متفرقه


2 دقیقه پیش

با زخم های زندگی چه کنیم؟

در این سلسله مطالب مباحثی درباره زندگی معنای زندگی روابط و احساسات و ... توسط دکتر شیری ارائه خواهد شد. صبح بخیر: ممکن است شما هم مانند بسیاری از افراد جامعه برای حل مشکلات ...
2 دقیقه پیش

نظر آیت‌الله محقق داماد درمورد سید حسن

آیت الله سید مصطفی محقق داماد، برادر حضرت آیت الله سید علی محقق داماد در پاسخ به سئوالی در خصوص اجتهاد آیت الله سید حسن خمینی، گفت: نظر بنده در مورد ایشان همان نظر اخوی ...

تفسیرصحیفه سجادیه - دعای پنجاه و یكم



ترجمه فارسی صحیفه سجادیه
و كان من‌ دعائه علیه السلام فى التضرع ‌و‌ الاستكانه دعاى پنجاه ‌و‌ یكم در‌ زارى كردن ‌و‌ فروتنى كردن ‌و‌ گردن نهادن فرمان الهى را.
«الهى احمدك- ‌و‌ انت للحمد اهل- على حسن صنیعك الى، ‌و‌ سبوغ نغمائك على ‌و‌ جزیل عطائك عندى». الصنیع ‌و‌ الصنیعه: الكرامه ‌و‌ العطیه ‌و‌ الاحسان. ‌و‌ السبوغ: الشمول. ‌و‌ منه الحدیث: «كان اسم درع النبى صلى الله علیه ‌و‌ آله ‌و‌ سلم ذا السبوغ لتمامها وسعتها». یعنى: خداوندا من‌ ستایش مى كنم تو‌ را‌ ‌و‌ حال آنكه تو‌ سزاوارى مر ستایش را، بنا بر‌ كرامت ‌و‌ عطاهاى نیكوى تو‌ به‌ سوى من‌ ‌و‌ نعمتهاى شامله ‌ى‌ تو‌ بر‌ من‌ ‌و‌ بخششهاى عظیم تو‌ نزد من. «و على ما‌ فضلتنى من‌ رحمتك ‌و‌ اسبغت على من‌ نعمتك». ‌و‌ بنابر آنچه تفضیل داده اى مرا از‌ رحمت خود ‌و‌ اتمام كرده اى بر‌ من‌ از‌ نعمت خود. «فقد اصطنعت عندى ما‌ یعجز عنه شكرى».
الاصطناع: افتعال من‌ الصنیعه- ‌و‌ هى العطیه ‌و‌ الكرامه- ‌و‌ الطاء بدل من‌ تاء الافتعال لاجل الصاد. (یعنى:) پس‌ به‌ درستى كه‌ عطایا ‌و‌ احسان تو‌ نزد من‌ ‌آن مقدار هست كه‌ عاجز است از‌ ‌آن شكرگزارى من.
«و لولا احسانك الى ‌و‌ سبوغ نعمائك على، ما‌ بلغت احراز حظى، ‌و‌ لا‌ اصلاح نفسى». یعنى: ‌و‌ اگر نبودى احسان تو‌ به‌ سوى من‌ ‌و‌ شمول نعمتهاى تو‌ بر‌ من، نرسیدمى به‌ نگاه داشتن بهره ‌و‌ نصیب خود ‌و‌ به‌ صلاح آوردن نفس خود. «و لكنك ابتداتنى بالاحسان، ‌و‌ رزقتنى فى امورى كلها الكفایه». ‌و‌ لیكن تو‌ ابتدا كردى به‌ من‌ نیكویى را‌ پیش از‌ آنكه من‌ مستحق نیكویى شوم، ‌و‌ روزى كردى مرا در‌ همه ‌ى‌ كارها ‌آن مقدار كه‌ مرا بس بود. «و صرفت عنى جهد البلاء». الجهد- بفتح الجیم-: المشقه. قال ابن الاثیر فى النهایه: ‌و‌ قد تكرر فى الحدیث لفظ الجهد ‌و‌ الجهد كثیرا. ‌و‌ هو بالضم: الوسع ‌و‌ الطاقه، ‌و‌ بالفتح: المشقه. ‌و‌ من‌ المفتوح حدیث الدعاء: «اعوذ بك من‌ جهد البلاء»، اى: الحاله الشاقه. ‌و‌ قال الهروى فى كتابه: ‌و‌ فى دعائه علیه السلام: «اعوذ بك من‌ جهد البلاء». قیل: انها الحاله التى یمتحن بها الانسان حتى یختار علیها الموت ‌و‌ یتمناه. ‌و‌ قیل: جهد البلاء كثره العیال ‌و‌ قله المال. یعنى: ‌و‌ گردانیدى از‌ من‌ سختى بلا را. گفته اند: «جهد البلاء» حالتى است كه‌ ممتحن شود آدمى به‌ ‌آن تا‌ آنكه اختیار نماید مرگ را‌ بر‌ ‌آن حالت ‌و‌ آرزوى مرگ كند. ‌و‌ بعضى گفته اند: «جهد البلاء»
كثرت عیال است با‌ قلت مال. «و منعت منى محذور القضاء». یعنى: ‌و‌ بازداشتى از‌ من‌ قضایى كه‌ از‌ ‌آن حذر ‌و‌ پرهیز كنند.
«الهى، فكم من‌ بلاء جاهد قد صرفت عنى». اى خداوند من، پس‌ بسیار از‌ بلاهاى سخت را‌ به‌ تحقیق كه‌ تو‌ از‌ من‌ بگردانیدى ‌آن را. «و كم من‌ نعمه سابغه اقررت بها عینى». ‌و‌ بسیارى از‌ نعمتهاى شامله كه‌ چشم مرا به‌ ‌آن روشن گردانیدى. «و كم من‌ صنیعه كریمه لك عندى». الصنیعه: العطیه ‌و‌ الاحسان. ‌و‌ الكریمه: الكثیره. ‌و‌ نخله كریمه، اذا طاب حملها ‌و‌ كثر. (یعنى:) ‌و‌ بسیار از‌ عطیه ‌ى‌ كریمه اى كه‌ در‌ غایت خوبى است مر تو‌ را‌ است نزد من.
«انت الذى اجبت عند الاضطرار دعوتى». تویى ‌آن كه‌ اجابت كردى وقت اضطرار دعاى مرا. «و اقلت عند العثار زلتى». ‌و‌ مسامحه ‌و‌ فروگذاشت نمودى نزد سر‌ درآمدن من‌ بر‌ او‌ وافتادن من‌ در‌ مهلكه ها ‌و‌ گناهان. «و اخذت لى من‌ الاعداء بظلامتى». الظلامه- بضم الظاء المعجمه ‌و‌ كسرها-: اسم ما‌ اخذه الظالم منك.
(یعنى:) ‌و‌ گرفتى براى من‌ از‌ دشمنان من‌ آنچه گرفته بودند از‌ روى ظلم ‌و‌ عدوان.
«الهى، ما‌ وجدتك بخیلا حین سالتك، ‌و‌ لا‌ متقبضا حین اردتك». «متقبضا» بصیغه اسم الفاعل من‌ التفعل، او‌ «منقضیا» على صیغه اسم فاعل من‌ باب الانفعال، ‌و‌ كلاهما مرویان. یعنى: اى خداوند من، نیافتم تو‌ را‌ بخیل وقتى كه‌ از‌ تو‌ سوال كردم، بلكه هر‌ چه سوال كردم به‌ من‌ دادى. ‌و‌ نیافتم تو‌ را‌ گرفتگى كننده وقتى كه‌ تو‌ را‌ خواستم. «بل وجدتك لدعائى سامعا، ‌و‌ لمطالبى معطیا». بلكه تو‌ را‌ یافتم كه‌ شنونده اى دعاى مرا ‌و‌ اجابت كننده اى ‌آن را‌ ‌و‌ اعطاكننده اى مطالب مرا. «و وجدت نعماك على سابغه فى كل‌ شان من‌ شانى ‌و‌ كل‌ زمان من‌ زمانى. فانت عندى محمود». «نعماك» بضم النون ‌و‌ فتحها مرویان. ‌و‌ الشان: الخطب ‌و‌ الامر. یعنى: ‌و‌ یافتم نعمت تو‌ را‌ بر‌ خود تمام ‌و‌ شامل در‌ هر‌ امرى ‌و‌ حالى ‌و‌ كارى از‌ كارهاى من‌ ‌و‌ هر‌ زمانى از‌ زمانهاى من. پس‌ (تو) نزد من‌ ستوده شده اى. «و صنیعك لدى مبرور». اى: لا‌ یخالط منا ‌و‌ لا‌ اذى. (یعنى:) ‌و‌ احسان ‌و‌ عطاى تو‌ نزد من‌ مبرور است- یعنى مخلوط به‌ منتى ‌و‌ ایذایى نیست.
«تحمدك نفسى ‌و‌ لسانى ‌و‌ عقلى، حمدا یبلغ الوفاء ‌و‌ حقیقه الشكر، حمدا
یكون مبلغ رضاك عنى. فنجنى من‌ سخطك». مى ستاید تو‌ را‌ نفس من‌ ‌و‌ زبان من‌ ‌و‌ عقل من، ستایشى كه‌ برسد به‌ سرحد وفا ‌و‌ حقیقت شكر، ستایشى كه‌ برسد به‌ سرحد خشنودى تو‌ از‌ من. پس‌ برهان مرا از‌ خشم خود.
«یا كهفى حین تعیینى المذاهب». «تعیینى»- بالیاءین المثناتین من‌ تحت على صیغه المضارع- من‌ اعیاه الامر ‌و‌ اعیا علیه، اذا عجز عن تدبیره ‌و‌ لم یهتد لوجهه. اى: یا‌ ملجئى حین تعیینى مسالكى الى الخلق ‌و‌ تردداتى الیهم ‌و‌ لا‌ اهتدى الى سلوكها. یعنى: اى پناه ‌و‌ ملجا من‌ در‌ وقتى كه‌ تعبناك سازد مرا راههاى من‌ به‌ سوى خلق ‌و‌ راه یافته نشوم به‌ سلوك كردن ‌آن راهها. «و یا‌ مقیلى عثرتى». یعنى: ‌و‌ اى درگذرنده از‌ گناه من. «فلولا سترك عورتى لكنت من‌ المفضوحین». پس‌ اگر نبودى پوشیدن تو‌ قبایح مرا، هر‌ آینه بودمى از‌ رسواشدگان. «و یا‌ مویدى بالنصر، فلولا نصرك ایاى لكنت من‌ المغلوبین». ‌و‌ اى قوت دهنده مرا به‌ یارى دادن خود، پس‌ اگر نه یارى كردن تو‌ بودى مرا، هر‌ آینه بودم از‌ مغلوب شدگان. «و یا‌ من‌ وضعت له الملوك نیر المذله على اعناقها، فهم من‌ سطواته خائفون». النیر- بكسر النون ‌و‌ فتح الیاء المثناه من‌ تحت او‌ سكونها- من‌ نیر
الفدان، اى: الخشبه المعترضه فى عنق الثورین. یعنى: اى آنكه نهاده اند از‌ براى او‌ پادشاهان چوب پهنى كه‌ دو‌ گاو در‌ حالت شیار زمین بر‌ گردن مى گذارند، بر‌ گردنهاى خود، پس‌ ایشان از‌ حمله هاى قهر او‌ ترسناكانند. ‌و‌ كلام مبنى بر‌ استعاره است. «و یا‌ اهل التقوى، ‌و‌ یا‌ من‌ له الاسماء الحسنى». یعنى: اى آنكه سزاوارى به‌ آنكه ترسند ‌و‌ پرهیز دارند از‌ عقاب تو، ‌و‌ اى آنكه مر اوراست نامهاى نیكو- بعضى دال بر‌ صفات جلال ‌و‌ بعضى بر‌ صفات اكرام. «اسالك ان‌ تعفو عنى ‌و‌ تغفر لى. فلست بریئا فاعتذر، ‌و‌ لا‌ بذى قوه فانتصر». مى خواهم از‌ تو‌ ‌و‌ سوال مى كنم تو‌ را‌ اینكه عفو كنى ‌و‌ درگذرى از‌ گناهان من‌ ‌و‌ بیامرزى مرا. زیرا كه‌ بیگناه نیستم تا‌ عذر خواهم ‌و‌ عذر مرا بپذیرى، ‌و‌ نه صاحب قوتم تا‌ بازدارم مكروهى را‌ از‌ خود. «و لا‌ مفر لى فافر. ‌و‌ نه جاى گریختنى هست مرا قادر ‌آن گریزم.
و استقیلك عثراتى. ‌و‌ از‌ تو‌ مى خواهم كه‌ درگذرى از‌ لغزشهاى من- یعنى گناهان من. «و اتنصل الیك من‌ ذنوبى التى قد اوبقتنى ‌و‌ احاطت بى فاهلكتنى». تنصل: تفعل من‌ النصل- بالنون ‌و‌ الصاد المهمله. یقال: تنصل فلان من‌ ذنبه، اى: تبرا. ‌و‌ «اعتذر»، اى: اتبرا ملتجئا الیك. ‌و‌ وبق یبق وبوقا، اى: هلك. ‌و‌ فیه لغه اخرى: وبق یوبق وبقا. ‌و‌ اوبقه، اى:
اهلكه. قاله الجوهرى فى صحاحه. یعنى ‌و‌ بیزارى مى نمایم در‌ حالتى كه‌ التجا كننده ام به‌ سوى تو‌ از‌ گناهان خود، آنچنان گناهانى كه‌ مرا در‌ هلاكت انداخته اند ‌و‌ گرداگرد من‌ درآمده اند پس‌ به‌ هلاكت افكنده اند مرا. «منها فررت الیك رب تائبا، فتب على». یعنى: از‌ ‌آن گناهان مى گریزم به‌ سوى تو- اى پروردگار من- در‌ حالتى كه‌ توبه كننده ام از‌ گناهان، پس‌ بازگشت نما بر‌ من‌ به‌ رحمت ‌و‌ بپذیر توبه ‌ى‌ مرا. «متعوذا فاعذنى». پناه جوینده ام پس‌ پناه ده‌ مرا. «مستجیرا فلا تخذلنى». زینهار جوینده ام پس‌ فرومگذار نصرت خود را‌ از‌ من. «سائلا فلا تحرمنى». بالكسر. ‌و‌ سوال كننده ام تو‌ را‌ پس‌ محروم مساز مرا. «معتصما فلا تسلمنى». اى: لا‌ تخذلنى. على صیغه المضارع من: اسلمه، اى: خذله. (یعنى:) دست در‌ تو‌ زننده ام پس‌ دست از‌ من‌ بازمدار. «داعیا فلا تردنى خائبا». خواننده ام تو‌ را‌ بس بازمگردان مرا ناامید.
«دعوتك- یا‌ رب- مسكینا مستكینا مشفقا خائفا وجلا فقیرا مضطرا الیك». المسكین مفعیل من‌ السكون اى: الذى اسكنه الفقر. ‌و‌ المستكین هو الخاضع الذلیل. یقال: استكان ‌و‌ استكن، اذا خضع.
و الاشفاق: الخوف. فمشفقا خائفا وجلا بمعنى ‌و‌ التكریر للتاكید ‌و‌ اختلاف اللفظ. ‌و‌ المضطر مفتعل من‌ الضر. ‌و‌ اصله: مضترر فادغمت الراء ‌و‌ قلبت التاء طاء لاجل الضاد. یعنى: خواندم تو‌ را- اى پروردگار من- در‌ حالتى كه‌ درویش بودم ‌و‌ خوار ‌و‌ بى مقدار بودم ‌و‌ ترسان بودم ‌و‌ محتاج ‌و‌ بیچاره در‌ حالتى كه‌ پناه آورنده ام به‌ سوى تو.
«اشكو الیك- یا‌ الهى- ضعف نفسى عن المسارعه فیما وعدته اولیاءك، ‌و‌ المجانبه عما حذرته اعداءك». یعنى: شكوه مى كنم به‌ سوى تو- اى خداى من- ضعف تن خود را‌ از‌ شتافتن در‌ آنچه وعده كرده اى دوستان خود را، ‌و‌ دورى نمودن از‌ آنچه حذر فرموده اى دشمنان خود را. «و كثره همومى، ‌و‌ وسوسه نفسى». ‌و‌ از‌ بسیارى اندوه من‌ ‌و‌ وسوسه ‌ى‌ نفس من.
«الهى لم تفضحنى بسریرتى». السریره: واحده السرائر، ‌و‌ هى الاعمال التى اسرها العباد ‌و‌ اخفوها، من‌ العقائد ‌و‌ النیات ‌و‌ غیرها. یعنى: اى خداوند من، رسوا نساختى مرا به‌ اعمالهاى نهانى من. «و لم تهلكنى بجریرتى». ‌و‌ هلاك نساختى مرا به‌ گناهان من.
«ادعوك فتجیبنى ‌و‌ ان‌ كنت بطیئا حین تدعونى». مى خوانم تو‌ را‌ پس‌ اجابت مى كنى دعوت مرا ‌و‌ اگر چه من‌ دیر كننده ام چون بخوانى مرا. یعنى دیر به‌ عمل آورنده ام اوامر تو‌ را. «و اسالك كل‌ ما‌ شئت من‌ حوائجى». ‌و‌ از‌ تو‌ مى خواهم هر‌ چه خواهم از‌ حاجتهاى خود. «و حیث ما‌ كنت وضعت عندك سرى. فلا ادعو سواك، ‌و‌ لا‌ ارجو غیرك». ‌و‌ هر‌ جا كه‌ باشم مى گذارم نزد تو‌ اسرار پنهانى خود را. پس‌ نمى خوانم سواى تو‌ را، ‌و‌ امید ندارم غیر تو‌ را.
«لبیك! لبیك! تسمع من‌ شكا الیك ‌و‌ تكفى من‌ توكل علیك». اى: اجابتى لك- یا‌ رب- حاصل بعد اجابه على التوالى. من: لب بالمكان ‌و‌ الب به، اذا قام به‌ دائما. كما قیل: حنانیك، اى: رحمه بعد رحمه. یعنى: اجابت كردن دعوت من‌ تو‌ را‌ حاصل است بعد از‌ اجابتى در‌ پى یكدیگر. مى شنوى فریاد ‌آن كسى كه‌ شكوه آورد به‌ سوى تو. ‌و‌ كفایت مى كنى مهم ‌آن كسى كه‌ توكل ‌و‌ اعتماد كرد بر‌ تو. «و تخلص من‌ اعتصم بك». ‌و‌ خلاص مى سازى ‌و‌ مى رهانى از‌ عذاب ‌آن كس كه‌ چنگ در‌ تو‌ زد. «و تفرج عمن لا‌ ذبك». اى: لجا الیك. (یعنى:) ‌و‌ مى برى غم ‌و‌ اندوه از‌ ‌آن كسى كه‌ پناه آورد به‌ تو.
«الهى، فلا تحرمنى خیر الاخره ‌و‌ الاولى لقله شكرى. ‌و‌ اغفر لى ما‌ تعلم من‌
ذنوبى». اى خداوند من، محروم مگردان مرا از‌ خیر آخرت ‌و‌ دنیا از‌ جهت كم سپاسى من. ‌و‌ بیامرز مرا از‌ آنچه مى دانى تو‌ از‌ گناهان من.
«ان تعذب فانا الظالم المفرط المضیع الاثم المقصر المضجع المغفل حظ نفسى». المفرط: المقصر فیما امر به. المضیع من: ضاع الشى ء یضیع، اى: هلك. ‌و‌ التضجیع فى الامر: التقصیر فیه. المغفل من‌ الغفله ‌و‌ الاهمال. (یعنى:) اگر عذاب مى كنى، پس‌ منم بیداد كننده ‌ى‌ تقصیر كننده ‌ى‌ گناهكار غفلت ورزنده بهره ‌و‌ حظ نفس خود را‌ ‌و‌ سزاوار عذابم. «و ان‌ تغفر فانت ارحم الراحمین». ‌و‌ اگر مى آمرزى پس‌ تو‌ بخشنده ترین بخشایندگانى.

ترجمه فارسی صحیفه سجادیه


ویدیو مرتبط :
ستایش خدای عز و جل - ترجمه دعای یكم از صحیفه سجادیه

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

ترجمه صحیفه سجادیه - دعای پنجاه و یكم



ترجمه فارسی صحیفه سجادیه
نیایش پنجاه و یكم
از دعاهاى امام علیه السلام است در‌ تضرع ‌و‌ زارى ‌و‌ خضوع ‌و‌ فروتنى
̶    اى خداى من‌ تو‌ را‌ سپاس مى گزارم ‌و‌ تو‌ براى (هر) سپاس سزاوارى، در‌ برابر احسان نیكویت به‌ من‌ ‌و‌ فراوانى نعمتهایت بر‌ من، ‌و‌ بسیارى بخششهایت درباره ‌ى‌ من، ‌و‌ بر‌ رحمت ‌و‌ مهربانیت كه‌ مرا با‌ ‌آن (بر دیگران) برترى داده اى، ‌و‌ بر‌ نعمتت كه‌ بر‌ من‌ تمام گردانیدى، پس‌ حقا كه‌ درباره ‌ى‌ من‌ احسان كرده اى آنچه كه‌ شكر ‌و‌ سپاس من‌ از‌ ‌آن عاجز است
̶    و اگر احسان ‌و‌ نیكى تو‌ به‌ من‌ ‌و‌ فراوانى نعمتهایت بر‌ من‌ نمى بود فراهم آوردن بهره ام ‌و‌ اصلاح ‌و‌ نیكو گردانیدن خود را‌ نمى یافتم، ولى تو‌ درباره ‌ى‌ من‌ به‌ احسان ‌و‌ نیكى آغاز نمودى ‌و‌ كفایت ‌و‌ بى نیازى را‌ (از دیگرى) در‌ همه ‌ى‌ كارهایم روزیم ساختى، ‌و‌ رنج ‌و‌ بلا ‌و‌ گرفتارى را‌ از‌ من‌ برگرداندى، ‌و‌ قضاء ‌و‌ قدر (حكم ‌و‌ فرمان) ترسناك (خود) را‌ از‌ من‌ بازداشتى،
̶    اى خداى من‌ چه بسا بلاء ‌و‌ گرفتارى رنج آورى را‌ كه‌ از‌ من‌ برگرداندى، ‌و‌ چه بسا نعمت فراوانى كه‌ چشمم را‌ به‌ ‌آن روشن كردى، ‌و‌ چه بسا احسان بزرگ كه‌ مر تو‌ را‌ است نزد من‌ است!!
̶    توئى كه‌ هنگام بیچارگى دعا ‌و‌ درخواست مرا پذیرفتى، ‌و‌ هنگام افتادن (در گناه) از‌ لغزشم درگذشتى، ‌و‌ از‌ دشمنان آنچه كه‌ از‌ راه ظلم ‌و‌ ستم از‌ من‌ گرفتند بازستاندى
̶    اى خداى من‌ هنگامى كه‌ از‌ تو‌ (چیزى) درخواست كردم تو‌ را‌ بخیل ندیدم، ‌و‌ هنگامى كه‌ تو‌ را‌ اراده كردم گرفته نیافتم، بلكه تو‌ را‌ براى دعا ‌و‌ درخواستم شنونده ‌و‌ براى خواسته هایم بخشنده یافتم ‌و‌ در‌ هر‌ حال ‌و‌ چگونگى از‌ حالم ‌و‌ هر‌ زمان ‌و‌ روزگارى از‌ زمانم نعمتهایت را‌ درباره ‌ى‌ خود فراوان یافتم، از‌ این رو‌ تو‌ نزد من‌ ستوده ‌و‌ احسانت پیش من‌ نیكو است
̶    جانم (از راه عقل) ‌و‌ زبانم (از راه ستایش) ‌و‌ عقلم (از راه اعتقاد) ترا سپاسگزارند، سپاسى كه‌ تمام ‌و‌ كامل باشد ‌و‌ به‌ اصل سپاس رسد، سپاسى كه‌ منتهى ‌و‌ پایان رضاى تو‌ از‌ من‌ باشد، پس‌ مرا از‌ خشم خود رهائى ده‌
̶    اى پناه من‌ هنگامى كه‌ راهها (و گرایشها) مرا به‌ رنج انداخته، ‌و‌ اى گذرنده از‌ لغزش من، كه‌ اگر پرده پوشى تو‌ درباره ‌ى‌ من‌ از‌ آنچه (گناهانم كه) از‌ ‌آن شرم آید نمى بود هر‌ آینه از‌ رسواشدگان مى بودم، ‌و‌ اى توانائى دهنده به‌ یارى كردن كه‌ اگر مرا یارى كردن تو‌ نمى بود هر‌ آینه از‌ شكست خوردگان مى بودم، ‌و‌ اى كسى كه‌ پادشاهان براى او‌ یوغ ذلت ‌و‌ خوارى بر‌ گردنهاشان نهاده اند، ‌و‌ آنان از‌ غلبه ‌و‌ اقتدارهاى او‌ ترسانند، ‌و‌ اى سزاوار پرهیزگارى، ‌و‌ اى كسى كه‌ مر او‌ را‌ است نامهاى نیكو از‌ تو‌ مى خواهم كه‌ از‌ من‌ درگذرى، ‌و‌ مرا بیامرزى، زیرا من‌ بى گناه نیستم كه‌ عذر آورم ‌و‌ نیرومند نیستم كه‌ غالب ‌و‌ پیروز گردم، ‌و‌ مرا گریزگاهى نیست كه‌ بگریزم،
̶    و از‌ تو‌ مى خواهم كه‌ از‌ لغزشهایم درگذرى، ‌و‌ به‌ درگاه تو‌ عذر ‌و‌ پوزش مى جویم از‌ ‌آن گناهانم كه‌ مرا حبس ‌و‌ گرفتار كرده ‌و‌ بر‌ من‌ احاطه نموده اند پس‌ هلاك ‌و‌ تباهم ساخته اند از‌ آنها به‌ سوى تو‌ گریخته ام- پروردگارا- در‌ حالیكه توبه كننده ام توبه ام را‌ بپذیر، پناه آورنده ام پس‌ پناهم ده، زینهار جوینده ام پس‌ خوارم منما، سائلم پس‌ مرا محروم مفرما، (به رشته ‌ى‌ رحمت تو) چنگ زننده ام پس‌ مرا به‌ خود وامگذار، ‌و‌ درخواست كننده ام پس‌ نومیدم باز مگردان،
̶    تو را‌ خواندم اى پروردگار من‌ در‌ حالیكه درویش زارى كننده ترسان هراسان بیمناك بى چیز ‌و‌ بیچاره ‌ى‌ درگاه توام،
̶    به سوى تو‌ شكایت مى كنم اى معبود من‌ ناتوانیم را‌ از‌ شتاب به‌ آنچه (نعمتهائى كه‌ در‌ آخرت) به‌ دوستانت وعده داده اى ‌و‌ از‌ دورى نمودن از‌ آنچه دشمنانت را‌ به‌ ‌آن بیم داده اى، ‌و‌ شكایت مى كنم از‌ بسیارى اندوههایم ‌و‌ از‌ وسوسه ‌و‌ بد اندیشیدنم،
̶    اى خداى من‌ به‌ سبب (بدى) اندرونم مرا رسوا نكردى ‌و‌ به‌ وسیله ‌ى‌ گناهانم هلاكم ننمودى، تو‌ را‌ مى خوانم پس‌ (دعاى) مرا مى پذیرى ‌و‌ اگر چه هنگامى تو‌ مرا مى خوانى من‌ (در اطاعت) كندم ‌و‌ هر‌ حاجت ‌و‌ خواسته اى كه‌ مى خواهم از‌ تو‌ درخواست مى نمایم، ‌و‌ هر‌ كجا كه‌ هستم راز خود را‌ پیش تو‌ مى گذارم، (از این رو) جز تو‌ را‌ نمى خوانم، ‌و‌ به‌ جز تو‌ امید ندارم،
̶    قبول مى كنم اجابت مى كنم تو‌ را‌ (زیرا) مى شنوى كسى را‌ كه‌ نزد تو‌ شكایت كند، ‌و‌ رومى آورى به‌ كسى كه‌ بر‌ تو‌ اعتماد كند، ‌و‌ میرهانى هر‌ كه‌ را‌ كه‌ به‌ (رشته ى) تو‌ دست آویزد، ‌و‌ غم ‌و‌ اندوه را‌ دور مى سازى از‌ هر‌ كه‌ به‌ تو‌ پناه آورد،
̶    اى خداى من‌ پس‌ مرا به‌ سبب ناسپاسیم از‌ خیر ‌و‌ نیكى آخرت ‌و‌ دنیا نومیدم مگردان ‌و‌ گناهانم را‌ كه‌ تو‌ مى دانى بیامرز،
̶    اگر عذاب كنى پس‌ (از راه عدل است زیرا) من‌ (به سبب نافرمانى) ستمكار مقصر تباه كننده گناهكار كوتاهى كننده واگذارنده اهمال كننده ‌ى‌ بهره ‌ى‌ خود هستم، ‌و‌ اگر بیامرزى (از راه احسان) تو‌ مهربانترین مهربانانى
متن عربی صحیفه سجادیه
(51)
(وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ فِی التَّضَرُّعِ وَ الِاسْتِكَانَةِ)
إِلَهِی أَحْمَدُكَ وَ أَنْتَ لِلْحَمْدِ أَهْلٌ عَلَى حُسْنِ صَنِیعِكَ إِلَیَّ، وَ سُبُوغِ نَعْمَائِكَ عَلَیَّ، وَ جَزِیلِ عَطَائِكَ عِنْدِی، وَ عَلَى مَا فَضَّلْتَنِی بِهِ مِنْ رَحْمَتِكَ، وَ أَسْبَغْتَ عَلَیَّ مِنْ نِعْمَتِكَ، فَقَدِ اصْطَنَعْتَ عِنْدِی مَا یَعْجِزُ عَنْهُ شُكْرِی. وَ لَوْ لَا إِحْسَانُكَ إِلَیَّ وَ سُبُوغُ نَعْمَائِكَ عَلَیَّ مَا بَلَغْتُ إِحْرَازَ حَظِّی، وَ لَا إِصْلَاحَ نَفْسِی، وَ لَكِنَّكَ ابْتَدَأْتَنِی بِالْإِحْسَانِ، وَ رَزَقْتَنِی فِی أُمُورِی كُلِّهَا الْكِفَایَةَ، وَ صَرَفْتَ عَنِّی جَهْدَ الْبَلَاءِ، وَ مَنَعْتَ مِنِّی مَحْذُورَ الْقَضَاءِ. إِلَهِی فَكَمْ مِنْ بَلَاءٍ جَاهِدٍ قَدْ صَرَفْتَ عَنِّی، وَ كَمْ مِنْ نِعْمَةٍ سَابِغَةٍ أَقْرَرْتَ بِهَا عَیْنِی، وَ كَمْ مِنْ صَنِیعَةٍ كَرِیمَةٍ لَكَ عِنْدِی أَنْتَ الَّذِی أَجَبْتَ عِنْدَ الِاضْطِرَارِ دَعْوَتِی، وَ أَقَلْتَ عِنْدَ الْعِثَارِ زَلَّتِی، وَ أَخَذْتَ لِی مِنَ الْأَعْدَاءِ بِظُلَامَتِی. إِلَهِی مَا وَجَدْتُكَ بَخِیلًا حِینَ سَأَلْتُكَ، وَ لَا مُنْقَبِضاً حِینَ أَرَدْتُكَ، بَلْ وَجَدْتُكَ لِدُعَائِی سَامِعاً، وَ لِمَطَالِبِی مُعْطِیاً، وَ وَجَدْتُ نُعْمَاكَ عَلَیَّ سَابِغَةً فِی كُلِّ شَأْنٍ مِنْ شَأْنِی وَ كُلِّ زَمَانٍ مِنْ زَمَانِی، فَأَنْتَ عِنْدِی مَحْمُودٌ، وَ صَنِیعُكَ لَدَیَّ مَبْرُورٌ. تَحْمَدُكَ نَفْسِی وَ لِسَانِی وَ عَقْلِی، حَمْداً یَبْلُغُ الْوَفَاءَ وَ حَقِیقَةَ الشُّكْرِ، حَمْداً یَكُونُ مَبْلَغَ رِضَاكَ عَنِّی، فَنَجِّنِی مِنْ سُخْطِكَ. یَا كَهْفِی حِینَ تُعْیِینِی الْمَذَاهِبُ وَ یَا مُقِیلِی عَثْرَتِی، فَلَوْ لَا سَتْرُكَ عَوْرَتِی لَكُنْتُ مِنَ الْمَفْضُوحِینَ، وَ یَا مُؤَیِّدِی بِالنَّصْرِ، فَلَوْ لَا نَصْرُكَ إِیَّایَ لَكُنْتُ مِنَ الْمَغْلُوبِینَ، وَ یَا مَنْ وَضَعَتْ لَهُ الْمُلُوكُ نِیرَ الْمَذَلَّةِ عَلَى أَعْنَاقِهَا، فَهُمْ مِنْ سَطَوَاتِهِ خَائِفُونَ، وَ یَا أَهْلَ التَّقْوَى، وَ یَا مَنْ لَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى، أَسْأَلُكَ أَنْ تَعْفُوَ عَنِّی، وَ تَغْفِرَ لِی فَلَسْتُ بَرِیئاً فَأَعْتَذِرَ، وَ لَا بِذِی قُوَّةٍ فَأَنْتَصِرَ، وَ لَا مَفَرَّ لِی فَأَفِرَّ. وَ أَسْتَقِیلُكَ عَثَرَاتِی، وَ أَتَنَصَّلُ إِلَیْكَ مِنْ ذُنُوبِیَ الَّتِی قَدْ أَوْبَقَتْنِی، وَ أَحَاطَتْ بِی فَأَهْلَكَتْنِی، مِنْهَا فَرَرْتُ إِلَیْكَ رَبِّ تَائِباً فَتُبْ عَلَیَّ، مُتَعَوِّذاً فَأَعِذْنِی، مُسْتَجِیراً فَلَا تَخْذُلْنِی، سَائِلًا فَلَا تَحْرِمْنِی مُعْتَصِماً فَلَا تُسْلِمْنِی، دَاعِیاً فَلَا تَرُدَّنِی خَائِباً. دَعَوْتُكَ یَا رَبِّ مِسْكِیناً، مُسْتَكِیناً، مُشْفِقاً، خَائِفاً، وَجِلًا، فَقِیراً، مُضْطَرّاً إِلَیْكَ. أَشْكُو إِلَیْكَ یَا إِلَهِی ضَعْفَ نَفْسِی عَنِ الْمُسَارَعَةِ فِیمَا وَعَدْتَهُ أَوْلِیَاءَكَ، وَ الْمُجَانَبَةِ عَمَّا حَذَّرْتَهُ أَعْدَاءَكَ، وَ كَثْرَةَ هُمُومِی، وَ وَسْوَسَةَ نَفْسِی. إِلَهِی لَمْ تَفْضَحْنِی بِسَرِیرَتِی، وَ لَمْ تُهْلِكْنِی بِجَرِیرَتِی، أَدْعُوكَ فَتُجِیبُنِی وَ إِنْ كُنْتُ بَطِیئاً حِینَ تَدْعُونِی، وَ أَسْأَلُكَ كُلَّمَا شِئْتُ مِنْ حَوَائِجِی، وَ حَیْثُ مَا كُنْتُ وَضَعْتُ عِنْدَكَ سِرِّی، فَلَا أَدْعُو سِوَاكَ، وَ لَا أَرْجُو غَیْرَكَ لَبَّیْكَ لَبَّیْكَ، تَسْمَعُ مَنْ شَكَا إِلَیْكَ، وَ تَلْقَى مَنْ تَوَكَّلَ عَلَیْكَ، وَ تُخَلِّصُ مَنِ اعْتَصَمَ بِكَ، وَ تُفَرِّجُ عَمَّنْ لَاذَ بِكَ. إِلَهِی فَلَا تَحْرِمْنِی خَیْرَ الْآخِرَةِ وَ الْأُولَى لِقِلَّةِ شُكْرِی، وَ اغْفِرْ لِی مَا تَعْلَمُ مِنْ ذُنُوبِی. إِنْ تُعَذِّبْ فَأَنَا الظَّالِمُ الْمُفَرِّطُ الْمُضَیِّعُ الْآثِمُ الْمُقَصِّرُ الْمُضَجِّعُ الْمُغْفِلُ حَظَّ نَفْسِی، وَ إِنْ تَغْفِرْ فَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ.