فرهنگ و هنر
2 دقیقه پیش | تشریفات بهبود | تشریفات و خدمات مجالستشریفات بهبود | تشریفات و خدمات مجالس | برگزاری مراسم عروسی | باغ عروسی تشریفات ۵ ستاره بهبود با مدیریت بهبود اصلانی صاحب سبک در اجرای دیزاین های ژورنالی و فانتزی ، اجرا ... |
2 دقیقه پیش | خواندنی ها با برترین ها (81)در این شماره از خواندنی ها با کتاب جدید دکتر صادق زیباکلام، اثری درباره طنز در آثار صادق هدایت، تاریخ فلسفه یونان و... آشنا شوید. برترین ها - محمودرضا حائری: در این شماره ... |
سابقه تاریخی بله برون
مجلس بله بران بیشتر هنگام شب و با حضور بزرگان و ریش سفیدان دو خانواده دختر و پسر و در خانه پدر دختر برگزار میشود. هدف از این مجلس، تعیین شرایط مادی و معنوی عروسی و ازدواج و پذیرفتن شروط خانواده عروس از طرف خانواده داماد است
مهربرون (مهربران) یا خرج برون (خرج بران) یکی از مراسم قدیمی و سنتی ازدواج در ایران است. برخلاف آنچه که امروز میبینیم، این مجلس در واقع یک مجلس مردانه است که در آن مهریه و شیربهای عروس توسط خانواده های دو طرف (عروس و داماد) تعیین میشود.
نوع زنانه همین مجلس را بله بران میگویند که در واقع مراسم کسب توافق خانواده ها درباره جزئیات ازدواج است. اما امروز این دو رسم با هم یکی شده اند و در آنها زن و مرد و بچه و بزرگ حضور دارند. معمولا این مراسم مهم، بعد از جلسه خواستگاری و قبل از عقدکنان برگزار میشود.
سابقه تاریخی بله برون
مجلس بله بران بیشتر هنگام شب و با حضور بزرگان و ریش سفیدان دو خانواده دختر و پسر و در خانه پدر دختر برگزار میشود. هدف از این مجلس، تعیین شرایط مادی و معنوی عروسی و ازدواج و پذیرفتن شروط خانواده عروس از طرف خانواده داماد است.
حالا چرا بله برون؟
بعد از آنکه مراسم خواستگاری به سرانجام رسید و دو خانواده کم و بیش اطمینان به سرانجام یافتن ازدواج پیدا کردند، خانواده داماد از خانواده عروس درخواست برگزاری جلسه «مهر بران» میکند. در گذشته رسم بر این بود که هر موقع خانواده داماد برای روز مشخصی درخواست میکردند، خانواده عروس مخالفت کرده و یکی دو روز دیرتر را قرار میگذاشتند.
علت هم این بود که خانواده عروس نشان دهند عجلهای در شوهر دادن دختر خود ندارند! در روز تعیین شده، داماد به اتفاق چند نفر از مردان معتبر خانوادهاش به خانه عروس میرفتند.
پدر عروس هم مردان معتبر خاندانش را دعوت میکرد. هدف از برگزاری این جلسه، توافق بر سر میزان مهریه عروس است. معمولاً نتیجه توافق دو خانواده بر برگهای با خط خوش نوشته میشد و داماد زیر آن قباله را امضا میکرد و متعهد میشد که به آن پایبند باشد. دیگران هم با امضای قباله آن را گواهی میکردند.
بزرگان دو فامیل درباره میزان مهریه، شیربها و در برخی از فرهنگ ها باشلق و کم و کیف پرداخت آن، اسباب سرعقد، پول حمام عروس، رخت و لباس و زیورآلات و جواهرات عروس، هزینه های عروسی و نحوه تامین آن، کم و کیف مراسم و جشن عروسی، تعداد مهمانان عروس و... تصمیم میگیرند. بعد از توافق طرفین، تعهدات در دو نسخه مکتوب میشود و پدر داماد و پدر عروس و بزرگان مجلس امضا میکنند.
اسامی مختلف بله برون
در فرهنگ ها و قومیت های مختلف ایران، مراسم بله بران نامهای متفاوتی دارد: در تهران به این مراسم بله بری یا بله برون یا خرج بُری میگویند. مردم گیل و دیلم، صورَت هَگیری (صورت گرفتن) یا ثبت هگیری (ثبت گرفتن) میگویند. خراسانیها به بله برون، جواب اِستَنی (جواب استاندن یا جواب گرفتن) و یا کفش پاکِنی (کفش به پاکردن) میگویند. در شاهرود: حرف تمام کردن در کازرون: شرط کنان، در توابع دماوند: خرج بُری، در سروستان فارس بله برون در قم گلاب گیرون یا مهربرون، در شیراز مهر برون یا بله برون، در ایل ممسنی باشلُق برون یا کدخدا کِشون و در روستاهای گرگان، قندشکنی میگویند.
آداب و رسوم بله برون
در بیشتر فرهنگهای ایران زمین، رسم است در مراسم بله برون، که خانواده داماد هدایایی را برای عروس میبرند و او را نامزد یا نشان پسرشان میکنند و به میمنت و مبارکی این پیوند، قند میشکنند. در خراسان یک حلقه انگشتر و در روستاهای خراسان یک جفت کفش و گاهی یک دست لباس اضافه بر انگشتر و کفش به همراه مقداری نقل و نبات و قند و چای و حنا و چند سکه نقره نیز به خانه عروس میبرند.
پذیرایی در بله برون
پذیرایی در مجلس بله برون معمولا ابتدا با چای و شربت و میوه شروع میشود و بعد از انجام توافقات شیرینی توزیع میشود. به همین علت گاه به این مراسم شیرینی خوران نیز میگویند. در برخی از فرهنگ ها و خصوصا در فرهنگ هایی که خرج بله برون را خانواده داماد میداده، شب بعد از مجلس بله برون، داماد و بستگانش را به شام دعوت میکنند. برخی هم همان شب بله برون، از کلیه مهمانان در منزل پدر عروس با شام پذیرایی میکنند
منبع: tgju.ir
ویدیو مرتبط :
سابقه تاریخی فتنه،درزمان امیرالمومنین...روشنگری فتنه-قسمت80
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
استقبال بی سابقه از توافق تاریخی
صادق زیباکلام در سرمقاله روزنامه شرق نوشت: سخنی به اغراق نرفته اگر توافق هستهای پیشرو که با ایالاتمتحده و بهتبع آن با اروپا در شرف انعقاد قرار دارد را یک حادثه تاریخی بخوانیم.
اگر تسخیر سفارت آمریکا در 13آبان58 و شروع جنگ تحمیلی را در 31شهریور 59، دونقطهعطف تاریخی انقلاب اسلامی بدانیم، بدون تردید توافق هستهای فروردین 94 یک نقطهعطف دیگر در تاریخ انقلاباسلامی بهشمار خواهد رفت.
اگرچه این توافق حسب ظاهر آن صرفا میان ایران و غرب بر سر بحران یا پرونده هستهای ماست اما واقعیت این است که از منظر سیاسی، توافق پیشرو، خیلی بیشتر از موضوع هستهای اهمیت دارد.
آنچه این توافق احتمالی را تاریخی و نقطهعطفی در تحولات سیاسی ایران پس از انقلاب میکند، این است که ایران و آمریکا برای نخستینبار بعد از 36سال با یکدیگر به مذاکره نشستند؛ امری که دستکم تا قبل از این، بسیار بعید به نظر میرسید اگر نگفته باشیم که از نظر برخی جریانات سیاسی و شخصیتها، حتی غیرممکن نیز بهشمار میرفت.
اعتراض گستردهای که در ایران به قدمزدن محمدجواد ظریف و جان کری صورت گرفت، درحقیقت اعتراض به اصل و نفس مذاکره با آمریکا بود. فراموش نکنیم آخرینبار که مقامات دوکشور در حد نخستوزیر، وزرای خارجه و دفاع با همتایان آمریکایی خود ملاقات کردند، چه توفانی در ایران بهراه افتاد. چگونه سفارت آمریکا تسخیر شد، دولت موقت استعفا داد و ایران وارد عرصه و فضایی شد که تا به امروز هم آثار آن تداوم دارد.
از آنروز یعنی 13آبان58 بهبعد، ایران و آمریکا وارد یک وضعیت خصمانه با یکدیگر شدند و باز هم سخنی بهاغراق نرفته اگر گفته شود که تمامی تلاشهایی که در جهت تنشزدایی با آمریکا در طی آن 35سال صورت گرفت، جملگی ناکام ماندند. نهتنها تلاشها به نتیجه نرسید بلکه تلاشگران هم که میگفتند از زاویه منافع ملی وارد این عرصه شدهاند، اتهامات ریزودرشتی دریافت کردند.
اهمیت تاریخی مذاکرات مستقیم میان وزرای خارجه ایران و آمریکا و توافق احتمالی بهدستآمده را میبایستی در پرتو آن 35سال تنش یا همان اصطلاح معروف «دیوار بیاعتمادی» میان دوکشور در نظر گرفت. تا پیش از این، کمتر کسی دستکم در ایران، میتوانست تصور کند که روزی ممکن است مقامات ایرانی و آمریکایی نه بهصورت مخفیانه یا غیرمستقیم بلکه خیلی علنی و مستقیم و در برابر دوربینهای رسانههای جهان، دور یک میز بنشینند و با لبخند و تفاهم با یکدیگر گفتوگو کنند. نهتنها مقامات ایران و آمریکا به مذاکره نشستند بلکه توانستند پیرامون موضوعی که طی 10سال، بیشترین حجم اختلافات، دشمنیها و تحریمها را میان دوکشور از زمان انقلاب بهوجود آورده بود، به توافقاتی هم دست یابند.
صدالبته که جزییات این توافق تاریخی، مهم است و هنوز هم کامل نشده. اما آنچه که بیش از جزییات توافق هستهای اهمیت دارد، نفس نگاه جدیدی است که میان مقامات مذاکرهکننده دو کشور ایران و آمریکا برای نخستینبار به وجود آمده است.
برای نخستینبار بعد از انقلاب، مقامات دو کشور حاضر شدهاند سخن هم را بشنوند و به دغدغهها پاسخ دهند. وقتی آمریکاییها میگویند ما نگران برنامههای هستهای ایران هستیم، ایران اعلام میکند چه گامهایی میتواند در جهت اعتمادسازی جهانی بردارد، در عین حال، توان هستهای بومی ایران حفظ شود.
متقابلا آمریکاییها هم با علامتهایی که میفرستند نشان دادند نه به دنبال براندازی نظام ایران و نه حتی خواهان تضعیف ایران هستند و نه دعوای بنیادی دیگری با ما دارند. آنها میگویند مشکل آنها واقعا همان نگرانیای است که از جانب توانمندیهای هستهای ایران احساس میکنند.
در فضای مثبت جدید به وجود آمده، دو طرف گامبهگام به سمت برداشتن اختلافات و تلاش در جهت حصول توافق میروند. میماند پرسشی که دیر یا زود و بعد از اعلام رسمی توافق در تهران و واشنگتن به تدریج مطرح خواهد شد؛ اینکه اگر ایران و ایالات متحده بتوانند در جهت اعتمادسازی و در راستای نوعی تنشزدایی حرکت کنند و بر سر موضوع دشوار و پیچیده هستهای به سمت تفاهم بروند، چرا در سایر زمینهها این رویکرد به کار گرفته نشود؟
اتفاقا به واسطه نگرانی از طرح چنین پرسشی است که تمام کسانی که به کمتر از محو جمهوری اسلامی ایران رضایت نمیدهند، به دستوپا افتادهاند تا جلوی توافق تاریخی را بگیرند. 47سناتور آمریکایی، نتانیاهو، جمهوریخواهان تندرو و برخی کشورهای منطقه که امیدوار بودند تقابل هستهای ایران و غرب همچنان ادامه یابند، نگران شدهاند؛ چرا که میدانند این توافق ممکن است سرآغاز فصل جدیدی میان ایران با غرب شود.