و كان من دعائه علیه السلام فى الاشتیاق الى طلب المغفره من الله جل جلاله دعاى نهم كه حضرت سیدالساجدین در حین آرزومندى به طلب مغفرت مواظبت مى فرموده اند.
«اللهم صل على محمد و آله. و صیرنا الى محبوبك من التوبه». «صیرنا»، اى: اجعلنا صائرین، اى: راجعین الى محبوبك. و لفظه «من» فى «من التوبه» بیانیه. هذا اشاره الى قوله تعالى: (ان الله یحب التوابین). یعنى: بار خدایا رحمت فرست بر محمد و آل او. و بگردان ما را بازگرداننده به سوى چیزى كه محبوب تو است كه آن توبه است. و توبه در لغت به معنى رجوع است، و در شرع، پشیمانى است از معصیت ماضى از آن حیثیت كه معصیت است، با ترك در حال و عدم رجوع به سوى آن در استقبال. و قید «حیثیت» به جهت آن است كه اگر كسى نادم شود از شرب خمر به جهت احتراز از مضرت آن- مثل دردسر و خفت عقل و غیر آن- توبه نخواهد بود. سوال: اگر كسى گوید كه: این كلام و امثال این از كلمات كه سابق گذشت در دعاى سابق و همچنین در ادعیه ى آتیه، به حسب ظاهر موافقت ندارد با قواعد مذهب امامیه ى اثناعشریه كه قائلند به عصمت ائمه ى اثناعشر صلوات الله علیهم. و مثل این فقرات كه اشعار به صدور عصیان از ایشان بلكه از حضرت مقدس
نبوى دارد. بسیار واقع شده. جواب مى گوییم. كه: بهترین جوابى كه در دفع این شبهه گفته اند آن است كه بهاءالدین على بن عیسى اربلى جامع كتاب كشف الغمه در كتاب خود افاده كرده. و آن این است كه: انبیا و ائمه علیهم السلام بر وجهى سلوك مى فرموده اند كه جمیع اوقات عمر ایشان مستغرق یاد خدا بوده است، چنانچه لمحه اى دلهاى خود را از آن فارغ نمى داشته اند و خاطرهاى ایشان متعلق به ملا اعلا و مربوط به عالم بالا بوده. و ایشان همیشه حق را در نظر بصیرت خود داشته، در مراقبت و مواصلت او به سر مى برده اند. چنانچه امیرالمومنین علیه السلام فرموده اند: «اعبد الله كانك تراه. فان لم تكن تراه، فانه یراك». یعنى: به عبادت خداى قیام نماى چنانچه گویا او را مى بینى. چه، اگر او را نمى بینى، به درستى كه او تو را مى بیند. پس چون از این مرتبه ى رفیعه فرود مى آمده، مشغول به كار دیگر مى شده اند از امورى كه لازمه ى زندگانى است- مثل خوردن غذا و آشامیدن آب یا مباشرت حلالى یا مثل این امرى از امور مباحه- آن را پیش خود گناه بزرگ مى شمرده اند و خطاى عظیم مى دانسته اند و در حال، در مقام استغفار از آن در مى آمده، آمرزش آن را از خداى خود مى خواسته اند. نمى بینى كه بعضى خدم و بندگان ارباب دنیا، اگر در حالتى كه نظر صاحب ایشان بر ایشان باشد و دانند كه صاحب ایشان ایشان را مى بیند، لمحه اى به اكل و شرب و جماع مشغول شوند در نظر مردم گناهكار و مستحق ملامت مى نمایند؟ پس چه گمان دارى گاهى كه این امر نسبت به صاحب و مالك جمیع مالكان وقوع یابد؟! و به این اشارت است كلام حضرت نبوى صلى الله علیه و آله: «انه لیغان على قلبى. و انى لاستغفر الله فى الیوم مائه مره.» و قول او صلى الله علیه و آله: كه: «حسنات الابرار سیئات المقربین». این بود خلاصه ى كلام صاحب كشف الغمه.
و قاضى ناصرالدین بیضاوى، صاحب تفسیر انوار التنزیل، در كتاب شرح مصابیح بغوى كه هم از مصنفات اوست، جایى شرح این حدیث نبوى نموده گفته است كه: غین در لغت به معنى غیم و ابر استعمال یافته. و «غان على كذا» به معنى «غطى علیه» است. یعنى: پوشید بر او. یعنى: به درستى كه در پوشید دل من چیزى را كه مى پوشید او را. بعضى از مشایخ صوفیه- كه رازداران انجمن قرب و آشنایان اسرار حقند- در معنى این حدیث چنین مى گویند كه: چون دل مبارك آن سرور كه مستغرق دریاى عرفان بوده، در سفا و ضیا بر جمیع دلها زیادتى داشته است و آن حضرت با آن حال تعیین شده بود كه قرار شرع و حكمت و بناى دین و سنت را تجدید دهد بر وجهى كه متضمن سهولت و آسانى باشد نه عسرت و دشوارى، ناچار بود او را كه از مرتبه ى قرب و اتصال به جانب بعضى رخصتهاى الهى نزول نموده. به بعضى خطوط نفسانى التفات نماید، تا آنچه از جانب خدا در معرض امتحان به آن درآمده بود و مكلف به آن شده از احكامى كه لازم بشریت است. پس هر گاه كه مرتكب چیزى از آن مى شدند، غبارى از آن بر آیینه ى دل مبارك ایشان مى نشست و به واسطه ى نهایت صفا و نورانیتى كه داشت، از آن متاثر مى شد. زیرا كه هر چند رقت و صفاى اشیا بیشتر است، تاثیر كدورات در آن زودتر ظاهر مى شود. و آن حضرت صلى الله علیه و آله، هر گاه احساس به چیزى از آن مى كردند، آن را بر نفس خود گناهى بزرگ مى شمردند و در مقام استغفار و طلب آمرزش از آن در مى آمدند. این بود خلاصه ى كلام قاضى بیضاوى. و مى توان گفت كه صدور امثال این كلمات از معصوم، از باب تعلیم امت و رعیت است، یا بر سبیل هضم نفس، در مقام تضرع و تخشع بر لسان مبارك خود جارى مى ساخته اند. «و ازلنا عن مكروهك من الاصرار عن الحوبه». لفظه «عن» فى قوله علیه السلام: «عن الحوبه» للاستعلاء بمعنى «على»،
نحو قوله تعالى (و من یبخل فانما یبخل عن نفسه). و الحوبه- بفتح الحاء المهمله-: الاثم و الذنب. و فى النهایه الاثیریه: ان الحوبه یطلق على ما یاثم به. فى الحدیث ان رجلا ساله الاذن فى الجهاد فقال: الك حوبه؟ قال: نعم: یعنى ما یاثم به. یعنى: و دور گردان ما را از آنچه مكروه تو است از مصر بودن بر گناه- یا: آنچه سبب گناه باشد.
«اللهم و متى وقفنا بین نقصین فى دین او دنیا، فاوقع النقص باسرعهما فناء، و اجعل التوبه فى اطولهما بقاء». اى: بین ان یحفر عطیتنا فى دیننا او فى دنیانا، فاجعل خسران ذلك فى تلك التى هى اسرع فناء، لیكون حظنا التام الرابح فى الدین، و اجعل التوبه التى سالناها مصاحبه لما اعطینا من ذلك الدین. و بعض من المتدبرین الناظرین فى هذا الكتاب المستطاب جعل قوله علیه السلام: «و اجعل التوبه» كلاما مستانفا و لم یجعله عطفا على «فاوقع». تدبر. الدنیا هى فعلى من الدنو. و انما جعلت الدنیا اسما لهذه الحیاه لدنوها و لبعد الاخره عنها. و الدنیا لا تنون لانها لا تنصرف بالف التانیث. و العامه یقول: دنیا، منونه. و قوله علیه السلام: «باسرعهما فناء» من قبیل: زید افقه من جدار. یعنى: بار خدایا، هر گاه ما بایستیم میانه ى دو چیز كه باعث نقصان دین و دنیا بوده باشد، پس نقصان را واقع ساز بر آنكه زودتر فانى شود- یعنى دنیا. چه: زندگانى دنیا (را) در تنزیل ربانى مثل زده به آبى كه فرود آید از آسمان، پس از آن آب، بیاشامد گیاه زمین و نشو و نما گیرد، پس روز دیگر آن گیاه تازه خشك شود و از خشكى و شكستگى پراكنده گرداند آن را بادها و به هر طرف كه خواهد ببرد- و واقع گردان زیادتى را- یا: توبه را، بنابر اختلاف نسختین
- در آنچه دور و درازتر باشد از روى بقا- یعنى از امور دین.
«و اذا هممنا بهمین یرضیك احدهما عنا و یسخطك الاخر علینا فمل بنا الى ما یرضیك عنا و اوهن قوتنا عما یسخطك علینا». هم بالامر: قصده. و هممت بالشى ء: اردته و حاولته. و الرضا: خلاف السخط. و الوهن: الضعف. یعنى: چون اراده كنیم به دو چیز كه یكى از آن دو خشنودى تو در آن باشد و به سخط و غضب آورد دیگرى تو را، پس میل ده ما را به سوى آن چیزى كه خشنودى تو در آن است و خشنود گرداند تو را از ما، و ضعیف گردان قوت و قدرت ما را در آنچه تو را به خشم درآورد بر ما.
«و لا تخل فى ذلك بین نفوسنا و اختیارها. فانها مختاره للباطل الا ما وفقت، اماره بالسوء الا ما رحمت». «لا تخل»- به ضم تا و فتح خا و كسر لام مشدده از باب تفعیل- من: خلیت فلانا و صاحبه و خلیت بینهما. و اصل او «تخلى» است، لاى نهى لام- الفعل را انداخته از روى جزم. و ابن ادریس «لا تخل» به فتح تا و خا و لام مشدده ى مكسوره خوانده كه مضارع باب تفعل باشد و اصل او «تتخلى» بوده، یك تا را انداخته اند و لام الفعل به جزمى افتاده «تخل» شده. و این نیز از «تخلیت» به معنى «خلیت» است.، لا من: تخلیت است، لا من: تخلیت لكذا، بمعنى تفرغت له. و مفعول محذوف است. اى: لا تخلنا. و «اماره» صیغه ى مبالغه است، یعنى: بسیار فرماینده. یعنى: وامگذار ما را در صورتى كه مذكور شد میانه ى نفسهاى ما و میانه ى آنچه او اختیار كند. زیرا كه او اختیار كننده ى باطل است مگر آنكه توفیق تو رفیق او شود- و در نسخه ى كفعمى به جاى «وفقت» «وقیت» است. یعنى: مگر آنچه تو نگاه دارى- بسیار فرماینده است مرا به كارهاى بد- كه موجب نكال و وبال
گردد- و بالطبع مایل است به شهوت و قاصد معاصى است، مگر نفوسى كه تو رحم كرده باشى بر او و به عصمت توفیق و لطف هدایت تو از آن بازایستد.
«اللهم و انك من الضعف خلقتنا، و على الوهن بنیتنا، و من ماء مهین ابتداتنا. فلا حول لنا الا بقوتك. و لا قوه لنا الا بعونك». المهین: الحقیر. من المهانه، و هى الحقاره. و الحول بمعنى القوه و القدره. یعنى: بار خدایا، به درستى كه تو آفریده اى ما را ضعیف و ناتوان و بر سستى نهاده اى بناى خلقت ما را- چه از تركیب عناصر متضاده است كه همیشه رو به خرابى دارد- و از آب خوار حقیر- یعنى منى- آفریده اى ما را. پس قوتى و قدرتى نیست ما را مگر به قوت و قدرت تو. و هیچ قدرتى نیست ما را- بر طاعت- الا به مددكارى تو.
«فایدنا بتوفیقك». اى: قونا. (یعنى:) پس قوت ده ما را به توفیق خود. «و سددنا بتسدیدك». التسدید: التوفیق للسداد- بفتح السین- و هو الصواب و القصد من العمل و القول. و منه: اللهم سددنا للخیر، اى: وفقنا. فتكون هذه الفقره كالمفسره للاولى. یعنى: موفق گردان ما را به توفیق خود به كردار و گفتار صواب. «و اعم ابصار قلوبنا عما خالف محبتك». اى: عما لم یوافق طلبك، اى: لم تطلبه منا، و هو المباح و المكروه و الحرام، او كرهته منا، فلا یدخل المباح. (یعنى:) و نابینا گردان بصر بصیرت ما را از مشاهده ى اعتبار آنچه مخالف دوستى تو باشد. یعنى از آنچه موافق طلب تو نبوده باشد از ما، یا از آنچه كراهت داشته باشد آن را از ما.
«و لا تجعل لشى ء من جوارحنا نفوذا فى معصیتك». ظاهر این است كه این از باب قلب بوده باشد، مثل: عرضت الحوض على الناقه. اى: لا تجعل لمعصیتك نفوذا فى شى ء من جوارحنا. و اما ان نفوذ الشى ء فى صاحبه مساوق نفوذ صاحبه فیه ایضا، فغیر مستقیم، كما لا یخفى على مستقیم الذهن. یعنى: و مگردان معصیت خود را نفوذ كننده در اندام و جوارح ما.
«اللهم صل على محمد و آله، و اجعل همسات قلوبنا و حركات اعضائنا، و لمحات اعیننا و لهجات السنتنا فى موجبات ثوابك». الهمس فى اللغه الصوت الخفى. و منه سمى الاسد هموسا، لان مشیته خفیفه فلا یسمع دوى و طاته. و القلوب هى النفوس الناطقه الانسانیه. و المراد من همسات القلوب هى دقائق افكارها و لحظات انظارها و انبعاثات میولها و اهتزازات ارادتها بحسب قوتها النظریه و العملیه. و لمحه و المحه، اذا ابصره بنظر خفى. و «لهجات السنتنا»، اى: ما یلهج به لساننا، و هو الالفاظ و العبارات. یعنى: بار خدایا، پس رحمت كن بر محمد و آل او، و بگردان افكار دقیقه و حركات ارادیه و انبعاثات میلانیه ى نفوس ناطقه ى انسانیه هم به حسب قوه ى نظریه و هم به حسب قوه ى عملیه- و حركات اندامهاى ما و نگریستن چشمهاى ما را به نگاه پنهانى و الفاظ و عبارات ما را در چیزى چند كه موجب ثواب تو باشد. «حتى لا تفوتنا حسنه نستحق بها جزاءك، و لا تبقى لنا سیئه نستوجب بها عقابك». تا آنكه فوت نشود از ما نیكویى كه سزاوار شویم به سبب آن جزاى تو را، و باقى نماند از براى ما بدیى كه مستوجب شویم به سبب آن عقوبت تو را.
انتخاب جراح بینی - بهترین جراح بینی 
عکس: استهلال ماه مبارک رمضان 
عکس: ارزش تیم های حاضر در یورو 2016 
