حکمت شماره 96

وَ قالَ عَلَیْهِ السَّلامُ وَ قَدْ مَدَحَهُ قُوْمٌ فِى وَجْهِهِ: اللَّهُمَّ إِنَّکَ أَعَلَمُ بِى مِنْ نَفْسِى، وَ أَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِى مِنْهُمْ، اللَّهُمَّ ‏اجْعَلْنا خَیْراً مِمَّا یَظُنُّونَ، وَ اغْفِرْ ‏لَنا ما لا یَعْلَمُونَ.

ترجمه دشتی

و درود خدا بر او فرمود: (آنگاه که گروهی او را ستایش کردند) بار خدایا تو مرا از خودم بهتر می‏شناسی، و من خود را بیشتر از آنان می‏شناسم، خدایا مرا از آنچه اینان می‏پندارند، نیکوتر قرار ده، و آنچه را که نمی‏دانند بیامرز.

ترجمه فیض الاسلام

امام علیه‏السلام را گروهی در پیش رو ستودند، آن حضرت (در روش فروتنی) فرمود: خدایا تو به من از من داناتری، و من به خود از آنها داناترم، خدایا قرار ده ما را بهتر از آنچه ایشان گمان می‏برند (می‏ستایند) و آنچه (زشتیهائی) را که برای ما نمی‏دانند (و تو می‏دانی) بیامرز (استغفار و درخواست آمرزش حضرت معصومین علیهم‏السلام برای یاد دادن کیفیت چگونگی آن است به مردم، چنانکه در شرح سخن هفتاد و هفتم به این نکته اشاره شد، و یا از جهت ترک اولی است یعنی چیزی که سزاوار بوده به جا بیاورد و بجا نیاورده است و ترک اولی از گناهانی نیست که معصوم باید از آن مبری باشد، چنانکه شارح بحرانی (رحمه‏الله) در شرح خود در اینجا آن را فرموده است).

ترجمه سید جعفر شهیدی

(و گروهی او را پیش رویش ستودند، فرمود:) بار خدایا تو مرا از خودم بهتر می‏شناسی و من خود را از آنان بیشتر می‏شناسم. خدایا ما را بهتر از آن کن که می‏پندارند و بیامرز از ما آنچه را که نمی‏دانند.

ترجمه دشتی

ترجمه فیض الاسلام

ترجمه سید جعفر شهیدی