همه می‎دانند مقصر حذفم کیست

 

همه می‎دانند مقصر حذفم کیست

در روز‎هایی که رکورد‎های حسین رضازاده دست نخورده باقی مانده بود، از اردو‎های تیم‎‎های ملی خبر می‎رسید که جوانی توانسته در تمرینات، رکورد قوی‎ترین مرد ایران و جهان را بشکند؛ اما خبر مثبت اعلام شدن تست دوپینگ وی برای دومین‎بار، باعث شد برای همیشه از وزنه برداری محروم شود.

به گزارش جهان، تلاش‎‎های او و پدرش فقط این محرومیت را به 12 سال کاهش داد و این یعنی خداحافظی با دنیای قهرمانی. گفت وگوی پنجره با سعید علی حسینی را از پیشرو میگذرانید.

 

پس از محرومیت شما، بهداد سلیمی قهرمان شد. از رابط هات با بهداد بگو.

در اردو‎های تیم ملی بیشتر مواقع من و بهداد با هم بودیم. یادم هست که در اردوی اردبیل با همدیگر هم اتاق بودیم در آن زمان با هم تمرین می‎کردیم و وزنه می‎زدیم؛ بیشتر از بحث رقابت، رفاقت بین ما مطرح بود.

 

اگر محروم نمی‎‎شدی، شاید تو به‎جای بهداد مرد اول فوق سنگین جهان بودی؟

شاید قسمت این بود که من نباشم. بهداد هم ورزشکار است و تلاشش را کرد تا به این‎جا برسد. در آن زمان برای مسابقات جهانی کره‎جنوبی آماده می‎شدیم. بهداد قبل از مسابقه از ناحیه کمر آسیب دید و نتوانست به رقابت‎‎ها اعزام شود و من اعزام شدم که یک روز قبل از رقابت‎‎ها آن مسائل پیش آمد.

 

چند روز مانده به مسابقات قهرمانی جهان تست دوپینگ دادی؟

دوم آبان تست دادیم و هشتم آذر به کره اعزام شدم که گفتند جواب تستم مثبت است و اجازه ندادند در مسابقات شرکت کنم. یک روز مانده به آغاز مسابقات این موضوع به من گفته شد که جای تعجب زیادی داشت.

 

پس از مصاحبه داراب ریاحی مبنی بر دوپینگی بودن تو، حسین رضازاده که به تازگی به رأس فدراسیون آمده بود، در مورد کاهش محرومیتت وعده‎‎هایی داد، اما چرا هیچ‎گاه محقق نشد؟

رضازاده به تازگی رییس فدراسیون شده بود و مردم از او انتظار داشتند تا به‎عنوان شخص اول وزنهبرداری بتواند حکم تبرئه من را بگیرد یا کاری کند که محرومیتم کم شود؛ خب او هم مجبور بود پاسخ بدهد. خبرنگاران از وی دراین مورد سؤال می‎کردند و رضازاده هم آن‎گونه پاسخ می‎داد.

در آن زمان شایعاتی در خصوص محرومیت تو به‎وجود آمد كه از دخالت رضازاده حكایت میكرد.

این موضوع دیگر تمام شده است. دامن زدن به این شایعات و حرف و حدیث‎‎ها، کارم را درست که نمی‎کند، بلکه بدتر هم خواهد کرد. شایعات زیادی به‎وجود آمد، اما مهم این بود که بتوانم از حقم دفاع کنم. خیلی از مردم امروز می‎دانند که چه اتفاقاتی افتاد و همین برایم کافی است.

می‎گفتند محروم شدی تا نتوانی رکورد فوق سنگین جهان را بزنی، اما بهداد چند ماه پیش این رکورد را در قهرمانی جهان 2011 پاریس زد.

بهداد تلاشش را کرد و توانست به وزنه‎‎هایی برسد که در ایران هم چندین بار آن‎ها را زده بود. کوروش باقری، سرمربی تیم ملی هم حمایتش کرد تا این امر محقق شود. در حالی‎که مربی زمان من در مصاحبه‎ای اعلام کرد که علی‎حسینی هیچ‎گاه وزنه 215 کیلویی را بالای سر نبرده است، اما همه می‎دانستند که من چنین وزنه‎ای را زدهام. من 215 کیلوگرم را در یکضرب در تمرینات زده بودم و در دوضرب هم تا وزنه 260 کیلو را بالا کشیده بودم اما نتوانسته بودم بالای سر ببرم.

 

مسابقه بهداد را در قهرمانی جهان دیدی؟

بله. او به خوبی برای این مسابقات تمرین کرده بود. در مورد این‎که چرا رکورد مجموع را نزد، خود بهداد هم گفت که خسته شده بود؛ قبل از مسابقات هم سرما خورده بود و نتوانست در دوضرب روی فرم باشد. امیدوارم در مسابقات بعدی بتواند حاصل زحماتش را به خوبی بگیرد.

امسال با خدمت گرفتن چند وکیل کار را به دادگاه CAS هم کشاندی؛

در این مسیر چه اتفاقاتی افتاد؟

پس از محرومیتم دکتر شریف اعلام کرد کارم را درست می‎کند که همه‎اش حرف بود. در همین بین رییس فدراسیون هم تغییر کرد و کارم به‎جایی نرسید. بر همین اساس یک وکیل اردبیلی به‎صورت رفاقتی کارهایم را برعهده گرفت و قراردادی بین ما امضا نشد. با کشیده شدن کار به دادگاه عالی ورزش CAS؛ حکمم شکست و به 12 سال تقلیل پیدا کرد. حکمی که هیچکس از آن راضی نبود.

 

فدراسیون جهانی در محرومیتت چه اندازه مقصر بود؟

پیدا کردن مقصر برای من هیچ فایده‎ای ندارد. این‎که مقصر پیدا شود چه‎کار می‎توان کرد؟ هرچند که همه مقصر را می‎شناسند اما چه فایده‎ای دارد؟

 

به نظرت اگر محروم نبودی، بخت طلای المپیک لندن بودی؟

نمی‎توان گفت چه اتفاقی می‎افتاد و اگر بودم چه جایگاهی داشتم. روزگار هم هزار جور بالا و پایین دارد.

 

چند ماه پیش رنج‎نامه تلخی نوشتی؛ امروز همچنان به آن صحبت‎‎ها اعتقاد داری؟

ورزشکار حرفه‎ای زحمت می‎کشد تا بتواند به نتیجه برسد. حرف من هیچوقت دوتا نمی‎شود. آن زمان بیشتر ناراحت بودم؛ اما امروز وارد یک دنیای دیگر شده‎ام؛ زندگی است و گذر زمان.

 

حسرت آن روز‎ها را می‎خوری؟

نمی‎توان گفت حسرت میخورم، اما مطمئنا شرایط برایم ناراحت‎کننده است. یک دوره از جوانی‎ام را در یک رشته‎ای گذاشتم و می‎خواستم به بهترین نتایج برسم، اما نشد. حالا باید در ابعاد دیگر زندگی خوشبخت شد./جهان نیوز

ویدیو مرتبط :
مقصر کیست و چیست؟

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

آیا این اتفاقات، تصادفی است؟/ مقصر کیست؟

 

 

 

 

درنگی بر جنایت حمله به طلبه جوان و قوی ترین مرد ایران

آیا این اتفاقات، تصادفی است؟/ مقصر کیست؟

چگونه سبعیت و درنده خویی در یك جوان 18 ساله به جایی می رسد كه بدون اینكه مست و لایعقل باشد و در حالت هشیاری، دست به چنین عمل غیرانسانی ای می زند؟

باور كنید الآن كه دارم این یادداشت را می نویسم، دستم دارد از شدت هیجان می لرزد! عكس شش جوان 18 تا 22 ساله ای كه به طلبه جوان حمله كرده اند در روزنامه چاپ شده است. «احسان» یكی از این چند جوان است كه در اولین حركت و بدون مقدمه، پریده و شاهرگ گردن طلبه جوان را با چاقو زده است. این جوان چنان كه در عكس دیده می شود دماغش را تازه عمل كرده و پشت ابروهایش را هم مثل دو دوست دیگرش كه در عكس دیده می شوند، برداشته است.

دستم می لرزد و قفسه سینه ام تیر می كشد. در عكسی دیگر گردن پاره شده قهرمان ورزش كشورمان را می بینم كه بدن تنومندش بی جان روی تخت بیمارستان افتاده است. این بار هم ضربه چاقو به گردن و شاهرگ قربانی اصابت كرده است.

برخورد چاقو با شاهرگ گردن! آیا این اتفاق، تصادفی است؟ چرا جوانهای ما این قدر جسارت و جرأت پیدا كرده اند كه هنگام درگیری، در اولین حركت، چاقو می كشند و درست ضربه را به شاهرگ قربانی می زنند؟ چگونه سبعیت و درنده خویی در یك جوان 18 ساله به جایی می رسد كه بدون اینكه مست و لایعقل باشد و در حالت هشیاری، دست به چنین عمل غیرانسانی ای می زند؟

چه كسی در این میان مقصر است؟ چه كسی بیشتر مقصر است؟! جوان درنده خویِ خشنِ قاتل؟ دوستان بی رحم همراهش؟ خانواده این جوان؟ مقتول نگون بخت؟ متولیان آموزش و پرورش؟ مسؤولان فرهنگی؟ نیروی انتظامی؟ قوه قضاییه؟ منِ روزنامه نگار؟ شمای خواننده؟ به راستی چه كسی مقصر است و چقدر؟

چرا جوانی كه بنا به اعلام پلیس، حداكثر، «اراذل و اوباش» است، دست به چنین كار خشنی می زند؟ او گنده لات محل نیست. خانه تیمی ندارد. سلاح گرم ندارد. زور بازو ندارد. او آنقدر تی تیش مامانی است كه مثل دخترخانمها دماغش را عمل كرده و پشت ابرویش را برداشته است ! چگونه چاقوی تیزش را در گردن یك جوان هم سن و سال خودش كه سابقه پدركشتگی و دعوای طایفه ای با یكدیگر هم نداشته اند، فرو می كند؟

این سؤال بزرگ و مهمی است كه همه ما باید به آن پاسخ دهیم. منِ روزنامه نگار، شمای خواننده، قوه قضاییه، نیروی انتظامی، مسؤولان رنگ و وارنگ فرهنگی و سرانجام آن جوانك خشن افسارگسیخته.

به نظر می رسد «چاقو» و استفاده خشن از آن، از دیدگاه جامعه شناختی به مرز هشدار و اولتیماتوم رسیده است..../تحلیل:انتخاب