بهداد؛ نگین بازیگری دهه ۸۰ سینمای ایران

 

 

 

حامد بهداد در فیلم سینمایی "لطفا مزاحم نشوید" سیمایی تازه از خود و تصویری تاثیرگذار از توانایی هایش ارائه داده است. حامد بهداد در این سال ها تنها یکی از مهمترین بازیگران سینمای ایران نبوده، موضع گیری های تند و تیز و غیرمتعارف و رفتارهای گاه غریبش از او سیمایی ساخته که برای عده ای محبوب است و برای گروهی دیگر آزاردهنده. در جامعه ای که فروتنی و تواضع امتیاز است اعتماد به نفس بیش از اندازه حامد بهداد سرمنشاء ماجراها و حاشیه های بسیار بوده است.

اما بهداد فارغ از این موضع گیری ها همچنان بر مداری می چرخد که خود می خواهد، از سویی به دلبستگی هایش در حوزه موسیقی و عکاسی می پردازد و از طرفی در فیلم هایی بازی می کند که گاه ارتباط مستقیم با هم ندارند، چگونه می توان توجیه کرد بازیگر "نیمه پنهان"یا "تسویه حساب" در "محاکمه در خیابان" بازی کند یا سر از "کسی از گربه های ایرانی خبر نداره" در بیاورد؟ نبوغ انکار ناپذیر او در بازیگری است که با وجود اخلاق غریبش این اعتماد را در کارگردان هایی مثل عباس کیارستمی و مسعود کیمیایی به وجود می آورد که تجربه همکاری با بهداد را از دست ندهند.

یکی از امتیازهای بازی بهداد در فیلم لطفا مزاحم نشوید استفاده درست از میمیک است. رنج و استیصال مرد را نه فقط در موقعیت سختی که در آن گرفتار شده که در چهره و چشمهای بهداد می‌توان دید.

حامد بهداد مثل هر بازیگر باهوشی نیاز به همراهی و همفکری کارگردانی درجه یک دارد، زمانی که تصمیم می گیرد تجربه گرایی را از سر بگذراند نتیجه این می شود که نام و اعتبارش را در فیلم هایی هزینه می کند که نه تنها به کارنامه حرفه ای اش نکته ای اضافه می کنند بلکه توانایی هایش را هم نشان نمی دهند. بهداد که از بازیگری لذت می برد هنوز آن قدر سخت گیر نشده که لذت تجربه نقش کوتاه را به بازی در نقش اول واگذار کند اما باید حد و مرزی برای این تجربه کردن قائل باشد.

این روزها می توان بازی متفاوت حامد بهداد را در اپیزودی از فیلم سینمایی "لطفا مزاحم نشوید" به کارگردانی محسن عبدالوهاب دید، بازی در فضایی واقع گرا و مستندگون باعث شده آنچه از بازی بهداد در ذهن داریم کنار بگذاریم و شاهد این باشیم که او چه خوب در دل فضای واقع گرای فیلم جای گرفته است. او که متهم می شود به اغراق در بازی، در این نقش کوتاه فرصت داشته تا در قالب مردی جوان و شکست خورده ظاهر شود. مردی که تکه ای از پازلی است که تصویر کلی شهر تهران و ساکنانش را مقابل دیدگان مخاطب ترسیم می کند. حامد بهداد که معمولا تصویری از عصیان و ناآرامی را در بازی هایش متبلور کرده این بار بازی در سکوت را به خوبی نشانمان می دهد.

حرکات، نوع دیالوگ گویی، حتی فیزیک و گریم بهداد در این فیلم متناسب با سیمای تازه ای است که کارگردان از این بازیگر ارائه می دهد، بهداد با هوشمندی رفتارهای آشنای خود را حذف و به قالب شخصیت نزدیک می شود. یکی از امتیازهای بازی بهداد در این فیلم استفاده درست از میمیک است. رنج و استیصال مرد را نه فقط در موقعیت سختی که در آن گرفتار شده که در چهره و چشمهای بهداد می توان دید.

بازیگری که در فیلم های "روز سوم"، "کسی از گربه های ایرانی خبر نداره"، "هفت دقیقه تا پائیز" و نمونه هایی از این دست نشان داده که رمز و راز برون گرایی در بازی را خوب می داند و در "لطفا مزاحم نشوید" مانند "هر شب تنهایی" با حذف نشانه های بیرونی تبحرش در بازی درون گرا را نشان می دهد. حامد بهداد را می توان مهمترین بازیگر دهه ۸۰ سینمای ایران دانست. بازیگری که ویژگی های ظاهری ستاره های این سینما را ندارد اما با ممارست در حرفه اش به محبوبیت رسیده است.

بازیگری که با وجود اخلاق متفاوت و تعلق نداشتن به گروه و باند خاص هوادار دارد، توانایی اش را به کارگردان های این سینما ثابت کرده و تعداد قابل توجهی نقش ماندگار از خود به یادگار گذاشته است. کدام بازیگر جوان به اندازه بهداد نقش خاطره انگیز در کارنامه دارد؟ کدام بازیگر به اندازه او در جشنواره فیلم فجر بی مهری دیده اما از سوی تماشاگران و منتقدان دیده و تحسین شده است.

دهه ۸۰ دوران افول ستاره های چشم روشنی است که می خواستند گیشه ها را تصاحب کنند، ستاره هایی که با وجود ادعاهایشان یا از سینما و بازیگری فاصله گرفته اند، یا درگیر پروژه هایی شده اند که فقط برای فروش ساخته شده اند. حامد بهداد در کمتر از یک دهه تعدادی از بهترین تجربه های بازیگری سینمای ایران را به نام خود ثبت کرده و این برای یک بازیگر امتیاز بزرگی است.... / خبرگزارى مهر

ویدیو مرتبط :
حرف های ارزشمند حامد بهداد راجب سینمای ایران

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

دختران دهه شصتی سینمای ایران

متولدین دهه ی شصت به سالهایی رسیده اند که باید منتظر اوج گیری آنها باشیم در این پرونده  دختران دهه ی شصتی شاخص سینمای ایران را مرور کرده ایم از باران تا ترانه ...

الناز شاکر دوست – 1363

شاید بهترین حضور شاکردوست همان تجربه ی اولش باشد فیلمی به کارگردانی کیومرث پور احمد و با گرته برداری از سلطان قلب ها ،گل یخ که ملودرامی عاشقانه بود با استفاده از دو چهره ی تماشاگر پسند و بهره گیری از ابزارهای سینمای تجاری در مجموع برای آنهایی که سینما می رند که رویا بخرند تجربه ی دلنشینی بود ،شاکر دوست بعد از گل یخ کاملا در خدمت سینمای تجاری قرار گرفت ،فیلمهای چون :(تو و من ) ،(بی وفا )،(دو خواهر) ،(کیش و مات)و..تنها تجربه ی به نسبت متفاوت شاکردوست باز هم با پور احمد رقم خورد :اتوبوس شب ،در مجموع نمی توان حضور الناز شاکر دوست را حضوری پربار و قابل توجه دانست او صرفا مهره ای برای جذب تماشاچی در سینمای موسوم به بدنه است و تا به امروز تلاشی هم برای خروج از این جایگاه نداشته است.و البته امسال پوسته را هم در گروه هنر و تجربه داشت که می تواند آغاز گر راه متفاوتی باشد.

خاطره اسدی- 1362

اسدی را بیشتر با "تقاطع" به خاطر می آوریم کاراکتر تنها و عاصی فیلم موفق ابوالحسن داودی بعدتر در فیلم اجتماعی و تلخ امینی به نام هفت دقیقه تا پاییز خوش درخشید، در کارنامه ی بازیگری خاطره اسدی فیلم های خوب دیگری چون( سربه مهر) دیده می شود، اما آنچه که باعث شده اسدی کمتر به چشم بیاید حضور پر نوسان و نه چندان منسجم او در کارهایی با جنس متفاوت از هم است کمی دقت و ایجاد یک سبک مشخص در اجرا و گزینش فیلم باعث می شود بازیگر مستعد سینمای ایران به مراتب بالاتری برسد او در کارنامه ی خلوتش هم فیلم معنا گرا تجربه کرده است هم به سینمای فرمالیته بنکدار و علیمحمدی گریز زده است، هم سینمای تجاری و هم سینمای دغدغه مند صدر عاملی ،حضور درکارهایی با این گستردگی فرمی و مضمونی کمی کار را برای تثبیت او در سینما دشوار کرده است .

نازنین بیاتی – 1368

بیاتی شروع بسیار خوبی داشت با:دربند و در فیلم پرویز شهبازی ،حضور در کار کارگردانی که فضاهای جوانانه را به خوبی پرداخت می کند شروع خوبی برای بیاتی بود،( دربند) اگر منتقدین را راضی نکرد حداقل یک پدیده به سینمای ایران معرفی کرد، در تمام طول فیلم بیاتی چیزی کمتر از آهنگرانی جوان ولی باتجربه نداشت ،بیاتی بعد تر در فیلمی از هاتف علیمردانی یکی دیگر از کارگردانان خوش آتیه سینما ایفای نقش کرد و امسال هم با کمال تبریزی در( طعم شیرین خیال) و ابوالحسن داودی در (رخ دیوانه) همراه شد به نظر می رسد نازنین بیاتی در انتخاب و گزینش کار بسیار هوشمندانه عمل می کند گرچه که حضورش در( فرشته ها با هم می آیند) و (رخ دیوانه) نشان داده که او تا رسیدن به نقطه ی قابل توجهی در سینما راه طولانی در پیش دارد، اما همین که او به ورطه ی لمپنیسم و سینمای تجاری نیفتاده امیدواری را افزایش می دهد.

رعنا آزادی ور- 1362

رعنا آزادی ور کارنامه ی آبرومندی دارد او در( خاک آشنا) با فرمان آرا کار کرده است: در نقش یک دختر کرد، همچنین تجربه ی همکاری اش با اصغر فرهادی باعث شده که کارنامهد ای سنگین داشته باشد، امسال هم آزادی ور در فیلمی آبرومند ایفای نقش کرد:(خانه دختر)، فیلمی که شاید رنگ اکران را هم نبیند اما در خاطره ی سینمایی ها جا خوش می کند، حضور در پروژه ی محمد(ص) مجید مجیدی و" مارمولک" کمال تبریزی  و همچنین همکاری با مانی حقیقی  در( کارگران مشغول کارند) نشان می دهد که آزادی ور بازیگر راحت طلبی نیست، او با همین کارنامه ی خلوتش نشان داده که حضورش در سینما باری به هر جهت نیست و نخواهد بود پیش بینی اینکه آزادی ور در سینما ماندگار میشود پیش بینی دشواری نیست مگر اینکه زندگی هنری او دچار تحولات غیرقابل پیش بینی شود.

نگار جواهریان -1361

او از دانه درشت های دهه ی شصتی است ،اگر نمونه های قبلی نهایتا ایفاگر نقش های فرعی چشمگیر بوده اند، نگار جواهریان در فیلمی مثل: (تنها دوبار زندگی می کنیم) بازی قدرتمندی به نمایش می گذارد او با کارگردان های مختلف از جمله بهرام توکلی در (اینجا بدون من) کار کرده است، بازی درخشان او در "اینجا بدون من" و "طلا و مس" که البته فضای مشابه داشت، نهایتا برای او سیمرغ بلورین جشنواره ی فجر را به ار مغان آورد، درخشش درمجموعه کارهای عبدالرضا کاهانی از جواهریان چهره ای ساخت که سینمای روشنفکرپسند و تماشاچی سختگیر سینما روی او حساب ویژه ای باز کند ،اما از بخت بد جواهریان، درخشش او در قصه ها ی بنی اعتماد، آشغال های دوست داشتنی محسن امیر یوسفی و گزارش یک جشن حاتمی کیا با سد توقیف مواجه شد جواهریان اگر همین روند را ادامه دهد از بزرگان سینما خواهد شد به شرطی که انتخاب هایش را با وسواس بیشتر همراه کند.امسال جواهریان یکی از همین انتخاب های خوبش را ارایه کرد، اعترافات ذهن خطرناک من

طناز طباطبایی – 1361

به نظر می رسد تکلیف طناز طباطبایی در عرصه ی بازیگری با خودش مشخص نیست روزی در فیلمی معمولی از سعید سهیلی نقش  آفرینی می کند روز دیگر با مهرجویی در نارنجی پوش و نمایش" درس" همراه می شود ،شاید از او که دانش آموخته ی کارگردانی تئاتر  است توقع بیشتر از این ها بوده است ،هیس دختر ها فریاد نمی زنند، تجربه ی بدی نبوده است به خصوص در جذب مخاطب عام یک موفقیت محسوب می شود اما قله ی موفقیت طناز طباطبایی رفیع تر از این هاست شاید جایی نزدیک به نقش آفرینی اش در "مرهم" فیلمی که طباطبایی یک تنه بار آن را به دوش کشید و هنرمندانه ایفای نقش کرد ،افسوس که طباطبایی پر نوسان حاضر شده است حضور او در رخ دیوانه نا امید کننده بوده است شاید یکی از دلایل ثبات نداشتن طباطبایی را بتوان رفت و آمد دائم مابین فضای نمایش و سینما دانست ،سینما هنوز منتظر طنازی قدرتمند تر است ...

پگاه آهنگرانی - 1363

پگاه اهنگرانی فرزند منیژه حکمت کارگردان و تهیه کننده سینما است ،کارنامه و عملکرد او را نمی توان منحصر به سینما دانست شاید از همین جهت باشد که آهنگرانی خیلی متمرکز سینما نبوده است او گاها در روزنامه هایی چون اعتماد می نویسد همچنین مستند می سازد که می توان از بین آنها به ده نمکی ها اشاره داشت ،پگاه اما فراتر از این مرزها رفته او موضع گیری سیاسی می کند و البته تبعاتش را هم تحمل می کند !...آهنگرانی به لطف خانواده ی سینمایی اش از خردسالی در سینما حضور داشته است اما این مساله باعث نشده است که با یک بازیگر کاملا بی عیب و نقص مواجه باشیم گرچه که او جزو خوب های دهه شصتی است اما عدم تمرکز باعث شده است که دختری که با کفش های کتانی مطرح شده بود خیلی به چشم نیاید او امسال دو اثر درخشان :(خانه دختر و جامه دران ) را در جشنواره داشت که نوید سالی پر بار تر را می دهد از خوب های آهنگرانی می توان به" دربند" و" ورود آقایان ممنوع "اشاره داشت شاید تمرکز بر بازیگری برای موفقیت او در سینما از نان شب هم واجب تر باشد البته اگر که آهنگرانی تمایل به فتح قله های بازیگری را داشته باشد.

ترانه علیدوستی – 1362

شاگرد کلاس های آزاد امین تارخ در همین یک دهه ای که از عمر بازیگری اش می گذرد حرفه ای و کاربلد نشان داده است او با اجرای کاراکتر های متفاوت که همگی هم موفق بوده اند نشان داده است که کارش را بلد است ،علیدوستی تن به هیچ حاشیه ای هم نمی دهد او با این سن و سال از سوی نویسندگان مجله ی فیلم به عنوان بازیگر منتخب یک دهه انتخاب شده است کسب سیمرغ بلورین از جشنواره ی فجر از دیگر افتخارات علیدوستی است ، ترانه که با( من ترانه 15 سال دارم) عالی شروع کرده بود عالی تر ادامه داد در(درباره ی الی )و( چهارشنبه سوری) و( شهر زیبا) سه بار با اصغر فرهادی همراه شد و در هر سه بار موفق عمل کرد ،پذیرایی ساده ،کنعان ، تردید از دیگر تجربیات موفق ترانه علیدوستی است ،علیدوستی گهگاه به عرصه ی نمایش هم گریزی می زند به طور خاص نمایش های محمد رحمانیان ،دختر حرفه ای سینمای ایران حالا برای هر فیلمی یک وزنه است.

باران کوثری – 1364

بهانه ی این پرونده و فرزند رخشان بنی اعتماد که سیمرغ جشنواره ی امسال را کسب کرده است به خوبی از فضایی که به واسطه ی پدر و مادرش فراهم شده است استفاده کرده ،قدرت بازیگری او اولین بار در فیلم "خون بازی" و اجرای پرسونای معتاد به چشم آمد،کوثری بر خلاف برخی از هم نسلانش حوزه های متفاوت را تجربه کرده است از تلویزیون و حضور در سریالی چون صاحبدلان و حتی مجموعه ی کلاه قرمزی تا حضور در نمایش هم هوایی به کارگردانی مهین صدری، حوزه ی فعالیت باران کوثری محدود به این ها نشده است، منشی صحنه در یک حبه ی قند و ساخت کلیپ برای" چرا رفتی" همایون شجریان، از دیگر فعالیت های متنوع باران کوثری است،عصبانی نیستم ،من مادر هستم ،کوچه بینام از درخشانترین کارهای کوثری است اما نباید فراموش کنیم که کوثری در تئاتر هم پای کوثری در سینما است، طی سالهای گذشته او در نمایش های موفقی چون "زمستان 66" و "خشکسالی و دروغ" حضور داشته است ،به نظر می رسد او برای ادامه ی حضور موفقش کار دشواری ندارد: وقتی که مادری چون رخشان بنی اعتماد را همراه خودش دارد.

 

اخبار فرهنگی - برترین ها