اشعار وداع با ماه رمضان

وداع با رمضان, اشعار وداع با ماه رمضان

 

رفتی ای ماه خدا ماه جلی
ماه مهمانی حق ماه علی

مه عشق و مه شور و مه نور
مه دلدادگی و ماه سرور

مه عفو و مه غفران گناه
ماه دلبستگی دل به الاه

با نوایی همه لبریز دعا
داشتم در دل شب با تو صفا

همنوا با دل زارم بودی
چلچراغ شب تارم بودی

همه شب با دل پر از غم و آه
خجل از معصیت و بار گناه

می زدم توبه به هر شعله نفس
رو به درگاه تو می کردم و بس

اینکه سرمست ز صهبای توام
عاشق خلوت شب های توام

می روی ای مه پر قدر و بها
ای صفا بخش دل و دیده ما

اشک ما بدرقه راهت باد
نرود خاطره هایت از یاد

بشود گر ز من این عمر تمام
می خورم حسرتت ای ماه صیام

تا شوم بار دگر مهمانت
ز کرم ریزه خور احسانت
محمد مبشری

 

شعر زیبای وداع با ماه رمضان

 

دارد بساط ماه خدا جمع می شود
از سفره نان و آب و غذا جمع می شود

 

آن دامنی که دست کرم پهن کرده بود
دارد ز دست های گدا جمع می شود

 

فرصت گذشت این رمضان هم تمام شد
زیباترین بهانه ما جمع می شود

 

یک ماه شهر ما نفس راحتی کشید
اما چه زود حال و هوا جمع می شود

 

نزد طبیب حال دلم خوب می شود
وقتی طبیب هست شفا جمع می شود

 

من تازه انس تازه گرفتم به نام تو
ربّ کریم سفره چرا جمع می شود؟

 

دیگر ببخش هرچه نبخشیده ای زما
دیگر ببخش هرچه گدا جمع می شود

 

مارا بخر ؛ بیا و معطل نکن مرا
لحظه های لطف و صفا جمع می شود

 

امشب که رفت جز عرفه ،ای خدای من
دریای رحمت تو کجا جمع می شود

 

این بار من که ریخته در راه آخرش
با رحمت امام رضا جمع می شود

 

امشب که رفت وعده ما در محرم است
در صحن ارک اهل عزا جمع می شود

 

آخر به لطف فاطمه این جمع بی ریا
در صحن شاه کرب و بلا جمع می شود

 

شعر زیبای وداع با ماه رمضان

 

به پاى درد و دل بنده چاه کم آورد.
مقابل جگر من که آه کم آورد.

به پیش هیچ کسى کج نگشت گردن من
ولى مقابل این بارگاه کم آورد.

تمام شد رمضان, تازه ما شروع شدیم
به شب نشینى عشاق ماه کم آورد

به بارگاه کریمت گناهکار آمد
ولى ببخش اگر که گناه کم آورد.

شدم شبیه به "جون"غروب عاشورا

کنار نور تو رنگ سیاه کم آورد

اگر نگاه کنى کم میاورم حتما

زهیر در قبل یک نگاه کم آورد.

براى کوه گناهى به کاه راضى شد

بدا بحال هر آنکس که کاه كم آورد

خدا زیاد کند بین توبه ها کم را

زمان توبه چه خوب ست گاه کم آورد.

زمان توبه من هم نریخت گریه من

همینکه رفت دم قتلگاه, کم آورد.

خودت بیا و بگو یاعلى بلندم کن

دوباره بنده تو بین راه کم آورد
استاد علی اکبر لطیفیان

 

اشعار وداع با ماه رمضان

 

افسوس که ایام شریف رمضان رفت
سی عید به یک مرتبه از دست جهان رفت

 

افسوس که سی پاره این ماه مبارک
از دست به یک باره چو اوراق خزان رفت

 

شد زیر وزبر چون صف مژگان، صف طاعت
شیرازه جمعیت بیداردلان رفت

 

بی قدری ما چون نشود فاش به عالم
ماهی که شب قدر در او بود نهان رفت

 

با قامت چون تیر در این معرکه آمد
از بار گنه با قد مانند کمان رفت

 

بر داشت ز دوش همه کس بار گنه را
چون باد سبک آمد و چون کوه گران رفت

 

از رفتن یوسف نرود بر دل یعقوب
آن ها که به صائب ز وداع رمضان رفت

گردآوری:بخش سرگرمی صبح بخیر

ویدیو مرتبط :
ماه رمضان / شب 30 / وداع با ماه رمضان

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

اشعار زیبا ماه مبارک رمضان (2)

 

 

(ماه استغفار)

سلامم بر تو ای ماه شریف و ماه بی همتا

درودم بر تو ای ماه عزیز خالق یکتا

سلامم بر تو ای ماه دعا ای ماه آمرزش

درودم بر تو ای ماه ثنا ای ماه آمرزش

سلامم بر تو ای ماه ورع ای ماه استغفار

درودم بر تو ای ماه نماز و ماه استغفار

سلامم بر تو ای ماه فضیلت ماه آزادی

درودم بر تو ای ماه عزیمت ای مه شادی

سلام بر تو ای ماه هدایت ای مه ایمان

درودم برتو ای ماه عنایت ای مه سبحان

سلامم بر تو ای ماه تلاوت ای مه فرقان

درودم بر تو ماه شهادت ای مه قرآن

سلامم بر تو ای ماه مبارک ماه وعظ و پند

درودم بر تو ای ماه سالک ای مه پیوند

سلامم بر تو ای ماه ولایت ای مه والا

درودم بر تو ای ماه سعادت ای مه رعنا

شعر ماه رمضان

 

(آب توبه)

سحر بخیز تجدید وضو کن

به آب توبه خود را شستشو کن

اگر خواهی شوی پاک از پلیدی

به درگاه خدای خویش رو کن

به شکر نعمتش تا می توانی

لبت را آشنا با ذکر او کن

در رحمت به رویت کرده حق باز

به او رو آور و دفع عدو کن

گدای درگه حق شو به عالم

گدایی گر کنی با آبرو کن

هرآنچه درد دل داری به عالم

سحر با حقتعالی گفتگو کن

اگر خواهی تو فیض از محضرحق

از او توفیق طاعت آرزو کن

 

شعر ماه رمضان

 

(گناه)

با سنگ هر گناه پرم را شكسته ام

آه ای خدا ، خودم كمرم را شكسته ام

نه راه پیش مانده برایم نه راه پس

پلهای امن پشت سرم را شكسته ام

من دانه دانه اشك خودم را فروختم

نرخ طلایی گهرم را شكسته ام

دیگر مرا نشان خودم هم نمی دهند

آیینه های دور و برم را شكسته ام

دنیا شكست خورده تر از من ندیده است

حالا به سنگ خورده ، سرم را شكسته ام

آرام كن مرا و در آغوش خود بگیر

حالا كه بغض شعله ورم را شكسته ام

راهم بده به باغهای شجرهای طیبه

من توبه كرده ام ، تبرم را شكسته ام

حالا ببین كه به غیر از گدا شدن

در پیشگاه تو هنرم را شكسته ام

منبع:alimahdiyar.blogfa.com