متفاوت ترین مکان ها برای صرف شام بیاد ماندنی

در تپه های شنی

با رزرو هتل « &Beyond Sossusvlei Desert Lodge » در «نامیبیا» (جنوب غربی آفریقا)، می توانید از شام صمیمانه و در بیابان «نامیب» لذت ببرید!

در چرخ و فلک

صرف شام در ارتفاعات «چشم لندن» (بلندترین چرخ و فلک اروپا با ارتفاع 135 متر که یکی از جاذبه های توریستی و از نمادهای لندن محسوب می شود)، یکی از ایده ال ترین پیشنهادات ما برای صرف یک شام استثنایی است.

در ماسه های ساحل

در مجموعه تفریحی « Banyan Tree Seychelles»، در جمهوری سیشل (جزیره ای در اقیانوس هند)، می توانید در زیر آسمان پر ستاره و در ساحل اقیانوس زیبای هند غذایی استثنایی میل کنید.

در میان گل ها

در اقامتگاه «Bushmans Kloof Wildeness»، (یکی از بهترین اقامتگاه های افریقای جنوبی)، در میان بوته های گل یک غذای استثنایی را تجریه کنید.

در میان استخر

اگر دلتان می خواهد بی آنکه خیس شوید، در میان استخر غذا بخورید، «Conrad Koh Samui» در تایلند را به شما توصیه می کنیم. استخر زیبای آن با چشم اندازی وسیع به اقیانوس، مکان هایی برای صرف غذا ترتیب داده است.

در «خود» استخر!

انتخاب اقامتگاه «Huvafen Fushi» در «مالدیو» به این معنی است که می توانید پاهایتان را در آب گرم اقیانوس هند قرار دهید و زیر نور مهتاب و آسمان پرستاره اقیانوس شام بخورید.

در یک غار!

رستوران Grotto  در اقامتگاه Rayavadee Krabi در تایلند در میان شکاف نسبتا بزرگی از صخره های ساحل Phranang ساخته شده است. مهمانان در حالیکه پاهایشان را در این ماسه های نرم فرو می برند، از صرف غذایی سبک در این رستوران لذت می برند.

در قطار

در میان رستوران های متحرک، مطمئنا هیچ یک لوکس تر از رستوران های قطار Venice Simplon Orient Express نخواهد بود. (این قطار 3 رستوران دارد).

 در زیر دریا

در هتل Conrad Maldives در جزایر «مالدیو» برای شام خوردن در رستوران به زیر دریا می روید. این رستوران، اولین رستوران تمام شیشه ای زیر دریا است.

 در نماد یک شهر

رستوران «آلن دولاس» واقع در طبقه دوم برج ایفل، یکی از بهترین مکان ها برای صرف شام با بهترین چشم انداز به شهر پاریس است.

در مخزن یک بانک!

رستوران Broker در «دنور» (پایتخت کلرادو)، در واقع یک بانک تاریخی است که تغییر کاربری داده است.

برای صرف یک شام استثنایی، میزی از این رستوران تاریخی را رزو کنید که 10 متر زیر سطح زمین واقع شده است و سال ها پیش گاو صندوق این بانک محسوب میشد.

بر روی درخت

یکی دیگر از متفاوت ترین مکان هایی که می توانید غذا میل کنید، رستوران درختی در اقامتگاه  Soneva Kiri  «تایلند» است. میز شما بر پوسته ای از چوب های بامبو  قرار دارد و گارسون، با استفاده از کابل هوایی غذا را به شما تحویل می دهد.

درسی زیبا و بیاد ماندنی از دونده ای که آخر شد

در سال 1968 مسابقات المپیک در شهر مکزیکوسیتی برگزار شد. در آن سال مسابقه دوی ماراتن یکی از شگفت انگیز ترین مسابقات دو در جهان بود. دوی ماراتن در تمام المپیک ها مورد توجه همگان است و مدال طلایش گل سرسبد مدال های المپیک. این مسابقه به طور مستقیم در هر 5 قاره جهان پخش می شود.

کیلومتر آخر مسابقه بود دوندگان رقابت حساس و نزدیکی با هم داشتند، نفس های آنها به شماره افتاده بود، زیرا آنها 42 کیلومتر و 195 متر مسافت را دویده بودند. دوندگان همچنان با گامهای بلند و منظم پیش میرفتند. چقدر این استقامت زیبا بود. هر بیننده ای دلش میخواست که این اندازه استقامت وتوان داشته باشد. دوندگان، قسمت آخر جاده را طی کردند و یکی پس از دیگری وارد استادیوم شدند.استادیوم مملو از تماشاچی بود و جمعیت با وارد شدن دوندگان، شروع به تشویق کردند.

رقابت نفس گیر شده بود و دونده شماره ... چند قدمی جلوتر از بقیه بود. دونده ها تلاش میکردند تا زودتر به خط پایان برسند و بالاخره دونده شماره ... نوار خط پایان را پاره کرد. استادیوم سراپا تشویق شد. فلاش دوربین های خبرنگاران لحظه ای امان نمی داد و دونده های بعدی یکی یکی از خط پایان گذشتند و بعضی هاشان بلافاصله بعد از عبور از خط پایان چند قدم جلوتر از شدت خستگی روی زمین ولو شدند. اسامی و زمان های به دست آمده نفرات برتر از بلندگوها اعلام شد. نفر اول با زمان دو ساعت و ... در همین حال دوندگان دیگر از راه رسیدند و از خط پایان گذشتند. در طول مسابقه دوربین ها بارها نفراتی را نشان داد که دویدند، از ادامه مسابقه منصرف شدند و از مسیر مسابقه بیرون آمدند. به نظر میرسید که آخرین نفر هم از خط پایان رد شده است. داوران و مسوولین برگزاری میروند تا علائم مربوط به مسابقه ماراتن و خط پایان را جمع آوری کنند جمعیت هم آرام آرام استادیوم را ترک میکنند. اما...

بلند گوی استادیوم به داوران اعلام میکند که خط پایان را ترک نکنند گزارش رسیده که هنوز یک دونده دیگر باقی مانده. همه سر جای خود برمیگردند و انتظار رسیدن نفر آخر را میکشند. دوربین های مستقر در طول جاده تصویر او را به استادیوم مخابره میکنند. از روی شماره پیراهن او اسم او را می یابند "جان استفن آکواری" است دونده سیاه پوست اهل تانزانیا، که ظاهرا برایش مشکلی پیش آمده، لنگ میزد و پایش بانداژ شده بود

20 کیلومتر تا خط پایان فاصله داشت و احتمال این که از ادامه مسیر منصرف شود زیاد بود. نفس نفس میزد احساس درد در چهره اش نمایان بود لنگ لنگان و آرام می آمد ولی دست بردار نبود. چند لحظه مکث کرد و دوباره راه افتاد. چند نفر دور او را می گیرند تا از ادامه مسابقه منصرفش کنند ولی او با دست آنها را کنار می زند و به راه خود ادامه میدهد. داوران طبق مقررات حق ندارند قبل از عبور نفر آخر از خط پایان محل مسابقه را ترک کنند. جمعیت هم همان طور منتظر است و محل مسابقه را با وجود اعلام نتایج ترک نمی کند. جان هنوز مسیر مسابقه را ترک نکرده و با جدیت مسیر را ادامه میدهد. خبرنگاران بخش های مختلف وارد استادیوم شده اند و جمعیت هم به جای اینکه کم شود زیادتر میشود! جان استفن با دست های گره کرده و دندان های به هم فشرده و لنگ لنگان، اما استوار، همچنان به حرکت خود به سوی خط پایان ادامه میدهد او هنوز چند کیلومتری با خط پایان فاصله دارد آیا او میتواند مسیر را به پایان برساند؟ خورشید در مکزیکوسیتی غروب میکند و هوا رو به تاریکی میرود.

بعد از گذشت مدتی طولانی، آخرین شرکت کننده دوی ماراتن به استادیوم نزدیک میشود، با ورود او به استادیوم جمعیت از جا برمیخیزد چند نفر در گوشه ای از استادیوم شروع به تشویق میکنند و بعد انگار از آن نقطه موجی از کف زدن حرکت میکند و تمام استادیوم را فرا میگیرد نمیدانید چه غوغایی برپا میشود.

40 یا 50 متر بیشتر تا خط پایان نمانده او نفس زنان می ایستد و خم میشود و دستش را روی ساق پاهایش میگذارد، پلک هایش را فشار می دهد نفس میگیرد و دوباره با سرعت بیشتری شروع به حرکت میکند. شدت کف زدن جمعیت لحظه به لحظه بیشتر میشود خبرنگاران در خط پایان تجمع کرده اند وقتی نفرات اول از خط پایان گذشتند استادیوم اینقدر شور و هیجان نداشت. نزدیک و نزدیکتر میشود و از خط پایان میگذرد. خبرنگاران، به سوی او هجوم میبرند نور پی در پی فلاش ها استادیوم را روشن کرده است انگار نه انگار که دیگر شب شده بود. مربیان حوله ای بر دوشش می اندازند او که دیگر توان ایستادن ندارد، می افتد.

آن شب مکزیکوسیتی و شاید تمام جهان از شوق حماسه جان، تا صبح نخوابید. جهانیان از او درس بزرگی آموختند و آن اصالت حرکت، مستقل از نتیجه بود. او یک لحظه به این فکر نکرد که نفر آخر است. به این فکر نکرد که برای پیشگیری از تحمل نگاه تحقیرآمیز دیگران به خاطر آخر بودن میدان را خالی کند. او تصمیم گرفته بود که این مسیر را طی کند، اصالت تصمیم او و استقامتش در اجرای تصمیمش باعث شد تا جهانیان به ارزش جدیدی توجه کنند ارزشی که احترامی تحسین برانگیز به دنبال داشت. فردای مسابقه مشخص شد که جان ازهمان شروع مسابقه به زمین خورده و به شدت آسیب دیده است.

او در پاسخگویی به سوال خبرنگاری که پرسیده بود، چرا با آن وضع و در حالی که نفر آخر بودید از ادامه مسابقه منصرف نشدید؟ ابتدا فقط گفت: برای شما قابل درک نیست! و بعد در برابر اصرار خبرنگار ادامه داد:مردم کشورم مرا 5000 مایل تا مکزیکوسیتی نفرستاده اند که فقط مسابقه را شروع کنم، مرا فرستاده اند که آن را به پایان برسانم.

داستان "جان استفن آکواری" از آن پس در میان تمام ورزشکاران سینه به سینه نقل شد.

حالا "آیا یادتان هست که نفر اول برنده مدال طلای همان مسابقه چه کسی بود؟"

یک اراده قوی بر همه چیز حتی بر زمان غالب می آید.