خطرناک ترین دریاچه دنیا +عکس

نه تنها یکی از شورترین دریاچه های دنیا باشد؛ بلکه به یکی از مرگبارترین و وحشتناک ترین کابوس های ما نیز بدل شود؛ زیرا هر پرنده ای که به امید یافتن زندگی در دریاچه فرود آید به سرعت به سنگ تبدیل می شود.

مجله دانستنیها: دریاچه نطرون یکی از شورترین آب های دنیا را دارد. این دریاچه در شمال تانزانیا در نزدیکی مرز کنیا قرار دارد. گرچه آب شیرین رود قهوه ای (ایواسو انگعیرو) این دریاچه را سرپا نگاه داشته؛ ولی چشمه های سرشار از املاح معدنی کف دریاچه و نیز تبخیر شدید باعث شده اند دریاچه نطرون نه تنها یکی از شورترین دریاچه های دنیا باشد؛ بلکه به یکی از مرگبارترین و وحشتناک ترین کابوس های ما نیز بدل شود؛ زیرا هر پرنده ای که به امید یافتن زندگی در دریاچه فرود آید به سرعت به سنگ تبدیل می شود.

نام دریاچه نطرون از کجا آمده است؟

نام انگلیسی این دریاچه Natron است که خود از واژه عربی «نطرون» گرفته شده است. نطرون در عربی به معنی شوره (نیترات پتاسیم) است؛ در حالی که کلمه انگلیسی Natron به معنی کربنات سدیم و بی کربنات سدیم استفاده می شود. خوداین کلمه عربی از کلمه یونانی virpov (نیترون) گرفته شده و این کلمه نیز از کلمه «نطری» در زبان قبطی (مصری باستان) وام گرفته شده است. نام لاتین عنصر سدیم (Natrium) و نیز علامت اختصاری آن (Na) هم از همین واژه گرفته شده اند.

زمین های اطراف دریاچه خشک و بایرند و به ندرت بارانی فصلی آنها را تر می کند. دمای آب دریاچه اغلب تا 60 درجه سانتیگراد می رسد و دمای هوا نیز تقریبا همین حدوداست. وقتی باران کم باشد و هوا داغ شود pH دریاچه به 9 تا 10.5 نیز می رسد؛ یعنی درست به اندازه آمونیاک خاصیت قلیایی پیدا می کند..

---

آیا دریاچه نطرون واقعا مرده است؟

حیات پدیده عجیب و حیرت آوری است. ممکن است شرایطی که برای برخی جانداران مطلقا مرگ آور باد برای عده ای دیگر زندگی بخش باشد. درست در زمانی که فصل خشک آب دریاچه را به هوا می فرستد و شوری آب دریاچه افزایش می یابد، موعد پایکوبی جانداران ذره بینی نمک دوستان ساکن دریاچه نطرون فرا رسیده است.

این موجودات شامل گروهی از سیانوباکتری های نمک دوست هستند که طلایه داران فتوسنتز روی زمین به شمار می روند. سیانوباکتری ها یکی از مهمترین گروه های باکتری ها هستندکه چند میلیارد سال است روی زمین با نور آفتاب روزگار می گذرانند و دانشمندان عقیده دارند اجداد گیاهان نیز با بلعیدن سیانوباکتری ها صاحب اندامک های مخصوص فتوسنتز (کلورپلاست) شده اند. رنگ سرخ دریاچه نطرون ناشی از رنگیزه های سرخ رنگ کمکی درون این سیانوباکتری هاست. این باکتری های سرخ رنگ تنها صاحبان آفتاب در این ناحیه نیستند. در مرداب های شور و معدود برکه های آب شیرین اطراف دریاچه نیز گیاهانی اغلب نمک دوست به سر می برند.

---

جانورانی که قلیاب نمک را دوست دارند

دمای 60 درجه ای و نمک و قلیای فراوان آب دریاچه این منطقه را برای اغلب جانوران ناخوشایند کرده است. ولی حتی همین محیط ناخوشایند خانه و کاشانه و زادگاه گروهی بزرگ از فلامینگوهاست. فلامینگوها و برخی بی مهرگان کوچک از باکتری های نمک دوست آب دریاچه تغذیه می کنند و حتی در برخی مناطق کم نمک تر حاشیه دریاچه می توان ماهی های خوشبختی پیدا کرد که کمتر پیش می آید نگران شکارچی ها باشند.

---

فلامینگوهایی که با مرگ متولد می شوند

تنها خانه 2.5 میلیون فلامینگوی کوچک در کل شرق آفریقا همینجاست و به همین دلیل هم در معرض خطر انقراض قرار گرفته اند. جال است هر چه شوری آب بیشتر می شود، تعداد باکتری ها هم بیشتر می شود و فلامینگوها خوشحالتر هستند. هر چیزی که فلامینگوها لازم داشته باشند در همین دریاچه پیدا می شود: غذا، آرامش و امنیت، تقریبا همه شکارچی ها می دانندکه افتادن در آب دریاچه می تواند آخرین آب تنی عمرشان را رقم بزند؛ بنابراین کاری با لانه های نمک سود فلامینگوها در میان آب دریاچه ندارند و فلامینگوها نیز خوشحالند که کسی دوست ندارد به خانه هایشان نزدیک شود.

غذایی که فلامینگوها می خورند هم یکی از کامل ترین غذاهای دنیاست، خیلی ها معتقدند سیانوباکتری ها (که گاهی به غلط «جلبک سبز- آبی» نامیده می شوند) حاوی تمام مواد غذایی و معدنی و ویتامین های ضروری برای رشد ما هستندواز این رو در سراسر جهان مزارع کشت سیانوباکتر این روزها بیشتر و بیشتر می شود و درست همان غذای مورد علاقه فلامینگوها به صورت قرص های سبز رنگ فشرده به یک مکمل غذایی سالم (و به پیشنهاد برخی متخصصان تغذیه به «کامل ترین غذای آینده بشریت») به نام «اسپیرولینا» تبدیل شده اند.

فلامینگوهای کوچک تنها پرندگان خوشبخت این ناحیه نیستند. فلامینگوهای بزرگ نیز که خویشاوندان بزرگتر فلامینگوهای کوچک هستند، در همین منطقه و روی لانه هایی از گل جوجه هایشان را پرورش می دهند اما جالب ترین و عجیب ترین جانوران این دریاچه ماهی های تیلاپیای نمک دوستی هستند که البته زندگی در حاشیه چشمه های آب گرم کف دریاچه را به هر جای دیگری ترجیح می دهند.

---

دریاچه ای مملو از مرگ و زندگی

تصویر فلامینگوهای بی احتیاطی که کمی بیشتر از پاها و منقارهایشان را به آب دریاچه نطرون آلوده اندو بی درنگ لایه ضخیمی از شوره پر و بالشان را گرفته و همانجا زمینشان زده و پیکرشان را به کلی به مجسمه ای سنگی تبدیل کرده، از دیرباز برای مکتشفان شرق آفریقا آشنا بوده است.

حتی طرفداران مستندهای حیات وحش بارها تصویر جوجه فلامینگوهای بی احتیاطی که اندکاندک از پا به سنگ تبدیل می شوند، در این قبیل مستندها دیده انداما این بار یک عکاس حیات وحش به نام نیک برنت (Nick Brandt) با عکس هایی پرده از سرشت مرگبار این دریاچه برداشته است. او در کتاب تازه اش به نام «از سرزمین ستم زده» (Across the Ravaged Land) درباره این دریاچه می نویسد: «شوری و قلیای آب آنقدر زیاد است که جوهر روی قوطی نگاتیوهای من در چند ثانیه پاک شده است و همین قلیا هر جانداری را که درون آب افتاده باشد، بی درنگ به سنگ تبدیل می کند.»

جزییات آخرین لحظات مرگ این جانوران نگون بخت در پیکره های سنگی به جا مانده از ایشان کاملا مشهود است؛ از نوک زبان خفاش و موهای کوچک صورتش بگیرید تا پرهای عقابی که جالب ترین و مکاشفه آمیزترین اکتشافت حاشیه دریاچه نطرون به شمار می رود. هیچ راهی برای باز کردن بال ها یا گرداندن سرهای این جانوران وجودنداشت؛ بنابراین برای عکاسی از آنها فقط می شد این موجودات را برداشت و روی شاخه ای یا سنگی ثابتشان کرد و ازشان عکس گرفت.

خطرناک ترین گذرگاه های دنیا +عکس

خطرناک ترین گذرگاه های دنیا +عکس
 تخته هایی باریک با سوراخ ها و پوسیدگی های بسیار که با کابل های زنگ زده سرپا نگه داشته شده و تا چشم کار می کند ادامه پیدا کرده است. این تنها گذرگاه هایی هستند که گاهی بر روی رودخانه ای خروشان و گاهی بر روی پرتگاهی عمیق قرار دارند و با هر حرکت باد از این سو به آن سو می روند.
 با گذاشتن اولین قدم در این گذرگاه ها می توان صدای ضربان قلب خود را شنید. کمتر کسی جرأت عبور از این گذرگاه ها را دارد به غیر از آن دسته ماجراجویانی که به دنبال خطر هستند. آنها قدم در راهی می گذارند که ممکن است هیچ بازگشتی نداشته باشد.

---------------------------------------------------------
ال کامینیتو دل ری، اسپانیا
«گذرگاه کوچک شاه» نام گذرگاهی در اسپانیاست که در زبان اسپانیایی «ال کامینیتو دل ری» نامیده می شود. این گذرگاه در واقع مسیری متروک در امتداد دیوار ال چورو و دیوار بزرگ سنگی آلور است که به دستور پادشاه برای جابجایی کارگران، خدمه، نیروهای شاه آلفونسوی هشتم ساخته شد، به خاطر اینکه شاه نیز برای عبور از بین این دو آبشار دائما از این مسیر استفاده می کرد این مسیر به گذرگاه کوچک شاه معروف شد.

عرض کل این مسیر کمتر از یک متر بوده و گاهی حتی به کمتر از 50 سانتی متر می رسد. این در حالی است که ارتفاع آن از سطح رودخانه گادالهورس 107 متر است.

ال کامینیتو دل ری به خاطر اتفاقات بیشمار و تعداد کشته شدگان بسیار زیاد آن، خطرناک ترین گذرگاه دنیا لقب گرفته است و به همین خاطر تا سال 2000 عبور از آن ممنوع اعلام شده بود اما ماجراجویانی که تنها به دنبال خطر هستند این هشدارها را جدی نگرفته و باز هم از آن گذر کردند تا اینکه مسیر دوباره ایمن سازی شده و بازگشایی شد. با این حال باز هم نمی توان آن را محلی مناسب برای عبور دانست.

---------------------------------------------------------
پلکان مرگ، پرو

پلکان مرگ یکی از مشهورترین آثار به جا مانده از اینکاهای ماچوپیچو است که برای رسیدن به آن باید راهی طولانی و پرخطر را پشت سر گذاشت. اما مهمترین بخش سفر به ماچوپیچو عبور از این پلکان است. اینکاها محاسبه گران دانایی بوده و از اولین اقوامی هستند که برای بالا رفتن، از پله هایی که تنها یک سمت آنها داخل دیوار است و سمت دیگر روی هوا رها است استفاده کرده اند.

این پله ها به خاطر شکل خاصشان به «پله های شناور» شهرت دارند، فقط کافی است تصور کنید در بالای کوهی با ارتفاع 2438 متر قرار دارید و برای رسیدن به قلعه اینکاها باید از پله های شناور هم بالا بروید. یک لغزش کوچک کافی است تا هرگز موفق به دیدن قلعته اینکاها نشوید.

---------------------------------------------------------
پل کشوا چاکا، پرو

بسیاری اعتقاد دارند که کشوا چاکا آخرین پل طنابی به جا مانده از اینکاها (ساکنان باستانی پرو) در پرو است. برای ساخت این پل، اینکاها از الیاف طبیعی و محلی استفاده کرده بودند که بسیار محکم بوده و تا به امروز به جا مانده است. با این حال هر سال ماه ژوئن مردم محلی جمع شده و این پل را بازسازی می کنند تا از بین نرود.

در حالی که پل تازه تر و ایمن تری در نزدیکی پل کشوا چاکا ساخته شده است اما بیشتر بازدیدکنندگان مایلند از این پل گذر کنند حتی اگر جانشان هم به خطر بیفتد. این پل دست ساز 35 متر طول داشته و در ارتفاع 67 متری از رودخانه آپوریماک قرار گرفته است.

---------------------------------------------------------
دروازه بهشت، چین
دروازه بهشت که به «روح ژانجیاجی» نیز شهرت دارد، پلی با ارتفاع 1520 متر است که روی کوه تیانمن چین ساخته شده تا بازدیدکنندگان نمایی کامل از پارک جنگلی را پیش رو داشته باشند.
فقط ارتفاع این پل وحشتناک نیست بلکه تمام پل دروازه بهشت، از جنس شیشه ساخته شده است تا بتوان زیر پا را به خوبی تماشا کرد.

همچنین بدترین بخش گذر از این پل، عبور از دستکم 999 پله است که از طریق آنها می توان به بلندترین قسمت پل رسید و این به معنی راه رفتن روی شیشه در ارتفاع 1520 متری با پاهایی است که پس از پیمودن این تعداد پله، لرزان هستند.
این پل تنها یک متر عرض دارد و برای جلوگیری از لیز خوردن بازدیدکنندگان به آنها پاپوش هایی داده می شود تا روی کفش های خود بپوشند. نباید فراموش کرد که این پل، ساخت چین است پس برای زنده ماندن نباید روی آن دوید و حرکات پرشی انجام داد.

---------------------------------------------------------
گذرگاه فرشتگان، آمریکا
قله فرشتگان که در گذشته به معبد «آئولوس» شهرت داشت، مسیری طولانی، صخره ای و بسیار باریک دارد که در پارک ملی یوتا قرار گرفته است.

مسیر 4 کیلومتری از داخل پارک و منطقه گروتو آغاز شده و تا ارتفاع 1762 متری ادامه پیدا می کند. این قله آنقدر بلند، دور از دسترس و بکر است که کوهنوردان معتقدند تنها فرشتگان به آنجا رفت و آمد دارند. «فردریک فیشر» کسی بود که در حدود 100 سال پیش این پارک را کشف کرد. او مسیر فرشتگان را کوتاه ترین و در عین حال خطرناک ترین مسیر رسیدن به قله توصیف کرده است که به خصوص 804 متر آخر آن فوق العاده باریک، با صخره های نوک تیز و لغزنده است.
در بعضی از نقاط باریکی مسیر به کمتر از 50 سانتی متر هم می رسد. همچنین در مسافت زیادی از مسیر هیچگونه نرده و تجهیزات ایمنی برای جلوگیری از سقوط کوهنوردان قرار نداشته یا بر اثر فرسودگی از بین رفته است.

---------------------------------------------------------
گذرگاه یوسمیت، آمریکا

در ارتفاع 1443 متری دره یوسمیت و 2696 متری از سطح دریا، گذرگاه یوسمیت قرار دارد. این گذرگاه تا سال 1865 متروکه اعلام شده بود و تا آن زمان هیچکس قدم در این راه نگذاشته بود. جورج اندرسون اولین کسی بود که در سال 1875 از گذرگاه یوسمیت عبور کرده و به قله رسید. البته به غیر از مسیر 13 کیلومتری، کوهنوردان باید از صدها پله گرانیتی نیز عبور کرده و کیلومترها راه را طی کرده تا بازگردند.

آخرین مرحله صعود به قله، مسیری 121 و عمودی است که خطرناکترین بخش یوسمیت به حساب آمده و برای بالا رفتن از آن باید از دو کابل فلزی نصب شده در راه استفاده کرد. تا به حال تعداد کسانی که جان خود را در این مسیر از دست داده اند بسیار کم و انگشت شمار بوده است ولی سالانه صدها نفر از کوهنوردان در این مسیر دچار آسیب دیدگی های جدی می شوند.

---------------------------------------------------------
پل تریف، سوئیس
صعود به آلپ به خودی خود کار دشوار و بسیار خطرناکی است چه برسد به اینکه ظلی طنابی با ارتفاع 100 متری روی یک پرتگاه مرگ آور، تنها راه رسیدن به سمت دیگر کوه نیز باشد.

پل تریف با طولی 170 متری طولانی ترین و تنها پل موجود در کوه آلپ است که روی دره تریف جورج قرار دارد. مکانی که بیشترین رفت و آمد را داشته و هر سال در حدود 20 هزار کوهنورد و توریست از روی آن عبور می کنند.

با اینکه این پل دائما در حال مرمت است و چوب های شکسته آن با تکه های سالم تعویض می شوند اما با کوچکترین وزش باد به این سو و آن سو حرکت می کند. نگاه کردن به پایین از روی این پل، انسان را به لرزه درمی آورد و تنها راه گذر از روی آن نگاه کردن به روبرو یا مناطر باشکوه اطراف است.

---------------------------------------------------------
هوآشان، چین
یکی از خطرناکترین گذرگاه های کوهی دنیا هوآشان نام دارد که در چین قرار دارد. این کوه در شهر هوآیین قرار دارد و آنقدر زیباست که به کوه بهشتی نیز معروف است.

در این رشته کوه، پنج قله وجود دارد که تنها راه رسیدن به این پنج قله، فقط یک راه است که آن هم مسیری بسیار باریک و با سراشیبی شدید است. در کنار این جاده، نرده ای نیز ساخته شده بود که در گذر ایام بسیار فرسوده شده و حتی در بعضی نقاط قطع شده است. این گذرگاه یکی از مسیرهایی است که تا به حال بیشترین تعداد کشته شدگان را داشته و سطح ایمنی آن صفر است.

 آمار کشته شدگان این مسیر تا 100 نفر در سال نیز اعلام شده است، عرض 30 سانتیمتری، تخته های پوسیده و زنجیرهای زنگ زده که در جاهایی پاره شده اند تنها راه صعود را آنقدر خطرناک کرده اند که شاید هر کسی جرأت رد شدن از آن را نداشته باشد. عبور از بین این همه خطر، تنها برای دیدن منظره ای بی نظیر از جنگل ها و کوه های سرسبز اطراف صورت می گیرد.

وقتی از فاصله ای دور به این کوه نگاه کنید به دلیل داشتن پنج قله، آن را به صورت گل می بینید و به خاطر همین در زمان قدیم به این کوه «تای هوآشان» گفته می شد که به زبان چینی نام نوعی گل است. معبدی در این کوه وجود دارد که هر ساله تعداد زیادی از چینی ها برای عبادت به آنجا می روند.
برای رسیدن به این معبد باید حدود 12 کیلومتر را با پای پیاده طی کرد زیرا این معبد درست روی قله پنجم قرار دارد.

بعد از آن قله جنوبی است که از بقیه قله ها بلندتر استع و به قله های شرقی و غربی بسیار نزدیک است. به خاطر بلندتر بودن این قله از دیگر قله ها، این قله به سلطان کوه معروف است. طلوع خورشید از قله شرقی بسیار تماشایی بوده و به این دلیل است که قله شرقی به قله خورشید شهرت دارد.

قله میانی به نام «دختر شاه» معروف است زیرا نانگیو، دختر امپراتور موگونگ که از هیاهوی شهر خسته شده بود، آرامش کوهستان را به شهرنشینی ترجیح داده و به همراه شوهرش به این قله آمده و در اینجا به تنهایی زندگی کردندد و به همین علت نام او روی این قله مانده و امروزه خانه آنها یکی از مکان های دیدنی قله میانی است. بعد از آن قله غربی قرار دارد که به خاطر شکل زیبا و منحصر به فردش به نیلوفر آبی معروف است.

---------------------------------------------------------
پل هوساینی، پاکستان

پل طنابی هوساینی در پاکستان از آن دسته پل هایی است که تنها یک فرد با دل و جرأت می تواند از روی آن گذر کند اما باید بدانید که اهالی دهکده هونزا برای رفتن به شهرها و دهکده های اطراف مجبور هستند تا هر روز و شاید روزی چند بار از روی این پل عبور کنند.

این پل روی رودخانه خروشانه بوریت قرار گرفته است که اگر کسی در آن سقوط کند، زنده ماندنش امری محال خواهد بود. به دلیل فرو ریختن بیشتر چوب های پل اول، پل دیگری در کنار آن اما درست با همان مشخصات ساخته شد که باز هم از لحاظ ایمنی بهتر از پل اول نبود. حالا این پل ها با تمام خطراتشان به یکی از مکان های دیدنی پاکستان به خصوص برای افراد ماجراجو تبدیل شده است.
این پل روی رودخانه خروشان بوریت قرار گرفته است که اگر کسی در آن سقوط کند زنده ماندنش امری محال خواهد بود.

---------------------------------------------------------

پلکان هایکو، هاوایی
پس از طی 3923 پله آهنی می توان به ارتفاعی 853 متری و جایی در میان ابرها رسید. پلکان هایکو که در جزیره اوهایو هاوایی قرار دارد قبلا جزئی از سیستم ارتباطات رادیویی ارتش بوده که در سال 1943 ساخته شده است تا سربازان بتوانند به راحتی بالا رفته و آنتن هوایی را نصب یا تعمیر کنند.

البته این پلکان امروزه دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرد و به خاطر ارتفاع بسیار زیاد، فرسودگی استفاده از آن برای مردم ممنوع است، با اینحال افراد زیادی وجود دارند که بدون توجه به هشدارها و علامت های نصب شده اقدام به بالا رفتن از پله ها می کنند. تا سال 2012، هشت نفر در این مسیر جان خود را از دست داده و حداقل 42 نفر نیز به شدت زخمی شده اند.

منبع:مجله همشهری سرنخ

bartarinha.ir