌ماند. باید سوال كرد. واقعاً انسان نگران این است كه عده‌ای دنبال تاویل و تحریف خیلی از مطالب باشند. آن هم با مقاصد ناصحیح و ناروا مثل حذف رقیب، ایجاد اختلاف، ایجاد كشمكش و تفرقه و ایجاد فتنه. همانطور كه تعبیر قرآن «ابتغاء الفتنه / ایجاد فتنه» است.

بزرگ‌ترین فتنه هم اختلاف است. كلامی كه بالاتر از كلام خدا نیست. اما بعضی‌ها از متشابهات كلام خدا و قرآن برای فتنه‌گری، ایجاد اختلاف، درگیری‌های بی‌حاصل و تاویل‌های ناروا استفاده می‌كنند. به هر حال اگر موضوعی مطرح شود باید سوال كنیم، توضیح بخواهیم و نظرمان را بگوییم. مثلاً از كسی مثل من بپرسید. بله، منِ مدرسه‌ای باید جواب دهم. به هر حال آنچه مطرح شد را توضیح دادم. این مساله موضوع اختلاف نیست. به هر حال اگر كسی از این تعبیر منظور دیگری متفاوت با آموزه‌های دینی ما داشته باشد، جای اعتراض و ابراز نگرانی است. البته آن‌جا هم باید به روش صحیح و منطقی بیان شود.

آیا جلوگیری از مظاهر فساد مثل بدحجابی و بطور كلی امور خلاف شرع از وظایف حكومت است؟
وقتی مردم به یك دین یك اصول و یك قواعد پایبندند و حكومتی را هم بر آن اساس پایه می‌ریزند، آن حكومت خودش را مقید به آن مبانی می‌داند و طبعاً باید مجری باشد. نمی‌توانیم بگوییم حكومت دینی هستیم و به احكام دینی بی‌تفاوت و بی‌توجه باشیم. اینكه معنا نمی‌دهد. آیه «الذین ان مكناهم فی الارض»هم نشان می‌دهد مخاطب اصلی اجرای این وظایف، خود افرادی هستند كه به قدرت و حكومت رسیدند. حكومت موظف است پیگیری كند. در قوانین ما هم این آمده. الان بخش عظیمی از قوانین ما درباره اجرای دستورات دینی است.

پس همه حكومت موظف هستیم. ازجمله دربرخورد با مفاسد. این همه با مفاسدی مثل مواد مخدر، مظاهر فسادهای اخلاقی، تولیدات فرهنگی ضداخلاقی، مفاسد اقتصادی و مفاسد اجتماعی مبارزه می‌كنیم. همه حكومت دارد برخورد می‌كند. اصلاً وظیفه حكومت است. بخش عظیم این مفاسد خلاف دین است. یعنی دین می‌گوید اینها فساد و خلاف است. پس برخورد با اینها وظیفه حكومت است. البته نه به این معنا كه دیگران وظیفه ندارد. به‌خصوص در مواردی مثل امربه‌معروف و نهی‌ازمنكر. این وظیفه عمومی است نه صرفاً وظیفه حكومت. البته آن قسمت كه به قهر، یك خرده اعمال قدرت و همراهی نیروهای قانونی و قهریه نیاز باشد، در اختیار حكومت است و توسط حكومت اعمال می‌شود.

ولی مردم باید همدیگر را راهنمایی و نصیحت كنند و تذكر و هشدار بدهند و حتی توبیخ كنند. یعنی امربه‌معروف و نهی‌ازمنكر جزو وظایف عمومی و متوجه همه ماست. اصلاً در این رابطه نباید تردید كنیم. اما این‌جا سوالی مطرح می‌شود كه برای اصلاح جامعه چه روشی را باید اتخاذ كرد. همه مردم اعم از متدینین، مردم عادی، حكومت، مسئولین و غیرمسئولین وظیفه دارند دستورات دینی را اجرا كنند. این بحث مطرح است كه چه روشی نتیجه‌بخش‌تر و صحیح و چه روشی غلط است. به هر حال تردیدی در این نیست كه دستورات دینی اجرا شود و نسبت به دین بی‌تفاوت نشویم. البته دولت مسئول تعیین وظایف دینی مردم نیست. اما كل نظام مسئول است. در قله این نظام هم رهبران دینی یعنی مقام معظم رهبری و مراجع هستند. در كنار آنها حوزه‌های علمیه مسئول تعریف، ترویج و تبیین دین و اجتهاد، تشخیص وظایف مردم، تشخیص فروع، تطبیق احكام با فروع و بیان احكام شرعی هستند. اینها مسئولند.

دولت نباید اشتباه كند و خودش را جای آنها بنشاند. اتفاقاً به نظر من این تعبیر جناب آقای روحانی كاملاً درست است كه علما مسئول تبیین و نشر و بیان احكام دینی هستند. دولت وظیفه اجرای احكام و حمایت از دین و دستورات و معارف دینی را دارد. این اتفاقاً نقطه ظریف و دقیقی است كه باید به آن توجه شود و متخذ از آن است كه آیا دین بر دولت حاكم است یا حكومت می‌خواهد دین را در خدمت خود بگیرد. متخذ از همان فكر است. به هر حال اینها ظرایفی است و اتفاقاً اشكال ندارد بحث شود. حالا هم كه بحث شده به نظر من باید مباحثه كنیم، حرف بزنیم، نظر بدهیم و مبانی مان را بگوییم. متاسفانه زود متهم می‌كنیم، نسبت می‌دهیم، خط‌ونشان می‌كشیم، حكم صادر می‌كنیم، احكام را تشخیص می‌دهیم، اجتهاد می‌كنیم، فتوا می‌دهیم، قضاوت می‌كنیم و بعد مجری می‌شویم، فرماندهی میدانی می‌كنیم و بسیج می‌كنیم كه همه برای اجرای این حكم بیایند. اینكه رسمش نیست. اینكه مدل صحیحی نیست.

به هر حال دین محور و مصدر همه امور جامعه ماست. این كاملاً موضوع روشنی است. دولت متخذ از معارف دینی است. جمهوری اسلامی برگرفته از تعالیم دینی ماست. دولت موظف به اجرای دستورات دینی است. نسبت به این هم خود را متعهد و ملتزم می‌داند. البته در راه اجرای این دستور باید با دقت و بررسی بهترین، موثرترین، كم‌هزینه‌ترین، كم‌آسیب‌ترین و پربهره‌ترین روش را انتخاب كند تا زودتر و با هزینه كم به هدف برسیم. اینها یك اصول صحیح و منطقی و عقلانی است. دین هم ما را به همین روش‌ها دعوت كرده و هدایت می‌كند.

چنین برخوردهایی سابقه تاریخی هم دارد؟
بله، زمان پیامبر(ص) و امیرالمومنین(ع) داشتیم. پیامبر می‌رفت جایی كه مشروب بود و دستور می‌داد همه اینها را را بریزید بشكنید. نیز مثلاً زن‌ها تا قبل از اینكه آیه حجاب آمد رعایت نمی‌كردند. وقتی آیه حجاب آمد تذكر داده شد كه همه رعایت كنند. زمان صدر اسلام، زمان خلفا و همچنین زمان حضرت امیرالمومنین اینها تذكر داده می‌شد. البته بیشتر در حوزه ظاهری جامعه بود. یعنی مسائل دینی باید در نظم و ظاهر جامعه رعایت شود. دولت هم نسبت به این ظاهر مسئول است.

در حوزه فردی خیلی دخالت نمی‌كرد.
اگر ظهور علنی داشت، فرق نمی‌كند. اگر علنی باشد حوزه اجتماعی یا فردی‌اش خیلی فرق نمی‌كند. وقتی اجتماعی باشد همه‌اش علنی و ظاهری است. تردیدی در آن نیست. چون اینها به همه مربوط است. حكومت و دولت نسبت به دین مسئولیت تام دارد. طبیعی است نسبت به حوزه فردی وقتی مسئول است كه رفتارش ظهور اجتماعی پیدا می‌كند. نمونه‌های تاریخی داریم. به هر حال چون حكومت، به‌خصوص بر اساس آموزه‌های شیعی، كم‌تر در اختیار ما بوده تكه‌های تاریخی ما بسیار محدود و كم است.

به تعبیر مرحوم شهید مطهری دین راه است، منزل و توقفگاه نیست. یعنی اسلام متناسب با نیازهای روز جامعه برنامه دارد. وقتی اكراه در دین ما وجود ندارد، این تناقض را چطور رفع می‌كنید؟
ببینید من گفتم خوش ندارم به عنوان یك مدیر اجرایی وارد این ادبیات شوم ولی چون بحث مطرح شده دیگر این‌جا جای سكوت نیست و اگر مختصر اطلاع و نظری داریم، وظیفه ماست كه نظرمان را ابراز كنیم. اسلام حتماً به انسانی احترام می‌گذارد كه عاقل، مختار و‌ آزاد باشد و آگاهانه تصمیم بگیرد. از این جهت اصلاً تكلیف در اسلام بر اساس عدم اكراه، عدم اجبار و عدم اضطرار است. پاداش، ثواب و عِقاب هم دقیقاً‌ با این اصول ارتباط مستقیم دارد. از این جهت خداوند كسی كه از باب اضطرار و اكراه عمل نامناسب و نامشروعی انجام داده را عقاب نمی‌كند و كسی كه از روی ناآگاهی یا اجبار عمل خوبی انجام داده را مستحق ثواب نمی‌داند. مگر امتنانا. در فقه هم داریم كه خدا منت می‌گذارد و به كسی تفضل می‌كند.

همانطور كه به خیلی‌ها لطف می‌كند و نعمت می‌دهد، به این آدم هم می‌دهد. ولی او را مستحق ثواب و پاداش نمی‌داند. این اساس تفكر دینی ماست. اسلام از این جهت اصلاً كسی را قبول ندارد. از تفكر دینی این را می‌فهمیم. مگر می‌شود با زور و اجبار كسی به بهشت برود. نه، این منطق قابل‌دفاع نیست. حكومت هم نباید این كار را بكند. دین هم دنبال این نیست كه مردم را با زور به بهشت ببرد. اصلاً بهشت برای انسان‌هایی است كه عاقلانه، آگاهانه و از روی اختیار عمل ثواب و درست و خیر را انجام داده‌اند. روشن است كه بهشت برای این آدم‌هاست. در آیات قرآن آمده: «الذین انعم‌الله علیهم من النبیین و الصدیقین و الشهدا و الصالحین» یا «اهدنا الصراط المستقیم صراط الذین انعمت علیهم». خیلی روشن است كه بهشت برای این‌هاست. اما این‌جا یك مطلب خیلی جدی وجود دارد. به نظر من آنچه جناب آقای رئیس‌جمهور فرموده درست است اما ایشان به بخش‌های دیگر بحث اشاره نكرد. برخی بزرگان ما به بخش‌های دیگرش را اشاره كردند. آن هم به نظرم كاملاً حرف درستی است. البته ما باید راه بهشت را برای مردم هموار كنیم. یعنی مردم را هدایت و راهنمایی كنیم. این كار دولت است.

حكومت و دولت باید راه رسیدن به بهشت را برای جامعه هموار كند. طرف مقابلش هم كاملاً درست است. یعنی حكومت باید تا آن‌جا كه می‌تواند راه سقوط و پرت‌شدن به جهنم، گمراهی و جهنمی‌شدن را محدود كند. البته نه محدودیتی كه انسان‌ها دیگر نتوانند خلاف كنند. در آن صورت ارزش انسانی از دست می‌رود. ما نمی‌توانیم هیچ كس هم نمی‌تواند راه جهنم را بر كسی ببندد. اصلاً برخی از مفسرین «لا اكراه فی الدین» را امر تكوینی می‌دانند. یعنی می‌گویند خدا تكویناً نخواسته و اینچنین قرار نداده كه انسان‌ها مكرهاً متدین شوند.

اصلاً ساخت انسان اینچنین نیست. خدا انسان را آزاد و مختار آفریده. موجودی با این مختصات خلق كرده. طبعاً به موجودی كه اینچنین خلق كرده اكراه و اجبار نمی‌كند. چون می‌داند او نمی‌پذیرد. چون او مصنوع و مخلوق این خداست و خدا با این مختصات خلقش كرده. بنابراین برخی مفسرین «لا اكراه» را امر تكوینی می‌دانند. البته به نظر من نیاز نیست آن را امر تكوینی بدانیم. امر تشریعی می‌دانیم. تفسیرش مفصل است و نمی‌خواهم وارد آن شوم. در احكام دینی مان هم كاملاً روشن است. پس از این جهت همه اینها قابل‌جمع و روشن و درست است. اگر یك عالم بزرگ بگوید ما باید راه بهشت را باید هموار و راه جهنم را سخت كنیم، كسی نباید استنباط كند می‌خواهند با زور مردم را به بهشت ببرند.

اگر كسی چنین استنباط كند اشتباه كرده. اگر جناب آقای رئیس‌جمهور بفرماید ما نمی‌خواهیم مردم را به زور به بهشت ببریم، كسی حق ندارد استفاده و استنباط كند كه ایشان می‌گوید ما برای بهشتی‌شدن مردم وظیفه‌ای نداریم و كاری نمی‌كنیم یا در رابطه با جهنمی‌شدن مردم مسئولیت و دغدغه‌ای نداریم. اصلاً كسی نمی‌تواند دغدغه جهنمی‌شدن جامعه، مردم و هموطنانش و دیگر انسان‌ها را نداشته باشد. ما دغدغه همه انسان‌های دنیا را داریم كه جهنمی نشوند. چرا دغدغه نداریم. ما دغدغه همه انسان‌های عالم را داریم كه بهشتی شوند. چرا این دغدغه را نداریم.

این روزها حضرت آیت‌ا... مهدوی‌كنی در بستر بیماری است. از خدا می‌خواهیم كه شفای عاجل نصیبش كند. ایشان یك جمله بسیار زیبا و شنیدنی دارد. یادی و تجلیلی از ایشان كنیم. همیشه می‌فرماید: ما بنا داریم برویم بهشت. بعضی وقت‌ها مطرح می‌كرد كه وظیفه داریم مردم را هدایت و بهشتی كنیم. باید همه را بهشتی كنیم. این منطق علمای ما و همه ماست. در این زمینه وظیفه داریم. به هر حال طرح این مطالب اگر بی حاشیه، بدون سوءظن،گروكشی، انتقام‌گیری، حذف و كشمكش‌های ناروا و بی‌حاصل باشد، خوب است. اتفاقاً این بحث‌ها بحث‌های قشنگ و زیبایی است. جامعه هم از آن استفاده می‌كند و لذت می‌برد. ولی متاسفانه این برداشت‌ها می‌شود. باز توصیه می‌كنم كه به‌خصوص ما مسئولین باید یك خرده از طرح این مطالب احتراز كنیم. به دلیل همان «فی قلوبهم زیغ».

به هر حال این‌طرف هم مشكلات زیادی داریم. بهشتی‌كردن مردم فقط با نماز و روزه كه نمی‌شود. اما اصول و مبانی احكام دین لایتغیر است. یعنی حرام حضرت رسول تا قیامت حرام است. حلالش هم همین‌طور. تفسیر شما از اینكه اسلام با مقتضیات زمان تغییر می‌كند چیست؟در این سی‌وپنج سال ما چقدر موفق بوده بر اساس مقتضیات نیاز مردم تغییر ایجاد كند؟

به نكات خوبی اشاره كردید. ولی اینها چند موضوع است كه باید هر كدام را به تنهایی مورد بحث قرار دهیم. اگر بخواهیم به فرهنگ جامعه توجه كنیم، همانطور كه مقام معظم رهبری فرمود، باید به اقتصاد هم توجه كنیم. این كلام خیلی حكیمانه و خوب است. رهبری می‌فرماید امسال سال اقتصاد و فرهنگ است. باید رابطه اقتصاد و فرهنگ را كشف كنیم، تاثیر و تاثر فرهنگ و اقتصاد را ببینیم، از نگاه درون‌دینی و برون‌دینی به این مقولات بیندیشیم و راه‌های ارتباط آن دو را با هم ارزیابی كنیم. آن وقت این می‌شود یك منطق هوشمندانه و پیش‌برنده. فرهنگ بدون اقتصاد پایدار نخواهد شد، عمق پیدا نخواهد كرد و عوامل مخرب و مزاحمش زیاد خواهد بود. اقتصاد بدون فرهنگ جامعه را جلو نمی‌برد، اصلاحات عمیق در جامعه ایجاد نمی‌كند، نابرابری‌ها را حل نمی‌كند، تعالی روحی- معنوی در جامعه به وجود نمی‌آورد و توسعه اش توسعه ناقص خواهد كرد. اقتصاد، كه موتور توسعه است، بدون فرهنگ توسعه ناقص به وجود می‌آورد. اینها مسائل اساسی است.

همانطور كه اشاره كردید مگر می‌شود فرهنگ جامعه را اصلاح كرد در حالی كه به جوان، نیاز و كشش‌های درونی‌اش بی‌توجه بود. مگر می‌شود نیازهای یك خانواده را تامین نكرد بعد به این خانواده گفت در مسیر سالم حركت كند. متاسفانه بسیاری از سرقت‌ها، دزدی‌ها و روآوردن به تبهكاری‌های اجتماعی، ناهنجاری‌های اخلاقی، مواد مخدر و اعتیادها، افول شخصیت انسانی، مادی‌شدن شخصیت انسان و كالاشدن انسان به خاطر فقر، مشكلات معیشت افراد جامعه، عدم آموزش، عدم تحصیل، عدم تربیت و ضعف رفتاری اجتماعی است. ما به اینها توجه نكردیم. آن وقت انتظار داریم كه جامعه ما خوب باشد و شهروندها، جوان‌ها، دخترها و پسرهای ما از هر عیب و نقصی مبرا باشند. نمی‌شود. این انتظار درست نیست. باید بطور جدی به آن پرداخت.

در این مورد روایات عجیبی داریم. پیامبر(ص) می‌فرماید: «اللهم بارك لنا فی الخبز. لولا الخبز ماصلینا و لاصمنا و لاادینا فرائض ربنا عزوجل/ پروردگارانان ما رامبارك فرما! اگر نان نباشد نمی‌توانیم نمازبخوانیم ونه روزه بگیریم ونه دیگرواجبات پروردگارعزوجل راانجام دهیم». این قدر این عبارت عجیب و گویاست. از این بیان واضح‌تر. البته خبز به معنای نان نیست. همان معاش است. در ادبیات دینی و روایات چنین تعبیری زیاد داریم. به هر حال اینها وظایف حكومت است. حكومت دینی یعنی این. یعنی حكومت دغدغه دین مردم را داشته باشد. دغدغه دین این نیست كه فقط مدام بگوید درست راه برو، لباست را درست بپوش، نزاكت رفتاری داشته باش و این‌جا شلوغ نكن. تنها اینها نیست. می‌گوید زندگی، معاش، رفتار، دانش و رفاه واخلاق و دینش را درست كن، ضمناً تربیتش كن، واجبات دینی را به او آموزش بده و بستر را برای واجبات دینی آماده كن. وقتی محلات مسجد تمیز و مرتب ندارد جوان رغبت نمی‌كند برود نماز بخواند.

یكی از دلایلی كه رغبت جوان‌های ما در دانشگاه‌ها به نماز زیاد شده این است كه مساجد خوب، بزرگ، تمیز و نظیف در دانشگاه‌ها ساخته‌ایم. البته كارهای خوب دیگری هم شده ولی این یك دلیل است. هر كجا یك مسجد خوب وتمیز، یك امام جماعت خوب و یك هیات امنای خوب داریم نمازخوان و به‌خصوص نمازخوان جوان زیاد داریم. این روشن است. رابطه‌ها خیلی مشخص است. نمی‌توانیم به اینها بی‌توجه باشیم. حكومت و دولت در این‌جا نقش زیادی دارد. از این جهت حكومت دینی آمده برای پاسخ‌گویی به همه حرف‌ها. واقعاً باور دارم جمهوری اسلامی كارهای بسیار بزرگ، قابل‌ستایش، قابل‌تقدیر و قابل‌مباهات انجام داده. ببینید ما یك فقر، كمبود و عقب‌ماندگی چندصدساله و بیش از هزارساله داریم. نباید انتظار داشته باشیدجمهوری اسلامی بتواند به راحتی این فاصله طولانی را پر كند.

اگر شما از ضعف‌ها، عیب‌ها و اشتباهات هم بگویید فكر می‌كنم بیشتر از شما اطلاع دارم و به آن اقرار دارم و معترفم. اما راه رفته‌مان راه بسیار بلند و قابل‌تقدیری است. اگر به آن راهِ رفته خوب نگاه كنیم می‌توانیم این امید و اعتماد و توان را برای حل مشكلات باقیمانده‌مان پیدا كنیم. به نظر من این نگاه دقیق است.

اتفاقاً حضرت امام(ره) فوق‌العاده روی این مساله توجه داشتند. ایشان به ما یاد دادند كه اصول چیست و اول سراغ اصول بروید. مقام معظم رهبری هم به دقت این خط را تعقیب كرد. اول باید به اصول توجه شود. آن وقت كم‌كم از اصول به فروع و مطالب بعدی می‌پردازیم. بله، الان واقعاً خیلی ضعف و كاستی داریم. مشكلات مان خیلی زیاد است. نباید اینها را پنهان كنیم. من جزو آدم‌هایی هستم كه به پنهان‌كاری اعتقاد ندارم. معتقدم باید مشكلات جامعه و ضعف‌ها را گفت. نباید هراسید. باید به مردم اعتماد كرد، اطلاعات مردم را بالا برد و از مردم كمك خواست. هرچه در این امور به جامعه اعتماد كنیم، فضایش را باز كنیم وبه آن اطلاعات بدهیم باید بدانیم كه بازخورد و نتیجه بهتری به ما خواهد داد. اما معتقدم این اطلاعات را باید به همراه دیگر اطلاعات داد. اگر فقط این اطلاعات را بدهید یأس، بی‌امیدی، نگرانی و آینده سیاه و تاریكی در روال جامعه و مردم به‌خصوص جوان‌ها قرار داده‌اید. ولی اگر واقعیت‌ها را قشنگ گفتید اما توانایی‌ها، راه رفته، موفقیت‌ها، دستاوردها و ظرفیت‌ها را هم بیان كردید نه تنها جامعه پیام‌های منفی دریافت نمی‌كند بلكه انگیزه‌اش بیشتر خواهد شد، روحیه‌اش بالا خواهد رفت و اتفاقاً نسبت به حل مشكلاتش واقع‌بین خواهد شد. چون می‌بیند این ضعف‌ها، سنگلاخ‌ها، چاله‌چوله‌ها ودره‌ها جلوی پایش است. ضمناً می‌داند این توانایی را هم دارد. پس آگاهانه، هوشمندانه و با اراده می‌رود مشكلاتش را حل و از خطرها عبور كند.

اگر با یك منطق عاقلانه به صورت متعادل و هوشمندانه به مباحث دینی، چه نظری و چه اجرایی، بپردازیم فكر می‌كنم هیچ دغدغه‌ای نداشته باشیم. امام ما را وارد این میدان كرده. اتفاقاً شعار «ما می‌توانیم» بیش از آنكه به ما توان حل مشكلاتمان را بدهد، به ما روحیه بیشتر و ظرفیت تولید محتوای بیشتری می‌دهد. این موضوع مهم‌تری است. الان دنیا دنیای توان نرم، قدرت نرم و ثروت نرم است. در آینده دنیا را ظرفیت‌های نرم تشكیل می‌دهد. سهم قدرت نرم، ثروت نرم و ابزار نرم بسیار بزرگ‌تر خواهد بود. همه نظریه‌پردازان این را می‌گویند. امام در این دنیای پرادعا، پرآشوب و پرمكتب بااین همه زرق‌وبرق‌های مدعیان و تمدن‌سازان و فیلسوفان به ما جسارت داد. به ما گفت اتفاقاً شما صاحب ثروت بسیار بسیار عظیم و بزرگی هستید.

من واقعاً از این جهت جامعه‌مان را توانا می‌دانم. نخبگان زیاد، اهل فرهنگ خوب، اهل هنر، نظریه‌پردازان زیاد و جوان‌های باانگیزه و باجسارتی داریم. به‌خصوص در حوزه‌های نرم و حوزه‌های مجازی. ما الان صاحب یك لشكر قدرتمند باانگیزه در حوزه مجازی هستیم. در حوزه مجازی نگران نیستم و معتقدم الان وقت هماوردی در این حوزه‌هاست. الان به جایی رسیده‌ایم كه می‌توانیم به عنوان یك قدرت تاثیرگذار در این فضاها ورود پیدا كنیم و تاثیرگذار باشیم. البته جنگ است. كسی فكر كند تلفات نمی‌دهیم. اشتباه است اگر كسی چنین فكر كند. هر جنگی تلفات دارد. رفتن به میدان‌ها حتما همراه با تلفات است. ولی از تلفاتش نباید بترسیم. باید دقت كنیم و تلفاتمان را به حداقل برسانیم. همچنین یك ركن اساسی این است كه بدون سوءظن به همدیگر وارد این میدان‌ها شویم. به هم اعتماد كنیم، نسبت به همدیگر خوشبین شویم وسعی كنیم از ظرفیت‌های همدیگر خوب استفاده كنیم. اگر این‌طور شود نظام، كه موفق بوده، در آینده موفقیت‌های بزرگی در انتظارش است. یعنی این رفتار ما را به قله‌های موفقیت بسیار بسیار نزدیك خواهد كرد. تبیینی كه از اسلام، آموزه‌های اماممان ورهنمودهای رهبری و علما و بزرگان و نخبگانمان می‌فهمیم این است. فكر می‌كنم الحمدلله این ظرفیت در بین ما وجود دارد.
اخبار سیاسی - آرمان

ویدیو مرتبط :
دین دین دیرن ooo دین دین دیرین ooo

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

جدیدترین انتقادات متکی: دولت متکفل دین مردم نبوده و بنا نیست دین مردم را دولتی کنیم/ برخی خود را طلبکار انقلاب می‌دانند

جدیدترین انتقادات متکی: دولت متکفل دین مردم نبوده و بنا نیست دین مردم را دولتی کنیم/ برخی خود را طلبکار انقلاب می‌دانند

منوچهر متکی که تا کنون از بیان جزئیات نحوه خروجش از کابینه کمتر سخن گفته است؛ انتقاداتی جدید را علیه برخی رفتارهای دولت کنونی عنوان کرد.

 

 

«در برخی از ادارات نمی‌توان بدون پرداخت رشوه کاری از پیش برد» و « دولت متکفل دین مردم نبوده و بنا نیست دین مردم را دولتی کنیم»؛ طاقدیسهای انتقادات وی در سخنرانی امشبش در نشست همیاران تهران جبهه پیشگامان خدمت بود.

وزیر برکنار شده امور خارجه که این روزها یکی از پنج عضو ائتلاف بزرگ اصولگرایان برای انتخابات ریاست جمهوری است، از جایگاه استراتژیک ریاست‌جمهوری سخن گفت و یادآور شد: قرار نیست که یک رئیس‌جمهور برنامه‌سازی کند و قرائت‌های مختلفی از دین را باز کند چرا که دولت متکفل دین مردم نبوده و بنا نیست دین مردم را دولتی کنیم. از این رو جایگاه رئیس‌جمهور در امر کشورداری بسیار استراتژیک است.

محمود احمدینژاد بارها و بارها در سخنرانیهایش از جلوههای مختلف دین، هدف از خلقت انسان، پردههایی از عبادت و حتی خلقت به دست انسان سخن گفته است.

متکی با تأکید بر اینکه دولت مسئول معیشت مردم است، گفت: جایی که باید قرائت‌ مختلف از دین تبیین شده و ارکان نظام هدایت و هماهنگ شوند جایگاه رهبری است که یک امر ایدئولوژیک محسوب می‌شود. لذا اگر دولتی به سمت ایدئولوژی‌سازی حرکت کند انحراف از جایگاهش آغاز می‌شود.

به گزارش فارس، این عضو ائتلاف اکثریت اصولگرایان با اشاره به اظهارنظر یکی از مراجع درباره تورم و گرانی و موضع‌گیری دولتی‌ها مبنی بر اینکه آنها نباید به این عرصه ورود کنند، ادامه داد: یکی از مراجع می‌گفت وقتی دولت به بحث امام زمان(عج) و دین مردم می‌پردازد ما نیز باید به فکر نان مردم باشیم.

وی همچنین با بیان اینکه برخی در انتخابات خواست خود را برای رسیدن به نتیجه انتخابات القاء می‌کنند اظهار داشت: ما جمعی را تشکیل داده‌ایم، چرا که معتقدیم با هم بودن رمز پیروزی در هر حرکت جمعی است. بنده در حوزه‌های مختلفی در عرصه کارزار کشورداری حضور داشته‌ام. سن و سال ما برای پز دادن گذشته است و ورودمان در این انتخابات برای ثبت در تاریخ نیست. بنده برای پز دادن و سهم‌خواهی به میدان انتخابات نیامده‌ام چرا که به لطف جمهوری اسلامی فرصت هرگونه خدمتی را داشته‌ام.

این عضو ائتلاف اکثریت اصولگرایان ادامه داد: شرایط امروز کشور را می‌توان در دو یا سه حوزه اقتصاد، روابط خارجی و رفتار مسئولان با یکدیگر تقسیم‌بندی کرد.

وی بر همین اساس به نزاع مسئولان دو قوه اشاره کرد و افزود: پیامد اول چنین نزاعی کاهش اعتماد عمومی نسبت به ارکان نظام و پیامد دیگر این است که افراد می‌گویند اگر آنها در سطوح بالا دعوا می‌کنند چرا ما در سطوح پایین دعوا نکنیم و از این رو می‌بینیم که در برخی از ادارات نمی‌توان بدون پرداخت رشوه کاری از پیش برد. ما نمی‌خواهیم هیچ کار مثبتی را در انقلاب نفی کنیم و دست کسانی را که به این ملت خدمت کرده‌اند را می‌بوسیم اما برخی خود را طلبکار انقلاب می‌دانند./خبرآنلاین