«شاهنامه» را هم می‌توان سانسور کرد؟

اخبار فرهنگی - «شاهنامه» را هم می‌توان سانسور کرد؟

این داستان‌نویس ، درباره کم‌تعداد شدن اقتباس‌های سینمایی از ادبیات گفت: تجربه‌ای که خود من در این حوزه دارم می‌گوید که مشکل از هر دو زمینه است؛ هم ادبیات و هم سینما. در حوزه سینما مسأله این است که سینماگران نمی‌خواهند و یا نمی‌توانند روی موضوعاتی که هزینه‌بردار است کار کنند و می‌گویند امکان پرداختن به سوژه‌های وسیع برای ما ممکن نیست. از سوی دیگر در حوزه ادبیات هم آن‌چه را در ایران نوشته می‌شود نمی‌توانیم با کار نویسندگان در کشوری چون فرانسه و یا کشورهای دیگر مقایسه کنیم، اما مشکلات ما تنها مختص این مسائل نیست و مشکلات پیچیده‌تر و عمیق‌تری داریم.

او در ادامه اظهار کرد: بخشی از مشکلات ما به سانسور برمی‌گردد. نویسنده با مشکلاتی مواجه است و تنگناهایی دارد که نمی‌تواند سراغ هر موضوعی برود. این تنگناها به شکل شدیدتری در سینما هم هست. کارگردان این آزادی عمل را ندارد که هر سوژه‌ای را به تصویر بکشد. اما در حوزه سینما سرمایه‌گذاری حرف اول را می‌زند و تهیه‌کننده باید اطمینان داشته باشد که سرمایه‌اش به شکل سودآوری بازمی‌گردد. برای همین این اعتماد به سوژه‌های سنگین وجود ندارد و تهیه‌کنندگان حاضر نیستند سرمایه خود را برای چنین سوژه‌هایی هزینه کنند.

یاقوتی همچنین درباره این‌که گفته می‌شود فقر داستان‌هایی که امکان ورود به ادبیات داشته باشند از دلایل کم‌تعداد شدن فیلم‌های اقتباسی است، گفت: ما به هیچ وجه کمبود داستان نداریم. برای مثال در «شاهنامه» فردوسی مضامین داستانی قوی داریم که هیچ‌کدام از آن‌ها به حوزه سینما نیامده‌اند. ما با فقر داستان مواجه نیستیم.

داستان‌هایی چون داستان سیاوش - که روس‌ها فیلمی براساس آن ساخته‌اند - و یا داستان فرود، داستان رستم و اسفندیار، داستان رستم و سهراب و... هر کدام می‌توانند موضوع یک فیلم بزرگ باشند. اما سینمای ایران روی این اثر ملی هیچ کاری نکرده و دلیل اول آن این است که ساخت فیلم‌هایی از این دست هزینه سنگینی برمی‌دارد.

دلیل دیگر هم این است که نمی‌توان کار فردوسی را سانسور کرد؛ اما ضوابط امروز هم اجازه آوردن همه مضامین داستان‌های او را به ما نمی‌دهد. در نتیجه من معتقدم ما کمبود داستان نداریم. چه در ادبیات کلاسیک و چه در ادبیات معاصر ما آثار فراوانی هستند که می‌توانند به فیلم تبدیل شوند.

این داستان‌نویس درباره تجربه خود از اقتباس ادبی گفت: رمان «دهقانان» من می‌خواست به فیلم تبدیل شود، اما پیش‌نویس اولیه‌ای که از آن تهیه شد، یک چیز بود و سناریویی که قرار شد برای دریافت مجوز به ارشاد برود چیز دیگری شد و در نتیجه اثر ساخته نشد. کارگردانی هم سوژه کتاب «چراغی بر فراز مادیان کوه» را گرفت و فیلمی مبتذل و سطحی ساخت بدون این‌که از من اجازه‌ای بگیرد. این مسأله هم در فضای فرهنگی کشور وجود دارد. هنوز کارگردان‌های ما وقتی سوژه‌ای را از ادبیات می‌گیرند، برای نپرداختن حق‌التألیف ناچیز نویسنده حاضر نیستند با او روبه‌رو شوند و این کار غیراخلاقی را انجام می‌دهند.

او درباره آثاری که در ادبیات امروز امکان تبدیل به فیلم دارند، اظهار کرد: آثار زیادی هستند که این قابلیت را دارند اما کارهای نویسندگانی چون احمد محمود یا محمود دولت‌آبادی آثار بسیار مناسبی برای تبدیل شدن به فیلم هستند. از میان رمان‌های خودم رمان «بن‌بست» و یا رمان «دهقانان» امکان ساخته شدن را دارند.

یاقوتی همچنین توضیح داد: سینمای واقعی در سطح جهان پایه‌اش بر ادبیات است. آثار فاخر مانند «خوشه‌های خشم» بر پایه ادبیات ساخته شده و یا «دن آرام» و یا آثار دیگر. در ایران مشکلات دست به دست هم داده و مانع می‌شوند سرمایه‌گذارها و کارگردان‌ها سراغ کارهای فاخر بروند و آثاری بسازند که سینمای ایران را در سطح جهان مطرح کند.
اخبار فرهنگی - ایسنا

هاشمی رفسنجانی: نمی‌توان خبری را کتمان و یا سانسور کرد

هاشمی رفسنجانی: نمی‌توان خبری را کتمان و یا سانسور کرد

به گزارش ایسنا، متن کامل پیام آیت الله هاشمی رفسنجانی بدین شرح است :
خبرنگاری، شغل شرافتمندانه‌ای است که رسالت بزرگی را بر دوش خبرنگاران می‌گذارد. این گروه که تمام همتشان ارتقای اطلاعات در جوامع است، نمی‌گذارند جامعه در بی‌خبری بماند و با رشد آگاهی مردم، باعث تسریع حرکت قافله انسانی به سوی قله‌های دانش و علم و در نتیجه پیشرفت و سعادت می‌شود.

توجه داشته باشیم که خبرنگاری با خبرسازی تفاوت دارد، خبرسازی که متأسفانه در کنار رشد نرم‌افزاری و سخت‌افزاری اطلاع‌رسانی درست، در حال اشاعه در جامعه می‌باشد، بر پایه دروغ و شایعه استوار است و نمی‌تواند منبع و مرجع باشد، اما می‌بینیم که بسیاری از بوق‌های استعماری و استبدادی برای جبران عدم اعتماد مردم، به دروغ‌گویی و خبرسازی روی آورده و نمی‌دانند آنچه باعث افزایش رویگردانی مردم از آنان شده، همین حالت است.

در دنیای فراصنعتی امروز که همه ابزار اطلاع‌رسانی با پیشرفته‌ترین تکنولوژی ساخته شده‌اند، نمی‌توان خبری را کتمان و یا سانسور کرد. عصر انفجار اطلاعات است و هر حادثه‌ای که در هر گوشه این جهان اتفاق بیفتد، خیلی سریع با عبور بر شهپر اطلاع‌رسانی به اقصی نقاط جهان می‌رسد و حتی اخیراً در کنار خبر، تصاویر و فیلم آن نیز مخابره می‌شود. مانند تصاویری که در زمان هجوم ارتش اشغالگر اسرائیل به غزه از جنایات و کشتار صهیونیست‌ها پخش شد و به دنبال آن ادعای مظلومیّت کذایی گروه افراطی یهودی که بر اثر مظلوم نمایی و تبلیغات غرب حاصل شده بود، بر باد رفت.

تصویر به شهادت رسیدن نوجوانی در آغوش پدر در خیابان‌های سرزمین‌های اشغالی که نگذاشت ندای ریاکارانه حقوق بشری اسرائیل و حامیان جنایت‌پیشه آن، در گوش مردم جهان بنشیند. این همه مرهون افزایش روزافزون خبرنگاران و توسعه ابزار اطلاع‌رسانی در جامعه است و شایسته است انقلاب اسلامی که پایه و اساس نظام خویش را بر پایه اطلاع‌رسانی صحیح و سریع قرار داده ؛ با حضور خبرنگاران متعهد در صحنه رسالت آگاه‌سازی را انجام دهد.

نکته‌ای که باید به آن توجه کنیم، اینکه هر چقدر دایره خبرسازی و کتمان حقایق را گسترده‌تر باشد، به همان اندازه محدوده اعتماد مردم به مسئولان و رسانه‌های داخلی کم و توجه آنان به رسانه‌های خارجی زیاد می‌شود. نباید بگذاریم خبرهای مربوط به کشور ایران را دیگران به اطلاع مردم ما برسانند، مخصوصاً که می‌دانیم آنان اهداف خاص خود را در چیدمان کلمات در خبرها دارند و اگر ما واقعیت‌ها را براساس حقیقت محض بگوییم، مردم نیز از آنان روی برمی‌گردانند.

به هر حال روز خبرنگار فرصت بسیار خوبی است تا من به عنوان مسئولی که در طول ۳۰ سال در سفر و حضر با آنان همراه بوده‌ام، از همه خبرنگاران تشکر کنم و بر روح بلند خبرنگاران شهید درود فرستم که خون پاکشان علاوه بر ارزش شهادت، در راه افزایش آگاهی مردم به زمین ریخته شد. /ایسنا