ورزشی


2 دقیقه پیش

پیرترین و جوان ترین بازیکن یورو 2016

سایت یوفا در گزارشی به معرفی پیرترین، جوان ترین، کوتاه ترین و بلندترین بازیکن‌های یورو ۲۰۱۶ پرداخته است. خبرگزاری ایسنا: سایت یوفا در گزارشی به معرفی پیرترین، جوان ...
2 دقیقه پیش

عکس: ارزش تیم های حاضر در یورو 2016

در جمع 24 تیم حاضر در یورو 2016، آلمان گران ترین و مجارستان ارزان ترین تیم ها هستند. وب سایت مشرق: در جمع 24 تیم حاضر در یورو 2016، آلمان گران ترین و مجارستان ارزان ترین تیم ...

کفاشیان، مردی که می خندد



اخبار,اخبارورزشی,علی کفاشیان

نام کتاب مشهور ویکتور هوگو تداعی کننده علی کفاشیان است ؛ "مردی که می خندد".

به گزارش جام جم ورزشی ،کی روش همه کاره فوتبال ایران شد و کفاشیان فقط خندید. اطرافیان او در فدراسیون فوتبال را کنار گذاشتند و کفاشیان فقط خندید. او و خنده های معروفش گاهی اوقات خیلی ها را کلافه کرد. کفاشیان امسال رکورد زد و وارد هشتمین سال ریاستش در فدراسیون فوتبال شد.

 

این طولانی ترین مدت زمان برای رییس فدراسیون فوتبال ایران در کل تاریخ است، طولانی ترین زمان برای خندیدن و اظهار بی اطلاعی کردن درباره موضوعات مختلف! بسیاری برای کنار رفتن او لحظه شماری می کنند. دیپلماسی خنده و شوخی اما ممکن است تا مدت های طولانی دیگر ادامه داشته باشد، شاید هم اینطور نباشد اما سال 94 هم می تواند برای رییس فوتبال حساس و سرنوشت ساز باشد. کفاشیان ، مردی که همیشه می خندد همچنان بر مسند است.

 

 اخبار  ورزشی  -  جام جم 


ویدیو مرتبط :
به همه جیز می خندد

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

برای مردی که در "سی سی یو"ست، برای مردی که می‌خندد!



منصور خان از آنهایی است که انگار در رختکن تیم تاج به دنیا آمده‌اند. یک وفادار همیشگی و صبور. کسی از او نه ادعاهای گزاف به یاد دارد و نه کُری خواندن‌های چرک برای رقیب.

  امروز شاید قرار گرفتن نام این دو نفر در کنار هم کمی غریب باشد؛ منصور پورحیدری و عبدالله ویسی.

  اولی مرد محترم استقلال است. یکی از سبیلوهای قدیمی فوتبال ایران که حتی در عکس های سیاه و سفید سال های آخر دهه 40 هم می شود او را در لباس مربی‌گری دید.

  از آنهایی است که انگار در رختکن تیم تاج به دنیا آمده‌اند. یک وفادار همیشگی. کم‌حرف. صبور اما آبی آبی. کسی از منصور پورحیدری نه ادعاهای گزاف به خاطر دارد و نه کُری خواندن‌های چرک برای رقیب قرمز.

قهرمانی در بازی‌های آسیایی 98 همراه تیم ملی، قهرمانی در جام باشگاه های آسیا 1991 با استقلال و یکی دو جین افتخارات طلایی دیگر در آسیا، اما نه به او لقب امپراتور داند، نه ژنرال.

او این روزها در بیمارستان است. حتی گفته شده در کُما. در آن خلسه شگفت انگیز. برزخ.

 اخبار,اخبار ورزشی,منصور پورحیدری



دیروز نیم فصل لیگ برتر خاتمه یافت. بالای جدول عبدالله ویسی ایستاده است. با بازیکنانی که به زحمت حتی هواداران حرفه‌ای فوتبال می‌توانند اسم هشت نفر از آنها را پشت سر هم ردیف کنند. بی ادعا. کم حاشیه اما خیره کننده.

آنها که چند سال پیش به خاطر موهای کوتاه، شلوار تنگ و شال گردن و رویاهای بزرگ به طنز لقب «پپ گواردیولا» را به او دادند هم نمی دانستند که خیلی اوقات روزگار «شوخی» های آدم ها را جدی می گیرد.

دفاع راست سابق شاهین اهواز، جنوب اهواز، استقلال اهواز، سپاهان اصفهان و فولاد خوزستان که یک بازی با پیراهن تیم ملی در کارنامه اش دارد بیش از هرچیزی به دوستی با شاگردانش و انگیزه بخشی به آنها شهره است. او این روزها می خندد. شادمان ترین مربی فوتبال ایرانی. مردی که اشک هایش از ماندگارترین گریه های تاریخ ورزش ایران است.

جام جهانی 98 که ایران توانست در یک دیدار خاطره انگیز و در روزهایی که هنوز جواد خیابانی در اوج بود و کسانی که اسم محمود احمدی نژاد را شنیده بودند کمتر از حاضران در یک مسابقه فوتبال بودند، آمریکا را 2-1 شکست دهد، به نظر می رسید دیوارهای بی اعتمادی ترک خورده اند و دو کشور می خواستند از ظرفیت فوتبال برای نزدیک شدن به همدیگر استفاده کنند.

دی ماه 1378 آمریکایی ها از ایران برای دیداری دوستانه دعوت کردند. منصور پورحیدری سرمربی تیم ملی بود. در میان بازیکنان دعوت شده نام عبدالله ویسی هم دیده می شد، بازیکنی با چهره استخوانی، موهایی پریشان و ته لهجه خوزستانی. اما منصورخان که سیاست تعادل قرمز و آبی در ترکیب تیم ملی را دنبال می کرد، در آخرین دقیقه ها روی نام یک نفر خط قرمز کشید. روی نام عبدالله.

دوربین 90 که آن روزها نوپا بود به سراغ ویسی رفت.  او مقابل دوربین گله مندانه از حذفش در آخرین لحظه ها گفت و یکدفعه بغض اش ترکید و در میان اشک ها گفت: «حتی بچه محل ها برایم جشن گرفته بودند اما نمی دانم چطور قلم خوردم...!».

  آن اشک ها حتی عادل فردوسی پور جوان را هم منقلب کرد. از تصاویر تلخی شد که در ذهن‌ها ماند. همان کلیشه « همیشه حق شهرستانی ها را می خورن»! تیم ملی به سفر رفت، مساوی کرد، برگشت. در لبنان حذف شد. خاتمی رفت، احمدی نژاد آمد. ویسی فوتبالش را کنار گذاشت اما آن اشک ها مثل گریه های سعید عبدولی روی تشک المپیک لندن در حافظه ها ماند ... ماند.

  این روزها حتماً ویسی هم مثل همه فوتبال‌دوستان برای سلامتی منصور پورحیدری مرد همیشه محترم آبی ها دعا می‌کند.

  فوتبال تا این اندازه عجیب است. بازی‌گوش. دوست‌داشتنی. آدم‌ها را در میان اشک و لبخند به هم می‌رساند. وقتی یک نفر آن بالا پرچم آبی استقلال خوزستان را در باد تکان می‌دهد، روی تخت بیمارستان ایران‌مهر مردی سخت نفس می‌کشد ...

 

  اخبارورزشی  -  عصر  ایران