انزوای اجتماعی در کودکان

 

 

 

 

 

کودکانی که تحت زورگویی همسالان خود قرار می‌گیرند با احتمال بیشتری در معرض بروز مشکل در بخش‌های دیگر زندگی خود خواهند بود. محققان اخیراً دریافته‌اند حداقل سه فاکتور در رفتار کودکان وجود دارد که باعث انزوای اجتماعی در آنها می‌شود و این فاکتورها ناتوانی کودک در انتخاب و یا پاسخ دادن به تعاملات غیرکلامی دوستان را شامل می‌شود. آمار نشان می‌دهد بین ۱۰ تا ۱۳ درصد کودکان در سنین مدرسه طرد شدن از طرف دوستان را تجربه می‌کنند.

 

زورگویی به کودکان و انزوای اجتماعی علاوه بر مشکلات روانی احتمال کسب نمرات پائین، اخراج شدن از مدرسه و اعتیاد به مواد مخدر را افزایش می‌دهد.

به گفته محققان، مهارت‌های اجتماعی کودک طی بازی به دست آمده و اثرات آن بعدها در زندگی او ظاهر خواهد شد.

 

 

زمان‌های بازی ساختار نیافته یا بازی‌هایی که بدون نظارت و راهنمایی بزرگسالان انجام می‌گیرد، همان لحظاتی است که کودک سبک رفتار بزرگسالان و نحوه برقراری ارتباط به روش بزرگسالان را تجربه می‌کند.

کودکانی که از نظر اجتماعی مشکل دارند، حداقل در سه گستره دیگر تعاملات غیرکلامی مانند دریافت نشانه‌های غیرکلامی، درک معانی اجتماعی آنها و ارائه راه‌حل برای حل مشاجرات اجتماعی نیز با چالش روبه‌رو می‌شوند.

برای مثال گاهی کودک قادر به درک معنای تکان دادن پا و ... به نشانه بی‌صبری و ... نیست. دوستی با یک یا دو دوست فرصت تمرین مهارت‌های اجتماعی مورد نیاز کودک را برایش فراهم می‌کند.

 

 

در این میان کمک والدین، معلم و سایر بزرگسالان نیز نقش مؤثری دارد. آنها باید به جای واکنش نشان دادن با رفتارهایی مانند خشم، خجالت و ... در برابر کودک، به او مهارت‌های اجتماعی را بیاموزند.

 

برای آموزش این مهارت‌ها توجه به نکات زیر ضروری است:

 

شرح اتفاق رخ داده باید بدون قضاوت قبلی از کودک پرسیده شود.

 

 

از کودک خواسته شود تا اشتباهش را بیان کند (زیرا گاهی کودکان بدون آن‌که از نقش خود در یک رویداد مطلع باشند، شاهد عکس‌العمل اطرافیان هستند).

 

 

به جای سرزنش کودک برای درک و تعیین اشتباهات و ... باید سؤالاتی از او پرسیده شود تا به او در درک اشتباهش کمک کند.

 

با بیان یک داستان مشابه و خیالی به کودک کمک شود تا گزینه و راه‌حل درست را انتخاب کند.

 

 

به کودک تکالیف اجتماعی داده شود تا او نیز برای کسب این مهارت‌ها تمرین کند. برای مثال باید به کودک گفت: «حالا که فهمیدی اگر اسباب‌بازی‌هایت را به دیگران بدهی چه اهمیتی دارد، فردا این کار را تمرین کن و نتیجه‌اش را برایم تعریف کن »

 

 

 

ویدیو مرتبط :
دانلود مبانی و چارچوب نظری ،در مورد انزوای اجتماعی و تاخیر در ازدواج

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

آموزش برقراری ارتباط اجتماعی به کودکان

  مادران در مقایسه با پدران ، سهم بیشتری را در اجتماعی کردن کودکان‌شان دارند
توانایی برقراری ارتباط و حضور در فعالیت‌های جمعی شاید واضح‌ترین و مشخص‌ترین مصداق برای تشخیص میزان اجتماعی بودن هر فردی باشد. موضوعی که زندگی فردی و اجتماعی همه انسان‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این درحالی است که در همه فرهنگ‌ها خانواده، عامل اصلی اجتماعی شدن فرزندان در دوران طفولیت است البته در مراحل بعدی زندگی فرد عوامل دیگری مانند مدرسه، رسانه‌ها و گروه همسالان در این امر دخیل هستند، با این وجود نمی‌توان سهم خانواده را در این امر نادیده گرفت.

مصداق بارز آن مشکلاتی است که جوامع مدرن به دلیل کاهش نقش خانواده‌ها در روند اجتماعی شدن فرزندان با آن مواجه هستند. مواردی چون بی‌توجهی به معیارها، ارزش‌ها و هنجارهای خانواده و حتی جامعه، تبعیت از گروه دوستان و کاربرد خرده‌فرهنگ‌های گروه‌های دوستی که با هنجارهای اجتماعی در تضاد است. در اینجا ذکر مثالی علمی‌ خالی از لطف نیست؛ «جنی» یکی از نمونه‌هایی است که گویای نقش والدین در اجتماعی کردن کودکان است.

این دختر کالیفرنیایی از زمانی که حدود یک سال و نیم داشت تا 13 سالگی در اتاقی حبس شده بود. پدر، جنی را که از هنگام تولد نقصی در مفصل ران خود داشت دائم کتک می‌زد و از حدود 20 ماهگی او را در اتاقی با پرده‌های کشیده و دربسته رها کرده بود. او در طول 11سالی که در اتاق ماند سایر اعضای خانواده را تنها هنگامی ‌که برای غذا دادن به او می‌آمدند می‌دید.

هنگامی‌ که در سال 1970 مادرش از خانه گریخت و جنی را با خود برد وی را به بخش نوتوانی یک بیمارستان سپرد. اگرچه در طول هفت سال آموزش‌هایی به وی داده شد تا بتواند مانند انسان راه برود، تا حدی سخن بگوید و رفتار متعادلی داشته باشد اما هرگز رفتار او از یک کودک سه یا چهار ساله فراتر نرفت. این در حالی بود که آزمایش‌ها نشان داد که جنی نه از نظر ذهنی عقب مانده بود و نه دچار هیچ گونه نقص مادر‌زادی دیگری بود. بنابراین برای پیشگیری از بروز مشکلاتی که دامنه آن همه عمر کودک ما را در بر می‌گیرد باید تدبیری اندیشید. توصیه‌هایی که می‌تواند به ما کمک کند تا فرزندی اجتماعی داشته باشیم.

  باید به خاطر داشته باشیم که کودک ما مانند همه افراد دوست دارد در خانه و محیط‌های دیگر، خود را عضوی فعال و موثر احساس کند. اینکه همه کارها را مادر و پدر انجام دهند به تدریج این حس را به او القا می‌کند که سربار است و باید گوشه‌ای بنشیند.

 چنین حالتی به تدریج توانایی او را در برقرار کردن ارتباط با دیگران و حضور در فعالیت‌های جمعی کاهش می‌دهد بنابراین باید از شرکت دادن او در فعالیت‌های خانوادگی آغاز کنیم و نقش و مسئولیتی به او بدهیم تا از این طریق احساس شخصیت کند، برای حاضر شدن در گروه‌ها نیز آماده شود، علاوه بر این، این کار وی را متعهد و مسئولیت‌پذیر بار خواهد آورد.

 نکته دیگری که به شما در حل این مشکل کمک می‌کند، این است که اگر می‌خواهید کودکی اجتماعی داشته باشید، باید عادت‌های اجتماعی فرزندتان را تقویت کنید. پس از شرکت دادن وی در فعالیت‌های خانوادگی در محیط خانه نوبت به گام دوم می‌رسد، باید به سراغ اجتماعات کوچک بروید. برای شروع، معرفی یک دوست جدید هم سن و سال به عنوان همبازی به فرزندتان کافی است.

می‌توانید این دوست را به خانه دعوت کنید. این کار دو حسن دارد؛ اینکه بر نحوه مراودات آنها نظارت کامل دارید و از سوی دیگر تعداد پدیده‌های جدیدی که فرزندتان با آن روبه‌رو می‌شود، کم است و به عبارتی شما قدم به قدم پیش رفته اید.

 

  گام سوم، این است که دایره مراودات او را وسیع‌تر کنید. پس این بار فرزندتان را به خانه دوستش بفرستید. با توجه به اینکه شما شناخت کاملی از دوست او و خانواده اش دارید این کار مشکلی را ایجاد نخواهد کرد. پس با خیال راحت وی را از دایره ارتباطات در خانه خارج و به سمت اجتماع هدایت کنید.

 حال که فرزند شما توانسته با خوبی در خانه مسئولیت‌هایی را در حد توان خود انجام دهد، دوستی داشته باشد و گاهی اوقات به خانه او نیز برود، باید برای ورود به اجتماعات بزرگ‌تر او را آماده کنید، برای این کار عضو جدیدی را وارد گروه دونفره دوستی‌اش کنید. سپس از والدین این کودک هم بخواهید تا اجازه دهند بچه‌ها به نوبت در خانه یکدیگر با هم بازی کنند. توجه داشته باشید به این ترتیب دایره دوستان فرزندتان وسعت می‌گیرد و گروه دوستی او بزرگ‌تر می‌شود.

  در این مرحله نوبت به حاضر شدن فرزندتان در جمع‌های بزرگ‌تر می‌رسد. می‌توانید او را در یک کلاس ثبت‌نام کنید، توجه داشته باشید که برای این کار فعالیتی را انتخاب کنید که او به آن علاقه‌مند باشد. می‌توانید با والدین دوستان فرزندتان هم مشورت کنید تا اگر آنها هم مایل باشند، کودک خود را ثبت‌نام کنند، شاید اینگونه علاقه دختر یا پسر خود را برای حضور در چنین برنامه‌هایی افزایش دهید.

* تا اینجا موفق عمل کرده‌اید، اما یادتان باشد، کودکان و نوجوانان نیز مانند افراد بزر‌گسال خانواده دوست دارند در امور مربوط به آنها طرف مشورت شما باشند تا بتوانند نظرشان را نیز بگویند. از سوی دیگر حضور در تصمیمات خانوادگی و نظر‌خواهی از آنها می‌توانند به اعتماد به نفس‌شان بیفزاید زیرا این شاخصه مهم‌ترین اصل در حضور او در جامعه و داشتن ارتباط موفق و اصولی با سایر افراد است. اگر نظر فرزندتان درست و منطقی بود، از او تشکر کنید و بگویید «چقدر خوب گفتی، آفرین» با این کار او مهارت ابراز نظر در جمع را پیدا می‌کند. اگر هم گفته وی قابل قبول نبود، با ملاطفت و به آرامی ‌او را متقاعد کنید و دلایل خود را برای او توضیح دهید.

 تحقیقات انجام شده نشان می‌دهد؛ مادر بیشترین تاثیر را در اجتماعی کردن کودک دارد تا به آنجا که می‌توان گفت نقش وی در این زمینه 90درصد است اما تاثیرگذاری پدر در این زمینه بسیار کمتر است. شاید دلیل آن حضور بیشتر مادر در کنار کودک و احساس وابستگی باشد که افراد در این گروه سنی خود به مادرانشان دارند. در واقع پدران و مادران نخستین مدل رفتاری برای کودکان خود هستند. نا‌توانی آنها در برقراری مراودات اجتماعی می‌تواند نتیجه نا‌مطلوبی را در شکل‌گیری این توانمندی در کودک داشته باشد.

  فراموش نکنید، این روزها مشغله زیاد بزرگسالان خانواده بیشترین آسیب را بر روند صحیح اجتماعی شدن کودکان دارد. این امر که خود معلول تغییر در نوع نیازهای افراد به تبع صنعتی شدن جوامع است منجر به بروز مشکلات و معضل‌هایی چون فرار از خانه، اعتیاد به مواد مخدر و افزایش میزان جرم شده است. پس در میان همه مشغله‌های خود زمانی را به فرزند یا فرزندان‌تان اختصاص دهید. با او صحبت کنید و به اتفاق هم برای تفریح به خارج از خانه بروید.

توجه داشته باشید که اگر چه افراد و نهادهایی مانند والدین، خواهر و برادران، دوستان، مدرسه، رسانه‌های جمعی و به ویژه تلویزیون و امروزه کانال‌های ماهواره‌ای، سی‌دی‌های فیلم و بازی نقش موثری در فرآیند اجتماعی شدن فرد دارند و از طرق مختلف در كودك تاثیر می‌گذارد اما با توجه به اینکه خانواده، مهم‌ترین بخش از محیط كودك است قوی‌ترین عامل اجتماعی كردن كودكان تلقی می‌شود و نقش کلیدی در شكل دادن به شخصیت، خصوصیات و انگیزه‌های افراد دارد، پس اگر قدم نخست را در خانه به درستی بردارید، نگرانی‌هایتان در این زمینه کم و کمتر خواهد شد.

منبع:7sobh.blogfa.com