به سوالات عجیب و غریب کودکان چه جوابی بدهیم؟

دنیای کودکان پر از سوالات مختلف است و گهگاه سوالات عجیب و غریبشان والدین را دچار سردرگمی عجیبی می‌کند.

زندگی مثبت: دنیای کودکان پر از سوالات مختلف است و گهگاه سوالات عجیب و غریبشان والدین را دچار سردرگمی عجیبی می‌کند.عده‌ای معتقدند فرزندانی که زیاد سوال می‌پرسند کمی غیرعادی هستند و کودکان ساکت را به داشتن یک کودک کنجکاو ترجیح می‌دهند اما نه سوال پرسیدن کودکان موضوعی غیرعادی است و نه جواب دادن به آن کاری دشوار. دکتر بنفشه غرایی، روان‌شناس بالینی راهکارهایی را در مورد نحوه جواب دادن به سوالات کودکان در اختیار شما قرار می‌دهد.

لوح سپید کودکان

کودکان مانند یک لوح سپید هستند که هیچ چیزی روی آن نوشته نشده و این لوح سپید تمامی اطلاعات خود را از محیط اطراف خود چه از طریق خانواده و چه جامعه دریافت می‌کند. زمانی که بچه‌ها اطلاعات را جمع‌آوری کردند به‌تدریج شروع به پرسیدن سوال از والدینشان می‌کنند. هر چقدر کودک نسبت به محیط اطراف خود دقت بیشتری داشته باشد به همان اندازه سوالات بیشتری از خانواده خود می‌پرسد. در ابتدا سوالات کودکان عینی‌تر است یعنی مربوط می‌شود به چیزهایی که می‌بینند و در مورد آنها از پدر و مادر پرس‌وجو می‌کنند اما به‌تدریج که سن کودک بالاتر رفت سوالات او انتزاعی‌تر می‌شود مثل خدا کجاست؟ بچه‌ها از کجا می‌آیند؟ خوب بودن یعنی چه؟ و سوالاتی از این قبیل اما این نکته را هم به خاطر داشته باشید تا زمانی که کودک، مرحله اول که مربوط به سوالات عینی است را پشت سر نگذارد به مرحله دوم که سوالات انتزاعی است نخواهد رسید.

اما واکنش والدین در مقابل سوالات کودکان بسیار مهم است و تاثیر زیادی در شکل‌گیری شخصیت فرزندان دارد. نکته‌ای که باید به آن توجه کنیم این است که در هیچ شرایطی به فرزندتان دروغ نگویید. ممکن است فرزندتان در مورد چگونگی به دنیا آمدن خودش سوال بپرسد و شما به این دلیل که نمی‌خواهید جواب واضحی به او بدهید، بگویید لک‌لک‌ها بچه‌ها را به این دنیا می‌آورند یا جواب‌هایی مثل اینکه از بیمارستان تو را انتخاب کردیم.

دقت کنید که شما از آن خانواده‌هایی نباشید که جواب سوالات کودکتان را به این صورت می‌دهید. اینگونه جواب‌ها 2 پیامد منفی دارد؛ دروغ والدین باعث می‌شود کودک به والدین خود اعتماد نکند یا اینکه تصور کند شما به‌عنوان پدر و مادر نادان هستید و در اینجا رابطه بین والد و کودک آسیب می‌بیند. در چنین شرایطی معمولا بهترین حالت این است که از خود کودک بپرسیم در مورد سوال مطرح‌شده‌اش چه اطلاعاتی دارد. در واقع در قدم اول باید اطلاعات کودک را استخراج کنیم تا متوجه شویم چه چیزی در ذهنش دارد. ممکن است فرزندتان از یک منبع نادرست به جواب سوالش رسیده باشد و به همین دلیل به‌عنوان یک والد باید بدانید چه چیزی در ذهن کودکتان است. بعد از اینکه فرزندتان اطلاعات خودش را بیرون ریخت سعی کنید دانسته‌هایش را در مورد سوال را تصحیح کنید. اگر جواب فرزندتان براساس باورها و عقاید مشروع نبود اصلا دستپاچه نشوید و سعی کنید با آرامش، داده‌های مناسب سن فرزندتان به او بدهید چون اگر غیر این عمل کنید تاثیر سوئی در شخصیت فرزند می‌گذارد و سوالات او برایتان به یک دغدغه بزرگ تبدیل خواهد شد.

کودکانی که هر چیزی را به دهان می‌برند

کودکان در مراحل اولیه رشدشان تفاوت بین خود و دنیای پیرامونشان را درک نمی‌کنند چون در این مراحل مرز بین خود و دنیای اطراف خود را تشخیص نمی‌دهند. کودک ممکن است بین دست خود و پایه یک صندلی هیچ تفاوتی قائل نشود چون هنوز نتوانسته دنیای بیرونی خود را درک کند. دنیای بیرون برای کودکان سرشار از محرک‌های مختلفی است که برای آنها تازگی دارد و به همین دلیل نسبت به آن کنجکاوی نشان می‌دهند و به دهان بردن اشیاء ابزار اولیه آنها برای شناسایی محیط اطرافشان است.

تفاوت‌های جنسیتی

کودکان تفاوت‌های جنسیتی را از طریق خانواده و جامعه می‌آموزند. آنها در این سن از محیط بیرون خود الگوبرداری می‌کنند. دختری که در سن کودکی کفش مادرش را پا می‌کند در واقع در حال الگوبرداری است. این سنی است که می‌توان در کودک تاثیر گذاشت و الگوهای مناسبی را در اختیارش قرار داد. نحوه پوشیدن لباس، مدل مو و الگوهای دیگری که از طریق خانواده در معرض دید کودکان قرار می‌گیرد به‌تدریج آنها را با تفاوت‌های جنسیتی آَشنا می‌کند و مفهوم دختر و پسر، زن و مرد در ذهنشان شکل می‌گیرد. این مرحله و در واقع آشنایی کودک با تفاوت‌های جنسی بین مرد و زن جای نگرانی ندارد و خانواده‌ها باید در مورد این موضوع با بچه‌ها صحبت کنند و الگوی مناسبی را در مورد کنجکاوی کودکان و سوالاتشان در اختیارشان قرار دهند.

رمزگشایی از رفتارهای عجیب و غریب کودکان

کودکان نوپا مثل غارنشین ها هستند. مثلا وقتی عصبانی میشوند چنگ می اندازند، گاز می گیرند، در اتاق نشیمن ادرار می کنند، انگشتشان را در بینی می کنند، غذا را به موهایشان می مالند و یا ناگهان ناپدید می شوند.

 کودک نوپا با نیمکره راست مغزش زندگی می کند که بخش احساساتی، هیجانی و غیرکلامی مغز است. نیمکره چپ مسئول کنترل احساسات است. همه ما وقتی ناراحت و غمگین هستیم، نیمکره چپ مغزمان خاموش است. در این وضعیت بی منطق، کم صبر و بدزبان می شویم و شاید بتوان گفت مانند انسانهای اولیه رفتار می کنیم. همانطور که گفته شد، کودک نوپا از نظر رشد عقلی در مرحله ای قرار دارد که مثل انسان های غارنشین رفتار می کند و وقتی ناراحت می شود، رفتارهای عجیب و غریب انجام می دهد.
 
دنیا را از دید یک کودک ببینید
کودکان برخلاف بزرگسالان از انگشت در بینی کردن و یا حتی نگاه کردن داخل لباس زیر خودشان خجالت نمی کشند. در این سن هنوز اخلاقیات و بایدها و نبایدها در کودک شکل نگرفته است. به همین دلیل کاری که از نظر شما نباید انجام دهد، حس قدرتمند کنجکاوی و اکتشاف را در کودک ایجاد می کند.

کودکان نوپا دانشمندان کوچکی هستند که می خواهند همه چیز را امتحان کنند و با دنیای اطرافشان تعامل کنند. آنها می خواهند لمس کنند، احساس کنند، بو بکشند، مزه کنند، ببینند و اشیا را بررسی کنند تا با این روش دنیای اطراف را مشاهده و کشف کنند. کودک در این مرحله در میانه ی تنش قرار دارد به این معنی که از یک سو  احساس هیجان انگیز و جالب استقلال – می توانم راه بروم، می توانم حرف بزنم، می توانم خودم را احساس کنم، می توانم خودم لباس بپوشم، دنیا مال من است- و از سوی دگیر فقط کمی از زمانی که قادر به انجام این کارها نبوده، گذشته است. این مسئله باعث می شود که کودک میان احساس استقلال و عدم وابستگی و احساس وابستگی به مادر سرگردان باشد.

وظیفه والدین تربیت کودک و کمک به رشد استقلال و آموزش مهارت های ارتباط اجتماعی است تا کودک یاد بگیرد در سنین بالاتر از کلماتی مانند "لطفا" و "ممنونم" استفاده کند، اسباب بازی هایش را به همسالانش بدهد، در صف منتظر بماند و قادر به کنترل هیجانات و احساساتش باشد. این آموزش ها باید به مرور انجام شوند تا الگوهای رفتاری مناسب در کودک شکل بگیرند.

وقتی فکر می کنید رفتار کودک مانند انسانهای غار نشین است، می توانید راهکارهای ساده زیر را برای کنترل رفتار کودک به کار ببرید :
 
1. با صدای آرام حرف بزنید: در موقعیت هایی که رفتار کودک منجر به وضعیت زرد می شود، باید شفاف و روشن و در عین حال تاثیرگذار باشید. برای مثال می توانید بگویید :" بله، تو داری لباس هایت را در می آوری. اما عزیزم ما در پارک لباس هایمان را از تنمان در نمی آوریم." یا اگر کودک حرف بدی زد، برای تذکر از صدای خشک و جدی استفاده کنید و به او بگویید :" اگر یکبار دیگر این کلمه را تکرار کنی، مجبور می شویم به خانه برگردیم. "

2. راه حلی که برای شما کارآمد است را انتخاب کنید: در بسیاری از موارد به عنوان والدین متوجه خواهید شد که چه راهکارهایی برای فرزند شما مناسب هستند. ممکن است راهکار شما برای جلوگیری از تلاش کودک برای بازکردن پوشکش، استفاده از چسب باشد!

3. رفتارهای مناسب را تقویت کنید: وقتی کودک کار خوبی انجام می دهد، او را تشویق کنید. اغلب وقتی کودک در اتاقش ساکت است، والدین از این فرصت برای انجام کارهای عقب افتاده استفاده می کنند اما بهتر است از این فرصت برای وقت گذرانی با کودک و آموزش استفاده کنید.

   مناطق خصوصی بدن را به کودک آموزش دهید
بسیاری از کودکان در این مرحله ممکن است رفتارهایی داشته باشند که شبیه رفتارهای جنسی بزرگسالان و یا به طور کلی نامتعارف باشد است. بنابراین لازم است نسبت به این رفتارهای خودسرانه آگاه باشید. کودکان در این سن عاشق توجه هستند و برایشان فرقی نمی کند که این توجه تحسین، تمسخر یا حتی خنده زیر زیرکی باشد. کاری که شما باید انجام دهید، توجه به رفتارهای مثبت کودک و تقویت این رفتارهاست. هر چه بیشتر رفتارهای مناسب را مورد تشویق قرار دهید، کودک آنها را بیشتر تکرار می کند.

یکی از داغ ترین بحث های میان والدین کودکان نوپا، صحبت بر سر "کشف جنسی" است و این که کودک برای کشف بدن و کسب آگاهی در مورد آن، خودشان را لمس می کنند. اولین چیزی که والدین باید بدانند این است که رفتارهای اینگونه، مرحله ای طبیعی از رشد است و تا وقتی که کودک د ر انجام آن اغراق نمی کند، جای نگرانی نیست. بسیار مهم است که مناطق شخصی و خصوصی بدن را به کودک آموزش دهید و برایش توضیح دهید که نباید به آنها دست بزند و به غیر از افراد و شرایطی که شما به او می گویید مانند حمام یا مطب پزشک، به کسی اجازه ندهد که آن را ببنید یا لمس کند.

کودکان در این سن، با کشف تفاوت های جنسیتی شگفت زده می شوند. اگر کودک خود را در حال کنجکاوی جنسی با یک کودک همسال دیگر دیدید، با آرامش برایش توضیح دهید که نباید قسمت های خصوصی بدن افراد دیگر را لمس کند، همانطور که دیگران هم نباید به قسمت های خصوصی بدن کودک دست بزنند. رفتاری که والدین باید در این شرایط انجام دهند این است که آرام باشند و برای آموزش کودک با تن صدای آرام و خونسرد، مانند زمانی که پوشیدن کفش را به کودک یاد می دهند، با او صحبت کنند.

منبع:ninisite.com