انتخاب جراح بینی - بهترین جراح بینی 
عکس: استهلال ماه مبارک رمضان 
عکس: ارزش تیم های حاضر در یورو 2016 متفرقه
2 دقیقه پیش | با زخم های زندگی چه کنیم؟در این سلسله مطالب مباحثی درباره زندگی معنای زندگی روابط و احساسات و ... توسط دکتر شیری ارائه خواهد شد. صبح بخیر: ممکن است شما هم مانند بسیاری از افراد جامعه برای حل مشکلات ... |
2 دقیقه پیش | نظر آیت‌الله محقق داماد درمورد سید حسنآیت الله سید مصطفی محقق داماد، برادر حضرت آیت الله سید علی محقق داماد در پاسخ به سئوالی در خصوص اجتهاد آیت الله سید حسن خمینی، گفت: نظر بنده در مورد ایشان همان نظر اخوی ... |
تفسیر صحیفه سجادیه - دعای سى و پنجم
|
و كان من دعائه علیه السلام فى الرضا اذا نظر الى اصحاب الدنیا
دعاى سى و پنجم در خشنودى نمودن حضرت سیدالساجدین از حضرت پروردگار، چون نظر كردى به اصحاب دنیا و تمتعات ایشان.
«الحمدلله رضى بحكم الله». «رضى» منصوب على المصدریه. اى: رضیت رضى. یعنى: سپاس و ستایش مر خداى را كه راضى و خشنودم رضایى شدید به حكم خداى تعالى. و بباید دانست كه «رضا» عبارت است از خشنودى بنده از خداوندگار، به این معنى كه هر اثرى و حكمى كه از او صادر شود، بنده او را مستحسن شمرد. و این است كه ارباب عرفان گفته اند كه رضا از لوازم محبت باشد. چه، محبت مقتضى آن است كه هر اثر كه از محبوب صادر شود محب او را مستحسن شمرد. و در آثار آورده اند كه: جابر بن عبدالله انصارى كه یكى از اكابر صحابه بود، در آخر عمر به ضعف پیرى و عجز مبتلا شده بود. محمد بن على بن الحسین المعروف بالباقر علیه السلام، به عیادت او رفت و او را از حال او سوال كرد. گفت: در حالتى ام كه پیرى از جوانى و بیمارى از تندرستى و مرگ از زندگانى دوست تر مى دارم. محمد گفت: من بارى چنانم كه اگر مرا پیر دارد پیرى دوست دارم، و اگر جوان دارد، جوانى، و اگر بیمار دارد، بیمارى، و اگر تندرست دارد تندرستى، و اگر مرگ دهد، مرگ، و اگر زنده دارد، زندگى. جابر چون این سخن بشنید روى محمد را- علیه السلام- بوسه داد و گفت: صدق رسول الله كه مرا گفت كه: تو یكى از فرزندان مرا ببینى همنام من كه یبقر العلم بقرا كما یبقر الثور الارض. و به این سبب او را باقر العلوم اولین و آخرین خوانند. و از این كلمه معلوم شد كه جابر در مرتبه ى اهل صبر بوده- چه، صبر التذاذ است به مكروه از جهت تصور آنكه معبود جل ذكره ایشان را به آن مكروه از دیگر بندگان خاص گردانیده است و به تازگى ملحوظ نظر او شده اند- و حضرت امام محمدباقر علیه السلام در مرتبه ى اهل رضا. «شهدت ان الله قسم معایش عباده بالعدل، و اخذ على جمیع خلقه بالفضل». المعایش: جمع المعیشه بلا همز و اصلها معیسه- على مفعله- و الیاء المتحركه اصلیه، فلا ینقلب فى الجمع همزه. و كذا مكایل و مبایع و نحوهما. و المعیشه هى الحیاه الدنیا. و فى نسخه ابن ادریس: «بالفصل» بالصاد المهمله. و اخذ، اى: جازى. قاله فى النهایه الاثیریه. یعنى: گواهى دادم و دانستم كه خداى تعالى قسمت كرده زندگانى دنیاى بندگان خود را به داد و عدل، و مجازات و مكافات داد بر جمیع خلقان خود به فضل نه به عدل- یا: جزا داد جزایى فاصل. «اللهم صل على محمد و آله. و لا تفتنى بما اعطیتهم. و لا تفتنهم بما منعتنى فاحسد خلقك، و اغمط حكمك». لا تفتنى، اى: لا توقعنى فى الفتنه. غمط النعمه- بالكسر- یغمطها، اى: بطرها و حقرها. و غمط الناس: الاحتقار لهم و الازراء بهم. و فى الحدیث: «انما ذلك من سفه الحق و غمط الناس». یعنى ان یرى الحق سفها و جهلا و یحتقر الناس. یعنى: بار خدایا رحمت كن بر محمد و آل او. و مینداز مرا در بلا به آنچه داده اى خلقان خود را از اموال و زخارف دنیوى. و به فتنه مینداز ایشان را- به آنچه بازداشته اى از من تا آنكه حسد برم بر خلق تو و حقیر شمارم حكم تو را. «اللهم صل على محمد و آله. و طیب بقضائك نفسى. و وسع بمواقع حكمك صدرى». بار خدایا، رحمت كن بر محمد و آل او. و خوش گردان و از ناخوشى برهان نفس مرا به قضا و حكم خود- كه درباره ى من جارى ساخته اى از قلت مال و امتعه ى دنیوى. و وسیع گردان سینه ى مرا به محل وقوع حكم خود. یعنى چنان مكن كه به سبب كثرت اموال و زخارف دنیوى، نزد مردم دلتنگ و بدحال بوده باشم. «وهب لى الثقه لاقر معها بان قضاءك لم یجر الا بالخیره». «لاقر معها» من قرت عینه تقر و تقر- بالكسر و الفتح-. و «بان» متعلق ب«الثقه» لا ب«اقر». و ببخش مرا وثوق و اعتمادى كه قریر العین و مسرور شوم به آنكه قضا و حكم تو جارى نشده الا به نیكویى. «و اجعل شكرى لك على ما زویت عنى اوفر من شكرى ایاك على ما خولتنى». زویت عنى، اى: طردتنى و منعتنى. و خولتنى، اى: ملكتنى. (یعنى:) و بگردان شكر و سپاس كردن من تو را بر آنچه بازداشته اى و منع كرده اى آن را از من- از حطام دنیوى- وافرتر و بیشتر از شكر كردن من تو را بر آنچه عطا كرده اى و مالك گردانیده اى مرا به آن. «و اعصمنى من ان اظن بذى عدم خساسه او اظن بصاحب ثروه فضلا». العدم بضم العین و سكون الدال- على وزن القفل- و كذا العدم بالتحریك. و وردت الروایه بهما. و الثروه: كثره المال. یعنى: و نگاه دار مرا از اینكه گمان برم به فقیر و محتاجى احتیاج و زبونى، یا گمان كنم به خداوند توانگرى و مال بسیار افزونى. «فان الشریف من شرفته طاعتك، و العزیز من اعزته عبادتك». پس به درستى كه شریف و بزرگ آن كسى است كه شریف گردانیده طاعت و فرمانبردارى تو او را، و عزیز آن كسى است كه عزیز گردانیده عبادت و پرستش او تو را. «فصل على محمد و آله، و متعنا بثروه لا تنفد. و ایدنا بعز لا یفقد». الظاهر ان المراد بقوله: «و متعنا» فى الاخره لا فى الدنیا، بقرینه قوله: «فى ملك الابد». لا تنفد، اى: لا تفنى. یقال: نفدا الشى ء- بالكسر-: فنى. یعنى: پس رحمت كن بر محمد و آل او، و ممتع و برخوردارى ده ما را به توانگریى كه آخر و فانى نشود. و قوت ده ما را به عزتى كه مفقود و نابود نگردد- كه آن توانگرى و عزت عبادت است از نعیم جاودانى بهشت. «و اسرحنا فى ملك الابد». سرحت فلانا، اى: ارسلته و انطلقت به. و «ملك الابد» عباره عن الجنه. لان ماسواها من الاملاك منصرم و مجذوذ و منقطع. (یعنى:) و سر ده و رها كن ما را در پادشاهى جاودانى- كه آن بهشت است، چه، غیر آن منقطع و زایل است. «انك الواحد الاحد». قیل: هما بمعنى واحد، و هو الفرد الذى لا یتحد بشى ء. و قیل: الفرق بینهما ان الواحد نفى الشریك بالنسبه الى الافراد، و الاحد نفى الشریك بالنسبه الى الاجزاء و الابعاض. یعنى: به درستى كه تویى یگانه كه همتا ندارى، و احدى كه اصلا اجزا و ابعاض ندارى، نه جزء ذهنى و نه جزء خارجى. «الصمد الذى لم یلد و لم یولد و لم یكن له كفوا احد». الصمد: الذى یصمد الیه فى الحوائج، اى: یقصد. و اصل الصمد القصد. و قیل هو الباقى بعد فناء الخلق. و قیل: هو الذى لا جوف له، و الذى لا یاكل و لا یشرب و لا ینام. قال وهب: بعث اهل البصره الى الحسین- علیه السلام- یسالونه عن الصمد. فقال: ان الله فسره فقال: (لم یلد و لم یولد و لم یكن له كفوا احد). و قوله علیه السلام ایضا یشعر بهذا المعنى. (یعنى:) «و صمدى» یعنى مقصودى در جمیع حوائج و مقاصد «كه نزاده كسى را و زاده نشده از كسى» و اول رد است بر یهود كه گفتند عزیر پسر خداست. و ثانى رد است بر نصارا كه گفتند عیسى خداست. «و نیست و نبود مر او را همتا هیچ كس». رد بر مجوس و مشركان عرب است كه گفتند او را كفو هست. و این افعال هر دو به صیغه ى غایب و حاضر روایت شده. و الله اعلم. |
ویدیو مرتبط :
مقدمه و شرح عنوان دعای بیستم صحیفه سجادیه - دعای مکارم
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
ترجمه صحیفه سجادیه - دعای سى و پنجم
| نیایش سى و پنجم از دعاهاى امام علیه السلام است در خوشنودى (به قضا و قدر) هنگامى كه به اهل دنیا نگاه مى كرد ̶ سپاس خدا راست براى رضا به قضاء و قدر خدا، گواهى مى دهم كه خدا معیشتها و چیزهائى كه زندگى بندگانش به آنها وابسته است به عدالت قسمت نموده و با همه ى آفریدگانش با احسان رفتار نموده، ̶ بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا بر اثر آنچه به ایشان داده اى پریشان مگردان، و آنان را بر اثر آنچه از من بازداشته اى گرفتار مكن كه بر آفریدگانت رشگ برده و قضا و قدر تو را خوار شمارم، ̶ بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا به قضا و قدر خود دلخوش گردان، و سینه ام را در چیزهائى كه مقدر نموده اى فراخ كن، و اعتماد و تكیه گاهى به من ببخش تا با آن اقرار كنم كه قضا و قدر تو جز به نیكى روان نگشته، و شكر و سپاس مرا براى خود بر آنچه از من باز داشته اى از شكرم تو را بر آنچه به من بخشیده اى كاملتر قرار ده، ̶ و مرا نگهدار از اینكه به فقیرى، پستى، و به صاحب ثروتى برترى گمان برم، زیرا شریف و بزرگوار كسى است كه طاعت و پیروى تو او را شریف گردانیده، و عزیز و گرامى كسى است كه بندگیت او را عزیز نموده ̶ پس بر محمد و آل او درود فرست و به ما ثروتى ده كه تمام نگردد و كمك كن ما را به عزت و بزرگى كه از دست نمى رود، و در ملك جاودان (بهشت) روانه ساز، زیرا تو یگانه ى یكتاى همیشه بى نیازى كه فرزند ندارى و فرزند كسى نمى باشى و هیچكس مانند و همتاى تو نبوده است |
| (35) (وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ فِی الرِّضَا إِذَا نَظَرَ إِلَى أَصْحَابِ الدُّنْیَا) الْحَمْدُ لِلَّهِ رِضًى بِحُكْمِ اللَّهِ، شَهِدْتُ أَنَّ اللَّهَ قَسَمَ مَعَایِشَ عِبَادِهِ بِالْعَدْلِ، وَ أَخَذَ عَلَى جَمِیعِ خَلْقِهِ بِالْفَضْلِ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ لَا تَفْتِنِّی بِمَا أَعْطَیْتَهُمْ، وَ لَا تَفْتِنْهُمْ بِمَا مَنَعْتَنِی فَأَحْسُدَ خَلْقَكَ، وَ أَغْمَطَ حُكْمَكَ. اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ طَیِّبْ بِقَضَائِكَ نَفْسِی، وَ وَسِّعْ بِمَوَاقِعِ حُكْمِكَ صَدْرِی، وَ هَبْ لِیَ الثِّقَةَ لِأُقِرَّ مَعَهَا بِأَنَّ قَضَاءَكَ لَمْ یَجْرِ إِلَّا بِالْخِیَرَةِ، وَ اجْعَلْ شُكْرِی لَكَ عَلَى مَا زَوَیْتَ عَنِّی أَوْفَرَ مِنْ شُكْرِی إِیَّاكَ عَلَى مَا خَوَّلْتَنِی وَ اعْصِمْنِی مِنْ أَنْ أَظُنَّ بِذِی عَدَمٍ خَسَاسَةً، أَوْ أَظُنَّ بِصَاحِبِ ثَرْوَةٍ فَضْلًا، فَإِنَّ الشَّرِیفَ مَنْ شَرَّفَتْهُ طَاعَتُكَ، وَ الْعَزِیزَ مَنْ أَعَزَّتْهُ عِبَادَتُكَ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ مَتِّعْنَا بِثَرْوَةٍ لَا تَنْفَدُ، وَ أَیِّدْنَا بِعِزٍّ لَا یُفْقَدُ، وَ اسْرَحْنَا فِی مُلْكِ الْأَبَدِ، إِنَّكَ الْوَاحِدُ الْأَحَدُ الصَّمَدُ، الَّذِی لَمْ تَلِدْ وَ لَمْ تُولَدْ وَ لَمْ یَكُنْ لَكَ كُفُواً أَحَدٌ. |
