ما شلخته ایم یا کودکمان؟

 

 

 

هر روز سر یک بی نظمی با کودکمان مشکل داریم. از مدرسه که به خانه می گردد.هیچ لزومی نمی بیند که وسایل خود را در کناری از اتاق یا در جایی مشخص بگذارد. در هنگام خروج از منزل همیشه به دنبال وسائل شخصی خود می گردد. داخل کلاس معمولاً تعدادی از وسائل مورد نیاز را به همراه نیاورده است.انجام تکالیفش تا آخر شب طولانی می شود. به نظم اتاق خواب خود نمی رسد و معمولاً اتاقی در هم ریخته و نامنظم دارد.

هیچ گاه به جای او وسایل اختصاصیش را منظم نکنید و در اثر خستگی ناشی از اخطارهای مکرر و عدم انجام آنها توسط کودک، خود دست به کار نشوید.

آموزش نظم و انضباط به کودک یکی از دغدغه های اصلی خانواده ها در ارتباط با فرزندانشان است. بسیاری از والدین از بی نظمی و شلختگی کودک خود شاکی هستند و به روش های مختلف سعی دارند او را منضبط تربیت کنند. غافل از آنکه برخی از این روش ها نتایج عکس خواهد داشت.

پیش از هر اقدام باید در نظر داشته باشید که نظم در فرزندانی ثابت می شود که در خانواده های منظم تربیت شده اند. لذا داشتن الگوی عملی نکته بسیار مهمی است که باید مورد توجه قرار گیرد.

 

در این زمینه بزرگ ترهای خانواده باید روی جزئیات رفتار خود نیز دقیق شوند. ممکن است ما در زمان بازگشت به منزل ابتدا لباس خود را روی دسته مبل بیاندازیم و پس از ساعتی آن را به جالباسی آویزان کنیم. اما احتمالاً فرزندمان می آموزد که در زمان برگشت به خانه لباس هایش را بر لبه تخت و یا یک مکان نامناسب قرار دهد. در این مورد مادر مدعی است که نظم را رعایت کرده در حالی که چنین نیست و فرزند رفتار ابتدایی مادر را خواهد آموخت.

 

آموزش نظم

نکته بعد این است که در اجرای قوانین و اصول و آموزش آن ها به کودک قاطع باشید اما سخت گیر نباشد. کودک باید بیاموزد که خانه دارای اصول و مقرراتی لازم الاجراست. و همه اعضای خانه موظف به انجام آن هستند و در کمتر موردی عدول از این قوانین ممکن است. اما میزان و کیفیت این قوانین باید در حد نرم بوده و در ضمن با توجه به سن و توانایی کودک تنظیم گردد. سخت گیری فراوان در مورد این موضوع احتمال بالایی را برای مقاومت و بی نظمی و یا وسواس در کودکان ایجاد خواهد کرد. به عنوان مثال لازمه رشد و اقتضائات سنی کودک این است که بازی کند.

 

وسائل بازی را در اتاق پخش کند و... لذا نمی توان از او انتظار داشت که همواره و همیشه اتاقی منظم داشته باشد و همیشه با وسائل جمع و جور بازی کند. ضمن آنکه اگر کودکی چنین باشد باید به سلامت روان او و شیوه های تربیتی خودمان شک کنیم. در این موارد می توانیم از کودک بخواهیم که یک بار در روز به جمع آوری وسائل اتاق خود بپردازد.

 

می توان برای سهولت کار، خودمان همزمان به مرتب سازی بقیه مکان های خانه بپردازیم و به صورت بازی، رقابت و مسابقه ای را برای تسریع کار ترتیب دهیم. مراقب باشید که هیچ گاه به جای او وسایل اختصاصیش را منظم نکنید و در اثر خستگی ناشی از اخطارهای مکرر و عدم انجام آنها توسط کودک، خود دست به کار نشوید. در این مواقع باید اجازه دهید تا او از نامرتبی اتاق خود خسته شود و به منظم کردن آن بپردازد.

رفتارهای نظم آمیز نوجوان را تشویق کنید. مطمئن باشید پس از گذر از نوجوانی رفتارهای او تعدیل خواهد شد.

سعی کنید احساسات کودک خود را درک کنید و همدلی خود را به او ابراز کنید. مثلا به کودک خود بگویید می دانم که دوست نداری در صندلی عقب ماشین بنشینی اما این کاری است که باید انجام دهیم. شما با این گفتار ضمن هم احساسی با او اجرای قانون را ضروری دانسته اید . با این روش آسان تر می توانید فرامین خود را اجرایی کنید !!!

 

نکته قابل بررسی دیگر استفاده از آموزش های غیرمستقیم است. توصیه های افراد دیگر خانواده مثل پدر و مادر به یکدیگر در مورد سازمان دادن به کارها، انجام وظایف و نحوه واکنش ها به این توصیه ها می تواند سهم عظیمی را در آموزش به فرزندان بازی کند. اگر مادر به پدر زمان مسواک زدن را یادآوری می کند و پدر با رویی گشاده از این یاد آوری استقبال می نماید درس مهمی را به فرزند خود ارائه داده اند. که اولاً مسواک زدن را فراموش نکند و دوماً در قبال توصیه ها و یادآوری ها مقاومت ننماید.

کودک منظم

برای تقویت رفتاری خاص در کودک، همان رفتار را در کودکان دیگر مورد تشویق قرار دهید. البته بدور از ایجاد حس مقایسه و تبعیض. لحن کلام شما می تواند تشویق کننده و یا کنایه آمیز باشد.

در قصه هایتان برای کودک رفتار مورد نظر را دوست داشتنی و موجب مقبولیت قهرمان داستان بدانید.

و نکته آخر اینکه از اقتضائات سنین نوجوانی آن است که در مواردی نظم را مورد بی توجهی قرار می دهند. در این زمان از زدن بر چسب های منفی به او خودداری کنید. از کلماتی مثل تو بی نظم شدی- چقدر شلخته ای و ... بپرهیزید. و رفتارهای نظم آمیز او را تشویق کنید. مطمئن باشید پس از گذر از نوجوانی رفتارهای او تعدیل خواهد شد.

 

 

 

 

ویدیو مرتبط :
چگونه برای کودکمان آمپول بزنیم

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

چگونه از ناخن جویدن کودکمان جلوگیری کنیم؟

ناخن جویدن، بیشتر نشانه تهاجم خفته و اضطراب درونی کودک می باشد. این حالت در بچه های بزرگ تر شایع تر است. کودک از این طریق حالت تهاجمی خود را کنترل می کند و بر اضطراب ها چیره می شود و توجهش را از دنیای خارج قطع می کند و به درون خویش برمی گرداند.

 

 

چه کودکانی به ناخن جویدن مبتلا می شوند؟

معمولاً کودکان مضطرب به ناخن جویدن مبتلا می شوند که گاهی تا مجروح کردن انگشتان نیز پیش می رود زیرا ناخن جویدن در کودکان منقلب و هراسان، تسکین ایجاد می کند و باعث آرامش شان می شود.

 

 

 

 

این بچه ها به محض رهاکردن این کار، دچار اضطراب می شوند و دوباره شروع به ناخن جوی می کنند.

 

 

عواملی که باعث ناخن جوی در کودک می شود عبارتند از:

 

- فشار محیط بر کودک؛ کودکی که تحت انضباط شدید قرار گیرد وقتی نمی تواند بر موانع پیروز شود به خود فشار می آورد و این فشار باعث اضطراب می شود و در نتیجه برای رهایی از اضطراب، به ناخن جوی روی می آورد.

 

 

- گاهی ناخن جویدن بر اثر تقلید به وجود می آید. کودک ابتدا تقلید می کند و کم کم به صورت عادت در می آید.

 

 

- کودکان خجالتی و کم رو، اغلب دچار این عادت ناپسند می شوند.

 

 

- گاهی هنگام دندان در آوردن و التهاب لثه ها، این عادت در کودکان ایجاد می شود.

 

 

 

 

روش های جلوگیری :

 

- در زمان التهاب لثه ها، وسیله ای در اختیار کودک قرار دهید تا کودک مجبور نشود برای رفع التهاب از انگشتانش استفاده کند.

 

 

- در صورتی که عامل محیطی باعث ناخن جوی شده باید تا حد امکان سعی کنید فشار روحی بر کودک وارد نشود و از سختگیری نسبت به کودک بپرهیزید.

 

 

- باید نیازهای طبیعی کودک را بشناسید و کاری نکنید که جلو این نیازها گرفته شود؛ نیازهایی مانند بازکردن، خراب کردن وسایل و پریدن. کودک نمی تواند برای مدتی طولانی بدون حرکت و آرام بنشیند. برقراری نظم و انضباط شدید، برای کودک فشار روحی ایجاد می کند.

 

 

- در درس خواندن از او توقع بیش از حد نداشته باشید.

 

 

- پیش از آنکه از لحاظ بدنی آمادگی یابد، از او انتظار نداشته باشید که دفع ادرار خود را کنترل کند.

 

 

- هرگز او را به خاطر ناخن جویدن مورد تمسخر قرار ندهید.

 

 

- دائماً به او تذکر ندهید و ایراد نگیرید.

 

 

- او را با اشیاء مورد علاقه اش سرگرم کنید.

 

 

- سعی کنید وقت بیشتری به او اختصاص بدهید تا تنها نماند.