چرا بعضی بچه ها دیر دندان در می آورند؟

 

 

 

رویش دندان های شیری از حدود هشت ماهگی شروع می شود و تا حدود ۲/۵ سالگی ادامه دارد. بسیاری از والدین با نگرانی از تاخیر رشد دندان های فرزندشان، می پرسند این تاخیر تا چه زمانی طبیعی است.

 

باید گفت عوامل متعددی بر رویش دندان ها تاثیر می گذارند. حرکت رویشی دندان پس از آهکی شدن کامل تاج دندان، در حالی که ریشه شروع به تشکیل می کند درون فک به سمت دهان آغاز می شود، بنابراین رشدونمو ریشه در حرکت دندان ها بسیار مهم است. تغییرات پالپ (مجموعه رگ و عصب) دندان نیز عامل دیگری در رویش دندان ها محسوب می شود. تغییرات در بافت همبند اطراف دندان، تغییرات در استخوان آلوئول فک و تغییرات در بافت انتهای ریشه دندان نیز از همین عوامل هستند. شش ماه تاخیر در رویش این دندان ها، یعنی شروع رویش اولین دندان در یک سال و دو ماهگی، نباید والدین را نگران کند.

 

به طور معمول مداخله دندان پزشک برای رویش دندان ها حتی پس از این سن نیز کمتر صورت می گیرد. استفاده از وسایل پلاستیکی مخصوص می تواند به تسریع در رویش دندان ها و کنار رفتن لثه از روی آن کمک کند. تاخیر در رویش دندان های شیری نسبت به دائمی ها کمتر دیده می شود. برخی بیماری ها یا عوامل دیگر در تاخیر رویش دندان ها موثر هستند.

 

در دندان های دائمی عوامل دیگری نیز مانند مسیر رویشی نادرست، دندان شیری انکیلوز (فک جوش)، سابقه ضربه به دندان شیری، سابقه درمان عصب دندان شیری، وجود دندان اضافه یا مواد استخوانی شبیه دندان، وجود کیست، شکل و اندازه غیرطبیعی، جوش خوردن دو دندان مجاور به یکدیگر و مشکلات ساختمان دندان، موثر هستند. لازم به ذکر است که تاخیر در رویش دندان های دائمی تا یک سال و نیم، گرچه نگران کننده نیست اما معاینات در این گروه سنی راحت تر و اقدامات مورد نیاز، آسان تر است بنابراین معاینات به موقع می تواند مفید باشد.

 

منبع:روزنامه سلامت

ویدیو مرتبط :
دیر شد دیر شد دیگه خیلی دیر شد

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

آیا دندان این بچه ارتودنسی می خواهد؟

 

 

 

 

مجموعه ای از علایم باید در نظر گرفته شود تا بتوان به سوال بالا پاسخ داد. سن، شرایط رشد و بلوغ کودک، نوع عارضه از لحاظ دندانی یا اسکلتی بودن آن، محل بروز و شدت آن از مواردی هستند که در کنار آگاهی ارتودنتیست از سلامت عمومی و وضعیت دندان ها و لثه وی و همچنین میزان علاقه مندی بیمار به انجام دادن ارتودنسی، در مجموع به ارتودنتیست کمک می کند که به این پرسش که بیمار «چه درمانی» نیاز دارد و اینکه «در چه زمانی» درمان را آغاز کند، پاسخ صحیح دهد....

 

اگر بیمار در شرایطی است که فقط دندان های شیری در دهان خود دارد، اردتودنسی مورد نیاز وی در گروه «درمان های پیشگیری» قرار گرفته و اقدامات پزشک متخصص معالج به جلوگیری از وقوع صدمات شدید بعدی، جلوگیری از انحراف رشد استخوانی و یا تثبیت یک عارضه جدی در کودک منجر می شود.

مقابله با «عادات غلط دهانی»، «حفظ فضای دندان شیری زود از دست رفته»، «تنگی فکی بالا» که خود به ایجاد رابطه غلط دندان ها در بعد عرضی منجر شده و به اصطلاح «کراس بایت» نامیده می شود، از جمله اقدامات پیشگیرانه در این مرحله هستند.

 

در زمانی که بیمار در سنین پیش از بلوغ قرار دارد و هنوز جهش رشدی ناشی از بلوغ در وی رخ نداده است، در صورت وجود ارتباط نادرست فکی، ارتودنتیست با کمک وسایل ویژه ای، نسبت به تغییر مسیر و اصلاح رشد استخوان فکی بیمار اقدام کرده و در حقیقت درمان استخوانی یا ارتوپدیک برای وی انجام می دهد، به این امید که بیمار در سنین جوانی نیازمند درمان جراحی نشود.

 

اگر بیمار در شرایط سنی است که در دهان خود مجموعه ای مخلوط از دندان های شیری و دایمی است و یا آنکه تمامی دندان های وی دایمی هستند، ارتودنتیست با توجه به مطالعات و معاینات کلینیکی و پاراکلینیکی قادر است اختلالاتی مانند جلوزدگی دندان ها، نامرتبی و شلوغی آنها، رابطه غلط دندان ها در بعد عرضی، قدامی خلفی و عمودی و یا مواردی مانند نهفتگی دندان ها و یا فقدان مادرزادی دندان ها را درمان کند. این گونه درمان ها جنبه اصلاحی داشته و اغلب به وسیله درمان ارتودنسی ثابت همراه با وسایل ویژه انجام می پذیرند.

 

ما معمولا توصیه می کنیم که والدین محترم قبل از اقدام به ارتودنسی کودکان خود، در صورت امکان، به مراکز علمی مانند دانشکده های دندانپزشکی که واجد گروه تخصصی ارتودنسی هستند مراجعه کرده و از فرصت تبادل نظر هم زمان چند متخصص ارتودنسی بهره مند شوند.

 

منبع: روزنامه سلامت