چرا حرف‌های جواد خیابانی، دوستی خاله خرسه است؟

دوستداران فوتبال در ایران، همه. حالا باید دعا کنیم تا تیم‌هایمان دور از هواداران‌شان شایستگی خود را نشان بدهند و با غلبه بر رقبا به مرحله بعد راه پیدا کنند. تا اینجای کار به خیر گذشته است. یعنی اعتراض عرب‌ها از یک‌طرف و هیجان‌زدگی و بی‌تدبیری عده‌ای از دوستان داخل کشور، از طرف دیگر، هزینه‌اش این شده که به جای زمین خانگی در کشوری بیگانه به مصاف عرب‌ها برویم اما دلمان خوش باشد که از لیگ قهرمانان بیرون نیفتاده‌ایم.

از میان این دوستان بی‌تدبیر فوتبال یکی هم جواد خیابانی است. آنهایی که حضور گزارشگر خوشروی فوتبال را در برنامه رضا رشیدپور در شبکه سه دیده‌اند، حتما متوجه ماجرا شده‌اند. در میان همه حرف‌های خیابانی که در فضای مجازی بازتاب زیادی هم داشت و عده‌ای برایش هورا کشیدند و البته عاقلترها پوپولیستی‌شان نامیدند، یکی هم این ادعای او بود که ما نباید در برابر عرب‌ها کوتاه بیاییم. خیابانی که مثل همیشه لحنش رنگ و بوی مثلا وطن‌پرستانه و البته عرب‌ستیزانه داشت، در مورد شکایت فدراسیون فوتبال عربستان که گفته بود ایران امنیت کافی برای برگزاری بازی‌ تیم‌هایش را ندارد، هیچ اشاره‌ای به اتفاقات پیش آمده برای سفارت آن کشور و کنسولگری‌اش در مشهد نکرد و تاکید داشت که درخواست عرب‌ها بی‌مورد است.

 

خیابانی پا را یک قدم فراتر گذاشت و گفت اصلا نباید به خواسته عرب‌ها وقعی گذاشت و نباید بازی در زمین بی‌طرف را قبول کرد و بهتر است از لیگ قهرمانان کناره‌گیری کنیم! این حرف‌ها را هم به حساب وطن‌پرستی‌اش می‌گفت و حتما قند در دل خیلی‌ها هم آب کرده است. خوشبختانه این بار خیابانی نبود که برای فوتبال ما تصمیم می‌گرفت و مسیر صحیحی که لازم بود طی شد تا باشگاه‌های ایرانی دوباره به قانون‌گریزی متهم نشوند. خوشبختانه امثال خیابانی در فدراسیون ما نیستند تا با چنین اقدامات احساساتی و بچگانه‌ای، هزینه‌های بیشتری به فوتبال تحمیل شود و کار به حذف باشگاه‌های ایرانی یا کاهش سهمیه ما در لیگ قهرمانان آسیا بیانجامد. اما یادمان باشد که متاسفانه خیابانی -بدون آن که بداند- یکی از همان دوستان ناآگاهی است که در نهایت خیرخواهی می‌توانند بزنند همه چیز را نابود کنند.

 

خاله خرس‌هایی که دوستی‌شان از دشمنی کم ندارد. همان‌هایی که وقتی عربستان اعتراض کرد، دوباره بدون اطلاع و بررسی شروع کردند به شلتاق و گفتن این  که «کنفدارسیون فوتبال آسیا اهمیتی به این حرف‌ها نمی‌دهد»، گفتن این که «مسائل سیاسی چه ربطی به فوتبال دارد؟» و این که «حرف عرب‌ها راه به جایی نخواهد برد و نباید کوتاه آمد».

اینها همان‌هایی هستند که قبلا هم گفته بودند «فیفا نمی‌تواند غلطی بکند» و فدراسیون فوتبال ما سال‌ها تغلیق شد. یادتان که هست؟ همه هم البته از روی خیرخواهی و وطن‌پرستی. این کارها هم شبیه همان ترقه انداختن در استادیوم است؛ یک جاهلی برای ابراز خوشحالی و زهر چشم گرفتن از حریفان خارجی نارنجکی پرتاب می‌اندازد و مدام باید بابت‌اش هزینه بدهیم. شبیه همان الدرم بلدرم‌هاست که تحریم‌ها را کاغذ پاره می‌خواندند و ترقه‌های بین‌المللی در می‌کردند و هنوز که هنوز است داریم هزینه‌هایش را می‌دهیم و خواهیم داد.

حالا شاید انتظار از آن هوادار عامی غافل از همه جا، که می‌خواهد همه احساسات و عشق‌اش را در ترقه در کردن خلاصه کند، زیاد نباشد؛ از بی‌خبرهایی که از دیوار سفارت بالا می‌روند و آنهایی که رگ غیرت‌شان همیشه بیرون زده و دارند برای این و آن خط و نشان می‌کشند. اما از مسئول و مدیر و کارشناس مثلا همه‌چیزدان این مملکت توقع می رود که خودش را کنترل کند. که فکر کند. اگر جواد خیابانی که مورد اعتماد است و همیشه میکروفن در مقابلش روشن است هم متوجه حرف‌هایش و تبعات آنها نباشد و بخواهد بنزین روی آتش‌های برافروخته بریزد و به خرابی‌ها کلنگ بیشتری بزند، کی می‌تواند اوضاع را به ثبات برساند؟ کی باید به جوگیرها و بی‌فکرها بگوید که نباید ترقه پرت کرد و نباید به حریف توهین کرد و نباید از دیوار سفارت کشورهای دیگر بالا رفت؟ این همه بایکوت شدن و هزینه دادن و تحقیر شدن و انزوا بس‌مان نیست؟

 

اخبار ورزشی - خبرآنلاین

ویدیو مرتبط :
دوستی خاله خرسه

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

آزادی زندانیان حوادث بعد از انتخابات و دوستی های خاله خرسه !

 

 

 

 

آزادی حدود یکصد نفر از محکومان حوادث بعداز انتخابات ، محملی تازه برای منازعات سیاسی و رسانه ای شده است ؛ از یک سو برخی اشخاص و  جریان ها اصرار دارند که آزادی این افراد ، تاکتیک نظام برای بازکردن موقتی فضای سیاسی کشور در ماه های منتهی به انتخابات است و اصالت ندارد.

آنها همچنین می گویند که جمهوری اسلامی از موضع ضعف این اقدام را شکل داده و با توجه به در پیش بودن انتخابات و نیز تحولات اخیر منطقه ، منفعلانه آزادی زودتر از موعد این افراد را رقم زده است و نظایر این سخنان.

جریان هاس سیاسی مقابل آنها اما تأکید دارند که آزادی این افراد در یک فرایند متعارف قضایی و با احراز شرایط قانونی عفو و بخشودگی صورت گرفته است. آنها می گویند که این افراد بعد از آن آزاد شدند که از اقدامات خود ابراز ندامت کردند و لذا مشمول رأفت اسلامی نظام واقع شدند و زودتر از زمان مقرر در احکام دادگاه ، آزاد شدند.

این مجادله همچنان ادامه دارد و در این میان ، هر شخص و گروهی در صدد گرفتن ماهی خود از این آب است.

با این حال کمتر کسی به این مهم توجه دارد که ادامه این بحث ها چه تأثیر نامطلوبی بر سرنوشت بقیه محکومان حوادث بعد از انتخابات دارد.

مشخصاً باید گفت که کوبیدن بر این که " آزادی این افراد منفعلانه و تاکتیکی بوده است " ، فارغ از صحت و سقم این باور ، شانس آزادی بقیه زندانیانی که امید به رهایی شان است را کاهش می دهد.

این طبیعی است که وقتی مسوولان ببینند اقدام آنها در آزادی زندانیان ، حمل بر ضعف نظام می شود ، در خصوص آزادی سایر زندانیان بعد از انتخابات ، احتیاط کنند و ای بسا دست نگه دارند تا چنین تحلیل هایی شکل نگیرد.

بنابراین اگر با فاصله گرفتن از  بازی های سیاسی از منظری "انسانی" به موضوع نگریسته شود ، باید ضمن استقبال از اقدام اخیر ، از ارائه تحلیل هایی که می تواند در روند آزادی زندانیان حوادث انتخاباتی تاثیر منفی بگذارد اجتناب شود ؛ زندانیانی که حق شان نیست قربانی تراوشات ذهنی و تحلیل های سیاسی فلان سیاستمدار داخلی یا تحلیلگر خارج نشین شوند.

آزادی زندانیان حوادث بعد از انتخابات ، با هر نیتی که صورت گرفته باشد ، بیش از هر چیز یک حرکت انسانی است که می تواند به تلطیف فضای عمومی کشور نیز کمک کند و لذا هر رویکردی علیه این اقدام ، در خوش بینانه ترین حالت می تواند مصداق "دوستی خاله خرسه" در حق بقیه زندانیانی باشد که آزادی شان متصور است..../تحلیل:عصرایران