فرهنگ و هنر
2 دقیقه پیش | تشریفات بهبود | تشریفات و خدمات مجالستشریفات بهبود | تشریفات و خدمات مجالس | برگزاری مراسم عروسی | باغ عروسی تشریفات ۵ ستاره بهبود با مدیریت بهبود اصلانی صاحب سبک در اجرای دیزاین های ژورنالی و فانتزی ، اجرا ... |
2 دقیقه پیش | خواندنی ها با برترین ها (81)در این شماره از خواندنی ها با کتاب جدید دکتر صادق زیباکلام، اثری درباره طنز در آثار صادق هدایت، تاریخ فلسفه یونان و... آشنا شوید. برترین ها - محمودرضا حائری: در این شماره ... |
سری به موزه حسین بهزاد
آدرسش این است: خیابان نوفلاح، نبش شهید کلهر. اما اگر به محلههای خیابان انقلاب وارد نباشی به دردسر میفتی. حالا باز اگر مثل قدیمها نام استاد حسین بهزاد روی خیابان بود، یک چیزی. اما حالا اسم «خانه بهزاد» برای خیلیها ناآشناست. ساکنان محل هم هر روز بی تفاوت از کنارش رد میشوند و یادشان نمیآید که «حسین بهزاد» که بود و چه کرد.
خانه استاد بزرگ نقاشی ایرانی برعکس خیلی از خانههای تاریخی تهران خوشبختانه هنوز پابرجاست. آن هم به لطف بازسازی نه چندان پایبند به معماری سنتی و اصیل خانه. کاشی کوچکی هم که به دیوار نصب شده و نام خانه بهزاد را روی خود دارد، از کتیبه خیلی آپارتمانهای اطراف کوچکتر و محقرتر است. شاید سرنوشت این بود که بهزاد، استاد بزرگ مینیاتور، افتخار ایران زمین، با وجود همه افتخار هم وطنانش به این هنر، هیچ گاه در کشورش آن طور که شایسته است، قدر نبیند. چه قبل مرگ و چه بعد مرگ.
. وقتی حسین، بهزاد شد
سال 1280 شمسی، حسین هفت ساله پدر و سپس استاد قلمدان سازش را از دست داد تا دور از مدرسه و با مشق نقاشی روزگار سختی را بگذراند. در18سالگی صاحب مغازه مستقلی شد و به تدریج در کپی برداری از آثار بزرگان مینیاتور معجزه کرد. این کپیهای غیرمجاز در آن زمان بارها به جای اصل اشتباه گرفته میشدند. حتی میگویند یکی از بزرگان وقت یک کتاب خطی خمسه نظامی را به بهزاد میدهد تا نگارگری کند و بعد در سفر به اروپا این کتاب را به عنوان یک نسخه قدیمی به بهای گزافی میفروشد و البته قرانی هم دست استاد تنگدست و بااستعداد ما را نگرفت. بعدها پسر جوان به این صرافت افتاد که به همین عنوان روزگار بگذراند. یعنی با مبلغی کم مینیاتور بکشد و بعد تاجران و عتیقه فروشان آن را به اروپا ببرند و صدها برابر به موزهها و کلکسیونرها بفروشند و قالب کنند.
تا اینکه در سال 1314، باز لطف یک غیرایرانی اما در عین حال ایران دوست، به نام رابینو - مستشرق فرانسوی شامل حال حسین بهزاد شد و توانست به پاریس برود. موزه لوور فرصت گران بهایی برای او بود تا روی آثار مینیاتور مطالعه کند و شیوه کارش را بهتر و بهتر کند. در بازگشت به ایران حسین بهزاد به درجهای رسیده بود که دیگر سفارشی کار نکند و آثار ماندگار هنریاش را خلق کند. 400 اثر و البته 17 نمایشگاه حاصل فعالیتهای هنری این استاد مشهور هنر ایرانی بود. اینها را در بیوگرافی نصب شده داخل خانه، کنار عکس بهزاد هم میتوانید پیدا کنید. عکسی که لو میدهد این خانه متأسفانه آن قدرها هم سبک و سیاق سابق و اصیلش را حفظ نکرده است.
. همه خانههای بهزاد
اما خانههای بهزاد چند تاست؛ یکی که در ابنبابویه است، همان که بعد از مرگش در 21 مهر1347اختیار کرد. این یکی هم که در خیابان بهزاد بود، حالا در خیابانی به نام دیگر است و فقط همان خانه مانده. خانهای که وصیت کرده بود در آن آموزش هنر برپا شود. اتفاقاً همین طور هم شد و پسر بهزاد در اوایل دهه 70 به همین شرط آن را به سازمان میراث فرهنگی تحویل داد و بعد از چند سال بازسازی حالا هنرهای سنتی در آن تدریس میشود و هنرجو هم کم ندارد.
اما یک ساختمان دیگر هم نام بهزاد دارد؛ موزهای در خیابان ولیعصر، در مجموعه کاخ سعدآباد. در سال 1373 به مناسبت صدمین سال تولد استاد، موزه بهزاد افتتاح و آثار نقاشیاش در چهار سالن به نمایش گذاشته شد. حالا با بلیت ارزان 300 تومانی میتوانید آثاری بسیار مشهور و ماندگار مانند چوگان بازی، مناظره شیرین و فرهاد، رمال، عقدکنان، سقای شل و... و چهره نگاریهای معروف بهزاد از حافظ، سعدی، خیام و عطار را ببینید.
. خاصیت خانهها و خیابانها
حالا میشود سطرها و سطرها غر بزنیم و ایراد بگیریم از اینکه بازسازی خانه بهزاد، اصولی نبوده. اینکه صاحبخانه خوب شناسانده نشده و یک تابلوی کوچک در آن محله شلوغ همه معرف این خانه تاریخی و با ارزش است. اما وقتی یاد خانههای تاریخی دیگری مثل خانه سهراب یا خانه پروین اعتصامی میافتیم باز کمی دلگرم میشویم یا حتی خانه دایی جان ناپلئون که در حافظه تاریخی هزاران هزار ایرانی جا داشت؛ اما هستند کسانی که در این میان، نظر دیگری هم دارند. آنها میگویند خانه بهزاد، همان تابلوها و آثار جهانیاش است، نه این خانه کوچک خیابان نوفلاح. حرف بیراهی نیست اما صحبت از حفظ اصالت و فرهنگ و هنر یک شهر و یک تمدن است. خانه بهزادها باید به عنوان سمبلی از تهران قدیم بمانند. تهرانی که زمانی در خانه ساختنش، ظرافتهایی به کار میرفت که محصول ذوق و هنر ایرانی بود، نه مثل این ساختمانهای بدقواره و بی تناسب با ما. محلهها و ساختمانهای قدیم فقط سنگ و آجر و چوب نیستند، از روزگار رفته این سرزمین حکایتها دارند. بخشی از میراث جمعی ایرانیان هستند که اصلاً نباید نسبت به ویرانیشان بی تفاوت بمانیم. خوشبختانه برخلاف مزار سوت و کور بهزاد در ابنبابویه که کمتر کسی سراغش را میگیرد، خانه بهزاد و موزه بهزاد پابرجایند و کم و بیش پررونق می ماند فقط قضیه خیابان بهزاد که کاملا حق او است اما از او دریغ شده است.
.خیابانی که نیست
در دهه 40شمسی مصوب شد که دولت مادامالعمر به استاد بهزاد، مستمری پرداخت کند و خیابانی را هم که خانهاش در آن قرار داشت، به نامش کرد. اکنون این خیابان به نام شهید بزرگوار نوفلاح نام گذاری شده اما میشود به پیشنهاد مجله تندیس عمل کرد و خیابان را با تقسیم به شمالی و جنوبی نام هر دو بزرگوار را روی آن گذاشت یا خیابانی دیگر در آن محله را به نام استاد حسین بهزاد کرد. گویا زمانی یکی از اعضای شورای شهر هم قول مساعد در این به اره داده بود اما هنوز که این قول عملی نشده. به هر حال یک خیابان برای نام گذاری، کمترین سهم برای بهزاد است که «ژان کوکتو» نویسنده و هنرمند معروف فرانسوی دربارهاش گفته است: «بهزاد پیغمبر افسونگری است از مشرق زمین داستان سرا. اگر همیشه مشرق زمین به قصههای هزار و یک شب و کاخهای طلایی و کنیزکان زیبایش برای ما داستانها میگفته، این بار، مردی با موهای سفید و چشمان بانفوذ و اندامی با خطها و رنگهایش اشکال افسون کننده در مقابل چشمان ما گسترده است. بدون شک در مینیاتور قرن ما، یک استاد از جهت قدرت طرح و رنگ آمیزی وجود دارد که او حسین بهزاد هنرمند ایرانی است.».
برگرفته از شرق
ویدیو مرتبط :
هم اندیشی مدیران موزه ها و کاخ موزه ها در باغ موزه قصر
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
توالت سلول صدام حسین در یک موزه نظامی !
در حالی كه قرار است ارتش آمریكا بزرگترین پایگاه نظامی خود را در عراق تخلیه كند، مسئولان ارتش آمریكا "دستشویی متعلق به صدام در سلول وی" را با خود به موزه نظامی آمریكا به یادگار میبرند.
به نقل از روزنامه فرامنطقهای القدس العربی، ارتش آمریكا كاخهای صدام را در بغداد تخلیه میكند و قرار است این املاك طی هفتههای آینده به دولت عراق برگردانده شود، اما دستشویی صدام كه از آهن ضد زنگ ساخته شده و درب سلولش كه صدام در سال 2006 قبل از اعدامش در آن به سر میبرد، جدا شده و قرار است به موزه پلیس آمریكا فرستاده شود.
در یكی از ساختمانهای پایگاه نظامی آمریكا كه نیروهای آمریكایی آن را به زندان تبدیل كرده بودند صدام و علی شیمیایی پسر عمویش زندانی شده بودند.
قرار است این پایگاه ماه دسامبر همزمان با عقبنشینی نیروهای آمریكایی از عراق به دولت این كشور تحویل داده شود.
ساختمانی كه صدام در آن زندانی بود در پایگاه "نصر" در نزدیكی فرودگاه بغداد قرار گرفته است. اطراف پایگاه نصر 42 كیلومتر دیوار و همچنین سیمهای خاردار كشیده شده تا در برابر انفجارها مانع از خسارت به این پایگاه شود.
این پایگاه بزرگترین پایگاه بین 505 پایگاه ارتش آمریكا در عراق است و 40 هزار سرباز آمریكایی و 25 هزار كارمند در آن فعالیت میكردند كه در حال حاضر تنها 4000 سرباز در این پایگاه باقی ماندهاند.
رستورانهای آمریكایی در این پایگاه نیز تعطیل شده است و كاخ "فاو" كه زمین آن با سنگ مرمر پوشیده شده بود و اتاق فرماندهی عملیات نیروهای آمریكایی به شمار میرفت در حال حاضر از سیستمهای كامپیوتری خالی شده است.
منبع: ایسنا