فرهنگ و هنر


2 دقیقه پیش

تشریفات بهبود | تشریفات و خدمات مجالس

تشریفات بهبود | تشریفات و خدمات مجالس | برگزاری مراسم عروسی | باغ عروسی تشریفات ۵ ستاره بهبود با مدیریت بهبود اصلانی صاحب سبک در اجرای دیزاین های ژورنالی و فانتزی ، اجرا ...
2 دقیقه پیش

خواندنی ها با برترین ها (81)

در این شماره از خواندنی ها با کتاب جدید دکتر صادق زیباکلام، اثری درباره طنز در آثار صادق هدایت، تاریخ فلسفه یونان و... آشنا شوید. برترین ها - محمودرضا حائری: در این شماره ...

چیغ بافی هنر کهن زنان کوچ نشین



 

 

چیغ بافی هنر کهن زنان کوچ نشین


امروز با وجود ماشینی ‌شدن زندگی، هنوز بافت سنتی زندگی خانوادگی در اغلب جوامع روستایی و عشایری، فرق چندانی با گذشته نکرده و به موازات آنکه بسیاری از مظاهر زندگی مدرن، حتی به سیاه‌ چادرهای عشایری راه یافته و گبه و گلیم زینت‌بخش خانه‌های مدرن شهری شده، هنوز روستاییان و عشایر، قسمت اعظم مایحتاج خانواده خود و دیگر خانواده‌های محل اقامتشان را با استفاده از مواد و مصالحی که طبیعت در اختیارشان گذاشته، به کمک ابزاری ساده و با بهره‌گیری از فرهنگ و فولکلور منطقه تولید می‌کنند.
در میان انواع متعدد صنایع‌دستی کشور، که شهرنشینان کم و بیش اغلب آن‌ها را می‌شناسند، یک محصول نیز هست که با وجود قدمت تولید و کاربردهای متعددش، هنوز چنانکه باید و شاید شناسانده نشده است.
در حالی‌که آشنایی با آن، ضمن برطرف ساختن برخی از نیازهای مصرفی ساکنان مناطق شهری، می‌تواند عامل ایجاد اشتغال و در آمد برای زنان و دختران خانه‌دار محسوب شود و با افزودن به میزان درآمد خانواده‌های روستایی و عشایری، از مهاجرت‌های دائمی پیشگیری کند.

این محصول که در نقاط مختلف کشور با عناوین چیق، چیغ یا چیخ از آن یاد می‌شود و شهرنشین‌ها بیش‌تر از آن با عنوان «پاراوان» یاد می‌کنند، محصولی ساده و بدوی است، که با مواد اولیه‌ای بسیار ارزان قیمت ساخته می‌شود، منتها صبر و هنر زنان و آرایه‌های اصیلی که بر آن نقش می‌بندد، ارزش افزوده بسیار زیادی به آن می‌بخشد.
چیغ که عبارت از بافت حصیری به پهنای تقریبی ۱۵۰ سانتیمتر است و روی آن نقش‌های متفاوتی به وسیله نخ‌های رنگارنگ پشمی ایجاد می‌شود یکی از تولیدات مناطق عشایر نشین کشورمان استکه برای حفاظت اطراف سیاه چادرها از آن استفاده می‌شود.
چیغ از نی که به صورت خود رو در محل زندگی عشایر می‌روید و موی بز بافته می‌شود و از ورود گرما، سرما، باد، باران و خاک به درون چادر پیشگیری می‌کند.

از آنجا که نی‌ها توخالی هستند عایق حرارتی محسوب می‌شوند. هنگام باران نیز به دلیل بالا رفتن رطوبت هوا نی‌ها منبسط می‌شوند و به هم می‌چسبند، به این ترتیب در برابر ورود آب به داخل مقاومت می‌کنند.
در چیغ‌بافی برای تزئین چیغ از پشم و کامواهای رنگی استفاده می‌کنند. نقش‌های به کار رفته روی چیغ هندسی و ذهنی است.
هنوز پس از سال‌ها که از زندگى شهرى مى‌گذرد چیغ در میان کوچ نشینان جایگاه ویژه‌اى دارد و به عنوان یکى از هنرها و صنایع‌دستى اغلب زنان کوچ نشین محسوب مى‌شود.


تاریخچه چیغ‌بافی
چیغ مثل اغلب دیگر رشته‌های صنایع‌‌دستی در طول سده‌ها و سال‌های متمادی شکل گرفته و به ‌تکامل رسیده و با صراحت نمی‌توان تاریخی دقیق برای ابداع و پیدایی آن تعیین کرد، اما چون از نظر ساختار در گروه حصیربافی قرار می‌گیرد، می‌توان تصور کرد شعبه‌ای از هنر حصیربافی است که برحسب ضرورت‌های مناطق تولید و به ‌پشتوانه ذوق تولید‌کنندگان، به تدریج از حصیربافی فاصله گرفته است.
بافت چیغ، که هم‌اکنون بیش‌تر عشایر منطقه غرب کشور و خصوصا کرمانشاه به آن اشتغال دارند، هنری خانگی و صرفا زنانه است که زنان خانه‌دار، به ‌طور فصلی و در ساعات فراغت از سایر امور خانه‌داری به آن می‌پردازند.



طرز تهیه چیغ
مهم‌ترین ماده اولیه چیغ‌بافی، نوعی نی مردابی است که حالتی تو خالی دارد و پس از تهیه از اطراف رود‌خانه‌ها یا مرداب‌ها، آن را با ابزار دست‌سازی شبیه کارد، می‌ترکانند و از طول به چهار قسمت تقسیم می‌کنند. به طوری‌که پهنای هر قسمت نزدیک به یک سانتی‌متر می‌شود. بعد از نخ پشمی ریسیده و رنگرزی شده‌ای که گاه نیز آمیخته با موی بز است، برای بافت بهره می‌گیرند.
بافندگان، که معمولاً کار ریسندگی را نیز خودشان انجام می‌دهند، پشم حاصل از دام‌هایشان را با ابزار دستی ساده‌ای ریسیده و با استفاده از مواد رنگداری که از طبیعت منطقه به دست می‌آید، رنگرزی می‌کنند و سپس، در مرحله تولید، طرح مورد نظر برای تهیه محصول را یا بخاطر داشته و به طور ذهنی آن را به قسمت‌های متفاوت تقسیم کرده و هر نی را بر طبق آن می‌بافند و یا اینکه طرح را روی کاغذ ترسیم کرده و هر نی را روی نقشه نخ پیچی می‌کنند که در مورد زنان چادر نشین حالت اول بیشتر صادق است.
این طرح‌ها که به تمامی اصیل و سنتی است گوناگون و زیبا بوده و نقش‌هایی نظیر شیر، آهو، گوزن و ... را شامل می‌شود.
سپس نخ‌های پشمی و رنگین را بر روی قسمت‌هایی از هر نی ‌که به طور معمول ۵/۱ سانتی‌متر عرض دارد، می‌پیچند و پس از انجام این مرحله، کاری را که بی‌شباهت به بافت حصیر پنجره نیست، شروع می‌کنند و حدود ۳۲ عدد نی را به هم می‌بافند و حصیر کوچکی به وجود می‌آورند که «دسته» نامیده می‌شود و سپس، شش دسته را دوباره به هم می‌بافند و در نهایت محصولی می‌سازند که سه متر طول و ۵/۱ متر عرض دارد و در آن، نخ‌های رنگینی که روی نی‌ها پیچیده شده، طوری کنار هم قرار می‌گیرد، که نقشی بدوی، اما در عین حال چشم‌نواز و زیبا را به نمایش می‌گذارد.
امروزه با استفاده از این نوع کار دستی اشیای متنوعی از جمله پاراوان، پرده یا پوشش دیوار و صفحه‌های اسپند (جهت دوری از چشم بد، به اعتقاد عامه) تولید می‌شود همچنین سبدهای حصیری دهانه گشاد نیز از جمله تولیدات این نوع هنر دستی است.

چیغ دو نوع مصرف دارد یکی نو ساده و یک رنگ است مخصوص حفاظت بره‌های کوچک در فصول سرد سال که در قسمت گوشه یا پشت چادر برپا داشته و کف آن را با خس خاشاک می‌پوشانند تا بره‌ها و بزغاله‌ها بیمار نشوند.
نوع دوم آلاچیق است که دورتادور چادرسیاه می‌کشند و مانع ورود سرما و گرد و خاک بداخل چادر است.



ویژگی‌های چیغ

طرح‌ها، رنگ‌ها و زیبایی‌های چیغ، به نوعی نشان‌دهنده سلیقه زن کوچ‌نشین در نمایش روحیات و خواسته‌هایش محسوب می‌شود و با گشت و گذاری در میان سیاه چادرهای عشایر یک منطقه، با دقت در نقش و رنگ چیغ‌های اطراف هر چادر، به خوبی می‌توان احساس بانوی آن چادر را درک کرد.
چیغ در اطراف چادرهای عشایری، به صورت یک حصار نصب می‌شود و بزرگترین خاصیتش این است که جلوی تابش مستقیم آفتاب به چادر را می‌گیرد و اجازه نمی‌دهد گرمای آفتاب به داخل چادر نفوذ کند.
در ساعاتی از روز و همچنین شب‌ها، وقتی لبه‌های چادر را بالا می‌زنند تا هوای خنک به داخل بیاید، چیغ ضمن آنکه مانع ‌دیده شدن درون‌ چادر از ‌بیرون ‌می‌شود، هوای خنک را از لابه‌لای خود عبور می‌دهد و در ضمن ‌جلوی ورود گرد ‌و ‌غبار ‌‌ناشی‌از باد و عبور حیوانات را می‌گیرد.
ابزار و وسایل ‌مورد استفاده‌ در چیغ‌بافی‌از چند وسیله ساده ‌و ‌ابتدایی‌نظیر داس، انواع کارد، سوهان، درفش‌، قیچی، سوزن‌ و... تجاوز نمی‌کند و آنچه بیش‌تر به محصولات تولیدی زنان ارزش و اهمیت ‌می‌بخشد، مهارت‌و ذوق‌بافندگان است‌.
با این‌همه، یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های رشته‌هایی مانند چیغ‌بافی حفظ و تقویت روحیه تعاون و همکاری بین زنان ایلیاتی است. به این نحو که چون پرداختن به چنین صنعتی، همکاری چند نفر را در آن واحد می‌طلبد، به طور معمول، وقتی زن یا دختری قصد بافت چیغ را داشته باشد، عده دیگری از زنان و دختران خانوار یا طایفه به کمکش می‌روند و در ترکاندن نی‌ها، نخ‌پیچی نی‌ها و بافت به او کمک می‌کنند و در نتیجه، محصولی که بافت آن ممکن است پنج تا شش روز طول بکشد، در یک روز به پایان می‌رسد.

منبع: chtn.ir

 


ویدیو مرتبط :
هنر سپ بافی

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

هنر شعر بافی در یزد



 

 

هنر شعر بافی در یزد

 

صنعت نساجی یكی از هنر صنعتهای اصیل ایرانی است اما شاید نامدارترین شهر در زمینه صنعت نساجی در ایران شهر یزد باشد. چرا كه از گذشته‌های دور ترمه‌ها و پارچه‌های فاخر و دستمالهای زیبای این شهر از جاده ابریشم به تمام جهان فرستاده می‌شده. جایگاه این بافته‌های زیبا در یاد و خاطره نوستالژیك ما و شاید تمام ایران غیر قابل انكار است.

اما نساجی سنتی یزد را به صورت عامیانه در یزد شعربافی می‌گوید اما شعربافی چیست؟
به مجموع مشاغل نساجی سنتی یزد از قبیل دارایی بافی ـ احرامی‌بافی ـ‌ ترمه بافی بافت دستمالهای سنتی و شال و غیره را كه به وسیله دستگاه سنتی بافندگی بافته می‌شود در یزد شعربافی اطلاق می‌شود.

اگر ما امروز شهر یزد را به خاطر خانه‌های گلی و بادگیرهای زیبایش می‌شناسیم قطعاً در گذشته این شهر را به خاطر پارچه‌های زیبا و فاخرش می‌شناختند. شهری كه از شرق تا غرب همه آوازه این را داشتند از هند گرفته تا شمالی‌ترین شهرهای دریای كاسپین از ترمه‌هایی بسیار زیبایی كه برای مردم كشمیربافته می‌شده تا كارخانه‌هایی نساجی كه در شمال ایران ساخته شدند همه وامدار هنر صنعتگران یزدیند.
اما چه تعداد كارگاه صنعتگر پارچه باف یا شعرباف در یزد وجود داشته اند كه دامنه هنر خود را از شرق تا غرب جهان پراكنده كرده اند؟

شعر بافی سنتی که با دستگاه سنتی پارچه بافی صورت می‌گیرد هم اکنون در یزد منسوخ شده و اکثر صنعتگران با ماشین صنعتی مشغول کار می‌باشند.
بر طبق كتیبه و سنگ نوشته قدیمی ‌موجود در دهلیز درب اهلی مسجدجامع در گذشته شغل اكثر مردم یزد یا شعربافی بوده است و یا مشاغلی در رابطه با آن مثل نخ ریسی و رنگرزی و تهیه ابریشم و غیره. در مورد انواع پارچه‌های تولیدی توسط این شعربافان اطلاعات ما بسیار كم است و احتمالاً در گذشته تعداد زیادی از انواع تولیدات شعربافی وجود داشته است كه هم اكنون فراموش شده و غبار روزگار نام و یاد آنها را از اذهان زدوده است.
اما از انواع تولیدات شعربافی كه هم اكنون موجود است می‌توان موارد زیر را نام برد.

 

1- زری بافی:
زری، نفیس ترین و افسانه ای ترین دست بافته منسوخ شده ایرانی است كه در روزگار رونق و رواج خود شهرتی عالم گیر داشته و هم اكنون نمونه‌هایی از آن زینت بخش موزه‌ها و سایر مراكز هنری ایران و دیگر كشورهای جهان است. دارای سابقه ای طولانی از لحاظ بافت و تولید می‌باشد. هر چند كه در تاریخ نساجی ایران زمان پیدایش زری ناپیداست، ولی به طور اجمال از تاریخ و كتب قدیمه چنین استنباط می‌شود كه نخست در زمان هخامنشیان و سپس در زمان ساسانیان بافتن پرده‌ها و پارچه‌های زری رواج داشته وبرای تزئین كاخهای سلاطین و كلیساهای جهان به كار می‌رفته است. ضمن آنكه «هرودوت» و «اوستا» چیزی شبیه به زری را وصف كرده اند.
مركز عمده زری بافی ایران در گذشته یزد بوده است و از این شهر به دیگر نقاط جهان صادر می‌شده است.
این رشته هم اکنون در یزد منسوخ شده ودر حال حاضر کسی بدین رشته مشغول نمی‌باشد.

 

2- پرده بافی:
طبق انجام تحقیقات در استان یزد و بررسی كارگاههای سنتی در استان در حال حاضر متأسفانه كارگاه پرده بافی فعالی در سطح استان وجود ندارد و لیكن تا چند سال پیش بافت پارچه پرده ای انجام می‌گرفته است.
بافت پارچه پرده ای منحصراً در شهرستان یزد معمول و بافندگان اكثر مرد بوده اند. دستگاه بافندگی فرآورده مذكور چهاوردی بوده است.
این رشته هم اکنون در یزد منسوخ شده وهیچ صنعتگری در این رشته مشغول فعالیت نمی‌باشد.

 

3- رولحاف بافی:
رویه‌ی لحاف كلاً به وسیله دستگاه چهار وردی بافته می‌شود ولی طی سالهای اخیر استفاده از نوعی دستگاه هفت وردی كه قادر به تهیه پارچه‌هایی با عرض 5/3 متر نیز می‌باشد در بین بافندگان رواج یافته و به وسیله آن منسوجاتی تولید می‌كنند كه در نوع خود منحصر به فرد است. از جمله افرادی که هم اکنون به این رشته مشغولند تنها باید از استاد محمد علی زنجیریان جمال آبادی نام برد.

 

4- شمدبافی:
شمد نوعی پارچه ابریشمی‌ یا پنبه ای است كه معمولاً به عنوان روانداز در فصل تابستان استفاده می‌شود.
این رشته در لیست رشته‌های صنایع دستی ثبت نشده است و هم اکنون تنها به صورت بافت ماشینی در یزد به آن پرداخته می‌شود.

 

5- چادر شب بافی:
چادر شب بافی یا كاربافی نوعی صنعت خانگی است كه بیشتر در شهرستان یزد، اردكان و بخش زارچ تهیه می‌گردد مردان و زنان در كنار كشاورزی به بافت چادر شب مشغول و بیشتر در ابعاد 200*200 سانتیمتر با طرح چهارخانه یا پیچازی تهیه می‌شود و با رنگهای مركب از نیلی، قرمز، زرد، سبز و مشكی آمیخته شده اكثراً به مصرف رختخواب پیچی می‌رسد. هم اکنون این رشته در یزد تنها به بافت ماشینی می‌باشد.

 

6- بافت دستمال:
كه سه نوع دستمال می‌باشد:
الف ) دستمال عشایری
ب) دستمال ابریشمی
ج) دستمال مرسریزه
تنها صنعتگر شناخته شده سنتی این رشته در حال حاضر سر کار خانم فاطمه جان کریم فخری می‌باشد این رشته جزء لیست رشته‌های ثبت شده صنایع دستی نمی‌باشد.

مركز عمده زری بافی ایران در گذشته یزد بوده است و از این شهر به دیگر نقاط جهان صادر می‌شده است
این رشته هم اکنون در یزد منسوخ شده ودر حال حاضر کسی بدین رشته مشغول نمی‌باشد

 

هنر شعر بافی در یزد

 

7- قناویز:
نوعی پارچه كه در سالهای گذشته در یزد بافته می‌شده است قناویز نام دارد كه متأسفانه در حال حاضر بافت آن دیگر انجام نمی‌شود.

 

8- احرامی‌بافی:
بافت پارچه ای به نام «احرامی‌» با تار و پور پنبه ای معمولاً در اندازه‌های 70*100 سانتیمتر و دیگری 90*120 سانتیمتر تهیه می‌شود با عرض 70 سانتیمتر دارای 22 چله و با عرض 90 سانتیمتر دارای 28 چله است یك نفر بافنده می‌تواند روزانه 4 عدد احرامی‌به ابعاد 70*100 سانتیمتر ببافد. این نوع پارچه‌ها بیشتر مورد مصرف حجاج قرار می‌گیرد. هم اکنون تنها خانواده خانم فاطمه دهقان نبادکی در یزد بدین رشته مشغول می‌باشد.

 

 

9- ترمه بافی:
پارچه ترمه به پارچه ظریف و لطیفی اطلاق می‌شود كه از دو سری نخ تار و پود كه با دست بافته شده باشد، به نحوی كه پود در پشت پارچه به صورت آزاد و تراكم پودی آن زیاد باشد جنس آن از كرك و پشم یا ابریشم با طرحهای اصیل و سنتی ایران است. نخستین مرحله بافت ترمه تهیه كردن مواد اولیه آن است. معمولاً ترمه از پشم و ابریشم می‌بافند اما پشم سفید رایج ترین پشمی ‌است كه در بافت ترمه مورد استفاده قرار می‌گیرد زیرا می‌توان آنرا با هر رنگی كه دلخواه است رنگ آمیزی نمود پشم ترمه باید مرغوب باشد و الیاف بلندی داشته باشد كه گوسفندان ایران دارای پشم‌های نرم و محكم خوبی بوده و تا حدو زیادی براق و سفید است و بهترین پشم گوسفند در ناحیه پهلوها ـ شكم ـ پشت گردن و سر و ساق پا قرار دارد و معمولاً این پشم‌ها برای بافت ترمه استفاده می‌گردد. نحوه آماده كردن ـ ریسیدن و رنگرزی كردن و بافت پشم در قرن 16 میلادی در ایران پیشرفت زیادی كرد. دوره شاه عباس صفوی را می‌توان دوران اوج و شكوفایی صنعت ترمه بافی عنوان كرد.
به مجموع مشاغل نساجی سنتی یزد از قبیل دارایی بافی ـ احرامی‌بافی ـ‌ ترمه بافی بافت دستمالهای سنتی و شال و غیره را كه به وسیله دستگاه سنتی بافندگی بافته می‌شود در یزد شعربافی اطلاق می‌شود

انواع ترمه:
1- ترمه چهرقدی 2- ترمه شال راه راه 3- ترمه اتابكی 4- ترمه شال بندی 5- ترمه شال محرمات 6- ترمه كشمیری 7- ترمه زمردی 8- ترمه امیری 9- ترمه یزدی.
نكته آنكه ترمه كشمیری نوع ترمه با نقش بته جقه است كه در یزد تولید شده و احتمالاً به خاطر بازار فروش مناسب در كشمیر هند به ترمه كشمیری معروف است، در كتاب ترمه‌های ایران و هند چاپ فرهنگستان هنر تهران چندین نمونه از ترمه كشمیری تولید خاندان رضایی یزدی كه در یزد تولید شده چاپ شده است.
از جمله افرادی که در یزد بدین رشته مبادرت می‌ورزند باید از خانواده‌های رضایی، و حسینی، هاشمی‌، سالاری نام برد و بقیه کارگاههای موجود به صورت نیمه صنعتی فعالیت می‌کنند.

 

10- دندانی بافی:
دندانی یا گل خورد به جامه زرتشتیان یزد نیز شهرت دارد و در حال حاضر به این بافت اصیل كمتر توجه شده و دارای شیوه بافتی ظاهراً ساده اما پر زحمت می‌باشد و برای تولید آن ابتدا گروههایی كوچك در پارچه زده می‌شود و به همین جهت نقش اساسی و اصلی آن به صورت كلی ساده است، معمولاً در اطراف آن یك رشته گل‌های هفت رنگ نیز تولید می‌گردد كه دارای 4 ترنج 4 گوش به رنگ قهوه ای متمایل به سیاه در وسط و در میان ترنج نقوش مدور با شیوه دندانی و به رنگ سفید آجری بافته می‌شود و سرانجام در نوار قرمز و سیاه با حاشیه گلهای دندانی به صورت دایره‌هایی با خطوط حاشیه دار، تركیب ساده ولی دلنشین را تكمیل می‌كند.
این رشته در یزد منسوخ شده است.

 

11- دارایی بافی:
پارچه‌های دارایی كه در سالهای گذشته در یزد تولید می‌گردید تماماً از ابریشم طبیعی بوده و از رنگهای سنتی و گیاهی نیز استفاده می‌شده ولی در حال حاضر از نخ ویسكوز برای تار و از ابریشم مصنوعی یا ویسكوز برای پود استفاده می‌گردید.
با نوع و شیوه بافت دارایی انواع پارچه جهت مصارف مختلفی همچون:‌ رولحافی، بقچه سوزنی و رومیزی تولید می‌گردد. با استمرار این شیوه از سالها پیش و با پیاده نمودن طرحها و نقشه‌های بیشماری و با پیاده نمودن از ساده‌ترین تا پیچیده ترین و همچنین نقشهای هندسی این «هنر ـ صنعت» از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته و هنوز هم از آن نام و نشانی به جاست. پارچه‌های دارایی را هیچگاه مانند هم نمی‌توان یافت و هر كدام نرمی ‌و مواجی ویژه و مخصوص به خود را دارد كه آن را از انواع دیگر بافتهای رنگین و كلاقه ای (باتیك) متمایز می‌سازد. از جمله افرادی که هم اکنون در یزد به این رشته مشغول می‌باشند باید از غضنفر ملک ثابت، رمضان رضایی، شریف ترک، قدیر زاده، مهر نیا نام برد.
در آخر جا دارد كه با ذكر این مطلب گزارش را به پایان ببریم كه شعربافی یكی از هنر ـ صنعت‌های كهن میهمانان است و جا دارد تحقیقی كامل و جامع در مورد آن صورت گیرد.