انقلاب اسلامی ایران و بیداری جهانی

انقلاب اسلامی ایران و دستاوردهای آن

 

درباره انقلاب اسلامی ایران:

پیروزی انقلاب اسلامی در ایران تنها یک حادثه داخلی برای تغییر یک رژیم سیاسی نبود. بلکه همان‌گونه که بسیاری از دولتمردان آمریکائی، اسرائیلی و اروپائی در خاطرات خود از آن روزها تعبیر کرده‌‌اند، انقلاب اسلامی از دیدگاه آنان زلزله‌ای ویرانگر برای جهان غرب بود.

 

گذشته از آنکه آمریکا مطلوبترین شرایط جغرافیائی، اقتصادی و نظامی را در یکی از حساسترین مناطق جهان که مرزهای طولانی با رقیب (دولت شوروی) داشت، از دست می‌‌داد امواج انقلاب اسلامی رژیمهای وابسته به غرب را در ممالک اسلامی و بلاد عربی متزلزل و بیمناک کرده بود. پیام اصلی انقلاب اسلامی ماهیتی فرهنگی داشت و مبتنی بر اندیشه دینی و ارزشهای معنوی بود.

 

دستاوردهای انقلاب اسلامی

یکی از دستاوردهای انقلاب اسلامی این بود که پیروزی انقلاب به معنای صدور پیام و ارزشهای آن و به حرکت درآمدن موجی از خیزشهای رهایی بخش در کشورهای اسلامی و جهان سوم بود. همزمان با ایران، رژیم وابسته به آمریکا در نیکاراگوئه نیز سرنگون شد. در افغانستان دولت شوروی ناگریز از کودتای خونین و سپس لشکرکشی و اشغال این کشور شد تا حرکت اسلامی را مهار کند.

 

در عراق، کودتای صدام با همین هدف شکل گرفت. مردم لبنان و فلسطین پیروزی انقلاب اسلامی ایران را جشن گرفتند و جهاد خویش را در شکلی نوین و ملهم از انقلاب اسلامی آغاز کردند. جنبشهای اسلامی در مصر، تونس، الجزایر، سودان، عربستان و ترکیه احیا شدند.

 

پس از جنگ جهانی دوم نظمی ظالمانه بر جهان حکمفرما بود. مناطق مختلف جهان بین دو قدرت غالب شرق و غرب تقسیم شده بود و سازمان‌های نظامی ورشو و ناتو نگهبانان این نظم ناعادلانه بودند. هیچ حرکت و تحولی در جهان سوم خارج از این چارچوب و بدون وابستگی به یکی از دو قطب حاکم امکان موفقیت نمی‌یافت.

 

اینک انقلابی در جهان معاصر و در منطقه امن غربیها پیروز شده بود که شعار اصلی آن «نه شرقی نه غربی» بود. انقلاب اسلامی ایران مستقیماً با امپریالیسم آمریکا درافتاده بود و شکست را بر او تحمیل کرده بود. این واقعیت کمونیست‌ها را در ادعای مبارزات ضدامپریالیستی شان خلع سلاح می‌کرد و برای نخستین بار در عصر حاضر، دین را به عنوان
عاملی حرکت‌زا در پهنه مبارزات ملتها مطرح می‌ساخت.

 

با وجود همه ناباوریها و تمامی تلاشهایی که در سطح بین‌‌المللی برای حفظ رژیم شاه و جلوگیری از موفقیت امام‌خمینی بعمل آمد، انقلاب اسلامی در مرحله نخست مبارزات خویش پیروز گردید و از این جهت پیروزی آن بیشتر به یک معجزه شبیه بود تا تحولی عادی.

 

به جز امام‌خمینی و توده‌‌های بیشماری که خارج از تحلیل‌های معمول، به گفته‌‌ها و وعده‌های امام باور قلبی داشتند، عموم تحلیل‌گران سیاسی و همه کسانی که در رخدادها و حوادث ایران دخیل بودند وقوع پیروزی انقلاب اسلامی ایران را، حتی تا روزهای واپسین عمر رژیم شاه ناممکن می‌دانستند.

 

انقلاب اسلامی ایران در جهان اسلام به عنوان «انقلاب امام‌‌خمینی» شناخته شده است

 

چنین بود که از صبحدم 22 بهمن 1357 خصومت با نظام نوپای اسلامی در پهنه‌ای گسترده آغاز شد. جبهه دشمنیها را آمریکا رهبری می‌کرد و دولت انگلیس و برخی دول اروپایی دیگر به همراه تمامی رژیمهای وابسته به غرب در آن مشارکت فعال داشتند. شوروی (سابق) و اقمار آن نیز ناخرسند از انقلاب اسلامی که در ایران افتاده و به حاکمیت دین منجر گردید، با آمریکائیها در بسیاری از خصومتها همسو شدند.

 

نمونه بارز این هم‌پیمانی در همنوائی نیروهای چپ و راست ضد انقلاب اسلامی داخل کشور که بعدها اسناد وابستگی آنان به سفارتخانه‌های شوروی و آمریکا افشا گردید و از آن بارزتر هماهنگی همه‌‌جانبه دو کشور در تجهیز صدام و حمایت از او در جنگ با جمهوری اسلامی را می‌‌توان مشاهده کرد.

 

اما امام‌خمینی با همان منطقی که نهضت اسلامی را آغاز کرده بود، در اوج فتنه‌ها و فشارهای خارجی انقلاب اسلامی را هدایت کرد و آن را با اراده خویش به دوره سازندگی و ثبات هدایت نمود.

 

ثمرات انقلاب اسلامی

نهضتی که امام‌‌خمینی پرچمدار و پایه‌گذار آن بود، توانست غبار از چهره اسلام زدوده و سیمای حقیقی آن را پس از 14 قرن به جهان تشنه عدالت بنمایاند. به همین دلیل است که انقلاب اسلامی ایران در جهان اسلام به عنوان «انقلاب امام‌‌خمینی» شناخته شده است.

 

به همین علت است که تاکنون هیچ یک از طرحهای سیاسی و اقتصادی و نظامی آمریکا علیه ایران که غالباً با حمایت یا سکوت متحدان منطقه‌ای و جهانی آن کشور همراه بوده، به نتیجه نرسیده است. و به همین دلیل است که پس از گذشت نزدیک به سه دهه مقابله غرب با انقلاب اسلامی، امروز تئوریسین‌ها و سیاستمداران اروپائی و آمریکائی بر ضرورت پذیرش و تحمل واقعیت انقلاب اسلامی و جایگاه جمهوری اسلامی در عرصه بین‌المللی تاکید می‌کنند.

 

نهضتی که در 22 بهمن 1357 به پیروزی رسید، امروزه برای بسیاری از ملل جهان چراغ راه زندگی است. مهمترین دستاوردهای انقلاب اسلامی ایران در صحنه‌ بین‌المللی تاکنون به قرار زیر بوده است:

 

1. تجدید بنای تفکر انقلابی بر مبنای دین
2. مطرح شدن اسلام بعنوان یک ایدئولوژی انقلابی.
3. تلفیق موفقیت آمیز رهبری سیاسی و مذهبی.
4. احیاء اخوت اسلامی در میان مسلمانان جهان.
5. احیاء روحیه گرایش به معنویات و ارزشهای دینی در میان مسلمانان جهان.
6. احیاء روحیه خودباوری و سلطه ستیزی در میان ملتها.
7. منفعل شدن دولتها و قدرتها در برابر اراده ملتها.

 

از این رو «22 بهمن» تنها نباید به عنوان روز پایانی یک رژیم سیاسی و آغازی بر حیات رژیم دیگر تلقی گردد. بلکه باید از آن به عنوان سرفصلی برجسته در تاریخ سیاسی ایران و نقطه‌ای عطف در روند مبارزات ملت ایران یاد کرد.

 

منبع: fajr76.blogfa.com

ویدیو مرتبط :
انقلاب اسلامی ایران الگوی بیداری اسلامی در منطقه

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

بیداری اسلامی کشورهای عربی رخ داد ؛ بیداری پارلمانی در ایران کی فرا می رسد؟!

 

 

 

 

خبرگزاری ها گزارش داده اند که 5 نفر از نمایندگان مجلس شورای اسلامی علی اکبر صالحی وزیر خارجه را به مجلس فراخواندند تا نسبت به فعال نبودن آن وزارتخانه در قبال بیداری اسلامی در کشورهای خاورمیانه پاسخگو باشد.

این اولین بار نیست که وزیر امور خارجه درباره مسائل داخلی سایر کشورها به مجلس احضار می شود یا مورد انتقاد قرار می گیرد چه آن که برخی آقایان تصور می کنند وزیر امور خارجه یعنی "سلطان بلاد خارجه"(!) و لذا مسوول هر آنچه در خارج از مرزهای ایران می گذرد ، هست!
پیشتر نیز به خاطر آن که در فلان کشور ، دختران محجبه را به مدرسه راه نمی دهند یا به دلیل این که در کشوری دیگر کتابی با محتوی نامناسب نوشته شده است ، وزیران خارجه وقت ، مورد استنطاق قرار گرفته بودند!

اکنون نیز برخی نمایندگان وزیر امور خارجه را به مجلس فراخوانده اند که بیا و پاسخ بده چرا در برابر بیداری اسلامی مردم برخی کشورهای آفریقا و خاورمیانه فعال نیستی؟!
بحث صالحی و غیر صالحی نیست ؛ سخن این است که واقعاً نمایندگان مجلس انتظار دارند وزارت خارجه درباره بیداری اسلامی در این چند کشور عربی چه کند؟ بیانیه دهد؟ دولت ها را محکوم کند؟ سفیرانشان را فرا بخواند؟ سفیرانمان را فرا بخواند؟ برای انقلابیون باروت بفرستد؟ شب نامه پخش کند؟ اعضای سفارتخانه هایمان بروند سنگ پراکنی کنند؟ وزارت خارجه چه کند که هم آقایان راضی باشند و هم متهم به دخالت در امور داخلی دیگران نشویم و مهم تر از همه این که انقلابیون متهم به رابطه با تهران نشوند؟ اتفاقاً خیلی اوقات سکوت هوشمندانه بهتر از هیاهوی نابخردانه است.

بحث بیداری اسلامی در چند کشور عربی ، یک موضوع صرفاً دیپلماتیک نیست که وزارت خارجه پاسخگویش باشد؛ این ، موضوعی فراتر از دستگاه رسمی سیاست خارجی است و بیش از ان که دولت ها در این وادی وارد شوند ، وظیفه پارلمان ها ، رسانه ها ، نهادهای مردم نهاد ، علما و روشنفکران است که در این عرصه ورود پیدا کنند و حتی گاه بر خلاف مواضع اعلامی ، اتخاذ موضع کنند.
از این رو ، اگر واقعاً در باره قیام های مردمی در خاورمیانه و آفریقا کوتاهی شده ، خود مجلسی ها به عنوان عالی ترین نهاد غیر دولتی در ایران متهم ردیف اول این قصور و تقصیرند نه وزارت خارجه ای که ناگزیر از بسیاری از محدودیت ها و معذوریت هاست.

بله! اگر سؤال نمایندگان ، مصداقی و مشخص بود که مستقیماً به حوزه عملکردی وزارت خارجه مربوط شود می شد آن را پذیرفت مانند این که "چرا وزارت خارجه دولت بنغازی در لیبی را به رسمیت نمی شناسد؟"
تازه ، همین مورد هم از صفر تا صد در اختیار وزارت خارجه نیست و کلیت نظام باید درباره آن تصمیم بگیرد و نهایتاً وزارت خارجه اعلام و اعمال کند.

سؤال کنونی نمایندگان ، کلی گویی و شعاری است و قاعدتاً هم جوابی شعاری خواهد داشت که با هیچ متر و میزانی قابل سنجش نیست و در نهایت می ماند موضع سیاسی نماینده ها نسبت به وزیر که از جواب او مثلاً متقاعد بشوند یا نشوند(!)

نمایندگان محترمی که دلشان برای بیداری اسلامی در شمال آفریقا و جنوب شبه جزیره عربستان شور می زند ، بهتر است کمی به فکر مردم خودمان باشند که با هزار منت و تیتر و مصاحبه و این که این پول مال امام زمان است و ... چهل و چهار هزار تومان می گیرند و چندین برابرش را بر می گردانند. بروند گیر بدهند به وزارت نفت که این چه بنزینی است که تولید می کنید و ملت را سرطانی می کنید؛ بروند از آقایان و خانم های مسوول بپرسند که این چه وضعیتی است که یک کارمند بیچاره برای پر کردن دو - سه تا دندان ، باید حقوق یک ماهش را بدهد؟ مسوولان را به پارلمان بکشند و سین جیم شان کنند که این چه وضع محافظت از محیط زیست است ؟ به فکر جوانانی باشند که از بیکاری و افسردگی و تجرد ، به هزار بیراهه افتاده اند و هزاران "مساله واقعی" دیگری که خودشان بهتر از همه می دانند و موقع تبلیغات انتخاباتی ، خوب فریادشان می کنند!

بیداری اسلامی در جهان عرب ، هر چند رویدادی خجسته است اما مبارک تر از آن ، بیداری پارلمانی در ایران خودمان است که "اگر بشود چه شود"!..../تحلیل:عصرایران