دلایل عصبانیت تازه مادرها چیست؟

مادر شدن اتفاق شیرینی است؛اما برای بسیاری از زن ها با سختی هایی همراه می شود

 

در یک بررسی که روی گروهی از تازه مادران انجام شد، 46 درصد مادرها گفتند که حداقل هفته ای یک بار یا بیشتر از دست همسرشان از کوره در می روند، به راستی بعد از نه ماه انتظار چرا ورود یک مهمان کوچک، رنگ زندگی مشترک را تغییر می دهد؟

قرار نیست آمدن کودکتان به زندگی شما، پایانی برای عشق شما و همسرتان باشد؛ اما اگر بگوییم با مادر شدن هیچ چیز در زندگی مشترکتان تغییر نمی کند، امید بیهوده ای به شما داده ایم. مادر شدن اتفاق شیرینی است؛ اما نمی توانیم انکار کنیم که برای بسیاری از زن ها این اتفاق شیرین با سختی هایی همراه می شود که علاوه بر فرسوده کردنشان می تواند آن ها را به جان مرد زندگیشان بیندازد. اول از همه بررسی کنیم، ببینیم شما بعد از مادر شدن در زندگی چه می کنید.

همسرتان را نمی بینید
وقتی نوزادی وارد خانواده ای می شود، بعضی از خانم ها علاوه بر خودشان، همسرشان را هم فراموش می کنند و تمام وقت و انرژی خود را صرف نوزاد می کنند. بعضی از مادر ها به خاطر رسیدگی بهتر به بچه، بی خیال گردش و تفریح می شوند. البته درست است که ورود نوزاد به زندگی زوج های جوان، ریتم زندگی آن ها را تغییر می دهد اما لازم نیست توجه به همسر و رسیدگی به خود و کارهای شخصیتان را تعطیل کنید. خلاصه کمی هم به فکر خودتان باشید تا خیلی زود خسته نشوید.

او نمی داند چطور به بچه رسیدگی کند؟
همسرتان در این ماه ها، چطور روی اعصابتان رفته؟ شما هم مثل سایر مادرها به خاطر اینکه پدر خانواده نمی داند چه کاری را در خانه باید انجام دهد و در چه زمانی و چطور باید به بچه ها رسیدگی کند کلافه می شوید؟ یکی از این مادرهایی که در این بررسی شرکت کرده گفته است: «از اینکه باید مدام به او بگویم چه کاری را انجام دهد متنفرم! یک مرد به راحتی می تواند از کنار سبد پر از لباس چرخ بگذرد و اگر به او چیزی نگوییم، خودش به فکر انداختن لباس ها در ماشین لباسشویی نیفتد.

پدرها از وظایف پیروری نمی کنند
وقتی مادر می شوید، چاره ای جز این که درست در زمان آماده شدن غذای فرزندتان، ظرف هایی که از کابینت بیرون ریخته را سر جایشان بگذارید، لباسش را عوض کنید، او را سرگرم کنید و به برنامه کارهای عصرتان هم فکر کنید ندارید و برای مادران، اینکه یک پدر نمی تواند همزمان چند مسئولیت را به عهده بگیرد و در عین نگهداری از کودک، خانه را هم مرتب نگه دارد، مایه تعجب و البته عصبانیت است. برای مادری که می خواهد کار بیرون و تحصیل را در کنار کار خانه و فرزند پروری داشته باشد، چندکاره بودن یک اجبار است؛ اجباری که پدرها نمی توانند یا نمی خواهند از آن پیروی کنند. چندکاره نبودن آقایان، باعث شده که وظایف متعددی روی دوش مادرها سنگینی کند و آن ها را خسته و کلافه کند.

 

رابطه ای که شکرآب می شود
در اغلب موارد در حالی که مادر مجبور است ساعات خواب کودکش را هم در حال درست کردن غذای او و رسیدگی به کارهای عقب مانده بگذراند، مرد می تواند تمرینات ورزشی اش را انجام دهد یا سرش را با اینترنت بازی گرم کند. همین دلایل به ظاهر بی اهمیت کافی است تا رابطه زن و شوهرها را به ویژه بعد از بچه دار شدن شکرآب کند.

وقت کم می آورید
«در حالی که بسیاری از مادرها خود را موظف به خواندن کتاب های فرزند پروری می کنند، پدرها ترجیح می دهند مثل قبل روزنامه و مجله بخوانند.» این شکایتی است که بسیاری از مادرها مطرح می کنند.کمبود وقت در ماه ها و روزهای ابتدای تولد فرزند، یکی از دلایل اصلی دعواهای زن و شوهری و بروز خشم خانم هاست.

خشمی که تمام این مشکلات به ظاهر کوچک در مادر ایجاد می کند، ممکن است تنها به غرولندهای گاه و بیگاه تبدیل نشود. بعید نیست که یک مادر خشمگین، درست در زمانی که همسرش انتظار ندارد مثل بمب منفجر شود و پدر خانواده را شگفت زده کند.

حال ببینیم چرا تازه مادرها به یک بمب تبدیل می شوند. آنها چه چیزهایی را تحمل می کنند تا در نهایت تیر خلاص هم به خودشان و هم همسرشان می زنند و اوضاع زندگی بهم می ریزد.  این مادرها از قضاوت شدن یا آشکار شدن ناتوانیشان می ترسند و باعث می شود حرفی از این مشکلات به زبان نیاورند و با همین سکوت، تحمل شرایط سخت و تازه را برای خود دشوارتر کنند. در زیر به مواردی از این رفتارها اشاره می کنیم.

گریه فرزند را ممنوع اعلام می کنند
به محض اینکه فرزندتان لب و لوچه اش را آویزان می کند، سراسیمه به سمتش می دوید و هزار فکر و خیال به سرتان می زند. فکرهایی مانند «آیا گرسنه است؟ آیا آب می خواهد؟ سردش شده است؟ دل درد دارد؟ آیا خوابش می آید؟ و ٦»درست است که نباید اجازه بدهید بچه از فرط گریه کبود شود اما لازم نیست که برای هر گریه یا نق زدنی خودتان را آشفته کنید.

بچه را بغلی کرده اید
بعضی مادر ها مدام بچه شان را بغل می گیرند و لحظه ای او را زمین نمی گذارند. چنین مادرهایی کودکشان را به شدت به خود وابسته می کنند. مادر ها باید بدانند که با این رفتارشان، نمی توانند فرزندشان را لحظه ای تنها بگذارند تا به کار هایشان مانند پخت غذا و ... برسند.

به دیگران اعتمادی ندارید
اینکه خودتان همه کار هایتان را یک تنه انجام دهید، افتخار زیادی ندارد چون فرزندتان را از تماس و ارتباط با دیگران دور نگه می دارید و ممکن است، منزوی بار بیاید. چنین فرزندانی در آینده نمی توانند به راحتی تغییرات و شرایط جدید را تحمل کنند.

کودک را با معیار کتابها مقایسه می کنید
در دوره بارداری چندین کتاب مراقبت از کودک مطالعه کرده اید تا خودتان را آماده تربیت کودکتان کنید و اکنون هر اتفاقی که می افتد، فورا به سراغ کتاب هایتان می روید اما در کتاب برای حل مشکلتان راه حلی پیدا نمی کنید. توجه کنید که وسواس بیش از حد در تربیت کودک به سلامت روانی خودتان و کودکتان آسیب می زند. هرچند مطالعه کتاب مفید و ضروری به نظر می رسد اما بهتر است گاهی به تجربه و احساسات مادریتان اعتماد کنید.

زمانی که کودک می خوابد، نمی خوابید
بعضی از مادر ها تصور می کنند برای اینکه مادر خوبی باشند، باید شب و روز بالای سر فرزند خود باشند تا نیازهای او را برطرف کنند و توجه ندارند که خودشان هم به خواب و استراحت نیاز دارند. زمانی که کودک می خوابد، بهترین فرصت برای استراحت و انجام کارهای شخصی است. البته بهتر است کودک در معرض دید شما باشد تا به محض بیدار شدن، به سراغش بروید.

منبع: تبیان

 

ویدیو مرتبط :
بهترین مادرها

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

دلایل اختلالات زبان در کودکان !

زبان وسیله بیان عقاید و نظرات است که به کمک علایم و بر طبق قواعد و دستور زبان و علم معنی بکار می‌رود. زمانی زبان دچار نقص و نارسایی می‌شود که بگونه‌ای صحبت کردن برخلاف قواعد دستوری باشد. یا غیر مفهوم بوده و یا از نظر شخصی و فرهنگی مطلوب نباشد. یا اینکه دستگاه صوتی (زبانی) مورد سو استفاده (بد زبانی) قرار گیرد.

 

 

کودک معمولا در حدود 12 ماهگی اولین کلمات را بر زبان می‌راند و حدود 18 ماهگی تا 2 سالگی اولین جملات ساده و ابتدایی را می‌سازد. و بتدریج قادر به سخن گفتن و بیان نظرات خود و درک مطالب و مفاهیمی‌ که در صحبت دیگران نهفته است، می‌گردد. چنانچه در حدود سنین فوق بطور طبیعی و عادی نتواند در بیان مقصود خود از کلمات و جملات متناسب استفاده نماید و همچنین مشکلاتی در فهم مطالب داشته باشد و یا به عبارت ساده تر دیر زبان باز کند، احتمالا از نظر گویایی دچار نارسایی و اختلالاتی است.

 

 

 

دلایل اختلالات زبان

عقب ماندگی ذهنی و تاخیر در مهارتهای زبانی

بعضی از کودکان در زمانی که انتظار می‌رود، بطور طبیعی قادر به گفتن کلمات و یا ساختن جملات و سخن گفتن نیستند. به احتمالی دچار عقب ماندگی هوشی می‌باشند. برای آنکه کودک قادر به تکلم باشد باید از میزان لازم بهره هوشی برخوردار باشد. کودکانی که دچار عقب ماندگی شدید ذهنی هستند معمولا فقط برای بیان خواسته‌های خود از گریه ، فریاد و صداهای نامفهوم استفاده می‌کنند.

 

اختلالات عاطفی و نارسایی تکلمی

 

گاهی اوقات تاخیر زبان و یا نارسایی تکلمی‌ در کودکان منشا عاطفی و هیجانی دارد. این نوع اختلال معمولا به دلیل هیجانات شدید و ضربه‌ها و یا شوکهای عاطفی در این کودکان عارض می‌گردد. این قبیل اختلال تکلمی‌ را گاهی نیز لالی عاطفی یا سکوت مرضی می‌گویند. احتمال وقوع اینگونه نارسایی در میان کودکانی که در محیط پر تشنج و یا مناطق جنگی قرار دارند و در معرض انفجارات پی‌در‌پی هستند، بیشتر است.

 

 

 

 

اختلالات تکلمی‌ و ضایعات مغزی و عصبی (آفازی)

گاهی بر اثر ضایعات مغزی و صدمات وارده بر سلسله اعصاب مرکزی ، کودک فاقد توانایی سخن گفتن می‌شود. این قبیل کودکان همواره دارای مشکلاتی در زمینه خواندن ، هجی کردن ، حساب کردن ، اشاره و صحبت کردن می‌باشند. ممکن است کودک دچار گیجی و بیقراری هیجانی شده و قادر بخاطر آوردن کلمات معمولی نباشد و یا به غیر از راهنماییهای بسیار ساده هیچ مطلب دیگری را متوجه نشود.

 

 

از ویژگیهای بارز این قبیل کودکان حالت دمدمی‌ بودن آنها است. از لحظه‌ای به لحظه دیگر و یا روزی به روز دیگر تغییر می‌کنند. از آنجایی که اختلال تکلمی ‌فقط یکی از نتایج احتمالی ضایعات مغزی است، در واقع اگر بخواهیم نمونه‌های کاملا صحیحی از اختلال گویایی را که منشا آن ضایعات مغزی است (آفازی) در بچگی تشخیص داده و ارائه ‌دهیم تقریبا غیر ممکن خواهد بود.

 

 

 

 

اختلالات دستگاه صوتی و نارساییهای تکلمی

در بعضی موارد اختلالات دستگاه صوتی موجب نارساییهای تکلمی ‌می‌شود. تقریبا یک نفر از هر هزار کودکی که متولد می‌شوند به نحوی دچار نقیصه‌ای در سقف دهان و یا در لب بالایی می‌باشند. کودکان مبتلا به چنین اختلالاتی معمولا از تلفظ کامل کلمات عاجز بوده و غالبا حروف را به جای یکدیگر بکار می‌برند. آنها معمولا در اصطلاح تو دماغی و با خرخر صحبت می‌کنند.

 

 

 

اختلالات شنوایی و نارساییهای تکلمی

نارساییهای تکلمی ‌که منشا آنها اختلالات شنوایی است، معمولا متاثر از حداقل سه ویژگی خاص از اختلالات شنوایی است. این ویژگیها عبارتند از سن وقوع نقص شنوایی ، میزان و نوع اختلالات شنوایی. چنانچه وقوع اختلالات شنوایی به میزان ضعیف قبل از سن به سخن آمدن کودک باشد، ممکن است موجب تاخیر در صحبت کردن کودک گردد. چنانچه وقوع اختلال شنوایی به میزان ضعیف بعد از رشد طبیعی کودک در صحبت کردن باشد ممکن است چندان تاثیری در صحبت کردن کودک نداشته باشد.

 

 

در صورتی که وقوع اختلال شنوایی به میزان متوسط و یا خیلی زیاد ، قبل از یادگیری زبان باشد تاثیر بسیار شدیدی بر رشد طبیعی زبان کودک می‌گذارد. و ممکن است سبب شود که کودک بدون استفاده از برنامه‌های مستمر و دایمی ‌و ویژه گفتار درمانی هرگز قادر به رشد زبان و صحبت کردن نشود. اگر چنین اختلالاتی به همین میزان بعد از تحصیل زبان و صحبت کردن عارض فرد شود، ممکن است تنها تاثیر کمی‌ در کیفیت او گذارده و تغییراتی در تن صدا و ادای کلمات ایجاد گردد. کودکان سخت شنوا نیز ممکن است در تحصیل مهارتهای زبانی دچار اشکال شوند و در تلفظ و ادای صحیح کلمات مشکلاتی داشته باشند.