6 ورزش ضدآرتروز

 

 

 

بيماري مزمن و پيشرونده‌اي است که با تحليل رفتن غضروفي که بخش انتهايي استخوان‌ها را در مفاصل مي‌پوشاند، مشخص مي‌شود. نتيجه اين بيماري، درد و سفتي در مفصل و عضلات و رباط‌هايي است که آن را احاطه مي‌کنند...

درمان جراحي براي اين بيماري وجود ندارد ولي با تدابيري مي‌توانيد مانع پيشرفت آرتروز شويد که از مهم‌ترين تدابير مورد بحث، ورزش‌هاي خاص است.

آرتروز يکي از علل اصلي معلوليت و ناتواني است. هم مردان و هم زنان به اين بيماري مبتلا مي‌شوند اما زنان معمولا پس از 55 سالگي، حدود 10 سال ديرتر از مردان به اين بيماري مبتلا مي‌شوند. اين بيماري اغلب مفاصل لگن، زانوها، ستون فقرات و دست‌ها را گرفتار مي‌کند.

 

از آنجايي که اغلب افراد مبتلا به آرتروز سالمند هستند (حدود نيمي از افراد بالاي 65 سال درجاتي از آرتروز را دارند) مدت‌ها تصور مي‌شد که اين بيماري بخش طبيعي پيري است که بيانگر فرسودگي غضروف مفصل در طول عمر است اما کارشناسان اکنون مي‌دانند که عوامل بسياري علاوه بر سن در ايجاد آرتروز دخيل هستند.

خطر ابتلا به آرتروز ممکن است به ارث برسد. آسيب‌ها يا بيماري‌ها نيز ممکن است تخريب غضروف مفصل را شدت بخشند. سرعت پيشرفت آرتروز به ژنتيک، نيروهاي بيومکانيکي و فرآيندهاي زيستي و شيميايي بستگي دارد که همه آنها از فردي به فرد ديگر متفاوت است.

 

افزايش وزن به شدت با آرتروز ارتباط دارد زيرا وزن اضافه فشار وارد بر زانوها، لگن و ستون فقرات را افزايش مي‌دهد. بررسي مداوم افرادي که در فرامينگهام ماساچوست زندگي مي‌کنند، نشان داده است افراد داراي اضافه وزن در دهه 20 زندگي، در دهه 30 و در دهه 40 زندگي ميزان بالاتر آرتروز دارند. سنگين‌‌ترين زنان در مقايسه با لاغرترين زنان دو بار با احتمال بيشتر دچار آرتروز مي‌شوند و احتمال آرتروز زانو در آنها سه برابر است.

 

در «بررسي سلامت پرستاران» در آمريکا نشان داده شد که زناني که در 18 سالگي بيشترين وزن را داشتند، نسبت به زنان با کمترين وزن 7 بار بيشتر در معرض خطر آرتروز مفصل لگن بوده‌اند.

 

ورزش جزيي از درمان آرتروز است

 

علاجي براي آرتروز وجود ندارد اما شما مي‌توانيد کارهايي را انجام دهيد که پيشرفت آن را کندتر کند، درد را کاهش دهد و کارکرد مفصل را حفظ کند يا بهبود بخشد. اگر اضافه وزن داريد يا چاق هستيد، کاهش وزن به خصوص مفيد است. اغلب مي‌توانيد با مسکن‌هاي معمول مانند استامينوفن يا ايبوپروفن و آسپيرين درد را تسکين دهيد. استفاده از عصاها، اسپلينت‌ها يا بريس‌ها ممکن است براي حفاظت مفصل از آسيب بيشتر ضروري باشد اما يک شيوه درماني وجود دارد که افراد مبتلا به آرتروز بايد هر روز استفاده کنند: ورزش.

 

 

 

ورزش مرتب، عضلات را تقويت مي‌کند و انعطاف‌‌پذيري و توان حفظ تعادل را بهبود مي‌بخشد. ورزش نه تنها به تسکين درد و سفتي مفاصل کمک مي‌کند، بلکه سطح سلامت عمومي فرد را نيز ارتقا مي‌دهد. همچنين ورزش به عنوان وسيله‌اي براي بهبود خلق و خو و براي پيشگيري از ساير بيماري‌هاي شايع در سالمندي مفيد است.

 

جامعه طب سالمندي آمريکا در سال 2001 توصيه کرد که ورزش بخش ثابتي در درمان آرتروز در افراد 65 ساله و بالاتر باشد. اين انجمن همچنين پس از بررسي شواهد نتيجه کرد که ورزش در حد متوسط، بر خلاف نگراني برخي از افراد، خطر آرتروز را افزايش نمي‌دهد؛ گرچه فعاليت جسمي شديد يا شرکت در ورزش‌هاي رقابتي در طول زندگي ممکن است چنين اثري داشته باشد. پژوهش‌ها نشان مي‌دهد که زنان سالمند مي‌توانند با انجام يک يا دو ساعت فعاليت جسمي با شدت متوسط در هر هفته از درد ناشي از آرتروز جلوگيري کنند.

ورزش نکردن ممکن است به طور مستقيم در آرتروز نقش داشته باشد؛ به خصوص به علت تحليل رفتن عضلات حمايت‌کننده و جاذب ضربه، مثل عضلات اطراف زانو. اجزاي اصلي برنامه ورزشي که براي مبتلايان به آرتروز توصيه مي‌شود، فعاليت‌هايي است که انعطاف‌پذيري، قدرت عضلاني و استقامت را افزايش مي‌دهند.

 

برنامه ورزشي بايد براي هر فرد به طور جداگانه طرح‌ريزي شود تا از آسيب و تشديد آرتروز جلوگيري کند. اين امر به معناي آن است که بايد پزشک، فيزيوتراپيست يا ساير متخصصان پزشکي باتجربه در درمان آرتروز در ابتدا فرد را ارزيابي کنند.

 

فعاليت‌هايي که پزشک شما توصيه مي‌کند و اينکه چه اندازه و با چه فواصل زماني ورزش کنيد، به عوامل گوناگون بستگي خواهد داشت؛ از جمله اينکه کدام مفاصل درگير آرتروز هستند، شدت درد در چه حدي است، ميزان تناسب اندام شما چه‌قدر است و اينکه شما به چه بيمار‌ي‌هاي ديگري مبتلا هستيد؟

 

ورزش‌هاي استقامتي يا هوازي

 

ورزش‌هاي هوازي کم‌شدت مي‌تواند کارکرد قلبي عروقي و کلي بدن را بهبود بخشد، احساس سلامت در فرد ايجاد کند، به کنترل وزن کمک کند و در عين محافظت از مفاصل به تقويت عضلات کمک کند. گزينه‌هاي مناسب شامل پياده‌روي، شناکردن و پاروزني و استفاده از دستگاه ورزشي اليپتيکال است.

 

از فعاليت‌هايي که فشار بيش از حدي روي زانو مي‌آورد (مانند دويدن) و ورزش‌هايي که شامل پرش، پيچش سريع يا توقف ناگهاني است (مانند تنيس و بسکتبال) خودداري کنيد. شنا و ورزش‌هاي درون استخر براي افراد مبتلا به آرتروز منافع متعددي دارند. آب گرم براي عضلات و مفاصل تسکين دهنده است. اثر شناوري آب فشار وارد بر مفاصل شما را کاهش مي‌دهد و آب مقاومتي را فراهم مي‌کند که به قدرت عضلات مي‌افزايد. سعي کنيد که ورزش‌هاي هوازي کم‌شدت را دست کم چهار بار در هفته حداکثر تا 30 دقيقه در روز انجام دهيد.

 

 

 

 

نکته آخر

 

دوسوم افرادي که آرتروز زانو دارند، زن هستند و کفش‌هاي پاشنه بلند، يکي از علل شيوع آرتروز در زنان است. کارشناسان مي‌گويند کفش‌هاي پاشنه بلند فشار غيرمعمولي را هم بر جلو و هم بر عقب زانو وارد مي‌کنند. حتي يک پاشنه 4 سانتي‌متري مي‌تواند فشار در دو محل رايج براي تخريب ناشي از استئوآرتريت را افزايش دهد: مفصل زير کلاهک زانو (مفصل کشککي- راني)و سطوح مفصلي در طرف دروني زانو (بخش داخلي زانو). پس زنان چه کفشي بايد بپوشند؟ کارشناسان مي‌گويند کفش‌هاي با پاشنه کوتاه و داراي قوس کم اجازه مي‌دهد پا با زمين تماس داشته باشد و به‌طور طبيعي به جلو حرکت کند.

ویدیو مرتبط :
مشق فرهنگ پهلوانی در ورزش زورخانه‌ای کهن ترین ورزش ایرانی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

۶ ورزش ضدآرتروز

 

آرتروز یکی از علل اصلی معلولیت و ناتوانی است. هم مردان و هم زنان به این بیماری مبتلا می شوند اما زنان معمولا پس از ۵۵ سالگی، حدود ۱۰ سال دیرتر از مردان به این بیماری مبتلا می شوند. این بیماری اغلب مفاصل لگن، زانوها، ستون فقرات و دست ها را گرفتار می کند. از آنجایی که اغلب افراد مبتلا به آرتروز سالمند هستند (حدود نیمی از افراد بالای ۶۵ سال درجاتی از آرتروز را دارند) مدت ها تصور می شد که این بیماری بخش طبیعی پیری است که بیانگر فرسودگی غضروف مفصل در طول عمر است اما کارشناسان اکنون می دانند که عوامل بسیاری علاوه بر سن در ایجاد آرتروز دخیل هستند.

 

خطر ابتلا به آرتروز ممکن است به ارث برسد. آسیب ها یا بیماری ها نیز ممکن است تخریب غضروف مفصل را شدت بخشند. سرعت پیشرفت آرتروز به ژنتیک، نیروهای بیومکانیکی و فرآیندهای زیستی و شیمیایی بستگی دارد که همه آنها از فردی به فرد دیگر متفاوت است.

 

افزایش وزن به شدت با آرتروز ارتباط دارد زیرا وزن اضافه فشار وارد بر زانوها، لگن و ستون فقرات را افزایش می دهد. بررسی مداوم افرادی که در فرامینگهام ماساچوست زندگی می کنند، نشان داده است افراد دارای اضافه وزن در دهه ۲۰ زندگی، در دهه ۳۰ و در دهه ۴۰ زندگی میزان بالاتر آرتروز دارند. سنگین ترین زنان در مقایسه با لاغرترین زنان دو بار با احتمال بیشتر دچار آرتروز می شوند و احتمال آرتروز زانو در آنها سه برابر است.

 

در «بررسی سلامت پرستاران» در آمریکا نشان داده شد که زنانی که در ۱۸ سالگی بیشترین وزن را داشتند، نسبت به زنان با کمترین وزن ۷ بار بیشتر در معرض خطر آرتروز مفصل لگن بوده اند.

 

● ورزش جزیی از درمان آرتروز است

 

علاجی برای آرتروز وجود ندارد اما شما می توانید کارهایی را انجام دهید که پیشرفت آن را کندتر کند، درد را کاهش دهد و کارکرد مفصل را حفظ کند یا بهبود بخشد. اگر اضافه وزن دارید یا چاق هستید، کاهش وزن به خصوص مفید است. اغلب می توانید با مسکن های معمول مانند استامینوفن یا ایبوپروفن و آسپیرین درد را تسکین دهید. استفاده از عصاها، اسپلینت ها یا بریس ها ممکن است برای حفاظت مفصل از آسیب بیشتر ضروری باشد اما یک شیوه درمانی وجود دارد که افراد مبتلا به آرتروز باید هر روز استفاده کنند: ورزش.

 

ورزش مرتب، عضلات را تقویت می کند و انعطاف پذیری و توان حفظ تعادل را بهبود می بخشد. ورزش نه تنها به تسکین درد و سفتی مفاصل کمک می کند، بلکه سطح سلامت عمومی فرد را نیز ارتقا می دهد. همچنین ورزش به عنوان وسیله ای برای بهبود خلق و خو و برای پیشگیری از سایر بیماری های شایع در سالمندی مفید است. جامعه طب سالمندی آمریکا در سال ۲۰۰۱ توصیه کرد که ورزش بخش ثابتی در درمان آرتروز در افراد ۶۵ ساله و بالاتر باشد. این انجمن همچنین پس از بررسی شواهد نتیجه کرد که ورزش در حد متوسط، بر خلاف نگرانی برخی از افراد، خطر آرتروز را افزایش نمی دهد؛ گرچه فعالیت جسمی شدید یا شرکت در ورزش های رقابتی در طول زندگی ممکن است چنین اثری داشته باشد. پژوهش ها نشان می دهد که زنان سالمند می توانند با انجام یک یا دو ساعت فعالیت جسمی با شدت متوسط در هر هفته از درد ناشی از آرتروز جلوگیری کنند.

 

ورزش نکردن ممکن است به طور مستقیم در آرتروز نقش داشته باشد؛ به خصوص به علت تحلیل رفتن عضلات حمایت کننده و جاذب ضربه، مثل عضلات اطراف زانو. اجزای اصلی برنامه ورزشی که برای مبتلایان به آرتروز توصیه می شود، فعالیت هایی است که انعطاف پذیری، قدرت عضلانی و استقامت را افزایش می دهند. برنامه ورزشی باید برای هر فرد به طور جداگانه طرح ریزی شود تا از آسیب و تشدید آرتروز جلوگیری کند. این امر به معنای آن است که باید پزشک، فیزیوتراپیست یا سایر متخصصان پزشکی باتجربه در درمان آرتروز در ابتدا فرد را ارزیابی کنند.

 

فعالیت هایی که پزشک شما توصیه می کند و اینکه چه اندازه و با چه فواصل زمانی ورزش کنید، به عوامل گوناگون بستگی خواهد داشت؛ از جمله اینکه کدام مفاصل درگیر آرتروز هستند، شدت درد در چه حدی است، میزان تناسب اندام شما چه قدر است و اینکه شما به چه بیمار ی های دیگری مبتلا هستید؟

 

● ورزش های استقامتی یا هوازی

 

ورزش های هوازی کم شدت می تواند کارکرد قلبی عروقی و کلی بدن را بهبود بخشد، احساس سلامت در فرد ایجاد کند، به کنترل وزن کمک کند و در عین محافظت از مفاصل به تقویت عضلات کمک کند. گزینه های مناسب شامل پیاده روی، شناکردن و پاروزنی و استفاده از دستگاه ورزشی الیپتیکال است. از فعالیت هایی که فشار بیش از حدی روی زانو می آورد (مانند دویدن) و ورزش هایی که شامل پرش، پیچش سریع یا توقف ناگهانی است (مانند تنیس و بسکتبال) خودداری کنید. شنا و ورزش های درون استخر برای افراد مبتلا به آرتروز منافع متعددی دارند. آب گرم برای عضلات و مفاصل تسکین دهنده است. اثر شناوری آب فشار وارد بر مفاصل شما را کاهش می دهد و آب مقاومتی را فراهم می کند که به قدرت عضلات می افزاید. سعی کنید که ورزش های هوازی کم شدت را دست کم چهار بار در هفته حداکثر تا ۳۰ دقیقه در روز انجام دهید.

 

 

● نکته آخر

 

دوسوم افرادی که آرتروز زانو دارند، زن هستند و کفش های پاشنه بلند، یکی از علل شیوع آرتروز در زنان است. کارشناسان می گویند کفش های پاشنه بلند فشار غیرمعمولی را هم بر جلو و هم بر عقب زانو وارد می کنند. حتی یک پاشنه ۴ سانتی متری می تواند فشار در دو محل رایج برای تخریب ناشی از استئوآرتریت را افزایش دهد: مفصل زیر کلاهک زانو (مفصل کشککی رانی)و سطوح مفصلی در طرف درونی زانو (بخش داخلی زانو). پس زنان چه کفشی باید بپوشند؟ کارشناسان می گویند کفش های با پاشنه کوتاه و دارای قوس کم اجازه می دهد پا با زمین تماس داشته باشد و به طور طبیعی به جلو حرکت کند.

منبع:سیمرغ