مسی‌های تاریخ ورزش

بازیکنان هستند که در ورزش‌های گروهی همچون مسی، بارها عنوان بهترین بازیکن سال را به خود اختصاص دادند.

خبرگزاری ایسنا: تیم های ورزشی، محلی برای نابغه‌ها است. آنها پس از مدتی به شهرت جهانی دست پیدا می کنند. لیونل مسی یکی از این ستاره ها است. مهاجم بارسلونا هفته گذشته، پنجمین توپ طلا را برد و رکورد بی نظیری را به ثبت رساند. بدون شک تا سال ها از او صحبت خواهد شد اما ورزشکارانی همچون مسی در دیگر ورزش های گروهی نیز وجود دارند.

در بستکبال NBA، مایکل جردن در 6 فصل توانست جایزه بهترین بازیکن را دریافت کند. ظرافت، قدرت و تسلط بر بازی از ویژگی‌های او بود. کسب 6 عنوان قهرمانی، جردن را تبدیل به یکی از بهترین های جهان کرد. او پس از این قهرمانی ها تصمیم گرفت به سراغ یک رشته ورزشی دیگر نیز برود. بیسبال انتخاب بعدی او بود. البته او بار دیگر به بسکتبال بازگشت و با حضورش در واشنگتون ویزارد، این تیم را به سه قهرمانی رساند.

کریم عبدل الجبار، دیگر بسکتبالیست لیگ بسکتبال آمریکا است که 6 بار بهترین بازیکن سال انتخاب شد. حریفان از پرتاپ‌های او ترس داشتند. هنوز کسی به رکورد امتیازهای او در لیگ نرسیده است. کریم در طول دوران بازیکنی‌اش 38 هزار و 387 امتیاز را به دست آورد.

غیرممکن است در لیگ جهانی هاکی روی یخ، بازیکنی با شماره 99 در زمین مشاهده شود چون این شماره به احترام وین گرتزسکی، بازنشسته شده است. او جایزه بهترین بازیکن را در سال های 1980 تا 87 و سال 89 دریافت کرد. این بازیکن کانادایی در سال 1999 با ثبت 61 رکورد در طول دوران بازی‌اش، از دنیای هاکی خداحافظی کرد. در یک دهه دوران حضور در میادین، 300 گل در لیگ به ثمر رساند. او اسطوره ورزش آمریکای شمالی محسوب می شود.

بری باند یکی از ارزشمندترین بازیکن های بیسبال بود که هفت بار به عنوان بهترین بازیکن انتخاب شد. او با رکورد 762 گل که در تاریخ این ورزش بی نظیر است، بازنشسته شد. باند یک بار متهم به استفاده از مواد غیر مجاز و دوپینگ شد ولی این ادعا درست از آب درنیامد.

برترین پرتاب کننده بیسبال نیز راجر کلمنس بود. او برنده جایزه CY Young (برترین پرتاپ کننده) در 6 سال شد. کلمنس که یکی از صبح بخیری تاریخ این ورزش است، دو بار به همراه یانکی ها قهرمان جهان شد.

در واترپولو تا سال 2010 جایزه رسمی وجود نداشت. مانل استیارته، چهره برتر تیم ملی هندبال اسپانیا، یکی از هفت بازیکن برتر جهان در بین سال های 1986 و 1992 بود. لقب او مارادونای آب‌ها بود. او در گلزنی سیری ناپذیر بود.

نیکلا کارابادیک فرانسوی، ایوانو بالیچ و تالنت دویشبائف در کسب عناوین انفرادی در هندبال برابر هستند. هر سه بازیکن در هندبال اسپانیا حضور داشتند. این بازیکن فرانسوی در سال های 2007 و 2014 بهترین بازیکن انتخاب شد. او در بارسلونا بازی می کرد.

بالیچ کروات در مرکز میدان همچون جادوگر است و پاس های او در هندبال همانند میشل لادروپ در فوتبال است. ایوانو در سال های 2003 و 2006 بهترین بازیکن شد. او در پورتلند، سن آنتونیو و اتلتیکومادرید بازی کرد.

تالنت جایزه بهترین بازیکن را در سال های 1994 و1996 برد. او در قرقیزستان متولد شد اما در سال 95، ملیت اسپانیایی را برگزید. بازیکنی غیرقابل پیش بینی و باهوش بود او در حمله استاد بود. دوران حضورش در اسپانیا با تیم های تکا و سیوداد رئال سپری شد.

در هاکی روی چمن جیمی دایر استرالیایی در پنج سال به عنوان بهترین بازیکن جهان انتخاب شد. یک مهاجم که با پیراهن شماره یک بازی می کرد. گلی که در فینال المپیک 2004 آتن به ثمر رساند، او را تبدیل به یکی از اسطوره های ملی کرد.

هیچ بازیکنی همچون پیتون مانینگ دارای این تعداد عناوین انفرادی در فوتبال آمریکایی نشده است. او پنج بار بهترین بازیکن جهان شده است. مانینگ یکی از بهترین های تاریخ این ورزش است که تنها یک جام را در سال 2007 بالای سر برده است. دوران درخشانش در ایندیانا پلیس و در سال های 1998 تا 2011 سپری شد. او اکنون در دنور برونکوس بازی می کند.

رکورد بیشترین جایزه ها در فوتسال متعلق به الساندرو روسا ویرا، معروف به فالکائو است. او چها بار به عنوان بهترین بازیکن جهان انتخاب شد. بازیکن چپ پا برزیلی کشورش را کمک کرد تا دوبار فاتح جام جهانی بشود. غیرممکن برای او وجود ندارد. فالکائو چهره جنجالی نیز داشته است. 6 ماه برای باشگاه فوتبال سائوپائولو بازی کرد. او در تبلیغات نیز فعال است.

بزرگترین جدال های دو نفره تاریخ ورزش/ از محمد علی-فریزر تا رونالدو- مسی

گزارش روز: بزرگترین جدال های دو نفره تاریخ ورزش/ از محمد علی-فریزر تا رونالدو- مسی

تقریبا با قطعیت می توان گفت که در هیچ دوره ای از تاریخ فوتبال هیچ دو ستاره ای در یک زمان تا این اندازه در اوج نبودند و جدال تیم های شان به صحنه نبرد شخصی آنها تبدیل نشده بود

 سایت گل- دیدار یکشنبه شب بارسا و رئال، فصل تازه ای در تاریخ فوتبال دنیا باز کرد. اگر تا پیش از این مقایسه ستاره های نسل های مختلف دشوار به نظر می رسید، در این دیدار مسی و رونالدو نشان دادند که حتی ستاره های هم عصر هم می توانند به سطحی برسند که انتخاب یکی از بین آنها دشوار باشد. تقریبا با قطعیت می توان گفت که در هیچ دوره ای از تاریخ فوتبال هیچ دو ستاره ای در یک زمان تا این اندازه در اوج نبودند و جدال تیم های شان به صحنه نبرد شخصی آنها تبدیل نشده بود؛ به ویژه اینکه فوتبال یک ورزش تیمی است و حتی یک ستاره هم بدون حمایت سایر هم تیمی هایش نمی تواند کار چندانی انجام دهد. اما اکنون جدال بارسا و رئال مشخصا به نبرد این دو فوق ستاره فوتبال مدرن تبدیل شده است. به این بهانه، نگاهی داریم به بزرگترین رویارویی های دنیای ورزش و ستاره هایی که در یک دوره زمانی، به دشمن شماره یک هم تبدیل شده بودند:

جک نیکلاس – آرنولد پالمر (67-1960)

پالمر ستاره اول دنیای گلف در دهه 1950 و اوایل دهه 1960 بود اما در رقابت های یو اس اوپن 1962، مغلوب یک جوان اوهایویی شد که با سه ضربه کمتر از او، قهرمان رقابت ها شد. این اولین قهرمانی نیکلاس بود که توانست در طول دوران حرفه ای اش 18 جام ریز و درشت را به خانه ببرد. رقابت این دو به یکی از جذابنت های گلف تبدیل شد. این دو در همه رقابت هایی که بین سال های 1962 تا 1967 برگزار شد، در رده های اول و دوم قرار گرفتند و تردیدی نیست که تاثیر آنها باعث شد تا گلف بیش از پیش در بین عموم جا بیفتد و مورد توجه قرار بگیرد.

محمد علی- جو فریزر (75-1971)

یکی از بی نظیرترین رقابت های تاریخ ورزش بین محمد علی و جو فریزر رقم خورد. آنها دو نفر از بهترین بوکسورها تمام تاریخ بودند و قبل از سه رویارویی تاریخی شان، هیچ شکستی در کارنامه نداشتند. در اولین دیدار که نبرد قرن نام گرفت، محمد علی شکست خورد و عنوان قهرمانی اش در WBA را به حریف واگذار کرد اما دیدار دوم بود که آتش رقابت آنها را شعله ور کرد. دیداری که به طور مستقیم در سراسر دنیا پخش شد و با پیروزی محمد علی به پایان رسید تا دو طرف مساوی شوند و کار به نبرد سرنوشت ساز در مانیل بکشد.در این دیدار که 14 راند به طول انجامید، سرانجام محمد علی با اعلام ناک اوت تکنیکی به پیروزی رسید. او خود این دیدار یکی از نزدیک ترین رقابت هایی که در عمرش دیده، توصیف کرد. این دیدار را می توان تنها دیدار تاریخ بوکس دانست که برای مدت ها در ذهن علاقه مندان به ورزش باقی ماند.

لری برد- مجیک جانسن (87-1979)

رویارویی این دو، جدالی بود که دوست داران رقابت های NCAA در فصل 1979 بیش از هر چیزی در انتظارش بودند. ایندیانا استیت با درخشش لری برد با 33 برد پیاپی و بدون شکست به فینال رقابت ها رسید اما آنها در فینال رقیب سرسختی به نام میشیگان داشتند که مجیک جانسن را در اختیار داشت و در نهایت همین تیم به روند شکست ناپذیری ایندیانا پایان داد. این آغاز رقابتی بود که برای 8 سال آینده همه توجهات را به خود جلب کرد.

بعد از آغاز رقابت های NBA از سال 1980، لری برد که به بوستون سلتیکس رفته بود سه بار دیگر در فینال ها با مجیک جانسن روبرو شد که با پیراهن لس آنجس لیکرز در رقابت ها می درخشید. با درخشش این دو بود که بین سال های 1980 تا 1989، بوستون و لیکرز، در مجموع 8 قهرمانی از 9 قهرمانی ممکن را به دست بیاورند.

جان مک انرو- بیورن برگ (83-1978)

این دو ستاره دنیای تنیس تقریبا از هر نظر قطب مخالف هم بودند و یکی از جذاب ترین رویارویی های تاریخ ورزش را رقم زدند. مک انرو که متخصص زدن سرویس و ضربات والی بود را بسیاری را هیجان و عصبیتش در زمین تنیس به یاد دارند اما در سمت مقابل، بیورن برگ که بسیار خونسرد و حسابگرانه بازی می کرد، با ضربات لب خطش شناخته می شد.

این دو 14 بار با هم روبرو شدند و هر کدام 7 پیروزی به دست آوردند. اما این رویارویی های آنها در یکی از گرنداسلم ها بود که در یادها مانده است. بیورن برگ که در "تای برک" طولانی در ست چهارم شکست خورده بود، در نهایت توانست با پیروزی مقابل مک انرو، برای پنجمین بار پیاپی قهرمانی در رقابت های ویمبلدون را جشن بگیرد. اما مک انرو در سه گرند اسلم بعدی حریف را شکست داد و موجب شد تا بیورن برگ در اقدامی تعجب برانگیز، در 26 سالگی از دنیای تنیس خداحافظی کند.

استیو اووت- سباستین کو (83-1980)

موفقیت این دو دونده انگلیسی به تیتر اول رسانه های این کشور در دهه 1970 و اوایل دهه 1980 تبدیل شده بود. هرچند آنها رقیب مستقیم هم نبودند اما انتخاب آنها به عنوان شخصیت های ورزشی سال بی بی سی در سال های 1978 و 1979، باعث شد تا در آستانه رقابت های المپیک تابستانی مسکو در سال 1980، بسیاری آنها را با هم مقایسه کنند. سباستین کو در رقابت های 800 متر تبحر داشت و اووت متخصص رشته 1500 متر بود اما اتفاقات غیرمنتظره ای، اووت را رقیب "کو" در 800 متر کرد. رقابت این دو شدت گرفت و باعث شد تا "کو" هم در 1500 متر مسابقه بدهد. رقابت آنها باعث شد تا رکورد جهانی برای سه بار در طول 10 روز شکست شود و در نهایت این سباستین کو بود که رقیب را پشت سر گذاشت.

شوگر ری لئونارد- روبرت دوران (89-1980)

سه نبرد این دو بوکسور، احتمالا به یادماندنی جدال های دو بوکسور در وزنی به غیر از رقابت های سنگین وزن بوکس است؛ دو بوکسوری که از نظر تکنیک و شخصیت در داخل رینگ تفاوت زیادی با هم داشتند. لئوناردو که در رقابت های المپیک مونترال 1976 به قهرمانی رسیده بود، چهار سال بعد به رینگ برگشت اما در دیدار با دوران، به جای زدن ضربات سنگین، به ضرباتی نرم اکتفا می کرد و در نهایت این بوکسور پانامایی بود که در پایان راند پانزدهم به پیروزی رسید. این دو در همان سال یک بار دیگر با هم روبرو شدند و این بار لئونارد چنان قدرتمندانه ظاهر شد که حریف را وادار به تسلیم در راند هشتم کرد. دیدار سوم آنها در سال 1989 که با پیروزی دوران به پایان رسید، مانند دو دیدار قبلی جذاب نبود.

آیرتون سنا- آلن پروست (94-1988)

وقتی آلن پروست در سال 1988 به تیم مک لارن پیوست، می شد حدس زد که اوضاع در این تیم آرام نخواهد ماند زیرا هم تیمی برزیلی او، آیرتون سنا نیز یکی از بهترین های دنیا بود. هر چه این دو توانستند تیم شان را به قهرمانی دنیا برسانند اما این سنا بودند که در جایگاه اول انفرادی قرار گرفت. در حالی که گفته می شد او برای اینکه بتواند به این عنوان برسد، در گرندپری پرتغال جلو حرکت هم تیمی اش را گرفته است.

این دو در سال 1989 هم برخوردی با هم داشتند و همین مسئله موجب شد تا پروست تصمیم به ترک مک لارن و رفتن به فراری بگیرد. رابطه پرتنش آنها تا سال 1994 و مرگ تراژیک سنا ادامه داشت. البته هر دو آنها بارها اعلام کردند که برای حریف احترام زیادی قائل هستند و حتی پروست پس از مرگ سنا اعلام کرد که "بخشی از وجودش" مرده است.

مایکل فلپس- رایان لوچ (12-2004)

کسی تردیدی در این ندارد که این دو شناگر آمریکایی مهمترین جدال دنیای شنا را رقم زدند و این رقابت ها در مسابقات المپیک 2012 لندن بیش از هر زمانی به چشم آمد. فلپس به عنوان پرافتخارترین ورزشکار تاریخ المپیک پای به این رقابت ها گذاشت اما لوچ تصمیم داشت به اولین ورزشکار در 35 سال اخیر تبدیل شود که دو مدال طلا در یک شب به دست می آورد. اما در نهایت لوچ در مسابقه 200 متر به هموطنش باخت و با یک نقره و یک برنز به خانه برگشت. اما فلپس برای سومین المپیک پیاپی، به عنوان پرافتخارترین ورزشکار به کار خود پایان داد.

رافائل نادال- راجر فدرر (2004 تا حال حاضر)

حضور این دو ستاره اسپانیایی و سوئیسی در یک عصر، بزرگترین رقابت تاریخ تنیس را رقم زده است. اولین رویارویی آنها 7 سال قبل بود؛ زمانی که نادال تنها 17 سال داشت و توانست فدرر، قهرمان ویمبلدون و اوپن استرالیا را در مسترز میامی شکست دهد. بعد از آن، این دو 27 بار دیگر با هم روبرو شدند که سهم نادال اسپانیایی در مجموع 18 پیروزی بود و فدرر نیز 10 بار حریف را شکست داد. علاوه بر این، آنها 5 سال پیاپی رتبه های اول و دوم رنکینگ جهانی را به خود اختصاص دادند و در سه فینال پیاپی ویمبلدون و فرنچ اوپن مقابل هم قرار گرفتند.

لیونل مسی- کریس رونالدو (2009 تا حال حاضر)

رقابت این دو ستاره فوتبال دنیا که بسیاری آنها را بهترین های دهه اخیر می دانند، از سال 2009 و انتقال رونالدو به رئال مادرید شکل جدی تری به خود گرفت. این سوال که کدام بهتر است از مان حضور رونالدو در منچستریونایتد به گوش می رسید اما پیوستن ستاره پرتغالی به دشمن اصلی بارسا، بحث در این مورد را جدی تر کرد. علی رغم سبک بازی متفاوت، رکوردهای آنها در گلزنی به اندازه به هم نزدیک است که نمی توان یکی را بر دیگری ترجیح داد. آنها هنوز سال های زیادی در پیش دارند و می توانند به دستاوردهای بیشتری برسند. شاید آن زمان بتواند در مورد اینکه کدام یک بهتر بودند، راحت تر قضاوت کرد./سایت گل