نگاهی به دیالوگ های"موسیقی هرگز متوقف نمی شود"

 

 

نام فیلم: موسیقی هرگز متوقف نمی شود The music Never Stoped

محصول: آمریکا ۲۰۱۱

کارگردان: جیم کالبر

نویسنده: گوین لوری گری مارکس

بازیگران: جی کی سیمونز لئو تایلر – جولیا اورموند

"موسیقی هرگز متوقف نمی شود" فیلمی خوش ساخت براساس یک داستان واقعی همراه با فیلم نامه ای بسیار قوی است. قصه درباره پسری(گابریل) است که در نوجوانی به خاطر اختلاف با پدرش(هِنری) از خانه فرار می کند. پدر گابریل شخصی است وطن پرست که ظاهرا در جنگ ویتنام نیز شرکت داشته. "هِنری" کارمند منظمی است و بسیار به شغلش که مهندسی مکانیک است علاقه مند است. او زمان زیادی را برای خانواده اش صرف نمی کند به طوری که در جایی از فیلم اشاره می شود که در ۳۰ سال دوره کاری اش تنها دوبار به مرخصی رفته است.

پس از گذشت ۱۵ سال از فرار "گابریل" بیمارستانی به خانواده اش اطلاع می دهد که او به علت سرطان بستری است. او مبتلا به نوعی تومور مغزی است و چون در این سالها درمان نشده بیماری اش پیشرفت کرده به طوری که پزشکان مجبور شده اند تومور را به همراه قسمتی از مغزش بردارند. بعد از عمل جراحی به علت برداشتن قسمی از مغز، "گابریل" دچار فراموشی می شود. "هِنری" که پس از ۳۰ سال کارش را از دست داده زمان بیشتری را برای سپری کردن با "گابریل" پیدا می کند. آنها به کمک یک متخصص موسیقی درمانی متوجه می شوند که "گابریل" به موسیقی های که قبلا گوش داده واکنش نشان می دهد و به یادآوری خاطراتش کمک می کند.

این اولین کار "جیم کالبر" به عنوان کارگردان است. البته قبلا در تولید چند کار در مقام تهیه کننده و مدیر تولید ظاهر شده ولی تجربه کارگردانی نداشته. "موسیقی هرگز متوقف نمی شود" برای اولین کار تجربه ای بسیار موفقی است که نوید ظهور کارگردانی با ذوق را در هالیوود می دهد.

کارگردان توانسته داستان را به خوبی روایت کند. بازی بسیار خوب و قابل باور "سیمونز" در نقش پدر "گابریل" نیز از نکات قوت فیلم به شمار می رود. در کل عوامل فیلم توانسته اند با یک کار گروهی فیلم خوبی را روی پرده بفرستند.

همانطور که گفته شد در ظاهر داستان فیلم در رابطه با ارتباط موسیقی و تاثیرش بر حافظه است اما کارگردان این اختلاف خانوادگی را به سیاست پیوند زده است. در چندین جای فیلم کارگردان به شدت به سیاست های جنگ طلبانه آمریکا حمله کرده و این دیالوگ ها به مرور در فیلم آنقدر زیاد شده که بیننده متوجه می شود که موضوع اختلاف گابریل با پدرش در اصل همین مسائل سیاسی بوده. البته فیلم سالهای ۱۹۹۰ ۱۹۶۸ را روایت می کند. فیلمساز مشکلات مردم آمریکا در این سالها را به گونه ای به تصویر می کشد که تماشاگر در ذهن خود این وقایع را با مسائل روز آمریکا مطابقت می دهند. در چندین جای فیلم نویسنده با دیالوگ های بسیار تند به "نیکسون" و سیاست هایش حمله می کند. ماجرای رسوایی "واتر گیت" را مطرح می کند و اینکه مردم آمریکا تا چه اندازه فریب سیاست مداران آمریکایی را خورده اند. از خیانت دولت سخن به می آورد و...

در جایی از فیلم "گابریل" و دوستانش با همکاری هم در اجرای کنسرتی که او نوازنده اش بود پرچم آمریکا را به آتش می کشند. پدر "گابریل" از این کار بسیار ناراحت می شود و بعد از برگشت "گابریل" به خانه درگیری لفظی تندی بینشان روی می دهد. دیالوگ های بسیار مهمی در این درگیری لفظی بین پدر و پسر ردوبدل می شود. یکی طرفدار سیاست های آمریکا(پدر) و دیگری منتقد به آن(گابریل). "هِنری" بیان می کند: "امروز با این کارت روی من تف انداختی. من جنگیدم تا از اون پرچم دفاع کنم و..." و گابریل در جواب می گوید:"من پرچمی که آدمهایی مثل من رو به جنگ می فرسته می سوزونم". فیلمساز در این سکانس حساب مرم آمریکا را از دولت آمریکا جدا می کند.

در نیمه دوم فیلم که "هِنری" زمان بیشتری برای پسرش گذاشته و ۱۵ سال از جنگ ویتنام گذشته "هِنری" به اشتباه بودن تفکراتش درباره دولت آمریکا به وضوح اعتراف می کند. دوباره بحثی میان پدر و پسر شکل می گیرد ولی اینبار پس از انتقادهای تند "گابریل"، بحث مثل گذشته به درگیری لفظی کشیده نمی شود و "هِنری" با آرامش تمام سخنان "گابریل" را تائید می کند و می گوید:"حق با توبود".

در دقایق انتهایی فیلم جنبه دراماتیک داستان بسیار قوی می شود. "هِنری" به رفتار های اشتباه گذشته اش پی برده و رابطه دوستانه ای با پسرش دارد، تازه از اینجا زندگی شیرین این خانواده شروع می شود. اما "هِنری" به علت بیماری قلبی فوت می کند. در اینجا سکانس بسیار زیبایی است که پس از دیدنش واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم. در یک لانگ شات دوربین روی تراولینگ در راهروی آسایشگاهی که "گابریل" در آنجا بستری است حرکت می کند و "هِنری" به طرف در خروج می رود. تصویر کات شده ما خانواده "هِنری" را می بینیم که لباس سیاه پوشیده اند و برای رفتن به مراسم خاکسپاری اماده می شوند. سکانسی بسیار حرفه ای. البته سکانس هایی شبیه به این در چند فیلم دیگر دیده بودم ولی نه با این حال و هوا.

"موسیقی هرگز متوقف نمی شود" فیلم خوش ساخت و خوبی است اما به خاطر دید انتقادی که به سیاست های آمریکا دارد بعید است که موفق به دریافت جایزه ای جدی به خصوص در آمریکا شود...../ نقد : خبرگزاری سینمای ایران 

ویدیو مرتبط :

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

نگاهی به سبک های موسیقی ترکمنی

نگاهی به سبک های موسیقی ترکمنی
گذشته ترکمن و نحوه زندگی‌اش، به دوتار وموسیقی ترکمنی تأثیراتی گذاشته است.عدم وجود وسایل ارتباط جمعی، زندگی کوچ‌نشینی، بُعد مسافت، عدم وجود وسایل حمل‌ونقل امروزی و کمبود ارتباط بین طوایف مختلف ترکمن ویژگی‌هایی را در موسیقی ترکمنی به وجود آورده که، رشد، توسعه و رواج بیشتر در بعضی مناطق ترکمن‌نشین نسبت به برخی مناطق دیگر و تفاوتهایی در نحوه اجرا و فن تکنیک موسیقی ترکمنی بعضی از آن ویژگی‌ها بوده و تحت عنوان «سبکهای موسیقی ترکمنی» قابل بررسی می‌باشد.‏

۱) سبک دامانا: دوردی باغشی هنرمند نامدار سبک دامانا متعلق به سه نسل پیش می‌باشد. سپس پسرانش خوجا مراد باغشی و نوه‌اش بگ مراد باغشی ادامه دهندگان این سبک بوده‌اند. بعد از دوردی باغشی آبیل اسه‌ن باغشی این سبک را رواج داده است. هم‌چنین گوامت باغشی و قوچ‌مراد باغشی از هنرمندان سرشناس این سبک بوده‌اند.‏

در سبک دامانا نقل داستان و اجرای سرودهای مربوطه به‌ویژه داستان شاصنم غریب وجود دارد. خوانندگی دو خواننده به صورت سوال و جواب و یا اجرای نیمه اول سرود توسط خواننده شاگرد و اجرای نیمه دوم آن توسط خواننده استاد وجود داشته است.سبک مذکور تأثیرات متقابلی با سایر سبکها بویژه باسبک آخال تکه داشته است.

۲) سبک آخال تکه: مرکز این سبک منطقه گوک‌دپه بوده و «سبک‌ مقام‌ها» نیز به شمار آمده است. در سبک مذکور دوتار نسبت به سایر سبک ها مهم‌تر شمرده شده و طبیعتاً از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده و از ادوار بسیار پیش رونق خاصی داشته تا حدی که در مقطعی از تاریخ به کسانی حق سکونت در مرکز (گوک دپه) داده می‌شده که یا نوازنده دوتار باشند و یا کم و بیش از دوتار معلوماتی داشته باشند. در غیر این صورت حق استفاده از آب برای کشاورزی به وی داده نمی‌شده است.‏

بنا به دلایل قید شده «مقام»هایی نظیر قونگور باش مقامی، آیرالیق مقامی، اِرکِک‌لیک مقامی، شا دیللی، گوک دپه مقامی، گؤر اوغلی نینگ آت اوینادیشی، مقام‌لار باشی، آت چاپان، حومار آلا، شیرین شکر، حاجی قولاق، یاندیم، بورناشاق، باغاگیره‌لی و بسیاری از «مقام»های ترکمنی از این سبک سرچشمه گرفته و این سبک را با نام «سبک مقام»ها نیز نامیده‌اند.

اجرای آهنگ‌ها چه در نوازندگی و چه در خوانندگی در سبک مذکور بیش از سایر سبکها با نظم و قانونمندی همراه است و به دلیل رشد و رواج بیشتر دوتار سبک یاد شده کم و بیش به سایر سبک‌ها تأثیراتی داشته که برای مثال بعضی از استادان گذشته در بعضی حالات سبک دامانا را گوشه‌ای از سبک آخال تکه تلقی کرده‌اند.‏

۳) سبک سالیر ‏‎-‎‏ ساریق: این سبک بیشتر در مناطقی مثل ماری، سرخس، یول اؤتن، تاغتا بازار و ترکمن قالا رواج دارد. سرشناس‌ترین استادان سبک مذکور جبار ساریق یا جبار پندا بوده و سپس استادانی مثل نوبات باغشی، قارلی باغشی، یول آمان موخی، اراز سالیر، قارلی سلطان اوغلی و گیرمان باغشی آن را ادامه داده‌اند.‏
در این مناطق نی نوازی و خوانندگی همراه آن بیشتر رواج داشته و رواج نی تا حدی بوده که دوتار سرگرم‌کننده‌ای در غیاب نی محسوب شده است.‏

۴) سبک یوموت: ‏‎نقل داستان و اجرای سرودهای مربوطه توسط خواننده، در سبک مذکور وجود داشته و فشار زیاد بر گلو در اثنای خوانندگی بسیار محسوس است.‏

در بررسی بیشتر این سبک به تفاوت‌های آن با سایر سبک‌ها پی می‌بریم که:‏
۱) در سبک یاد شده گلوی خواننده فشار زیادی را متحمل می‌شود و جق‌-‌ جق تحت تأثیر این نوع صدا حالت‌های ویژه‌ای را دارا است.‏

‏۲) در سبک دامانا گلو کمترین فشار را متحمل شده و جُق‌-جُق (تحریر‌های ویژه در خوانندگی موسیقی ترکمنی) تقریباً وجود نداشته و فقط صداهای ویژه‌ای به غیر از جق- جق که بدون فشار بر گلو اجرا می‌گردد و کش‌دادنهای مخصوص در صدا توسط خواننده مشاهده می‌گردد.‏

۳) در سبک سالیر ـ‎‏ ساریق صدای تو دماغی و جق- جق نیز نشأت گرفته از این نوع صدا وجود دارد. ‏
۴) سبک چودور: در این سبک نیز روایت داستان و اجرای سرودهای مربوطه وجود دارد. علیرغم داشتن شباهتهای اندکی با سبک یوموت گؤکلنگ به لحاظ نحوه اجرای موسیقی، به عنوان سبکی مجزا و مستقل شناخته می‌شود.‏

منبع:aftabir.com